Vikan - 19.07.1962, Blaðsíða 20

Jytta Hjaltested pakkar niður, áður en lagt er af
stað að heiman.
Mátaður kjóll í tízkuverzlun.
„0 — ætli þær séu farnar langt. Farðu hérna
niður á götu, — þvert yfir götuna. Þar sérðu sjoppu
eins og fimmtíu skref til vinstri. Farðu þangað
inn og leitaðu að þeim.“
Nú, það er þá bara svona. Þær eru ekki fyrr
stignar á U.S.-gi-und en þær snaka sér yfir í næstu
sjoppu ... Jæja, ég skyldi aldeilis taka af þeim
myndir og birta í minni gömlu og góðu Viku, þegar
heim kæmi.
Og með þessar hugsanir i mínum hneykslaða
haus þaut ég niður með lyftunni, út á götu, yfir
strætið, fimmtiu metra til vinstri og þar inn í
sjoppuna.
Ég sá hvorki né heyrði hvað fram fór þarna inni,
annað en það, að þar var fullt af fólki við öll borð
og á öllum göngum. Ég ruddist í gegnum mann-
þröngina og leitaði að fulltrúum íslenzku kven-
þjóðarinnar hátt og lágt, enda leið ekki á löngu
þar til ég rakst á þær, þar sem þær sátu þrjár
saman við borð úti við glugga.
Á borðinu fyrir framan þær stóðu þrjár háar
skálar, stútfullar af rjómaís, möndlum, kirsu-
berjum, súkkulaði, sósu og hver veit hverju ...
Mér féllust hendur.
Ég hafði meir að segja ekki rænu á að taka
mynd af þeim, þar sem þær sátu við borðið með
sælubros á vör — og bara hvíldu sig.
f einni svipan varð ég afhneykslaður — en á
næsta augnabliki varð ég hneykslaður aftur. Sátu
þær þá bara hérna — nýkomnar til New York,
U.S. — og spændu í sig rjómais!! Nei, þá kunni
ég betra ráð. Ég vatt mér snúðuglega að afgreiðslu-
borðinu og krafðist þess þegar i stað að fá af-
greiddan einn ekta ameriskan bjór, Pabst, Blue-
Ribbon, Schlitz eða Rheingold. — Alveg sama
hvað!!
En, nei takk. Hér er ekki seldur bjór. Hér er
aðeins selt kaffi, ís eða mjólkurvörur.
Þetta var sýnilega ekki staður fyrir íslenzka karl-
menn, en við þvi var ekkert að gera, ég varð að
bíta á jaxlinn og brosa blítt á meðan ég beið eftir
því að flugfreyjurnar tæmdu isglösin sin og fengu
sér svo kaffisopa á eftir. Þeim virtist ekkert
liggja á.
Þegar ég fór ofurvarlega að forvitnast um hvað
þær hefðu liugsað sér að gera síðar um kvöldið,
horfðu þær undrandi á mig en broslu síðan og
hristu höfuðin eins og þær væru að útskýra eitt-
hvert ofur-skiljanlegt vandamál fyrir fimm ára
gömlum strák.
Þegár þær voru búnar með kaffið, þá ætluðu
þær upp á herbergi sín í gistihúsinu, fara í bað,
horfa smástund á sjónvarp eða lesa smásögu, síðan
beint i rúmið að sofa ...
— Sofa ... ? I New York ...???
„Já, fólk hérna i New York þarf líka að sofa
eins og annað fólk. Yið erum líka orðnar lúnar
eftir daginn ...
— Nú auðvitað. Hvernig læt ég. Þið hafið haft
nóg að gera alla leiðina við að stjana við farþeg-
ana, færa mér whisky og svoleiðis ...
„Að maður nú ekki tali um það.“
Og þetta varð ég að gera mér að góðu, en hafði
þó vissulega vonazt eftir örlítið meiri fjölbreytni
þetta fyrsta kvöld. En við því var ekkert að segja.
Ég varð þvi að láta mér nægja að taka mynd af
freyjunum uppi í rúmi, — altso, að taka mynd
af þeim i rúminu. Ég þorði ekki að fara fram
á að fá að taka mynd af þeim í baði. Þær hefðu
e. t. v. tekið það illa upp fyrir mér, og til full-
komins öryggis þá krafðist ég þess af þeim, að þær
væru allar viðstaddar myndatökuna.
Það var lítið spennandi við það.
En svo átti ég frí á eftir. Myndavélin var skilin
eftir inni í herbergi, en ég fór út í heimsborgina
til að leita að einhverri sjoppu, þar sem ekki væri
einungis selt kaffi, ís og mjólkurvörur. Semsagt,
þar sem islenzkir karlmenn gætu verið þekktir
fyrir að koma inn ...
Næsti dagur var mánudagur.
Mánudagar hafa þann leiða vana að koma alltaf
næst á eftir sunnudögum. Mér er illa við mánu-
daga. Mánudagar eru leiðinlegir. Sérstaklega f. h.,
— e. h. á mánudögum er að jafnaði betra, að mað-
ur tali ekki um s.d.
En nú var mánudagur f. h. og við þvi ekkert
að gera. Nú ætluðu flugfreyjurnar út í búðir til
að vita hvað væri til af varningi, og auðvitað var
ég bókaður með í förina, þvi til þess var leikur-
inn gerður.