Vikan - 28.06.1962, Síða 11

Hún leit upp og brosti. Hún sagði: „Ljómandi!“
Granni ungi maðurinn virtist allt í einu hærri. Hann lyíti hægri hönd-
inni og sló hana fast á fallegt andlitið. Smellurinn var eins og skot á
þessum stað.
Faðirinn sneri sér við og liáls hans
þrútnaði. Móðirin kjökraöi. Frá veggjun- £> inA** ^ ^ ^
um heyrðist hneyksiunarkliður og mót- W
mælaköll heyrðust úr hringnum. Bróðir- ll—
inn, Charles Huston, tók harkaiega um handlegg Marks, sneri honum við
og ýtti honum sömu leið og þeir komu, út i anauyrið, út á götu og í hhrtu.
Joseph Jasper kom þjótandi út úr hóteistjóraherberginu, þvi eitthvert
auka skilningarvit lét hann vita þegar eitthvaö var á seyöi 1 Peari City
kiúhhnum. Hann tók um hanutegg möðunnnar, en faðinnn leiudi dóttur
sína. Hún brosti. Þau huriu mn 1 skriisiotuna, og skuuu ahorfenUur
el'tir starandi á autt sviðið.
Þessir góðu borgarar hoiou seö kvikmyndir, og þeir hoiðu iesið bækur.
Þeir vissu að það haiði kornið lynr aour, og meira ao segja a þessari
öid, að kona værr slegm uian unuir. iin ao peua skyrur geta komiö fyrir
hér, alveg iyrirvaralaust, an þess að nokkur asiæoa væri tii, innan um
fóik, og sérstaklega innan um peua loiki Jæja! Ungi Mark iiuston halði
sannanega eyðiiagt lramuo sina, næöi ijariiagsiega og 1 samkvænnslíimu!
huiiiir andvörpuðu ai vorkunnsemi og aörir ai spenmngi, en aihr með
þeirri sanniænngu, ao paö heiöi aiaik iiuston sannariega gert núna.
Já, hann var húinn aö vera! paö munui veroa Skilnaour, og hann mundi
iara 1 burtu. Hann haiði lynrgert ouui John iuaruueni munui sja um það.
Hálíri stunUu siöar kom joseph Jasper ui ur skrnsioiuum og skiidi
hurðina eitir opna, ems og ui ao syna ao ekkeii meira væn ao sja. Hann
haiöi komiö þeim ui um oakuyrnar. nhonenuur anuvorpuou. „iingmn
annar þáttur," sagði kona uomarans. numanun nugsaoi mco ser, aö þeua
hefði verið anuar þáttur, og tjaiuio heioi lanro. nnoji þanur munui gerast
i iieno og þar munui hann ekki veröa vtosiauuur.
i>ex vikum siðar nauö uomarmn sex manns guoan Uaginn i skrifstofu
sinni. Hann munui þa samt sem aöur veroa viostauuur. r'ean City var
litii borg og uómarnin þekkti næstum iivern mann, eu pao hafði aiUrei
hait nein áhrif a emoættrsverk hans.
„Herra F’ariee, eruð þér iogiræotngur frú HustonV" spurði hann.
„Já, yðar náð,“ sagði Farlee.
,Mark liuston, verjið þér mál yðar sjáiiurv"
„Ef yðar náð leyfir það.“
Ungi eiginmaöurinn var róiegur og kulUalegur. Unga konan sat á milli
foreidra sinna og ieit ekki upp. „Hvaöa astæóur terur tru Huston iram
fyrir skilnaðarbeiðninni ... herra F'arieeV“
,dirottaskap og grimmd.“
John Martinelii sagði: „Með yðar leyfi langar mig til að lýsa atburði,
sem ég og konan mtn vorum vitni að, og reynuar einnig Charies Huston.“
Uómarinn hlustaði með þolinmæði. Hann haiði sjailur séd þetta, en
hann hafði löngu lært að hiúsia aðeins með óðru eyranu. Hann horfði
á stoltan svip mannsins á móti sér, á þóttann i augum lians. Þanmg hafði
John Martinelli alltaf verið, meira að segja þegar þeir gengu i skóla saman.
Hverning var þetta nú, hugsaði dómannn, John var vist tveimur árum
á eftir mér. Hann hlýtur að vera minnst þremur arum yngri en Aiicia.
Þetta hefur verið gott lijónaband. Teresa er — livaö er nu iangt siðan —
tuttugu og fimm. Brúðkaup hennar var í júni fyrir tjórum árum. Kannski
ekki sérlega gott val. Hann fór að hugsa um Hustonbræðurna. Charles
hafði flutt til Pearl City og hafði komið sér vel áfram i bankanum. Hann
var kurteis með góða framkomu og íbúarnir í Peari City hófðu viðurkennt
hann. Yngri bróðir hans hafði verið tekinn giluur hans vegna, en hann
hafði nýlokið laganámi þegar hann kom hingað. En þegar hann hafði
kvænzt Teresu Martinelli var hann auðvitað alls staðar velkominn.
En dómarinn vissi, að Mark Huston var ekki su tegund manna. sem
kvænast vel og klifra svo jafnt og þétt upp metorðastigann. Það hafði
gengið í brösum fyrir liann að hæna að sér viðskiptavini vegna ýmissa
.umbrota og ákafa. Hann var viðkvæmur ungur maður með undariega liá
kinnbein. Það var sagt að hann væri örgeöja, og það var líka sagt að
.hann kæmi mönnum á óvart með mælsku sinni. Athygusverður ungúr mað-
■■ur, mátti segja, en búinn að vera núna, auðvitað.
Þetta gæti verið því að kenna, að hann hafi látið Teresu búa of lengi
;I þessari litlu ódýru ibúð, eftir það sein hún var vön við. Það gat lika
verið hinn sorglegi missir barnsins, núna i marz. Það hafði verið uudarlegt
•óhapp. En hvað sem það var, gerði dómarinn sér ekki miklar vonir um
íþetta hjónaband. Hann gerði ekki ráð fyrir að hægt yrði að bjarga þvi.
„—yrti á Teresu. Hann spurði hana hvernig hún hefði haft það.“ John
.Martinehi var að nálgast endi sögunnar. „Hún svaraði honum luirteislega.
iHún sagðist hafa það gott, eða eitthvað í þá átt. Og þá — „rödd John
.Martinellis liyrjaði að titra — „þá gaf hann henni utanundir. Og það líð
,ég ekki nokkrum manni.“
Uómarinn hafði verið að skrifa hjá sér án verulegs úlniga. En nú spurði
.hann af mannlegri forvitni: „Hvað skeði svo‘?“
Báðir ungu mennirnir störðu á bókaskápinn. Unga konan horfði niður.
John Martinelii ræskti sig og sagði: „Herra Jasper var svo vingjarnlegur
að leyfa konu minni að hvila sig í skrifstofu sinni. Siðan fórum við út í
bílinn okkar. Mark Huston stóð þar og hann baðst afsökunar með einni
setningu. Ekkert fleira var sagt. Hann fór og við fórum með dóttur okkar.
Hún var niðurlægð og særð.“
En hafði ekki farið til Reno, hugsaði dómarinn. Hann Ieit á Teresu.
Hún var klædd i svart og hvitt, með lítið slör á hattinum. Hún sat hreyf-
ingarlaus á milli foreldra sinna. Flann sneri sér við.
„Hvað hafið þér að segja, herra Huston?“
Framhald á bls. 28.
Cartone Srmstronj
VIKAN 11