Vikan - 22.02.1962, Blaðsíða 38

STAKAR HERRABUXUR
STAKAR DRENGJABUXUR
DRENGJAFÖT
DRENGJAJAKKAR
HERRAJAKKAR
HERRABLÚSSUR
MATRÓSAFÖT
sem svo, aS kannski þyrftir þú að-
stoðar okkar við.
— Aðstoð . . . það held ég hreint
frá . . . Hún virti gestina fyrir sér
og loks var sem alvörusvipurinn á
andliti þeirra varaði hana við ein-
hverju . . Hvað eigið þið við?
spurði hún og röddin skalf af ang-
ist.
Hertha stóð á fætur og gekk til
hennar. — Setztu hjá mér andatak,
mælti hún rólega. Lofaðu mér að tala
við þig nokkur orð. Við komum
vegna þess, að við héldum að þú
hefðir heyrt sagt frá. þessu í út-
varpinu ....
— Nei, ég hef ekki . . . hvað hef-
ur komið fyrir?
— Við vitum það ekki með vissu,
sökum þess að útsendingin var rof-
in . . . En það litur út fyrir að
báturinn hans Páls hafi farizt. Á-
höfninni var bjargað um borð i
annan bát, nema . . .
— Nema hverjum?
— Nema einum. Nánar vitum við
það ekki. Það var einungis sagt
frá því, að báturinn væri sokkinn,
og áhöfninni bjargað um borð i
annan bát, nema einum manni, sem
hefði fallið fyrir borð og drukknað.
Emmy hneig niður á stólinn. —
Það gæti þá hafa verið Páll, kjökr-
aði hún.
— Já, sagði Hertha. — Það getur
verið Páll, það getur líka verið Ein-
ar, og það getur lika hafa verið
sonur annarra hvorra þessara
hjóna, sem þarna sitja. Við vitum
ekki neitt um það.
Emmy hugðist segja eitthvað, en
sortnaði allt i einu fyrir augum.
Hún féll harkalega á bak aftur í
stólnum.
Það kom fát á suma gestanna.
— Vonandi er ekki neitt i hættu í
sambandi við barnið, varð einhverj-
um að orði.
Hertha hristi höfuðið. — Það hef-
ur bara liðið yfir hana í bili. Hjálpið
mér að koma henni í rúmið ....
EGAR Emmy vaknaði aftur
af öngvitinu, stóð Hertha við
rekkjustokk hennar. — Liður þér
nú betur? spurði hún.
Emmy kinkaði kolli. Hún starði
um hrið upp í loftið. Svo rétti hún
Herthu höndina og benti henni að
setjast á rekkjustokkinn.
— Hafið þið frétt nokkuð, Hertha?
— Ekki ennþá. En storminn hef-
ur lægt nokkuð. Við megum búast
hvað úr hverju við bátnum, sem
bjargaði þeim. Hann er úr næsta
þorpi, en hann kemur áreiðanlega
hingað, því áhöfnin af báti Janusar
er líka um borð.
— Hvað heldur þú, Hertha?
Emmy þrýsti hönd hennar.
— Ekki neitt. Við biðum ein-
ungis þess, sem er nú einu sinni
okkar hlutskipti. Við veitum hvert
öðru alla þá aðstoð, sem við meg-
um, og samgleðjumst þeim, sem
heimta sína heila á húfi.
— Þið munduð þá líka veita mér
.... aðstoð?
— Auðvitað. Páll gerði skyldu
sína. Hann er einn af okkur.
Emmy lokaði augunum. — En það
er ég víst ekki, hvíslaði hún.
— Ef Páll kemur heill á húfi,
geri ég ráð fyrir að þú verðir það,
svaraði Hertha. Og hún bætti við:
Og það vona ég að verði.
— Já ... en Einar, Hertha?
- Ég er ekki barnshafandi. Eg
á þegar þrjá syni, sem allir líkjast
Einari.
Emmy svaraði ekki. Hún hugsaði
með sjálfri sér: — Hvað hún er
sterk . . . margfalt sterkari en ég.
Það er margt og mikið, sem ég á
eftir að læra.
Hertha spratt á fætur. — Það er
einhver að koma ....
Andartaki síðar laut Páll að
Emmy. — Elskan min, er eitthvað
að? Ertu veik . . . vonandi er barn-
ið ekki í neinni hættu?
— Nei, nei, Páll . . . það amar
ekkert að mér. Og þú ert kominn
heim heill á húfi. Hvar var það,
sem drukknaði . . . Einar?
— Vertu ekki að hugsa um það
núna, vina min.
— Jú, ég vil fá að vita það. Segðu
mér það, Páll?
Páll varð alvarlegur við. Það var
enginn héðan úr þorpinu, heldur
einn af þeim, sem björguðu okkur.
Þetta eru hin óskráðu lög hafsins,
vina min. Ég vona að þú eigir eftir
að skilja þau og sætta þig við þau ...
— Ég geri ráð fyrir að ég sé að
byrja að skilja þau. Ég er stolt af
sér, Páll . . . stolt af þér og öllu
þínu fólki.
— Komdu þá fram og svo býður
þú gestunum kaffisopa. Þeir meta
þig áreiðanlega meir, ef þú gerir
það. — Já, sagði Emmy. Viltu
biðja þá að doka við . . . ég kem
eftir andartak.
Þegar Emmy var komin fram úr,
mundi hún allt í einu eftir ferða-
töskunum á gólfinu. Hvernig skyldi
Páli hafa orðið við, þegar hann sá
þær og skildi hvað hún hafði haft
i huga? Hún sárskammaðist sin.
En þegar hún opnaði svefnher-
bergisdyrnar og gekk fram i stof-
una, brá henni heldur en ekki í
brún. Ferðatöskurnar voru horfnar
af gólfinu —■ sennilega höfðu þær
verið bornar upp á hanabjálkann
því að hérna í þorpinu vissu allir allt
um alla, líka hvar fólk geymdi hluti
sína. Og gestirnir virtu hana fyrir
sér alvarlegum og vingjarnlegum
augum.
Emmy brosti, og það var eins og
bros hennar vekti endurskin á
hverju andliti. Andrúmsloftið ger-
breyttist í einu vetfangi. — Ég kem
strax með kaffisopann, sagði Emmy.
— Ef þér aðeins viljið segja mér,
hvernig þér hafið farið að þessn ...
38 VIKAN