Vikan - 07.06.1962, Blaðsíða 14

Hér birtist
annar hluti
framhaldssögunnar
eftir
Bodil Asper
PORSAGA.
Eva Rönne hjúkrunarkona er í þann
veginn að hefja start' við sjúkrahúsið
í Sólvík, þorpi á ströndinni, en
Lilian frænka hennar er gift að-
stoðariækninum þar, Einari Bang.
Eva hefur kynnzt Einari áður, er
þau voru bæði við nám í ríkis-
sjúkrahúsinu í höfuðborginni, og
hún heldur því tafarlaust á fund
hans í sjúkrahúsinu, þegar hún kem-
ur í þorpið. Svo hittist á, að Einar
verður að framkvæma holskurð í
skyndi, þar eð „vinur“ hans og sam-
starfsmaður, Bertilsen læknir, er svo
ölvaður að hann bilar þegar mest
á ríður. í sambandi við þennan leiða
atburð kenist Eva að raun um að
Bertilsen hatar Einar undir niðri,
þótt hann látist vera vinur hans.
Um kvöldið bjóða þau Einar og
Lilian nánum kunningjum heim á
óðalssetrið til að kynnast Evu og
fagna komu hennar. Eva skemmtir
sér prýðilega og gleymir þessum
leiðu atburðum í bili.
E'va tók kjólinn upp úr töskunni
og svipaðist hrifin um í hinu rúmgóða
og snyrtilega herbergi, sem henni
hafði verið fengið til umráða yfir
kvöldið og nóttina. Hún gat ekki var-
izt þeirri hugsun hve ólíkt skemmti-
legra bað mundi verða, ef hún fengi
að búa á þessu reisulega óðalssetri,
i stað þess að kúldrast í hjúkrunar-
kvennabústaðnum. Það var fagurt að
Fosshlíð, andrúmsloftið þrungið ævin-
týrum hins liðna, þrátt fyrir breyt-
ingarnar, sem gerðar höfðu verið
til samræmis við kröfur tízkunnar —
skrúðgarðurinn, eikarlundurinn og
trjágarðurinn, allt átti sinn þátt í Því
að skapa aðlaðandi heimili og heim-
ilisbrag, og allir voru glaðir og vin-
gjarnlegir i viðmóti. Hún fann það á
öllu, að hér gæti hún unað sér vel.
Og svo gerðist það, að Patrik, gamli
óðalseigandinn, gerðist til þess óbeð-
inn, að hún fengi þessa ósk sina upp-
fyllta.
— Hvað á það eiginlega að þýða að
láta stúlkuna hýrast í hjúkrunar-
kvennabústaðnum, þegar fjöldi her-
bergja, sem enginn notar er hér á
setrinu, sagði hann. Helzt vildi ég fá
hana í álmuna til mín, en það er hætt
við að henni finnist þar of einmana-
legt — og auk þess hefur Lilian þörf
fyrir félagsskap hennar.
Það var ekki erfitt að fá Lilian
til að fallast á þá uppástungu; hún
hefði meira að segja gjarnan viljað
búa í álmunni hjá gamla manninum,
en þar hafði hann hreiörað um sig
og Kristínu, ráðskonu sína, eftir að
hann afhenti Einari öll umráð yfir
aðalbyggingunni. En Þau Einar og
Lilian vildu bæði að hún byggi hjá
sér.
Einar fagnaði þvi meira að segja
mjög; hann var sjálfur svo sjaldan
heima og Lilian því alltof einmana,
fannst honum. Og þegar Eva kvaðst
vilja greiða fæði og húsaleigu, var
ekki við það komandi; Þau hlógu öll,
og Patrik gamli sagði, að þau ættu
nú ekki annað eftir. Einar einn skildi,
að henni fannst það óviðkunnanlegt
að fá ekki að greiða greiðann í ein-
hverju.
— Þú getur þá verið Lilian innan
handar, sagði hann. Hún þarf að gæta
Súsönnu litlu og hefur í ýmsu að
snúast.
EVa var þeirri málamiðlun fegin;
þá gafst henni tækifæri til að gjalda
greiðann að nokkru leyti, og henni
ióll prýðilega við Lilian.
Eva stóð frammi fyrir stóra spegl-
inum — prjónakjóllinn fór henni
mjög vel, enda þótt hann væri kannski
í látlausara lagi sem samkvæmisflík.
Hún varð þó að láta hann duga í
þetta skiptið.
Það var vingjarnlegt af þeim að
efna til Þessa boðs í tilefni af komu
hennar, svo hún gæti þegar kynnzt
kunningjum og vinum fjölskyldunnar.
