Vikan - 01.06.1961, Page 15

Sue og Bienstock voru ekki fyrr komin út en Joe og Jerry þustu
inn. Vinnan í Florida, — voru þeir búnir að missa af henni? spiurðu
þcir og stóðu á öndinni.
Ef einhver varð skyndilega þyrstur í Chicago á þessum tímum, þurfti
hann aðeins að berja dyra hjá næstu útfararstofnun og kynna sig sem
syrgjendur við „jarðarför ömmu".
E R FULLKOMINN
þó ekki vera frá Tannstöngla-Kalla — eða
hvað?“
„Tannstöngla-Kalla?“ sagði Mulligan. „Ég
hef aldrei heyrt hann nefndan."
eÞtta tók af allan efa. Svo að það var Tann-
stöngla-Kalli, sem hafði kært hann. Ágætur ná-
ungi, hugsaði Spats, bara verst, að hann skuli
þurfa að dcyjal
í öllu óðagotinu höfðu Joe og Jerry komizt út
um hliðardyrnar. Þeir höfðu ekki hlotið mikla
menntun, en sjálfsbjargarviðleitni þeirra var i
engu ábótavant.
„Þetta leysir okkur þó úr þeim vanda að
ákveða, hverjum við eigum að borga fyrst,“
sagði Jerry másandi, meðan hann dröslaði kon-
trabassanum niður bakstigann.
Næsta dag gengu þeir á milli ráðningar-
stofnana hljómlistarmanna. En Jerry var ekki
hamingjusamur maður, og hann var heldur
kaldhæðinn. Joe var svo sem ágætur félagi, en
hann gerði ekki alltaf hlutina á réttu augnabliki.
Eins og þegar hann náði i yfirfrakkana þeirra
i miðju óveðrinu. Og þá var það Greased
Lightning, — þvílik skjaldbaka reyndist ekki
sá hundurl
Þeim var tekið frekar kuldalega i Poliakoffs-
ráðningarskrifstofu, og það var lika Joe að
kenna. Hann hafði látið Nellie, skrifstofustúlk-
una, biða árangurslaust á stefnumóti, og Nellie
var vægast sagt ekki ánægð með það.
Þess vegna fannst Jerry það mjög grunsam-
legt, þegar hún sagði, að forstjórann vantaði
bæði saxófónleikara og kontrabassa i hljóm-
sveit, sem átti að leika nokkurn tíma i Míami
á Flórida.
En þetta kom Joe ekki vitund á óvart. Hann
hafði aldrei vanmetið áhrif sin á konur.
í innri skrifstofunni var Poliakoff önnum
kafinn við að tala í simann, um leið og hann
reyndi að hafa hemil á ljóshærðri gribbu, sem
hét Sue, og auðmjúkum umboðsmanni hennar,
Bienstock.
Hann var kófsveittur við að ganga á eftir ein-
hverjum í simanum. „Heyrðu nú, Gladys, þetta
verða þrjár vikur i Miamí. Sweet Sue og hljóm-
sveit hennar vantar tvær stúlkur, aðra með
kontrabassa og hina með saxófón ...“
En Gladys var úr umferð. Hún hafði spilað
samfleytt i 112 klukkustundir við maraþondans
og lá í rúminu með taugaáfall.
„Hvernig væri Cora Jackson?“ sagði Bien-
stock.
„Þegar ég frétti af henni siðast, var hún að
spila með Hjálpræðishernum," sagði Poliakoff.
Sue var ekki i sem beztu skapi. „Allt gengur
á afturfótum. Hér stöndum við og erum að leggja
af stað til Miami, og þá þarf saxófónleikarinn
að hlaupast á brott með bibliusölumanni og
kontrabassaleikarinn að verða ófrísk."
„Bienstock!“ öskraði hún að skjálfandi mann-
garminum við hlið sér, „ég ætti að reka þig.“
ÓÞOKKABRAGÐ.
„Mig?“ tísti Bienstock. „Ég er framkvæmda-
stjóri hljómsveitarinnar, en ekki næturvörður.
Hann sneri sér að Poliakoff. „Heyrðu, Sig, þú
veizt, hvernig stúlkur við þurfum að fá. Okkur
er alveg sama, hvernig þú nærð í þær, ef þú
aðeins sérð um, að þær verði komnar í lestina,
sem fer klukkan átta i kvöld.“
Sue og Bienstock voru ekki fyrr komin út
en Joe og Jerry þustu inn. Vinnan í Florida, —
voru þeir búnir að missa af henni? spurði þeir
og stóðu á öndinni.
