Vikan - 22.02.1962, Blaðsíða 20

Framhaldssagan:
soia s oii
Clark lá rúmfastur næstu tiu daga.
Fyrst í stað svaf ég á litlum bedda
við fótagaflinn, en Það var þröngt
í sjúkrastofunni og brátt varð þar
svo mikið af allskonar lækningatækj-
um og glösum, og hjúkrunarkonan
sat þar einnig inni, svo læknirinn
taldi heppilegra að ég flytti yfir í
næsta herbergi.
Það var óvænt og þung þraut fyr-
ir mig að sjá Clark rúmliggjandi í
sjúkrahúsi. Hann sem alltaf hafði
verið hraustur og sterkur og lífsfjör
hans einstakt. Hann hafði aldrei kennt

neins sjúkleika og engin merki um
hjartabilun komið fram við læknis-
skoðun að undanförnu. Þótt hann
væri sárþjáður fyrst í stað, heyrðist
hann aldrei kvarta. Það gat ekki
verið betra að fást við hann sem
sjúkling, og hann var staðráðinn í
að gera allt, sem honum sjálfum
væri unnt, til þess að fá serh fyllstan
bata og sem fyrst. Þyngstar áhyggj-
ur hafði hann af mér og barninu.
„Ég haga mér þokkalega gagnvart
þér og barninu," sagði hann hvað
eftir annað. „Þú ættir ekki að vera
yfir mér, ég veit að það hefur ó-
heppilegustu áhrif, eins og ástatt er
fyrir þér.“ Ég hagræddi svæfli hans
og sagði: „Þú hefur þar rangt fyrir
þér. Það hefði enn óheppilegri áhrif,
ef ég gæti ekki verið hjá Þér ...“
Clark krafðist þess af læknunum,
að þeir segðu sér allt eins og var
um sjúkdóminn. ,,Ég vil fá að vita
hversu alvarlegt þetta er,“ sagði hann
við hjartasérfræðinginn. „Ég vil fá
að vita hvað hefur bilað og hvernig,
og hvers ég má vænta í framtíðinni.
Segið mér allt eins og það er, og
dragið ekkert undan. Ég þoli það."
Hann brast ekki kjark fram á síðustu
stund. .
Honum var sagt að hann yrði að
hvila sig vel og lengi eftir að hann
væri brautskráður úr sjúkrahúsinu.
Hann mundi þá smámsaman ná full-
um bata. Hann virtist hressast með
degi hverjum, gat jafnvel farið að
lesa sér til dægrastyttingar. Hugsanir
hans snerust stöðugt um mig og
barnið. Ég hafði þá gengið með í
fimm mánuði. Hann bað mig oft að
standa við rekkjustokkinn, svo hann
gæti horft á mig. Og einhver kærasta
endurminningin frá þessum tíma er
gleði hans og stolt, þegar hann hafði
fengið hlustunartæki læknisins að
láni og gat heyrt hjartslátt hins ó-
fædda sonar síns. Þegar ég vef John
Clark á búgarði sínum.
litla örmum nú, minnist ég þess jafn-
an, að þeirrar gleði fékk faðir hans
þrátt fyrir allt að njóta.
Læknarnir höfðu sagt mér, að
venjulega væri það tíundi dagurinn
sem réði úrslitum þegar um slíkan
hjartasjúkdóm væri að ræða. Ég man
að einn þeirra komst þannig að orði:
„E'f allt fer vel tíunda sölarhringinn,
eru miklar vonir um að allt fari vel“.
Ég beið, taldi sólarhringana og bað.
Það var á níunda degi að ég skrapp
heim eftir ýmsu smávegis, sem Clark
vanhagaði um. Ég hafði ekki neinn
grun um að honum kynni skyndilega
að versna, enda engin ástæða til að
ætla það. Ég hafði beðið og beðið,
en aldrei látið hugfallast, staðráðin
í því, eiginmanns míns og barns okk-
ar vegna að ég skyldi ekki bugast.