Bertilsen læknir var vist einn af boðs-
gestunum. Hún hlakkaði ekki sérstak-
lega til að hitta hann, eftir það, sem
gerzt hafði í dag. Hún leit enn í
spegilinn og fullvissaði sig um að
snyrtingin væri i fyllsta lagi.
Hún heyrði hlátra og glaðværar
raddir niðri í anddyrinu. Eva hélt
niður stigann, síðan um dagstofuna
og bókasafnsherbergið; hikaði við eitt
andartak og gekk síðan inn í salinn,
þar sem gestirnir höfðu safnazt sam-
an. Salurinn var stór og glæsilegur,
húsgögnin í rokokostil, gljáandi hvít,
með grænu og gullnu skrauti. Stór og
íburðarmikil kristallsljósakróna hékk
niður úr loftinu.
— Þá er Eva komin, mælti Lilian
glaðlega. Það var eins og henni skild-
ist hve feimin Eva var, þótt hún léti
ekki á þvi bera, því að hún gekk til
móts við hana, lagði arminn um herð-
ar henni og leiddi hana í hóp gestanna.
Lilian var ákaflega falleg og glæsi-
lega klædd, þótt föt hennar virtust
látlaus. Tinnusvart hárið var skipt
yfir miðju enni og undið í stóran
hnút í hnakka — dálítið óvenjuleg
hárgreiðsla, sem ekki mundi fara öll-
um vel, hugsaði Eva, en var í fyllsta
samræmi við sérkennilegt og fínform-
að andlitsfall Lilian, og vakti enn
meiri athygli á seiðdulum þokka
hennar.
Lilian kynnti Evu fyrir gestunum,
en hún var svo utan við sig, að það
var ekki fyrr en löngu seinna að
henni tókst að gera sér grein fyrir
hverjir þeir voru, hver ,um sig. Að
þreklegi og rauðbirkni náunginn yar
Halle höfuðsmaður, konan í nær-
skorna kjólnum eiginkona hans — og
að ungi, íturvaxni liðsforinginn hét
Gustav Lange.
— Já, og nú bíðum við einungis
eftir þeim, Hans og Grétu, varð höf-
uðsmanninum að orði.
E'vu varð litið til Einars.
— Ég er alls ekki viss um að Hans
komi, mælti Einar hikandi. Hann var
ekki vel hress I dag.
— Vesalings Gréta, varð frú Halle
að orði.
Einar byrjaði að skenkja á glösin.
— Yfirhjúkrunarkonan okkar.
Kynntust þið ekki í sjúkrahúsinu I
dag?
— Dásamleg kona, varð Halle að
orði. Það fer varla hjá því að maður
spyrji sjálfan sig hvar sumir hafi
augun.
— Það er til að menn sjái ekki það,
sem næst þeim er, sagði Lilian, og að
þeim spaklegu orðum mæltum lyfti
hún glasi sinu.
— Nú drekkum við skál Evu og
bjóðum hana velkomna, sagði hún.
Vertu hjartanlega velkomin í okkar
hóp, Eva ...
— Og við vonum öll, að þú unir
þér eins vel hjá okkur og værir þú
heima hjá þér, bætti Einar við.
— Það geri ég reyndar þegar, svar-
aði Eva þakklát. Eg kann prýðilega
við, mig hérna.
— Og það er okkur sönn ánægja
að þú skulir vera hingað komin, mælti
Lilian enn. Veiztu Það, að ég þekkti
þig ekki strax. Það er svo langt siðan
ég sá þig seinast. Þú varst í skólanum,
þegar við áttum enn heima í höfuð-
borginni .... ætli það séu ekki ein tíu
ár síðan?
— Já, það var siðasta árið mitt í
skóla ...
;— Þá varstu háfætt og grennluleg.
Mig gat ekki grunað þá, að þú yrðir
eins falleg og raun ber vitni.
... eins og nýútsprungin rós, bætti
Gustav Lange við.
Bva ieit feimnislega undan, vissi
ekki hvað hún átti að segja við öllu
því hrósi, sem Lilian bar á hana.
— Má bjóða yður sigarettu, ung-
frú Rönne?
Lange liðsforingi laut fram og rétti
að henni sígarettuhylki úr silfri.
. Hendur þeirra snertust brot úr andrá,
þegar hún fékk sér sígarettuna og
hann leit svo fast á hana, að hún
roðnaði við.
— Stilltu þig gæðingur, mælti Ein-
ar glettnislega við liðsforingjann.
Gættu þín, Eva; hann hefur gaman
af að leika Casanova, skilurðu. Annars
14 VIKAN