Vikan - 22.02.1962, Blaðsíða 42

ÞEGAR RIGNIR ÚTI GETIÐ ÞÉR NOTIÐ SÓLAR OG SUMARAUKA
MEÐ OS R A M Ultra Vitalux háfjallasól á yðar eigin heimili.
Einnig getið þér fengið heita bakstra með infra-rauðum geislum
OSRAM Theratherm lampans.
Leitið nánari upplýsinga í raffangaverzlunum, sem verzla með
O S R A M -vörur.
OSRAM
ULTRA-VITALUX
Sakrament.
Framhald af bls. 13.
alda af gleði yfir þvi, að hafa gengið
heim í kotið til þessara aumingja.
Ég skrönglaðist inn stutt, myrk
göng, og komst inn í baðstofu. Hún
var lítil, tvö stafgólf, lág og óvist-
leg. í henni miðri var þiljað upp að
bita til beggja hliða, en gangur á
milli, og opið 1 gegn fyrir ofan
bitann. í innri hlutanum var Ijós,
lampi hékk þar á krók og logaði
dauft á honum. Auk þess var ísa-
foldarblaði vafið utan um lampann
— svo birtan yrði minni.
Þegar ég kom inn, lá gamla konan
og mókti. Hún dró andann þungt
og óreglulega, og hafði hryglu.
Bóndinn, sonur hennar, sat á rúm-
42 VIKAN
inu á móti og horfði á hana. Hann
benti mér að setjast hjá sér.
„Það hefir verið að draga af
henni í allan dag“, hvíslaði hann
að mér. „Hóstinn er nú horfinn, og
þá kom hryglan".
„Það er ekki álitlegt“, sagði ég.
„Hún er i dauðanum", sagði hann,
og svo sátum við þegjandi um stund.
Bóndi laut að eyra mér aftur.
„Ég verð nú að biðja yður bónar“,
hvíslaði hann. „Ég þarf dálítið að
líta til skepnanna, ég verð fljótur.
Mér sýnist hún nú heldur betri.
Gerið það nú fyrir mig, að vera hjá
henni á meðan ég skrepp í húsin".
Ég gat auðvitað ekki neitað hon-
um um það. En ég sagði honum, er
hann fór, að mér sýndist hún eiga
skammt eftir ólifað.
Ég hafði einu sinni áður séð gam-
almenni deyja.
„Blessaðir reynið þér að borða
á meðan“, sagði hann um leið og
hann fór.
En matarlystin var nú horfin. Ég
var órólegur. Einhver dökkur og
leyndardómsþrunginn kvíði læsti sig
inn í sál mína, ótti eða kvíði. Ég
reyndi til að hrekja hann burtu af
alefli, ég sagði við sjálfan mig, að
ég væri sendur hingað af forsjóninni
til þess að verða að liði, að öðru
leyti væri mér þessi viðskilnaður
alveg óviðkomandi. Alveg jafn óvið-
komandi eins og ég sæti enn á
steininum við veginn og horfði á
Ijósið í kotinu. —
En allt í einu opnaði gamla kon-
an augun, sneri andlitinu að mér
og starði á mig. Mér varð ónota-
lega við, og ég stóð ósjálfrátt upp
og gekk að rúminu. Augun voru
svo hvöss og undarleg.
Hún hærði varirnar. Hún var að
berjast við að segja eitthvað. En
ekkert heyrðist. Eg beygði mig nið-
ur að henni, og lagði eyrað við,
en heyrði fyrst ekkert nema hrygl-
una. Svo var eins og kraftar henn-
ar yxu, og ég heyrði slitrótt, ern
greinilega: „Guði — almáttugum -
sé lof — að þér eruð — kominn —
séra Pétur — nógu fljótt“.
Mér varð svo við, að ég rétti mig
upp. Þetta hafði mér alls ekki dott-
ið i hug. Eg var alveg ráðalaus,
orðlaus augnablik. Hún sá þegar hik-
ið á mér, en misskildi mig auð-
sjáanlega. Angistarsvipur kom á
gamia úttaugaða andlitið.
„Ó, drottinn minn“, stundi hún,
og nú svo greinilega, að ég heyrði
vel orðaskil, „ég veit að ég er ekki
þess verðug, að fá þitt heilaga blóð
til að lauga í syndasárin min og
græða þau. Ó, drottinn minn“.
Tárin komu fram í augun á henni,
hún iokaði þeim og endurtók stöð-
ugt: „Ó drottinn minn“, en ég stóð
sem höggdofa, horfði á hana og
vissi ekki, hvað ég átti að segja.
Svo opnaði hún aftur augun. „Séra
Pétur, séra Pétur“, sagði hún, „gefið
þér mér sakramentið fljótt, í Jesú
heilaga nafni“. llún hreyfði sig eins
og hún ætlaði að risa upp i rúm-
inu, en var svo máttfarin, að hún
gat aðeins lyft annarri hendinni
lítið eitt upp á móti mér. — Hún
sagði þetta svo lágt, að ég heyrði
það varla, en þó fannst mér hún
hrópa — hrópa lengst utan úr hyl-
dýpi örvæntingarinnar, hrópa á þá
einu hjáip, sem unnt var að fá.
Þá hjálp, sem ein gat dugað úr þvi,
sem komið var.
Hvað átti ég að gera? Ég var i
ákafri geðshræringu og fann, hve
ég var ákaflega vanmáttugur þessa
voðalegu stund. Hversu afskaplega
vanmáttugur ég var gagnvart ógn
dauðans. Ég klappaði á kinnina á
henui. Hún hrökk undan þvi, eins
og hún þyldi það ekki.
„Guð er mismunnsamur“, sagði
ég, „verið rólegar. Jesú Kristur fyr-
irgefur yður syndir yðar. Þér hafið
unnið verk yðar dyggilega, og fáið
nú launin vel_ verðskuiduð, góða,
gamla kona“. Ýmislegt fleira sagði
ég, en fann um leið, hversu lítili
ég var og ómyndugur allra þeirra
orða. Því, satt að segja, hugsaði ég
litið um andlega velferð mína og
annarra hversdagslega, og hafði
aldrei búizt við þvi að verða sálu-
sorgari deyjandi, trúaðrar konu. En
alvara þessarar stundar gagntók mig
algerlega.
„Sakramentið, sakramentið“, —
stundi hún stöðugt. Og ég sá að
hún var i dauðanum.
Og þá kom atvik fyrir, sem varð
til þess, að ég segi þér nú þessa
sögu.
Ég hreyfði mig eitthvað, rétti mig
upp, eða beygði mig niður. Þá gutl-
aði í portvínsglasinu í vasa mínum.
Þú mátt reikna mér það til synd-
ar, ef þér sýnist svo. Ég ásaka þig
ekki fyrir það. Hugsunin greip mig
þegar. Ég hrökk við, þegar hún
greip mig, eins og rafmagnsstraum-
ur hefði farið í gegnum mig. En i
framhaldi af henni beit ég á jaxl-
inn og dró pelann upp úr vasa
minum.
Ég veit það, að aldrei getur nokk-
ur maður séð meiri svipbrigði en
þau, sem ég sá á andliti gömlu deyj-
andi konunnar á Heiðarbæ, þegar