Vikan - 22.02.1962, Blaðsíða 21

hélt mér uppi og veitti mér hugrekki
til að standast þá raun.
1 einverunni, sem nú tók við, sner-
ist öll hugsun mín um börnin og þó
fyrst og fremst um hið ófædda barn
Clarks. Andlát eiginmanns míns var
þungt reiðarslag, og mér fannst það
sár harmleikur, að hann skyldi ekki
einu sinni fá að líta einkabarn sitt
áður en hann lézt. E'n ég var stað-
ráðin í að láta ekkert buga mig. Það
var skylda mín gagnvart Clark, að
ég héldi vöku minni og tæki öllu
með ró og skynsemi. Ég get ekki nóg-
samlega þakkað það, að mér skyldi
verða að þeirri von minni.
Og það var eHki heldur eins og ég
stæði ein uppi. Börnin voru mér
vitanlega bæði til mikillar huggunar
og aðstoðar, eins og þau eru enn, enda
þótt ég sé þvi algerlega mótfallin,
að börn séu látin taka þátt í áhyggj-
um og erfiðleikum hinna fullorðnu,
umfram það sem þeim er eðlilegt.
Það kom fyrir stundum að ég gat ekki
leynt tárum minum fyrir þeim, en
það var ekki oft. Og Bunker hafði
strangar gætur á því, að ég eyðilegði
ekki neitt „með saltinu".
Við Ciark höfðum bæði hvatt börn-
in til að spyrja af skynsemi og gerðum
okkur far um að svara þeim satt og
heiðarlega, en forðast að „tala þau
af okkur“. Það var kvöld nokkurt
skömmu eftir jarðarförina, að Bunker
kom að mér í fataherbergi Clarks,
þar sem ég var að taka ofan föt hans
og búa um þau. Þetta var starf, sem
tók á tilfinningarnar, einkum þó
þegar kom að „skrininu", þar sem
hann geymdi þann klæðnað, sem
honum þótti alltaf vænzt um — hvers-
dagsfötin.
„Hvað ertu nú að gera?“ spurði
Bunker. Ég sagði honum það, og
þegar hann hafði horft á mig um hrið,
varð honum að orði: „Þú ert svo
döpur, mamma."
„Já, Bunker minn,“ svaraði ég af
einlægni. „Það er alltaf dapurlegt
þegar einhver deyr. Hann lætur allt
eftir sig. Pabbi átti öll Þessi föt, og
nú verð ég að koma þeim undan.“
En Bunker varð ekki svarafátt.
„Skilurðu það ekki, mamma, að
þetta er ekki neitt sorglegt. Pabbi
þarf ekki neins með lengur af þvi,
sem hann þurfti með hérna, vegna
þess að nú eignast hann allt dýrmæt-
ara og betra."
Dag nokkurn skýrði ég systkinun-
um frá því, að ég ætti von á gesti
— jesúítapresti — þar sem ég hefði
ákveðið að fara að sækja kirkju aft-
ur, en það hafði ég ekki gert um
margra ára bil. „Hó, mamma,“ varð
Bunker að orði. „Þú verður þá tímana
tvo í fyrsta skiptið sem þú skriftar!“
Þótt þetta væri eins og hver önnur
glettni, er vist um það, að trúin hef-
ur orðið mér mikilvægur styrkur.
ekki það að ég liti á trúna sem eitt-
hvert skjótvirkt lyf gegn sorginni,
heldur er hún mér leiðsögn á hinni
örðugu leið til innri friðar.
John Clark Gable fæddist í sama
sjúkrahúsi og faðir hans dó 124 dög-
um áður. Eg kveið því að koma þang-
að aftur, vegna hinna dapurlegu end-
urminninga, sem við þann stað voru
tengdar, en það réði úrslitum, að
fæðingarlæknirinn, sem hafði stundað
mig þegar ég átti hin börnin tvö, og
sem Clark bar mikið traust til, var
þar starfandi. Það var löngu augljóst
að taka yrði barnið með keisara-
skurði, og Clark þekkti skurðlæknana
þarna og vissi að þeir voru hinir
hefur þyngt,“ þóttist ég heyra lækn-
inn segja. Það var eins og martröð.
Hjúkrunarkonan grét. Ég reis á fæt-
ur, en sortnaði fyrir augum. Eftir
örfáar sekúndur kom ég þó til sjálfrar
mín aftur. Læknirinn neri úlnliði
mína. „Hvað sögðuð þér?“ spurði ég.
Og nú heyrði ég greinilega að hann
sagði: „Clark er látinn.“
„Lofið mér að fara inn til hans,“
bað ég og reis enn á fætur. ,,Nei,“
svaraði læknirinn rólega. „Það er
bezt fyrir yður að halda kyrru fyrir
meðan þér eruð að jafna yður“. En
ég greip sloppinn minn, ýtti læknin-
um til hliðar og þáði ekki róandi lyf,
sem hann bauð mér. Gekk síðan rak-
leitt inn í sjúkraherbergið.
