Vikan - 28.06.1962, Síða 17

Æsileg barátta um líf og dauða, sem
þau há í sameiningu við skurðarborð-
ið, Einar læknir og Eva, bindur þau
sterkum böndum. Er unnt að svara
í senn kalli skyldunnar og ástarinnar?
þekkti hana. Hvorki hann né nokkur
annar. Hún hafði komizt að raun um
að einmitt þetta freistaði karl-
manna mest. Það sem þeir fá hvorki
skilið né skýrt.
Varir hennar nálguðust munn hans.
Hún brosti þegar hún fann að hann
var algerlega á hennar valdi. Sigur-
vissan gerði hana örugga og djarfa.
— Það getur verið hættulegt að
reyna að kynnast leyndasta eðli kon-
unnar, sagði hún.
Návist hennar lagðist á hann eins
og martröð, fannst honum. Það var
engu líkara en íyndi hann snöru
brugðið um háls sér. Hvað var það
eiginlega, sem léði henni slíkt vald
yfir honum, spurði hann sjálfan sig.
Hún vafði örmunum um háls hon-
um og dró hann að sér. Þrýsti sér
að honum, mjúklega, en um leið svo
ákveðið að hann átti sér ekki undan-
komu auðið. Það var eins og hún
drægi úr honum allan mátt.
Sigurinn var unninn. Nú vissi hún
að hún mundi halda öllum sínum völd-
um yfir honum og mega njóta hans
eins og ástriða krafðist.
— Ég heiti því að tala við Einar,
strax þegar hentugt tækifæri býðst,
hvíslaði hún og hélt báðum höndum
um vanga hans. Þú verður einungis
að hafa nokkra biðlund og treysta
mér skilyrðislaust. Ég bið þig, vinur
minn, ástar okkar vegna ....
Hann gafst upp skilyrðislaust,
kyssti hana viti sínu fjær á andlit,
háls og brjóst ....
EVU þótti sem gangarnir i sjúkra-
húsinu hefðu aldrei verið eins óum-
ræðilega langir og í nótt. Þegar hún
þurfti að skreppa á milli deildanna,
var eins og hún ætti endalausa ferð
fyrir höndum og þó flýtti hún sér
sem mest hún mátti. Hún var svo ó-
umræðilega þreytt, döpur og mátt-
vana.
Að næturlagi var allt svo ólíkt því,
sem var á daginn. Sjúklingarnir leit-
uðu til hennar í skilyrðislausum trún-
aði, rétt eins og þeir byggjust við að
hún gæti linað allar þeirra þrautir
og leyst öll þeirra vandamál. Þeir
urðu alltaf rólegri á eftir, þegar hún
hafði setið við rekkju þeirra um stund
og hlýtt á raunasögu þeirra.
Eins og venjulega voru fyrstu
klukkustundirnar erfiðastar. Það kom
sér vel fyrir Evu hve Elsa, hjúkrun-
arneminn, var kjarkmikil og fljót að
átta sig á hlutunum. Og nú fór að
færast nokkur ró yfir báðar deildirn-
ar. Eva gekk fram i eldhúsið og
skenkti sér kaffitár. Kveikti sér síðan
í sígarettu. Nú fyrst fann hún hve
þreytt hún I rauninni var.
Kaffið hressti hana. Og eins og
jafnan þegar hún var ein, sóttu að
henni þau vandamál, sem hún hafði
brotið heilann um að undanförnu og
breytti þá engu þótt hún hefði á-
kveðið að láta þau ekki valda sér
frekari áhyggjum. Þannig var það
með þetta sem henni og Einari hafði
farið á milli — hún hafði ásett sér
að gleyma því, en engu að síður mundi
hver taug í líkama hennar atlot hans.
Hvað eftir annað endurlifði hún allt
það sem gerzt hafði, þar sem þau lágu
í mjúlcu grasinu.
Gagnvart Einari reyndi hún að láta
sem ekkert hefði gerzt. En hún gat
ekki hjá því komizt að finna það sjálf
hversu þögul og spennt hún varð í
návist hans, og ekki gat hún mætt
augnatilliti hans eins djarfmannlega
og áður. Hún komst ekki heldur hjá
því að veita athygli þeirri breytingu,
sem orðin var á viðmóti hans. Hann
var sneggri á lagið, þegar hann
þurfti að tala við hana í sambandi
við starfið; heima fyrir var hann
annað hvort þögulli og eins og utan
við sig, eða hann gerði sér upp kæti,
sem honum var ekki eiginleg.
