Vikan - 24.05.1962, Side 35

hennar og dró hana frá veggnum.
Hann slökkti ljósið. Það var eins
og að draslast með heilt hús að
koma henni þangað, sem hann ætl-
aði. Hún hékk á honum eins og
lömuð. Hann óskaði þess aftur að
þessu væri aflokið og hann væri orð-
inn einn aftur. Hún þurfti nú ekki að
vera með þessi látalæti, og það
gerði hann taugaóstyrkan, að hún
skyldi ekkert segja. Ef hún hefði
sagt honum að hætta, hefði hann
tekið hana á orðinu.
Hann hratt henni niður á rúm-
ið. Gamla, óstöðuga járnrúmið
hans. Það hvæsti og urraði, eins og
það mótmælti þessu fyrir hönd fjöl-
skyldunnar. Hann beygði sig yfir
hana og reyndi að snúa andliti henn-
ar upp.
Það var rennandi blauttt
Hún grét. Hann varð alveg ringl-
aður og fálmaði eftir lampanum á
náttborðinu.
— Kveiktu ekki, hvíslaði hún og
þrýsti andlitinu aftur niður i kodd-
ann.
— Hvað er að þér? Ertu veik?
Hann hristi hana til.
Eina svarið sem hann fékk voru
stunur. Honum fór ekki að verða
um sel. lívað hafði hann gert?
— Heyrðu, sagði hann og kveikti
á lampanum. Hvað er að?
Hann neyddi hana til að snúa
sér við. Það var hræðilegt að sjá
á henni andlitið. Svertan kringum
augun hafði öil runnið út og and-
litið var allt i svörtum flekkjum,
og varaliturinn hafði klístrazt út
á kinnar og niður á höku. Honum
hefði átt að finnast hún hlægileg,
en það fannst honum ekki, þvi inni
i öllum flekkjunum sá í tárvot augu
hennar, full af angist.
— En, sagði hann og skildi hvorki
upp né niður. Ertu að skæla? Ég
hélt ...
— Það er sama hvað þú liélzt.
Ég — ég vil það ekki. Hef aldrei
vitjað það. En — ég — ætlaði að
reyna.
Hann vissi elcki sitt rjúkandi ráð.
Hann strauk herðar hennar, sem
skulfu af ekka.
— Allir aðrir hafa reynt það. AIl-
ir nema ég. Ég hélt ekki — að það
mundi vera svona — erfitt. Ég vil
það ekki — vil það ekki.
Hann skammaðist sín svo, að
hann óskaði þess að jörðin gleypti
hann. Þvilíkur óþokki gat hann
verið! Hvað átti hann að gera?
— Heyrðu Maríanna, gráttu ekki
— ég — ég ætlaði ekki beinlínis —
ég hélt að þú — ég meina — æ,
gráttu ekki Marianna, ég er samt
hrifinn af þér!
Hann hlustaði á sín eigin orð.
En þetta var satt, ekki bara eitt-
hvað, sem hann sagði til að hugga
hana. Hann stakk hendinni í vas-
ann og fór að leita að vasaklút.
Hann var ekki vel hreinn, en það
var andlit hennar ekki heldur.
Hann byrjaði að þurrka af henni
varalitinn og alla svertuna, þar sem
hann komst að fyrir handleggnum,
sem hún hélt fyrir sér.
Loks leit hún á hann. Eftir að
hafa grátið af sér alla málninguna,
líktist hún þeirri Mariönnu, sem
hann hafði haldið að væri til, einu
sinni fyrir löngu, áður en hann
hafði lært að allt kvenfólk var eins,
bæði útvortis og innvortis.
Maður varð eldri og reyndari,
lærði sitt af hverju og allar hug-
sjónir manns voru kæfðar 1 fæðingu.
Það var sárt, en þannig var gang-
Telpukápon Q1QI
tvíofið þýzkt ullarefni - 4 tízkulitir.
Verzl. SIF, Laugavegi. — Verzl. EROS, Hafnarstræti.
Verzl. SÓLEY, Laugavegi. — Verzl. FONS, Keflavík.
Verzl. ANNA GUNNLAUGSSON, Vestmannaeyjum.
SOKKABÚÐIN, Laugavegi.
Heildsölubirgðir: YLUR H.F. Sími 13591.
ur lífsins. Svo kom það allt í einu
i ljós, að ein og ein hugsjón hafði
komizt lífs af.
Það voru til stelpur, sem voru
ekki eins og allar hinar. Það gat
verið að þær væru ekki neinar
draumaprinsessur — en það höfðu
nú allir sina galla, ekki sízt hann
sjálfur. Hann varð allt i einu svo
glaður, eins og hann hefði gert
mikla uppgötvun.
— Sune — finnst þér ég vera —
barnaleg?
Hún var ógreidd og úfin, vang-
arnir bólgnir og blautir, og hún leit
út eins og krakki, sem hefur gert
eitthvað illt af sér og vill láta hugga
sig.
— Mér finnst þú ágæt! sagði hann
rólega.
Nú hefði hann langað til að
kyssa hana, nú voru varir hennar
mjúkar og hreinar og hrífandi, en
hún mundi kannski halda að hann
ætlaði að fara að byrja aftur og
hann vildi ekki hætta á það. Ein-
mitt núna var það mikilvægt að
hann gerði ekkert, sem gæti vald-
ið misskilningi.
— Heyrðu, það er kannski bezt
að við förum, sagði hann. Ef ein-
hver skyldi koma — þau gætu
haldið ...
Hún blóðroðnaði.
— Réttu mér töskuna, gerðu það!
Ilann tók um höndina, þegar hún
teygði sig eftir töskunni.
— Þú ert miklu sætari svona,
sagði hann og hélt töskunni svo hún
náði henni ekki.
— En Sune ...
Þá kyssti hann hana, bara svo-
litið — svo að hún misskildi það
ekki.
— Þú ert sæt, hvíslaði liann, og
þegar augu hennar ljóniuðu, hugs-
aði hann með sér, að sannara orð
hefði liann aldrei sagt.
— Ég er svo glöð, livíslaði hún.
Allt er orðið svo gott og öðruvisi,
svo — fallegt, 1 nótt ætla ég að
láta mig dreyma um þig.
Dreyma — hugsaði hann. Nú þeg-
ar hann sá hilla undir einhverja
framtíð, var svo margt, sem hægt
var að dreyma um. Hann gæti farið
á tækniskólann og hætt á verkstæð-
inu — það var ágætt að hafa lokið
verklega náminu af — svo gæti
hann orðið verkfræðingur, fengið
góða stöðu og unnið fyrir mikíum
peningum — og þá gæti hann boð-
ið kærustunni sinni á fina staði á
laugar dagskvöldum!
— Ja, kvenfólk, sagði hann blíð-
lega. Ég er nú enginn draumaprins.
VIKAN 35