Þegar ég sneri svo að lokum heim,
gekk ég inn i skrifstofu hans og tók
mér sæti í stólnum, þar sem hann
hafði löngum setið. Enn hafði ég neit-
að öllum róandi lyfjum; ég vildi halda
hugsun minni skýrri og vakandi, það
var svo ótalmargt, sem ég þurfti að
taka afstöðu til og ekki þoldi neina
bið. Og umfram allt varð ég að vera
sterk, ég mátti ekki bregðast Clark
látnum og ófæddu barni hans. Ég sat
þarna lengi — það var komið undir
morgun, þegar ég bað um að mér
yrði fært te, og stundarkorni síðar
sagði ég börnunum hvað orðið væri.
Ég sagði þeim, rólega og ástúðlega,
að Clark væri látinn. Þau þögðu við,
en urðu litverp um hríð. Þau höfðu
unnað honum hugsástum. Ég vafði
þau örmum. „Munið það, að honum
þótti innilega vænt um ykkur bæði,“
sagði ég. „Eitt af því síðasta, sem
hann bað mig, var að hringja heim
og vita hvernig ykkur liði.“
Jarðarför Clarks var i senn virðu-
leg og látlaus, eins og hann hefði
áreiðanlega helzt kosið. Þótti mér
mikils um vert að ekkert varð til að
rjúfa alvörublæ athafnarinnar. Clark
hafði eitt sinn komizt þannig að orði
við mig, eftir að hafa lesið blaðafrá-
sagnir af öllum þeim ósköpum, sem
á gengu við jarðarför einnar kvik-
myndastjörnunnar: „Ég ætla að biðja
þig, Kathleen, að sjá svo um, ef ég
fell frá á undan þér, að þannig verði
ekki með mig og minningu mína far-
ið; að jarðarför mín verði ekki gerð
að einskonar trúðsýningu."
Þessi orð lét ég verða mér leið-
beiningu um allan undirbúning út-
fararinnar. Ég reyndi að virða allar
óskir hans. Hann var kistulagður í
dökku brúðkaupsfötunum og með
giftingarhringinn, styrjaldarheiðurs-
merki sitt og síðustu jólagjafirnar
frá börnunum lagðar í kistuna. Það
varð mér erfiður dagur. Og það var
eingöngu minningin um Clark, sem
færustu. Ég var því fús að hlíta því
ráði, vildi og allt til vinna að sem
bezt tækist til. Fæðingarlæknirinn
varð við þeirri ósk minni að mænu-
deyfa mig í stað svæfingar. „Ég vil
vera við fulla meðvitund þegar barnið
sér ljós þessa heims," sagði ég, „svo
ég geti þrýst þvi að mér og fært því
kossinn frá pabba.“
Ekki varð þó af því, að ég fengi
að skila kossinum fyrr en seinna,
slíkt hefði verið gagnstætt reglum
skurðlæknanna. En ég gat fylgzt með
öllu saman í stórum spegli, sem komið
var fyrir þannig. Og þegar ég sá son
minn, varð mér Það fyrst að orði:
„Hann er fallegur. Það var einmitt
þetta, sem faðir hans þráði ...“
Þegar sonurinn var svo lagður í
faðm mér nokkru siðar, ætlaði mér
að veitast örðugt að hafa taumhald
á tilfinningum mínum. Þetta var sú
stund, sem Clark hafði þráð heitast.
Þetta var sonur hans — dýrmætasti
ávinningur hans í lífinu, en sem hann
lifði þó ekki að njóta. Hjúkrunar-
konan skildi hugarástand mitt og lét
mig eina um hríð.
Ég athugaði drenginn gaumgæfi-
lega. Hann var hraustlegur, rétt skap-
aður í alla staði og hið fallegasta
barn. Ég nefndi nafn hans upphátt
.. . John Clark Gable. Það nafn hafði
faðir hans ákveðið barninu, ef Það
yrði drengur. Það er erfitt að lýsa
tilfinningum mínum Þessa stund. Þar
fór saman innilegur fögnuður og sár-
asti söknuður, þakklæti og harmur.
Og það var sem mér fyndist að faðir
drengsins væri staddur hjá okkur.
Hlyti að vera það ...
John Clark hefur verið okkur öll-
um á heimilinu sannkallaður sólar-
geisli, og ástin, sem hann er umvaf-
inn, veitir hverju andartaki nýjan
og djúplægan tilgang. Hvergi er glað-
ara í húsinu en í litla herberginu hans,
og þó mér finnist Clark hvarvetna
nálægur mér, finn ég hvergi jafn
greinilega til nálægðar hans og þar.
Hann réði sjálfur öllum búnaði her-
bergisins, meira að segja litnum á
veggjunum. Ég man hve við urðum
innilega glöð, þegar okkur stóð til
boða barnarúm með sparlökum, smið-
að 1852, og skreytt gömlum skurði.
Við létum lagfæra það og mála Það
Framhald á bls. 47.
Fegurðnr-
snmUcppnin
1962
er bnfin
og sú fjfrstO/
Rnnnvcig
Ólsfsdóttir/ '
cr í nœstu
opnu
VIKAN 21