Vikan - 19.07.1962, Blaðsíða 16

FRAMHALDSSAGAN
8. HLUTI
EFTIR BODIL ASPER
ÚTDRÁTTUR.
Ung hjúkrunarkona, Eva Rönne,
hefur ráðizt sumarlangt að sjúkra-
húsinu í Sólvík; skurðlækninum,
Einari Bang hafði hún áður kynnzt
við nám í ríkissjúkrahúsinu, auk
þess sem hann er kvæntur frænku
hennar, Lilian. Þau bjóða henni að
dveljast hjá sér að óðalinu Fosshlið.
Einar er vakinn og sofinn í starfinu,
en hin unga og fagra eiginkona hans
hefur orðið sér úti um glæsilegan
elskhuga, Gustav Lange liðsforingja
— byrlar heimilisfólkinu jafnvel
svefnlyf í kaffið eitt kvöldið til þess
að geta átt nótt með honum, þegar
þau Einar og Eva hafa bæði vörzlu
í sjúkrahúsinu. Svo einkennilega vill
til, að einmitt þetta sama kvöld ber
ástríðan þau Evu og Einar ofurliði
á leiðinni til sjúkrahússins, þau
ákveða að gleyma því, en skömmu
seinna, er hún aðstoðar hann við
skurðaðgerð að næturlagi, grípur
ástríðan þau aftur. Þeim tekst þó
að hafa hemil á henni í það skiptið,
verða ásátt um að reyna að láta
sitja við vináttuna framvegis. Óvilj-
andi hefur Eva orðið vitn.i að því
er Lilian ræddi við elskhuga sinn
í sfma, og stillir sig þó um að segja
Einari frá því. Jónsmessuhátíðin fer
í hönd, Einar er haldinn samvizku-
biti gagnvart Lilian og gefur henni
dýra eyrnalokka, en Eva hefur ásett
sér að eiga nóttina með Gustav
Lange í veikri von um að sér kunni
að takast að gleyma Einari. En ást-
in fer sínar eigin leiðir, og þessa
nótt gerist ýmislegt undarlegt að
óðalsetrinu. Kannski er það seiður
Jónsmessunæturinnar, sem veld-
ur ...
2441.
Hefurðu séð Hans, Lilian .. .
Lilian sneri sér að Grétu, annars
hugar . .. starði á hana annarlega
stjörfu augnaráði, eins og hún hefði
alls ekki heyrt spurningu hennar.
16 VIKAN
Gréta varð óttaslegin.
— Hvað er að? Þú ert eitthvað svo
einkennileg?
Lilian strauk hendinni um enni sér.
Henni fannst helzt sem væri hún að
vakna af furðulegum draumi.
— Ég hef svo slæman höfuðverk,
mælti hún lágt. Eg ætla að skreppa
inn og fá mér verkjatöflur.
— Já, gerðu það, mælti Gréta með
hluttekningu í röddinni. Þá líður þetta
vonandi hjá. Þú hefur átt alltof ann-
rikt í dag, og svo er ákaflega heitt
og mollulegt. Það er ekki laust við
að ég finni siálf til þyngsla og verkj-
ar í höfðinu: mætti seg.ja mér að
þrumuveður væri I aðsigi.
Lilian svaraði henni ekki. Heyrði
ekki einu sinni hvað hún sagði. Svo
gekk hún inn, hægum skrefum, næst-
um því eins og hún reikaði áfram I
leiðslu. Gréta starði á eftir henni.
Hvað amaði eiginlega að henni? Og
hún hélt ekki upp stigann, þótt
verkjatöflurnar væru vafalaust
geymdar inni í svefnherberginu
hennar Gréta hristí höfuðið. Það fór
um hana ónotahrollur, én þess hún
vissi sjálf hvers vegna. Eitthvað var
það. sem lá í loftinu þótt. ekki vissi
hún hvað Hún hafði orðið þess vör,
strax þegar hún kom .. . orð!ð vör
einhvers, sem ekki var i samræmi við
hátíðarundirbúninginn. Það var eins
og hau öll — Lilian, Gustav, Einar
og Eva ættu í einhverjum innri á-
'tökum við sig sjálf.