Poliakoff starði höggdofa á þá. Siðan taldi
hann í fljótu bragði upp ýmsar ástæður fyrir
því, að þeir hentuðu ekki í þessa vinnu. Vöxt-
ur þeirra var ekki æskilegur. Þeir urðu að
vera undir tuttugu og fimm ára aldri, með ljóst
hár. — Og þeir áttu að vera stúlkur!
Þarna var Nellie lifandi komin, hugsaði Joe.
Þetta var óþokkabragð. Hann hefði liklega bet-
ur komið á stefnumótið.
En Jerry hagaði sér eins og óður maður. Það
að vita af atvinnunni á næstu grösum og geta
ekki fengið hana verkaði á hann eins og eitur-
lyf.
„Við skulum ræða hlutina, Joe. Hví ættum
við ekki að geta gert þetta? 1 fyrra, þegar við
höfðum atvinnu i Tatarakránni, vorum við með
gyllta eyrnalokka. Manstu ekki eftir þvi? Eða
þegar þú réðst okkur i Havaíhljómsveitina? Þá
vorum við í strápilsum.“ Og svona hélt hann
áfram, eins og fjandinn hefði hlaupið í hann.
„Þetta verða þrjár vikur i Florida. Við getum
fengið lánuð föt hjá stelpunum í kórnum. Við
fáum okkur notaðar hárkollur og bólstrum okk-
ur dálitið hér og þar. Við getum kallað okkur
Josephine og Geraldine ...“
.Toe hlustaði mæddur á allan orðaflauminn.
Aumingja Jerry að æsa sig svona upp á fast-
andi maga. Meira að segja Poliakoff varð hrærð-
ur. Hann útvegaði þeim atvinnu i eitt kvöld á
St. Valentine-balli við háskólann í Illinois.
Svolítill skammtur af yndisþokka Joe nægði
til að fá Nellie til að bjóðast til að lána þeim
bilinn sinn til að fara þessa löngu leið á ballið.
Þegar þau sóttu bilinn i bilageymsluna, tóku
þeir eftir nokkrum náungum, sem sátu þar úti
í horni og spiluðu póker.
Þá kom þar bill á fleygiferð, og út kom Spats
og félagar hans með byssurnar tilbúnar. Við
pókerborðið sat Tannstöngla-Kalli, ánægður
yfir góðum spilum ...
Faldir bak við bílinn horfðu Joe og Jerry
skelfingu lostnir á, hvernig Spats og menn hans
stilltu pókerspilurunum upp við vegg og skutu
þá niður, hvern á fætur öðrum. Spats var svo
önnum kafinn við þetta starf, að hann tók
ekki eftir skjálfandi hljómsveitarmönnunum,
fyrr en það var of seint.
Þeir fullvissuðu hann báðir um, að þeir hefðu
ekkert séð, en Spats var auðsjáanlega ekki
sannfærður um það.
AFTUR ÖRUGGIR.
Það var Tannstöngla-Kalli, sem varð til að
bjarga þeim. 1 andarslitrunum gerði hann ör-
væntingarfulla tilraun til að ná í simann.
Þetta varð til þess, að Spats leit af Joe og
Jerry, sem hlupu út á götuna, um leið og lög-
reglubillinn kom að með veinandi flauturnar.
1 bili voru þeir öruggir, en það var allsendis
óvíst, hve lengi. Þeir höfðu orðið vitni að mann-
drápi, og Spats var þekktur fyrir áhrifarika
aðferð, sem hann hafði við vitni. Þeir urðu
að komast burt úr borginni.
Þannig atvikaðist það, að Joe og Jerry urðu
meðlimir i kvennahljómsveit. Segja má, að þeir
hafi ráðið sig af tveimur ástæðum: — til að
hafa ofan í sig og til að halda lifinu.
En það var seinni ástæðan, sem gerði þetta
óhjákvæmilegt, þvi að það hefði sannarlega
verið ömurlegt, ef Spats hefði sent þá í gröfina,
áður en þeir fengju tækifæri til að svelta i liel.
Joe hringdi til Poliakoffs og talaði með
skrækri kvenmannsrödd. „Mér skilst að ykkur
vanti tvær stúlkur í hljómsveit ...
Enginn getur imyndað sér, hve Joe tók nærri
sér að gera þetta. Það hafði aldrei hvarflað að
honum, að hann væri heppilegur í stúlkuhlut-
verk. Og á sama máli voru vist flestar vinkon-
ur hans.
Eins og kunnugt er, var þörfin móðir allra
uppfirtninga — eða eins og segja mætti í þessu
tilfelli — örvæntingin orsök ógæfunnar. Hug-
rakkir gengu þeir þvi inn i lestina innan um
skvaldrandi hljómsveitarstúlkurnar ... if
Framhald i næsta blaOL
VIKAN 15 ‘