Vikan - 28.06.1962, Blaðsíða 19

32 þúsund km.
nð bnki
R«ett við Kristleif Qudbjörnsson
sem eefir þoihlnup í
1-2 hlubkutímn n dng.
enda ekki nenia tveggja óra, eða honum liefur þótt helta óþarfa forvitni hjá
blaðamanninum.
Svo við snérum okkur að pabbanum:
— Hvenær vaknaði áhuginn á iþróttum, Kristleifur?
— Ja, ég veit eiginlega ekki. Ef ég hefði getað hlaupið i vöggunni, héfði ég
eflaust gert það. Ég byrjaði snemma að sparka bolta eins og aðrir strákar, komst
meira að segja i kapplið í Þrótti, en var óttalegur klaufi. Svo æfði ég sund
á hverjum degi í nokkra vetur, en hætti, þar sem árangurinn virtist enginn
ætla að verða. í dagdraumunum dreymdi mig alltaf, að ég væri að keppa, hlaupa
og koma fyrstur i mark. Ég var í sveit á hverju sumri, mest hjá móðursystur
minni vestur ó Kifi á Snæfellsnesi og hijóp eins og vitlaus maður upp um fjöll
og firnindi annað hvort á undan kúnum eða eftir eða bara einn.
.— Og fyrsta keppnin?
— Hún var háð á lúninu fyrir framan Austurbæjarbarnaskólann. Kennarinn
fór með bekkinn út og efndi til sveitarkeppni. Ég var fyrirliðinn fyrir annarri
sveitinni og var of feiminn til þess að velja spretthörðustu stelpurnar í liðið.
Við töpuðum við litinn orðstír.
Næsta keppni var háð nokkrum árum siðar eða sumarið 1955. Ég var á sextánda
árinu, ársmaður austur i Auðsholti i Ölfusi. Fyrir dyrum stóð héraðsmót Skarp-
héðins, og mér datt í hug, að það gæti verið skemmtilegt að láta taka á sér
tíma til þess að ganga úr skugga um, hvort maður væri keppnishæfur. Ég var
fuilvissaður um, að slikar variiðarráðstafanir væru algjörlega óþarfar, keppinaut-
arnir væru álíka lélfe'gir og ég. Svo ég iét skrá mig til keppni í 400 metra lilaupi
og 3000 metra viðavangshlaupi. Iíeppnisdagurinn rann upp, og fárveikur af
taugaspenningi mætti ég til ieiks á Þjórsártúni.
Fyrst var 400 m hiaupið. Ég varð síðastur. Hvílík hneisa. Mér fannst aliir
horfa á mig vorkunnaraugum og kannski yrði skrifað um þetta i blöðin. Annan
eins ósigur hafði ég aldrei beðið á ævinni. Að iitilli stundu liðinni var svo
lagt af stað í yíðavangshlaupið og nú átti að laka sig ó, því tveir ósigrar héfðu
riðið mér að fullu. Þegar hlaupið var hálfnað, vorum við orðnir langfyrstir,
Hafsteinn Sveinsson frá Selfossi, Eiríkur Þorgeirsson frá Túnsbergi og ég. Nú
átti að taka á öllu, sem jnaður átti til, og ég hentist af stað ákveðinn i að stinga
hina tvo af, rak tærnar í þúfukoil og steyptist á hausinn. Ringlaður stöklc ég
á fætur og sá í bakið á þeim félögum nokkuð á undan. Ég rauk af stað og
steyptist beint á hausinn aftur. Eftir þriðju byltuna var ég orðinn langt á eftir
og sá mér þann kost vænstan að hugsa um það eitt að halda mér á réttum kili,
það sem eftir var leiðarinnar. Forugur upp fyrir haus skokkaði ég inn á vöilinn,
átti eftir nokkur hundruð metra að marki, og áhorfendur byrjuðu að klappa. Ég
héit, að verið væri að gera grín að mér og varð ofsalega vondur, hætli að hlaupa
og gekk. Brátt óttaði ég mig þó, skokkaði af stað aftur og kom þriðji i mark.