Og nú minntist hún allt í einu orð-
anna, sem Hans hafði látið falla, þeg-
ar þau biðu þess úti í garðinum að
þau Lilian og Einar kæmu út. Þau
orð báru því vitni að einnig hann átti
I harðri, innri baráttu. Að hann gat
ekki gleymt því, að Einar, sem var
þó vafalaust bezti og einlægasti vin-
ur hans, hafði orðið, að taka fram
fyrir hendurnar á honum við skurð-
arborðið. En hvernig mundi hafa far-
ið, hefði hann ekki gert Það? Kannski
hefði sjúklingur dáið i höndum Hans
Bertilsen. Hún hafði mikla raun af
því að Hans skyldi vera haldinn slíkri
minnimáttarkennd, og hún átti Þá
ósk einlægasta og heitasta, að eitthvað
það gerðist, sem veitti honum aftur
trúna og traustið á sjálfan sig. Sjálf
gat hún, því miður, ekkert gert til
þess, enda þótt hún ynni honum hug-
ástum. Þet.ta var allt undir honum
einum og sjálfum komið. Hann varð
að taka i lurginn á sjálfum sér, ef
illa átti ekki að fara. Og hann var
alltof góður drengur til Þess að lenda
í svaðinu.
Hún reyndi að gripa fram í fyrir
sínum eigin hugsunum. Nei, hún varð
að gera allt, sem í hennar valdi stóð,
til þess að koma í veg fyrir að hann
drykki of mikið. Vínið var áreiðanlega
hans hættulegasti fjandi, eins og á
stóð.
Þegar Lilian kom inn í borðstofuna,
sat Gustav þar einn fyrir. Ævintýri
hans og þokkadísarinnar í lundinum
var lokið, og nú sat hann þarna einn
við borðið með hálftæmda viskýflösk-
una fyrir framan sig. Ung vinnustúlka
hafði verið þarn'a inni fyrir skömmu;
hún hafði brosað við honum og gefið
honum það fyllilega í skyn að hún
væri til i allt ... svona á Jónsmessu-
nótt. E'n hann hafði firrzt við og
hálfvegis rekið hana út, enda þótt
Þetta væri allra laglegasta hnáta. Hún
var varla horfin út úr stofunni Þegar
Lilian kom inn.
—- Lilian, sagði hann undrandi.
Komdu og setztu hérna hjá mér and-
artak.
— Gustav .... Hún leit á hann,
spyrjandi og óörugg.
— Já, elskan mín. Hérna sit ég.
Ætlarðu ekki að koma og setjast á
hnén á mér rétt sem snöggvast?
Komdu .... Hann fann sjálfur skap
sitt ólga af beiskju. Komdu .... Þú
veizt að ég er svo aðlaðandi, að ég
get haft hvaða kvenmann, sem ég
vil og eins og ég vil. Það er ekki
nema skömm stund siðan ég gekk
með Margit litlu inn í lundinn, og
hún neitaði mér ekki um neitt ....
annaðhvort væri líka, svona á Jóns-
messunótt. Og fyrir andartaki síðan
var vinnustúlkan þín, þessi unga og
laglega, hérna inni hjá mér, og bauð
mér með augnaráði sínu allt, sem ég
vildi af henni njóta .... en ég stóð
mig eins og hetja, skilurðu .... Eg
gerði mér grein fyrir því, að illa
sæmdi það þræli húsfreyjunnar að
bera það, sem henni einni var ætlað
að njóta, á borð fyrir ambátt hennar.
— Þegiðu, Gústav. Og reyndu að
skammast þín. Þú ert drukkinn, og
það gæti einhver heyrt til þfn. Verð-
ur þér það aldrei á að grípa til skyn-
seminnar?
Hann hallaði sér aftur á bak í
stólnum og virti hana fyrir sér hæðn-
islega.
— Það er einmitt það, sem ég geri,
mín kæra vinkona. Ég hugsa senni-
lega alltof mikið og alltof skynsam'
lega i kvöld. En setztu nú hjá mér,
svo við getum talað saman í trúnaði.
— Ekki hérna, flýtti hún sér að
segja. Það geturðu skilið. Reyndu að
láta renna svolítið af þér, og svo skul-
við við fara út og ræðast við .... í
einrúmi.
Hann reis á fætur, lézt bersýnilega
vera ölvaðri en hann i rauninni var;
fór sér ekki hratt að neinu.
•— Eins og hennar hátign býður . . .
HIMINNINN var hulinn myrkum
skýjum. Það var molluheitt og svo
mikið logn að hvergi hreyfðist lauf
á limi. Dimmt var orðið af nótt, en
myrkrið og þögnin þrungið annarlegri
spennu. Það leyndi sér ekki lengur,
að nú var þrumuveðrið skammt
undan.
Það fór hrollur um Lilian. Kulda-
hrollur, þrátt fyrir hitann og moll-
una. Hún gerði sér það ljóst, að nú
var það Gustav, sem hafði undirtök-
in. Mótspyrnulaust lét hún hann leiða
sig inn í lundinn, þar sem hann var