Vikan - 28.06.1962, Side 18

— Hvernig í ósköpunum fer
maður að því að verða skákmeist-
ari?
— Eina leiðin er að byrja að
tefla, halda síðan áfram að tefla,
tefla svo enn meir, læðast í skák-
skruddur og stúdera í laumi og
þykjast ekkert hafa lesið.
Eitthvað á þessa leið svaraði
Björn Þorsteinsson, hinn korn-
ungi og efnilegi skákmeistari,
þessari gáfulegu spurningu blaða-
mannsins.
Björn er rúmlega svitugur að
aldri, fæddur árið 1940 í Árnesi
við Trékyllisvík, þar sem faðir
hans, síra Þorsteinn Björnsson,
þjónaði í nokkur ár. Fjögurra
ára fluttist hann ásamt foreldr-
um sínum að Þingeyri við Dýra-
fjörð og átti þar heima, þar til
fjölskyldan fluttist til Reykjavik-
ur árið 1950. Björn er elztur 8
systkina. Hann gat sér það frægð-
arorð á síðasta íslandsmeistara-
móti í skák, að hafa þá þegar
tryggt sér annað sætið, er þrjár
umferðir voru ótefldar.
— Hvenær tókst þú skákbakt-
eríuna, Björn?
— Ég sýktist eiginlega ekki
fyrr en ég var orðinn 16 ára, þá
gekk ég i Taflfélag Reykjavíkur
og hef aldrei náð mér eftir það.
— Og hver var fyrsti stórsig-
urinn?
— Ég bið enn eftir honum.
— En hvenær varstu þá fyrst
virkilega ánægður með að vinna
skák?
— Því er erfitt að svara. Ég sat
i þriðja bekk í Menntaskólanum
i Reykjavík veturinn 1956, sama
árið og ég gekk i taflfélagið. Þá
um veturinn var tefld simskák
við Menntaskólann á Akureyri á
18 borðum, að mig minnir. Ég
fékk að tefla á neðst'a borði og
Var fyrstur til að vinna i um það
bil 20 leikjum. Þá var maður
pínulítið ánægður.
— Og svo hefurðu farið að taka
þátt i kappmótum fyrir alvöru.
— Já, það tók ekki langan tíma
að ánetjast. Ég tefldi i hverju
mótinu á fætur öðru og tókst
loks að vinna mig upp í meist-
araflokk á Haustmótinu 1959. Ég
var þá í 1. fiokki, en 1. og meist-
arafl. tefldu saman. Ég náði sama
vinningafjölda og sigurvegarinn,
Gunnar Gunnarsson, en liann
varð fyrir ofan mig á stigum.
Næstu tvö Háustmót vann ég —
1960 og ‘61 — en þau voru ekki
ýkjasterk, gömiu meástararnir
yfirleitt ekki með.
— Hvers vegna láta þeir sig
vanta svona oft?
— Sumir nenna ekki, aðrir
hafa ekki tíma og enn aðrir eru
18 VIKAN
AHETjADIST
SHÁH SAHAH
Rætt við ungan
skákmann, Björn
Þorsteinsson, sem
vann átta skákir
í röð á síðasta
íslandsmóti
eflaust svo góðhjartaðir að vilja
hleypa þeim ungu og óreyndu
að í efstu sætin. Gárungarnir
segja j)ó stundum, að ástæðan sé
einfaldlega sú, að stórlaxarnir
þori ekki að eiga það á hættu að
tapa fyrir smábröndunum, en það
er nú fulldjúpt tekið i árina.
— Hvernig stóð á því, að þér
tókst að vinna átta skákir i röð
á íslandsmótinu síðasta?
— Ég hef sennilega teflt ögn
betur en andstæðingarnir.
— Og eru nokkur stórátök
framundan?
— Ég veit ekki. — Vonandi
verður sent lið héðan á Ólympíu-
mótið, sem haldið verður í
Búlgariu í haust. Þá myndi mig
langa til að fljóta með.
— Ef heimtað væri af þér að
velja 20 manna landslið á móti
Rússum á 5 mín. og liðið hefði
3 mán. lil að æfa sig, hvernig yrði
það þá skipað? Ég skal stokka
upp röðina, svo síður sé hætta
á, að þú móðgir nokkurn.
— Við skulum sjá — þetta er
ljóta vinnan — viðbúið að mað-
ur gleymi fjölda manns, sem
væru nokkurn veginn sjálf-
kjörnir — Friðrik Ólafsson —
og algjör óþarfi að stokka hann
til í röðinni — Jón Þorsteinsson,
Lárus Johnsen, Gunnar Gunnars-
son, Ingvar Ásmundsson, Júlíus
Bogason, Jón Pálsson, Jón Guð-
mundsson, Guðm. S. Guðmunds-
son, Guðm. Ágústsson, Ingi R.
Jóhannsson, Guðm. Pálmason,
Baldur Möller, Ásmundur Ás-
geirsson, Guðm. Arnlaugsson,
Jónas Halldórsson, — hvað eru
komnir margir?
— Sextán.
— Freysteinn Þorbergsson,
Arinbjörn Guðmundsson, Þórir
„Þetta eru
töfrar, einhverjir
ólýsanlegir töfrar líkt
og þegar laxveiði-
maðurinn verður
bergnuminn
af sinni
dellu“
Ólafsson og í tuttugasta sætið
N.N.
