Vikan - 05.04.1962, Page 34

Óskagjöf fermingarbarnsins er:
PIERPONI
ARMBANDSÚR
HEFUR ALLA
KOSTINA:
★ hÖRgvarið
★ vatnsþétt
★ glæsilegt
★ árs ábyrgð
★ dagatal
★ óbrjótanleg
gangfjöður
★ verð við
allra hæfi.
★ Dömuúr — herraui, glæsilegt úrval.
Sendi í póstkröfu um allt lar. i.
Garðar Olafsson, úrsmiður.
Lœkjartorgi. — Sími 10081.
Gutierrez hugsaði þar að auki án
afláts um Mercedes hina fögru; gekk
sem mest hann mátti i norðurátt, i
stefnu á hafið, þann dag allan og
næstu nótt. Og að morgni næsta dags
kom hann að fornrómverskum virk-
isrústum, sem orpnar voru sandi að
mestu
í miðjum virkisgarðinum stóð súla
ein mikil. Svo var að sjá, sem hún
hefði einhverntíma verið fótstallur
keisaraiíkneskis, en ,nú var líkneskið
horfið og súlan stóð þarna, sand-
fáguð og traust, og virtist ekki hafa
neinu hlutverki að gegna.
Juan var raunar ekki svo viss um
það. Hitt vissi hann, að nú var sá
hinn illi sjeik að þeysa af stað í
fararbroddi riddara sinna Þeim
mundi ekki veitast örðugt að rekja
slóð Juans um sandinn. Hann varð
því að leita fylgsnis. Og þarna var
ekki nema um eitt öruggt fylgsni að
ræða. Hann varð að komast upp á
súluna og láta þar fyrir berast. Þeim
hinum illa sjeik og hans fylgjurum
mundi aldrei koma til hugar að svip-
ast um eftir hopum þar.
Hann brá hvítu skikkjunni af herð-
um sér, dró af sér skóna og faldi
hvorttveggja undir steini. Berfættur,
klæddur eingöngu víðum, hvítum
baðmullarbrókum og með hníf við
belti sér, tók hann að klífa upp súl-
una. Enn sem fyrr kom það sér vel
fyrir hann, að hann var þrautþiílí-
aður i þeirri íþrótt a* knra kaðla
og stög. Hægt og hægt mjakaðist
hann upp eftir súlunni; það var mik-
ið erfiði, og þegar hann náði að brún,
sá hann að röndin var sveigðari út
en honum hafði virzt, þegar hann
horfði að neðan. Svo útsveigð, að
hann komst ekki lengra.
Nú var ekki nema um tvo kosti
að velja, og hvorugur góður. Annar
var sá, að klífa niður súluna aftur
og ganga hinum illa sjeik á vald; hinn
var sá að freista að spyrna sér út og
34 VIKAN
upp á við frá súlubolnum og gripa
með höndunum um brúnina. Næði
hann þar taki, var þess nokkur von
að honum tækist að sveifla sér upp,
næði hann ekki taki, var fallið svo
hátt að hann hlaut að bíða bana.
Hann nefndi nafn Mercedes hinnar
íögru, sparn sér frá súlubolnum um
leið og hann sveiflaði örmunum upp
á við. Hann náði taki á brúninni, og
andartaki síðar lá hann uppi á súl-
unni, þar sem einhver rómverskur
keisari hafði einhvern tíma staðið og
glápt út yfir eyðimörkina. Hann trúði
því varla sjálfur, að sér hefði tekizt
þetta . . .
Þegar hann hafði blásið mæðinni,
tók hann að svipast um. Af súlunni
sá margar mílur vegar út yfir eyði-
mörkina, og fjarst í suðri leit hann
kvika, dökka díla, ekki óáþekka
reykjarhnoðrum, og færðust Þeir óð-
ar nær. Þar þeysti sá hinn illi sjeik
í fararbroddi riddara sinna, og stóð
sandmökkurinn undan hófum hest-
anna.
Flötur súlunnar að ofan, þar sem
Juan lá, var um átta fet að þvermáli.
Það þótti honum kynlegt, að hvergi
skyldi hann sjá þess nein merki, að
þar hefði líkneskja keisarans staðið;
þar var ekkert að sjá nema elligræn-
an bronsehring, sem lá þar í lykkju.
