Vikan - 07.06.1962, Blaðsíða 15

held ég að hann sé ekki eins hættuleg-
ur og hann vill vera láta.
— Það er aldrei að vita, svaraði
Lange liðsforingi og brosti við. En
hitt get ég fullvissað ykkur um, að ég
hef alls ekki í hyggju að skrásetja
endurminningar mínar.
— Það er gott að vita það, greip
höfuðsmaðurinn fram i.
Liðsforinginn lét sem hann heyrði
bað ekki, en hélt áfram máli sínu.
— Það sannar bezt fegurð rósar-
innar, að maður hirðir ekki um þótt
maður eigi það á hættu að særa sig
á þyrnum hennar... Hann reyndi að
fá Evu til að líta í augu sér.
— Til þess að geta svo hrósað sér
af að hafa slitið hana upp, eða
hvað? spurði frú Halle, og dálítið
meinlega. En eigum við ekki að snúa
talinu að einhverju hversdagslegra;
rósamálið getur alltaf reynzt dálítið
viðsjárvert.
— Þar er ég sammála, sagði Lilian
og sendi liðsforingjanum unga aðvar-
andi augnatillit.
Halleshjónin og Lange liðsforingi
voru farin; þau áttu langa leið heim,
út á Miklasand. Þau hin sátu við ar-
ininn í bókasafnsherberginu. Lilian
var þreytuleg. Gréta og Einar reyndu
eftir megni að halda uppi samræðum,
en reyndist ógerlegt að blása neinu lifi
í þær. Hans Bertilsen, sem ekki hafði
komið fyrr en seint og siðar meir,
var mjög undir áhrifum víns. Hann
talaði i sundurlausum setningum, og
enginn gerði sér það ómak að hlusta
á hann.
Það var líka sennilega bezt farið,
hugsaði Eva þar sem hún sat og rifj-
aði upp fyrir sjálfri sér orð og atvik
úr samkvæminu. Henni var ógerlegt
að átta sig á Hans Bertilsen lækni.
Þegar hann kom i samkvæmið, virt-
ist hann með öllu hafa gleymt þvl,
sem gerzt hafði fyrr um daginn, og
það var helzt á öllu að sjá að Þeir,
hann og Einar, væru hinir beztu
vinir. Og það leyndi sér ekki að Gréta
var meir en lítið hrifin af Bertilsen;
hins vegar virtist hann varla sjá hana,
hugsaði Eva enn. Gustav Lange, þessi
sjálfumglaði kvennagosi, hafði í raun-
inni verið allra skemmtilegasta borð-
herra, hugsaði hún, enda þótt hún
hefði verið algerlega ósnortin af gull-
hömrum hans.
Einar brá sér frá andartak. Kom
inn aftur að vörmu spori með vatn 1
glasi og eitthvert duft.
— Gerðu svo vel, Hans, sagði hann,
hæversklega en ákveðið, við Bertil-
sen lækni.
Það var eins og Bertilsen kipptist
við.
— Ég þarf ekki á þínu dufti að
halda, tuldraði hann reiðilega og hratt
frá sér glasinu.
— Gerðu eins og ég segi, mælti
Einar. Það er sjálfum þér fyrir beztu.
Augnaráð Bertilsens varð slíkt að
Eva bjóst við hinu versta. En þá reis
Gréta úr sæti sínu og lagði hönd sína
á arm honum.
— Mundu að þú verður að mæta til
vinnu snemma í fyrramálið, mælti
hún biðjandi. Gerðu eins og Einar
segir þér, og svo verðum við að fara.
Við hin erum líka orðin þreytt, enda
orðið áliðið.
Sem snöggvast varð Bertilsen litið
á Grétu, og Það var eins og hann
gerbreyttist á einni svipan, þegar
hánn sá hryggðina i biðjandi augna-
ráði hennar. Hann tók duftið inn
orðalaust og svalg vatnið í stórum
teig. Svo reis hann á fætur með erf-
iðismunum.
— Góða nótt, Lilian, sagði hann,
rétt eins og hann sæi ekki fleiri í
herberginu. Síðan slagaði hann út í
anddyrið, án þess að virða þau hin
viðlits í kveðjuskyni.
— Eg hringdi á bíl handa ykkur,
sagði Einar við Grétu.
Gréta kvaddi hann ástúðlega. Það
leyndi sér ekki að hún var ákaflega
þreytt — og að hún var Einari mjög
þakklát.
— Ég skal sjá um að hann komizt
heim, sagði hún.
Eva lagði hendina vingjarnlega á
öxl henni, þegar þær kvöddust.
— Góða nótt, og þakka þér fyrir
kvöldið. Mér þykir mjög vænt um að
hafa kynnzt Þér.
