Vikan - 07.06.1962, Blaðsíða 6

Og þá skilur maður, að aldrei
framar muni maður ganga
upp gömlu trétröppurnar, né
heldur strjúka fjngrunum eftir
handriðinu, sem var ste/pt og
gljáandi af snertingu ótal handa
Kannski vaknar maður einn morguninn við það, að fugl kvak-
ar fyrir utan og sóiin skín glatt inn um gluggann. Maður nudd-
ar stírurnar úr augunum, horfir dáiitla stund á sólargeislann
á veggnum og svo spyr maður fullur tortryggni: — Getur það
verið að vorið sé komið?
En af því maður á heima á Islandi svarar maður sjálfum
sér, eitthvað á þessa leið: — Nei, nei, þetta er ekkert að marka,
þetta er bara þykjastvor, það eru margar vikur til sumars.
Og maður vefur hlýrri mjúkri sænginni fastar að sér og lokar
augunum, því klukkan er ekki nema átta. Það sígur á mann
sætur svefn, en maður er brátt vakinn aftur af litla fuglinum
á þakskegginu og sólargeislinn skín nú beint á nefið á manni.
— Hvað á þetta eiginlega að þýða, segir maður háif gramur,
um leið og maður bröltir fram úr, til að draga gluggatjöldin
betur fyrir.
En þegar maður stendur við gluggann skilur maður loks,
hvað hefur í rauninni gerzt, eða maður telur sig skilja það.
1 nótt, á meðan við sváfum hefur vorið komið, það er alveg
áreiðanlegt, ilmurinn í loftinu segir það, og litlu telpurnar sem
strika „parísinn“ niðri á gangstéttinni, hrópa það upp.
— Pant'byrja, segir önnur.
— Nei, ég má byrja, ég bjó'ann, segir hin snúðug.
— Jæja þá, allt í lagi, byrjaðu.
Á svona skjótan og einfaldan hátt getur æskan ein afgreitt
sín deilumál. Og snöggvast verður maður angurvær, vorkennir
sjálfum sér að vera ekki lengur ungur, og heíur alveg gleymt
því, hvað maður öfundaði fullorðna fólkið þegar maður var barn,
Og brátt er sjálfsmeðaumkvuninni engin takmörk sett,--------
hvers vegna hefur maður glatað hæfileikanum og lönguninni
til að hoppa í „parís“? Maður er líka sannfærður um að maður
getur ekki sveiflað sippubandinu fimlega í kross, án þess að
flækjást í því.
Og hvar er draumurinn sem maður átti þegar maður var
ennþá með síða hárið fléttað í tvær fléttur, sem bundnar voru
í lykkjur við eyrun? Og minningarnar taka að ásækja mann,
minn'ngar nátengdar hlýjum kyrrum vorkvöldum, maður heyr-
ir jafrível tóna frá gömlum lögum, sem maður söng í æsku.
Og allt í einu halda manni engin bönd. Einhver annarleg gleði-
tilfinning gagntekur mann, ennþá er maður þó ekki kominn í
kör, cg er ekki vorið fyrir okkur öll?
Þegar maður kemur út, stendur strætisvagninn einmitt við
staurinn, hurðin er meira að segja opin, aðeins eftir að ganga
inn. En maður brosir bara og býður vagnstjóranum góðan dag-
inn, því auðvitað fer maður gangandi á fund vorsins, og maður
veit nákvæmlega hvert skal halda.
Maður er léttur í spori og hnakkakertur, engin þreyta, enginn
kuldi, samt hefur maður gleymt að setja klút um höfuðið. Ó-
sjálfrátt greikkar maður sporið, því skyndilega finnst manni
leiðin svo löng, og maður er bráðlátur sem barn, og vill komast
sem fyrst á Ieiðarenda.
En hvað allt breytist með árunum, þessi brekka til dæmis,
hún var ekki svona brött og löng, þegar maður var ungur og
var að hlaupa heim úr Miðbæjarskólanum. Að minnsta kosti
var maður alls ekki svona móður þá, svo eitthvað hefur breytzt.
Þarna við torgið er kominn bekkur, það er dásamlegt, sumar
breytingar eru þó til bóta. Maður sezt til að kasta mæðinni,
áður en lengra er haldið, og þá minnist maður þess, að einu
sinni var maður ástfanginn, og gekk langt inn fyrir bæinn,
þangað sem Háskólabíó stendur nú eða þá Hallgrímskirkja,
stundum var einhver vinstúlkan með manni, stundum var mað-
ur einn, þá var maður feiminn og niðurlútur, og til þess að
leyna því, sparkaði maður kannski á undan sér smá steinvölu.
Svo gerði maður kaup við örlögin, eða reyndi að leika ofurlítið
á þau. Ef maður, til dæmis, gat sparkað sama steminum alla
leið að hvíta húsinu þarna út frá, gat maður átt von á því að
mæta „svermiríinu“, og maður taldi ekki eftir sér sporin, jafn-
vel þó steinninn skoppaði langt út fyrir veginn. Það var verra
þegar maður týndi honum alveg, eða þekkti hann ekki frá
öllum hinum steinunum. Kanns'ki var lánið með manni einmitt
6 VIKAN