Fyrir meðfædda forvitni sína fór Juan
að toga í hringinn, lyftist þá hleri
úr fletinum við átak hans og sá í
vinduþrep undir. Nú fyrst skildi Juan
hvernig í öllu lá. Þarna hafði aldrei
neinn keisari staðið, heldur rómversk-
ur varðmaður sem fylgdist þaðan
með öllum ferðufn um eyðimörkina
i grennd við virkið, og því lá stein-
stigi upp súluna að innan. Neðst á
henni hlaut því að vera hurð, enda
þótt hún væri svo vandlega falin, að
hann veitti henni ekki athygli. Sjálf
var súlan full sextíu fet á hæð, svo
þaðan sá vítt yfir.
Þann hinn illa sjeik bar að í þessu
í fararbroddi riddara sinna og Juan
fylgdist vel með öllu þeirra athæfi.
Það fór ekki milli mála að þeir urðu
meir en lítið undrandi, þegar slóð
hans hvarf þeim þarna allt i einu,
rétt eins og hann hefði verið upp-
numinn. „Ég heilsa yður voldugi
sjeik", kallaði Juan nú til hans ofan
af súlunni. „Yður vantar ekki nema
herzlumuninn til að ná mér . . .
aðeins sextíu fet. En Þér verðið samt
að viðurkenna, að þér hafið ekki náð
mér enn . . .“
Sakr-el-Drough, sá hinn grimmi
sjeik og ógnvaldur eyðimerkurinnar,
varð ekki einungis furðu lsotinn, held-
ur og skelfingu. Og hann svaraði:
„Þeir hlutir eru tii, sem skilningi mín-
um eru ofvaxnir. Ég fæ til dæmis
ekki skilið hvernig þú hefur getað
komizt upp þangað. Hitt er mér aft-
ur á móti augljóst, að niður kemst
þú ekki — nema djúki þinn beri þig
þann spöl á höndum sér“.
,,Ég verð kominn niður áður en
máninn rís“, svaraði Juan Gutierez.
„Komist þú niður aftur heill á
húfi áður en máninn rís“, svaraði sá
hinn illi sjeik, „skai ég fylla hendur
þínar dýrustu gimsteinum og fá þér
örugga fylgd til sjávar, því að svo
er mikill máttur djúka þins, að ég vil
ekki neitt undir honum eiga“.
Þegar sól var setzt og lýsti af mána
við sjónarrönd, vissi Juan að öllu
var óhætt. Hinn illi sjeik og riddar-
ar hans gláptu allir upp í loftið, þar
eð þeir bjuggust við að sjá djúkann
koma svífandi ofan með hann á örm-
um sér. Juan lyfti þvi upp hleranum
lítið eitt, smeygði sér undir rönd hans,
kleif niður vindustigann í myrkrinu,
ýtti hurðinni gætilega frá stöfum,
lokaði henni með sömu gát, steig síð-
an út á sandinn og kvaddi þann hinn
illa sjeik virðulega. „Sjá hér er ég
kominn — og enn er máni ekki ris-
inn . . .“
Það mátti sá hinn illi sjeik eiga,
að hann var orðheldinn þótt hann
væri fantur. Hann gaf Juan sjóð eðal-
steina og arabískan gæðing og fékk
honum örugga fylgd til strandar.
Þar tók Juan sér far til Bilbao.
Þegar þangað kom, seldi hann rík-
um og kunnum skartgripasala helm-
ing eðalsteinanna, keypti fyrir and-
virðið kaupskip mikið með rá og
reiða og fermdi það viði. Skip þetta
nefndi hann Mercedes og sigldi því
suður til Malaga.
Þegar þangað kom, kvæntist hann
unnustu sinni, Mercedes hinni fögru,
og ekki leið á löngu áður en hann
var talinn auðugasti skipaeigandi og
kaupmaður á Suður-Spáni.
° o °
Það var nokkurn veginn jafn-
snemma, að Juan Gutierrez lauk sögu
sinni og eiginkona hans, Mercedes
hin fagra, kom inn. Fyrir fjörutíu
árum, þegar Goya málaði hina fögru
mynd af henni, hefur hún áreiðan-
lega verið áttatíu pundum léttari en
hún var nú. Af hæversku minni sló
ég henni gullhamra, þegar ég laut
henni, og þegar ég rétti úr mér aft-
ur, fann ég augu Juans Gutierrez
hvíla á mér — logandi af afbrýðisemi.