Þetta er að visu æði harðsnúið
lið, en ég held við ættum að
sleppa því að bjóða Rússunum
í einvígi.
— Af pólitiskum ástæðum?!
— Nei, ekki var það nú það,
sem ég átti við!
— Segðu mér Björn. Hvað eyð-
irðu miklum tíma í skákina?
— Engum, því að ég tel þeim
fristundum vel varið, sem ég nota
til þess að tefla.
— Nú, en hvernig skiptirðu
timanum milli alvöru lífsins og
skákiðkana?
— Ég er að læra skipasmiði
hjá Daníel Þorsteinssyni og Co.
og er í vinnunni frá kl. hálfátta
til kl. 9 mín. yfir fjögur ...
— Ha, til kl. hvað?
— Níu mín. yfir fjögur, og það
er ekkert mér að kenna, heldur
samningunum. Mín vegna mætti
það alveg eins vera 10 mín. yfir.
Svo tefli ég á kvöldin, nema
lauagrdagskvöld, þá þykist ég
eiga fri og sný mér að öðrum
hugðarefnum.
— Hver eru þau?
— Á maður nú lika að fara að
koma upp um það!
— Því ekki það.
— Ja, frjálsa glaða lifið verð-
ur lika að fá að komast að.
— En eru ekki skákmenn
jjrautleiðinlegir í samkvæmum
eða öðrum mannamótum. Setjast
þeir ekki bara út i horn og tefla
við sjálfa sig?
— Nei, nei. Þeir reyna að
vera skemmtilegir eins og allir
liinir.
— Og þið getið þá jafnvel gefið
ykkur að konum eins og aðrir?
— Þessu harðneita ég að svara
persónuiega, en til hvers held-
urðu eiginlega að laugardags-
kvöldið sé og nóttin á eftir?
— Hvernig stendur á því, að
skákin grípur menn svoila þræl-
föstum tökum?
— Ætli það þurfi ekki sálfræð-
ing til þess að svara ])vi. Þetta
eru töfrar, einhverjir ólýsanlegir
töfrar, líkt og þegar laxveiðimað-
urinn verður bergnuminn af
sinni dellu. Það hef ég nú reyndar
aldrei skilið. Það hlýtur að þurfa
meir en litla sjálfsögun, til þess
að geta staðið tímunum saman
úti í beljandi straumvatni án þess
að fá neitt.
— Þorirðu að taka við mig
skák, Björn?
— Ég held nú það!
— Má ég birta hana í blaðinu?
—• Við verðum að hætta á, að
það sé óhætt.
ÍÞRÓTT1R
Ef lesendur Vikunnar legðu
það á sig að stilla sér upp
einhvers staðar á laiðinni frá
Kirkjuteig niður á I.augaveg
kl. 6 til hálf-sjö að morgni,
er ekkert líklegra en þeir
rækju augun í burstaklipptan,
knálegan, ungan mann á
hlaupum. Hann er á leið til
vinnu i húsgagnabólstrun
Harðar Péturssonar á Lauga-
vegi 58. Margir myndu eflaust
bera kennsl á garpinn, en þá,
sem ekki eru svo vel að sér,
fullvissar Vikan um, að hér er
hinn landsþekkti langhlaup-
ari Kristleifur Guðbjörnsson
á ferðinni.
Okkur lék forvitni á að vita
hve langt Kristleifur væri bú-
inn að hlaupa siðan hann byrj-
aði að æfa fyrir alvöru, og
eftir töluverða útreikninga
komst liann að raun um, að
um 32000 km væru að baki.
Þrjátiu og tvö þúsund kiló-
metrar eru engin smáræðis
vegalengd. Þetta jafngildir þvf,
að Kristleifur væri langt kom-
inn með tiundu ferðina milli
Reykjavíkur og Rómar, ef
hægt væri að hlaupa beina
leið eða búinn með þrjár ferð-
ir milli Reykjavíkur og Höfða-
borgar í Suður-Afriku.
Með sama áframhaldi liður
ekki á löngu, þar til hann get-
ur státað af því að hafa hlaup-
ið vegalengdina kringum jörð-
ina, rúmlega 40.000 km. Geri
aðrir betur.
Kristleifur byrjaði að æfa
fyrir tæpum sjö árum. Siðan
hefur hann lilaupið í um það
bil 4700 klukkustundir. Ef
hann hefði í staðinn varið
límanum til vinnu við iðn
sína, hefði hann unnið sér inn
um 132.680 kr., miðað við
sveinataxta í bólstrun. — Svo
getur liver sem er reynt að
halda j)vi fram, að ekkert
sport sé dýrt nema laxveiði!
Þegar við vorum setztir inn
í stol'u hjá Kristleifi á Kirkju-
teig 16 kvöld eitt fyrir
skömmu, spurðum við soninn
í fjölskyldunni hvað hann
héti og hvað mamma hans
héti.
„Guðbjörn Kristleifsson og
Margrét Ólafsdóttir.“
Og hvað hann ætlaði að
gera, þegar hann væri orðinn
stór?
Ekkert svar.
Annað hvort hefur stráksi
ekki verið búinn að gera upp
við sig, hvort hann ætti að
feta i öll fótspor föður sins,