En þegar ég kom inn í svefnherbergið
okkar og fór að tina saman það, sem
Clark hafði beðið mig að sækja, brast
mig skyndilega þrek. Ég lokaði mig
inni í snyrtiherberginu og grét. Loks
létti mér svo, að ég gat haldið af
stað aftur.
Þegar ég kom inn í sjúkrastofuna,
mælti Clark: „Þú mátt ekki fara
frá mér aftur. Ég þoli ekki að vera
án þín .. .“
Daginn eftir, þann 16. nóvember,
vorum við öll hin vonglöðustu. Ég
færði Clark nokkur bréf og símskeyti,
sem honum hafði borizt •—- svo hundr-
uðum skipti á hverjum degi eftir að
fréttist um sjúkleika hans, en ég valdi
alltaf úr fáein, sem ég las honum.
„Hér er bréf frá gamalli vinkonu
þinni í París,“ sagði ég og fékk hon-
um lokað umslag. „Eins og þú sérð,
þá hef ég staðizt freistinguna að opna
það.:: Hann leit á mig og brosti.
„Hvar felurðu svo öll hin?" spurði
hann glettnislega.
Ég sat við rekkjustokkinn og virti
fyrir mér svipbrigði hans í speglin-
um. Ég hafði aldrei séð hann eins
karlmannlegan og fríðan öll þau ár,
sem kynni okkar höfðu þá staðið.
Þetta var líkast kraftaverki, hugsaði
ég. Öll sjúkdómsmerkin hið ytra voru
horfin — þreytudrættirnir og fölvinn
— hann virtist hafa yngzt um mörg
ár og annarlegur friður hvildi yfir
svip hans. Ég hef heyrt sagt að aldrei
sé Ioginn bjartari en i þann veginn
sem hann er að slokkna, en ekkert
slíkt kom mér til hugar, þegar ég
sat þarna og naut Þess að virða hann
fyrir mér.
Rufus Martin, sem verið hafði
vinnumaður á búgarði Clarks í meir
en tuttugu ár, Ieit inn sem snöggvast
andartaki síðar. Hann brosti, þegar
hann hélt á brott. „Ég óttast ekki
um Clark Gable úr þessu," sagði
hann.
Við Clark snæddum kvöldverð og
glöddumst saman yfir því hve þetta
hefði verið góður dagur. Þegar klukk-
una vantaði um tíu mínútur i tíu
um kvöldið fann ég til leiða fyrir
hjartanu; Það var minn gamli sjúk-
dómur, sem sagði til sín og kom mér
það mjög á óvart, þar sem ég hafði
ekki kennt hans í meir en tvö ár.
Ég vildi umfram allt ekki valda Clark
neinum áhyggjum, svo ég bað hann
hafa mig afsakaða andartak og gekk
út úr sjúkraherberginu, eftir að ég
hafði kysst hann og Þrýst honum að
mér. „Ég kem inn til Þín aftur, elskan
min, þegar hjúkrunarkonan hefur
búið þig undir nóttina — ég elska
þig.“ Þetta urðu siðustu orðin, sem
ég mælti við hann.
Síðan hef ég hvað eftir annað ósk-
að þess með sjálfri mér, að ég hefði
ekki farið út úr sjúkraherberginu.
Læknarnir sögðu mér að öllu hefði
lokið á broti úr sekúndu og hann hefði
ekki liðið neinar þjáningar — hefði
ekki einu sinni haft hugmynd um
þegar dauðinn nálgaðist. Hjúkrunar-
kona sagði að hann hefði hnigið út
af með lokuð augu, og í sömu andrá
var hann látinn. Þetta var kl. 10.50
að kvöldi.
Ég hafði lagzt fyrir og blundað
inni í herbergi minu, en læknirinn
og hjúkrunarkonan vöktu mig. „Clark
20 VIKAN