Vikan - 07.06.1962, Blaðsíða 36

OFSEINT
Framhald af bls. 7.
er ykkur það ekki of gott.
Næst kemur fjósið, og maður
leika „danskan“ við gluggann minn,
nemur staðar og þykist heyra lang-
dregið, værðarlegt baulið í beljun-
um, þó maður viti ósköp vel, að
fyrir innan þessar gljáfægðu rúður,
með röndóttu gbiggatjöldunum fyr-
ir eru engar skemmtilegar beljur,
þær eru löngu horfnar, iika konan
sem átti þær, og mjólkaði þær kvölds
og morgna, konan sem alltaf hellti
bláu mjólkurfötuna manns næstum
fulla, þó maður bæði bara um einn
pott.
Og maður hefur ekki heldur
gleymt manninum með stafinn,
manninum sem átti kýrnar með kon-
unni, hann rak þær kvölds og
morgna.
Klaufnasparkið lét svo þægiiega
í eyrum manns og rauf svo skemmti-
lega hina djúpu þögn vorkvöldanna.
Nákvæmlega klukkan sjö birtist höf-
uðið á Skjöldu gömlu þarna við hús-
hornið, hún var alltaf fremst, og þá
slóst maður í för með þeim og maður
taidi sér trú um að maður væri að
hjálpa til að reka þær, en í rauninni
elti maður bara, í þeirri von að
maður fengi að horfa á, þegar mjólk-
að væri. Konan var komin i striga-
pilsið sitt og manni fannst hún ein-
hvern veg'inn svo samgróin kúnum
og fjósinu að maður hefði áreiðan-
lega trúað því, ef manni hefði verið
sagt, að hún hefði fæðzt þarna. En
þegar hún svo seinna stóð við eld-
húsborðið sitt, í blárósótta sirs-
kjólnum með hvítu léreftssvuntuna,
og mældi mjólkina, var hún líka
svo undarlega samgróin öllu sem
þar var, diskunum í „rekknum" og
svörtu gljáfægðu eldavélinni í horn-
inu.
Og einn sólheitan sumardag er
stórhátíð, manni er boðið upp i
sveit, þangað sem kýrnar eru á dag-
inn. Maður fær nesti hjá mömmu,
mjólk á flösku og kex í poka. Síðan
er lagt af stað, maður röltir í hægð-
um sínum á eftir kúnum, og maður
er ekkert að flýta sér, konan sem
á kýrnar og inaðurinn með stafinn
sem líka á kýrnar, cru með í förinni,
þau halda á hrífum, því það á að
fara að raka. Það er farið langt inn
fyrir bæinn, næstum alla leið inn
að Vatnsgeymi, og maður tfnir sól-
eyjar og fífla og hrafnaklukkur, því
alls staðar eru blóm, — þá var sem
sé engin Snorrabraut til og engin
Miklabraut. Maður finnur líka hreið-
ur með mörgum litlum eggjum í, og
maður er ákaflega hamingjusamur
yfir því, í*ð fá að taka þátt í svona
merkilegu og löngu ferðalagi.
Bráðum hefur maður gengið göt-
una á enda og þegar maður hefur
beygt fyrir hornið þarna og numið
staðar við lítið hvítt hús með grænu
þaki, teygt sig yfir girðinguna fyr-
ir framan það og snert stofn stóru
reyniviðarhríslunnar, hefu: maður
lokið erindi sínu á þessar fornu slóð-
ir. Og aftur greikkar maður sporið,
það er næstum eins og maður sé
hræddur um að koma of seint, og
maður ákveður að fara hingað aftur
seinna 1 sumar, þegar reyniviðar-
hrislan er orðin allaufguð og grein-
arnar svigna undan rauðum berja-
klösunum, því einmitt þannig var
hún, þegar maður ungur og barns-
lega glaður trúði henni fyrir leynd-
armálinu mikla. Hún hlaut að geyma;
það enn, og ef maður legði eyra
K*K
IleildaölubirKSir: ~
Kristján O. Skagfjörð
A IttOBGMM
Klukkan G,30 ~ 8,30 kyrjar
|>ii langran og: erfiðan vixiiiu-
dag: — fxá er mikilvægt að
xnorgunverðurinn sé §tað
goður og næringarrlkur.
SCQtt’S hafragrjon eru í senn
kjjarngoð ljufleng og
keilnæm fæða.
Scott’s n \ricA(:it.ió\ fast i
IMÆ.STli IU I»
hf.
við gildan traustan stofninn, myndi
maður áreiðanlega geta heyrt hana
hvlsla því út í bjarta sumarnóttina.
Maður hleypur næstum við fót
síðasta spölinn, svo beygir maður
fyrir hornið, og þá loks er maður
kominn alla leið.
Og þó, líklega hefur maður villzt,
því maður kannast ekki við sig
þarna. Eitthvað er að minnsta kosti
öðruvísi, en maður hefur átt von á.
Maður starir lengi í áttina að litla
húsinu, þvi maður trúir ekki sínum
eigin augum, eða kannski er manni
farið að förlast sýn?
Maður lokar augunum og opnar
þau aftur, en til hvers er það, mynd-
in sem blasir við manni, breytist
ekkert.
Þarna sem litla hvita húsið stóð,
að hálfu leyti falið bak við stóra
tréð, er ekkert, alls ekkert, jú, gap-
andi húsgrunnur, hálffullur af vatni.
Og þá skilur maður, að aldrei
framar, muni maður ganga upp
gömlu trétröppurnar, né heldur
strjúka fingrunum eftir handriðinu,
sem var sleipt og gljáandi, af snert-
ingu ótal handa. Aldrei framar lyfta
lokunni á útidyrahurðinni og heyra
ískrið í gömlu lömunum.
Aldrei framar finna ilminn af
pelargóníunum i litla glugganum 1
stofunni, aldrei setjast í gamla
rauða plusssófann með harðangurs-
dúknum á bakinu. Aldrei framar
hlusta á söng þrastanna í greinum
reynihríslunnar, sem geymdi leynd-
armálið um ástina, sólina og vorið.fe
Aldrei framar myndi norðan-^®'
stormurinn sveigja gildan stofninn,
vorvindurinn leika á hörpu sfna við
krónu þess, heitir sólargeislarnir
dansa á grænum blöðunum, né held-
ur haustnæðingurinn þekja jörðina
við rætur þess, dimmrauðu teppi
fölnaðra laufa.
Maður veit ekki hvað lengi maður
stendur þarna, og starir á það sem
einu sinni var, en skyndilega fer
hrollur um mann og maður vefur
kápunni fastar að sér, þvi nú finnur
maður að það er orðið mjög kalt,
enda farið að snjóa. Og þegar stræt-
isvagn nemur staðar skammt frá
manni, flýtir maður sér inn í hann.
Og alls hugar feginn hreiðrar maður
um sig í mjúku hlýju sætinu, um
leið og maður hugsar: Liklega er
voríð alls ekki komið. if
36 VlKAfí