Andartaki síðar fyigdi hann mér ú*
að hliðinu, þar sem hann kvaddi mig
með handabandi, svo föstu, að mig
verkjaði upp i öxl.
Furðulegt er þetta allt, hugsaði ég
á leiðinni heim til gistihússins. Þessi
viljasterki maður, sem grópaði stein
með sandi, gerði reipi úr sínu eigin
hári og kleif upp súluna miklu á
eyðimörkinni — þessi viljasterki og
þrekmikli maður, sem engin dyflissa
fékk haldið, varð samt sem áður fangi
síns eigin draums. Þar með var hugs-
un mín vakin . . .
° o °
Þá mælti hin fagra, bandaríska leik-
kona og brá fyrir kvíða í rödd henn-
ar: „Það hlýtur að vera hræðilegt
fyrir fagra konu að eldast og glata
öllum sínurn yndisþokka . . .“
Monsieur Dumas svaraði: „Hún var
enn jafnfögur í augum hans, þótt
hún væri skvapholda kerling í mín-
um augum. Síðan eru liðin full þrjá-
tiu ár, og hún er löngu látin . . .“
„En hvað um senor Juan Gutier-
rez?“ spurði ég.
„Skömmu eftir að við hittumst“,
svaraði monsieur Dumas, „var hann
á gangi um hafnarbakkana; þetta
var nálægt miðju sumri, sólskin og
ofsahiti. Öldungur nokkur var þarna
og á ferð, og teymdi hann á eftir sér
hvíta hryssu gamla, sem skjögraði
undir þungum fiskikörfum. Og svo
vildi til að hryssan hnaut þarna á
götusteinunum og skall kylliflöt,
slangraði í failinu utan í Juan Gutier-
rez, sem var slíku allsendis óviðbú-
inn, skall lika i steinlagða götuna,
hálsbrotnaði og var dauður“.
„Líft rættist þá spá kerlingar",
varð mér að orði.
„Hún rættist einmitt, og Það bók-
staflega. Hryssan var hvít og öld-
ungurinn kallaði hana því „Mjöll“.
Já, siéaunar eiga það til að vera
furðu nákvæmir . .
Andartaki síðar bað mosieur Dum-
as mig að ræða nokkur orð við sig
einslega. Hann hafði gleymt pyngju
sinni heima, og auðsýndi mér þann
heiður að mega lána sér tiu Napoleon-
dali. Bauð mér síðan að snæða með
sér kvöldverð á þessum sama staö
næstkomandi föstudag.
° o 0
Þarna lauk handritinu, eða öllu
heldur því, sem komizt hafði í okk-
ar hendur. Gesturinn minn gerði
það að tillögu sinni, að við litum við
hjá Ciuccia gamla, ef hann ætti eitt-
hvað eftir af því enn. Það gerðum
við.
Ciuccja tautaði. „Meiri pappir eins
þessi? Utan um tómata, seldir, farn-
ir. Til hvers ykkur vanta — allur út-
skrifaður, ekkert gagn til neins ann-
ars . . . .“
Við keyptum af honum hvitar rós-
ir, sem hann vafði bókmenntablaði
„Times“ utanum. Ar
Hvað bíður okkar ...
Framhald af bls. 20.
liönd (gagnvart skynjun minni) var
óreglulega iagað ferhyrnt rjóður f
þennan, að þvf cr virtisl óendanlega
stjarnaheim. Það var skammt frá
hinum ímyndaða liring, sem tak-
markaði þekkingu manna á geimn-
um en margfalt stærra en liann. Ég
skeinmti mér við þá tilhugsun, að ef
mannleg þekking gæti einhvern tima
náð að þessari eyðu mundi koma
fram hávísindaleg kenning um að
takmörk alheimsins væru fundin,
því til að komast yfir það þyrfti
hinn þekkti alheimur mannsins að
hundraðfaldast, sem virtist næsta
vonlaust. Samt var þetta rjóður ekki
stærra en lítil eyja á að því er virtist
endalausu hafi.
Þessum hugleiðingum minum lauk
við það að mér fannst eins og lík-
aminn leystist upp i straum, og ber-
ast líkt og ljós eða raföldur í átt til
hins nýja ákvörðunarstaðar. Samt
skynjaði ég ekki eiginlega hreyfingu.