Fyrir frammistöðuna fékk ég svo mitt fyrsta stórferðalag, var sendur síðar
um sumarið á Landsmót ungmennafélaganna, sem haldið var á Akureyri. Þar
keppti ég í 1500 metrum og varð 4. og 5000 metrum og nældi mér í þriðju verðlaun.
Um haustið fluttist ég til Reykjavikur, gagntekinn af hlaupaáhuga og byrjaði
að æfa fyrir alvöru. Síðan hef ég verið að vetur, sumar, vor og haust, hlaupið
þetta 10—30 km á dag og stundað leikfimi og þrekæfingar í ofanálag.
— Hver finnst þér vera eftirminnilegasti sigurinn?
— Það var á afmælismóti KR 1959. Þá átti ég i hö(ggi við Svíann Kallevágh
og hina öldnu kempu Tyge Tögersen, sem verið hefur ókrýndur konungur
danskra langhlaupara um alllangt árabil. Við kepptum i 3000 m. hlaupi, og ég
bar sigur úr býtum. Það var langþráð takmark að skjóta Tögersen ref fyrir rass.
Okkur hafði þrisvar lent saman áður og Daninn óvallt sigrað: Fyrst i lands-
keppni í Kaupmannahöfn 1956, og gekk hann þá svo gjörsamlega frá mér, að
ég hélt ég ætti ekki lengra eftir ólifað. Ég var ungur og óreyndur og barma-
fuliur af sjálfstrausti. Við áttum að hlaupa 5 kilómetra, og ég hamaðist við að
komast fram úr Dananum fyrstu þrjá kílómetrana, en ekkert gekk. í hvert
sinn, sem ég ætlaði fram úr, herti hann á sprettinum. Eftir þrjá kílómetra var
ég gjörsamlega sprunginn og hef enn þann dag í dag ekki hugmynd um hvernig
ég fór að því að Ijúka hlaupinu. En blöðin sögðu daginn eftir, að ég hefðf
komið i mark, svo það hlýtur að vera tilfellið. Ég hafði hlaupið fyrstu þrjá
kílómetrana á 20 sek., betri tíma en ég hafði bezt náð i 3000 m hlaupi. Árið
eftir sigraði Tögersen mig í þriggja km hlaupi og kom 9 sek. á undan mér i
mark. Næsta ár hlupum við, sömu vegalengd, og þá skildi okkur Vh sek. Svo
var það loks á KR-mótinu 1959, einnig á sömu vegalengd, að mér tókst að láta
þrjár sek. skilja okkur að, var sjálfur réttu megin’ og sleit snúruna.
— Hvað hefurðu krækt i mörg íslandsmet?
— Ég á metið i fjórum greinum. Tveggja km hlaupi á 5:27.0 min.,"þriggja
km hlaupi á timanum 8:21.0 min., fimm km á 14:33.4 mín., og 3000 metra hindr-
unarhlaupi á 8:56.4 mín. og það er jafnframt mitt bezta met, er 6. bezta íklands-
Kristleifur á met á fjórum vegalengdum, en hindrun-
arhlaupið er bezt. Hér situr hann á hindruninni við
vatnsgryfjuna.
Kristleifur vinnur víðavangs-
hlaupið í ár. Agnar Leví er á
hælum hans.
Þetta er erfiöasta viðtal sem
blaðamaðurinn hafði lent í.
Hann varð að hlaupa 25 hringi
á Melavellinum.
metið og gefur 1137 stig. Sá tími hefði nægt til sigurs á
Ólympiuleikunum í London árið 1948, en þá vannst liindrunar-
hlaúpið á 9:04.6 mín.
— Hvernig hður ykkur hlaupurunum, áður en skotið riður af?
— Það er auðvitað fjarska misjafnt eftir einstaklingum og
eftir því hvað til stendur. Ég er sjálfur alltaf taugaóstyrkur
fyrir keppni og líður stundum herfilega. Verstur er ég, þegar
ég veit, að andstæðingarnir hafa náð svipuðum tima og ég.
Þá hefur stundum legið nærri, að ég gæfist upp á öllu saman
og léti ekki sjá mig. Aldrei heid ég samt, að mér hafi liðið eins
Framhald á bls. 43.
VIKAN