Þau forðuðust hvort annað. Hinni
glöðu vinátt.u þeirra var lokið. Áður
hafði hún iðulega farið með honum
í sjúkravitjanir. Hún hafði haft
mikla ánægju af því, sjúklingarnir
fögnuðu alltaf komu hans af svo
mikilli einlægni. Þannig var það lika
á stofugangi. Það var mikill munur
á viðtökunum sem hann fékk hjá
sjúklingunum og þeim viðtökum, sem
Ström yfirlæknir hlaut. Það minnti
fyrst og fremst á liðskönnun herfor-
ingja. Nú var henni það þvingun að
taka þátt í stofugangi með Einari —
ekki eingöngu fyrir það hve gagn-
kvæm umgengni þeirra var orðin ó-
eðiileg og erfið, heldur tók hana sárt
að sjá hvílíka áreynslu það kostaði
hann nú orðið að vera glaður í bragði
við sjúklingana. Hann var þreyttur;
það var sem á honum hvíldi eitthvert
óhugnanlegt farg. Hún vissi að hann
þjáðist af samvizkubiti gagnvart
Lilian. Hann var ekki þannig gerður
að slíkt fengi ekki á hann.
Hún var því fegnust að sleppa við
að aðstoða hann í skurðarstofunni.
Það hefði verið henni óbærilegt að
þurfa að vera honum svo nálæg. 1
nótt hafði hann næturvörzlu, en hún
hafði verið svo heppin að þurfa ekki
á aðstoð hans að halda. Og hún vonaði
að til þess kæmi ekki.
Einmitt þegar hún var að renna
kaffinu iseinni bollann kom Elsa inn
i eldhúsið, og leyndi sér ekki að henni
var mikið niðri fyrir.
— Þú verður að koma tafarlaust
upp í skoðunarstofuna, Eva. Berg
læknir er að athuga konu af fæðing-
ardeildinni.
Eva spratt þegar á fætur.
— Ég vona að allt verði með kyrr-
um kjörum hér á meðan, sagði hún.
En hvers vegna er ég kölluð, þar sem
ég verð að sinna sjúklingum í tveim
deildum? Það er fjölmennara starfs-
liö í hjúkrunardeildinni, hélt ég.
— Systir Ástriður er Einari lækni
til aðstoðar. En hann bað mig samt
um að segja þér að koma.
•— Þetta hlýtur þá að vera eitthvað
alvarlegt, varð Evu að orði. Henni
varð litið á armbandsúrið; enn voru
tveir tímar þangað til dagvarzlan
hófst og Þangað til varð einn hjúkr-
unarnemi að annast allt í tveim deild-
um. Ef um skurðaðgerð skyldi nú
vera að ræða? Og svo hlaut að vera,
fyrst Berg læknir hafði falið Einari
sjúklinginn í hendur. Var skurðað-
gerð í rauninni framkvæmanleg eins
og á stóð —• að næturþeli, og án þess
hjúkrunarkonan, sem aðstoðaði við
uppskurðina, væri viðstödd .... án
þess venjulegur undirbúningur hefði
farið fram?
E’inar var önnum kafinn við athug-
un sína á sjúklingnum þegar Eva kom
inn. Berg læknir beið úrskurðar hans,
og það leyndi sér ekki hve honum var
órótt. Ástriður horfði á þá til skiptis,
spyrjandi og ráðþrota. Konan stundi
sáran og náfölt andlit liennar sann-
íærði Evu um að alvara væri á
ferðum.
ATHUGUNINNI var lokið. Einar
dró gúmhanzkana á hendur sér. Hann
hristi höfuðið. Berg læknir las á-
kvörðunina úr svip hans og hnykkti
við.
— Þú heldur að tangirnar dugi
ekki?
— Nei, svaraði Einar. Fóstrið ligg-
ur þannig að það gæti þá hæglega
orðið fyrir alvarlegum meiðslum, auk
þess sem sýkingarhættan er þá yfir-
vofandi. Að þvi er ég fæ bezt séð, er
keisaraskurður óhjákvæmilegur, en
þá verðum við lika að hafa hraðann
á; aðgerðin þolir ekki neina bið.
Berg læknir kinkaði kolli.
— Þetta óttaðist ég. Auk þess er
hún þrjátíu og átta ára og þetta er
fyrsta fæðingin. Viltu framkvæma
aðgerðina, spurði hann Einar.
— Já. Hafið allt undirbúið á svip-
stundu, systir Ástríður. Við verðum
að gera aðgerðina hér inni. Það er
ekki unnt að hreyfa sjúklinginn neitt.
Hjúkrunarkonan neri'ráðþrota sam-
an höndum og starði á þá til skiptis.
— En sótthreinsunin tekur að
minnsta kosti klukkutíma .... og ég
get ekki aðstoðað við aðgerðina,
læknir .... ég er þvi allsendis óvön.
Framhald á bls. 39.
TIKAN 17