Gréta brosti.
—■ Þú verður að líta inn til min áöur
en langt um líður, sagði hún. Ég hef
búið um mig 1 litlu notalegu hreiðri
þarna i sjúkrahúsinu. Komdu sem
fyrst, Eva ... mér þætti vænt um það.
Lilian stóð frammi i anddyrinu og
horfði á eftir síðustu gestunum.
— Mikil ósköp og skelfing get ég
verið orðin þreytt, andvarpaði hún.
— Þú ert föl og bleik, sagði Einar
og lagði arminn um mitti henni.
Evu fannst sér ofaukið í bili. Hún
gekk inn í bókasafnsherbergið, vildi
ekki trufla þau með þvi að bjóða
góða nótt.
— Ég fer að koma mér í háttinn,
sagði Lilian og hélt upp stigann. Góða
nótt...
Einar horfði á eftir henni. Hann
tók það nærri sér að sjá hana svona
þreytta og niðurdregna. Það vakti
með honum samvizkubit; Þetta var
að vissu leyti honum að kenna, hann
vanrækti hana, hugsaði hann með sér.
Vegna starfsins gat hann ekki verið
heima nema rétt yfir kvöldið og nótt-
ina. Og allt í einu hvarflaði að honum,
að ef til vill hefði hann ástæðu til
að vera hræddur um hana; það sak-
aði að minnsta kosti ekki, þótt hann
sýndi henni dálítið meiri athygli en
hann hafði gert að undanförnu.
— Vill læknisfrúin ekki njóta fylgd-
ar inn á draumalandið, kallaði hann
glettnislega á eftir henni.
— Ég er svo hræðilega þreytt,
vinur minn, svaraði hún. Þið Eva haf-
ið ekki nema gott af að spjalla saman
smástund. Góða nótt...
Hann stóð hugsi um hrið eftir að
hun var horfin upp stigann. Siðan
gekk hann hljóðlega inn í bókasafns-
herbergið og opnaði dyrnar út á ver-
öndina.
Yndislegt að fá svalt og ferskt loft
inn i híbýlin, sagði hann nánast við
sjálfan sig. Svo stóð hann þögull um
hríð; Eva vildi ekki trufla hann í
hugunum sínum, hann var svo alvar-
legur á svipinn .... kannski átti hún
að bjóða honum góða nótt og halda
í háttinn. Hún fann samt sem áður
að sér mundi reynast ógerlegt að
sofna strax; dagurinn hafði verið
alltof viðburðaríkur og nýstárlegur
til þess. Og hér var svo friðsælt og
kyrrt, að hún varð að vaka og njóta
þess. Hún drakk ferskt og ilmi þrung-
ið loft vornæturinnar í djúpum teig-
um eins og angandi vín. Himininn
var orðinn heiðskír, stjörnurnar tindr-
uðu og storminn hafði lægt, svo að
nú þaut aðeins hægur blær I limi
trjánna; það lét I eyrum eins og seið-
andi dul tónlist.
Og allt i einu varð hún gripin óskilj-
anlegri hamingjukennd; sælum fögn-
uði, sem hríslaðist um hverja taug
og sem hún gat ekki vitað neina
skýringu á. Það var ekki fyrr en að
nokkurri stundu liðinni, að hún veitti
því athygli að hún haíði staðið þarna
lengi án þess að segja stakt orð. Hún
virti Einar fyrir sér í laumi. Hann
var enn alvarlegur á svipinn og Þungt
hugsi. Allur gleðibragur kvöldsins
hafði fallið af honum eins og hjúpur.
Þögnin og alvaran lagðist að honum
eins og brynja. Og nú fann hún vakna
með sér löngun til að hann gæti litið
á hana sem góðan og einlægan vin,
sem hann mætti trúa fyrir öllum sín-
um áhyggjum og vandamáium, en um
leið fann hún hve barnalegt Það var
að hugsa þannig. Vinátta kemur ekki
yfir mann allt í einu — hún þarf
langan tíma til að þroskast með báð-
um aðilum, festa rætur.
Framliald á bls. 32.
AÐALPERSÓNUR SÖGUNNAR:
Einar Bang, læknir við sjúkrahúsið í Sólvík.
Lillian, kona hans, sem finnst hann hafa of lítinn tíma
til að sinna sér og er komin í ástasamband við,
Gustav Lange, lautinant í hernum.
Hans Bertelsen, eirinig læknir og starfsbróðir Einars en
hatar hann.
Greta Sten, hjúkrunarkona á sjúkrahúsinu og síðast en
en ekki síst
Eva, falleg hjúkrunarkona, sem er komin til Sólvíkur og
verður ástfangin af Einari.
ViKAN 15