Vikan - 19.07.1962, Blaðsíða 17

béttastur og myrkvastur, inn í lauf-
skálann litla, þar sem andrúmsloftið
var þungt af svæfandi sýrenuangan.
Hún læsti að þeim dyrum. Settist
slðan á bekkinn við steinborðið og
beið átekta. En Gustav starði aðeins
á hana og mælti ekki orð af vörum.
— Hvað var það eiginlega, sem Þú
þóttist eiga vantalað við mig?
— Rennir þú ekki grun í það?
Hún varp þungt öndinni.
— Ætlarðu enn að taka til við ....
Ég hélt að við hefðum þegar rætt
til hlítar okkar mál. /
— Ef þú lítur þannig á málin, get
ég farið mina leið, svaraði hann reiði-
lega.
— Hvers vegna þarftu alltaf endi-
lega að gera okkur eins erfitt fyrir
og unnt er? Þú hefur drukkið helzt
til mikið I kvöld, en látum það eiga
sig. Þú þarft ekki að varpa allri skyn-
semi fyrir borð þess vegna. Lofaðir
þú því ekki að biða og sjá hverju
fram yndi?
— Biða .... bíða .... Ég þoli ekki
lengur þessa endalausu bið. Og ég
vil ekki að þessu haldi áfram, eins
og það hefur verið að undanförnu.
Henni var ljóst að það þýddi ekki
að beita hann orðum. Hún varpaði
sér I faðm honum þar sem hann sat,
vafði örmunum um háls honum i
myrkrinu. Þrýsti líkama sínum að
honum, iðandi og heitum af ástríðu.
Og enn einu sinni vann líkami
hennar þann sigur, sem orð hennar
megnuðu ekki að vinna. Hann gat
ekki staðizt hana. Vafði hana örmum
svo fast, að hana sárkenndi til, kyssti
hana áfergjubyrst, fyrst á opinn
munninn, en lét varirnar slðan hreyf-
ast hægt og sjúgandi meðfram kjálka-
börðunum. Hún tók andköf, iðaði og
stundi.
Hann opnaði munninn og hugðist
læsa tönnum að eyrnasneplinum, en
þá varð eitthvað fyrir, hart undir
tönn. Gimsteinamenið; Jónsmessugjöf
hins auðuga eiginmanns. Hann fann
blóðið ólga 1 æðum sér og þreif menið
af heyra hennar.
— Hvað ertu að gera, maður ....
ertu genginn af vitinu, spurði hún.
— Já, ég er genglnn af vitinu.
Finnst þér það kannski svo undar-
legt .... ?
— Láttu mig fá eyrnalokkinn,
Gústav, mælti hún biðjandi. Þú veizt
að hann er dýrmætur ....
—Skyldi ég ekki fara nærri um
það. Tryggðapantur, er ekki svo. Frá
þinum heittelskaða eiginmanni. Smá-
gjöf i tilefni af Jónsmessuhátiðinni
.... gull, gimsteinar og smaragð-
ar ....
Hún starði á hann, skelfd og undr-
andi, en svo myrkt var inni að hún
gat ekki greint svip hans — einungis
glóðina, sem brann í augum hans.
Slíka glóð hafði hún aldrei séð í þeim
augum fyrr. Hana langaði mest af
öllu til að flýja sem fætur toguðu,
en þar sem hún vildi ekki skilja men-
ið eftir í höndum hans, sat hún kyrr.
Hvað mundi Einar segja, ef hann
kæmist að Því að hún hefði glatað
öðrum eyrnalokknum? Eða öllu held-
ur — hverju mundi hún geta svarað?
Hann starði á hana. Og hún fann
hatrið hríslast um sig út frá honum.
— Jæja, ertu hrædd? spurði hann.
Hrædd um að ég kunni að sýna eigin-
manni þínum herfangið. Að ég segi
honum kannski, að hans heittelskaða
eiginkona hafi rétt mér það sem
tryggðapant á sjálfa Jónsmessunótt?
Óttastu það, að ég kunni ef til vill
að hafa í hyggju að binda óvæntan
endi á þann leik, sem þú hefur leikið
um skeið?
—Gústav .... Gústav .... þú veizt
að ég elska þig, hvíslaði hún og þrýsti
sér að honum.
— Elskar .... þú elskar mig ekki
viðlíka og þetta men. Hvers virði er
ég þér samanborið við allt það, sem
Einar getur gefið þér? Þú yfirgefur
hann aldrei mín vegna. Eg hef lesið
þig niður í kjölinn. Það er eingöngu
æska mín og hreysti, sem þú sækist
eftir. En þú elskar ekki nema eina
mannveru — sjálfa þig .... Þú ert
ekki þannig gerð, að þú fórnir neinu
fyrir hina voldugu og tærandi ást.
En vertu ekki hrædd, ég skal ekki
afhenda honum skartgripinn. Þú get-
ur ieitað hans, þegar birtir ....
Hann varpaði meninu úr hendi sér
út um gluggann, inn í myrkt lauf-
þykknið. Svo spratt hann á fætur,
opnaði dyrnar og gekk út, teinréttur,
en lítið eitt reikull í spori. Hún heyrði
það á fótatakinu að hann hélt heim
að húsinu.
AUÐMÝKINGIN hafði lostið hana
eins og svipuhögg. En þrátt fyrir ör-
væntinguna gerði hún sér fyllilega
grein fyrir afleiðingunum, sem það
hlaut að hafa ef hún kæmi inn með
men í aðeins öðru eyranu. Að hún
varð því að finna hitt menið, hvað
sem það kostaði. Hún hraðaði sér út
þangað, sem henni sýndist það hafa
hafnað úr hendi hans.
Hún leitaði og leitaði, en það bar
ekki neinn árangur, sem varla var
við að búast. Hálflömuð af ótta og
skelfingu lagðist hún á hnén í grasið,
í síðum kjólnum, strauk svörðinn með
lófunum ....
Hans Bertilsen hafði stigið dans-
inn við Grétu. Að vanda hafði hann
verið kvalinn samvizkubiti. Og hann
hafði ekki kunnað sem bezt augna-
tilliti hennar. Það var eins og það
var vant, henni mislikaði alltaf fram-
koma hans. Hann hafði því gripið
fyrsta tækifærið sem bauðst og laum-
azt brott. Hann langaði til að vera
einn um hríð, hafði ekki kjark i sér
til að sitja lengi nætur og hlusta á
afturhvarfsprédikanir hennar.
Það var eilítið svalara úti á ver-
öndinni. Hann hallaði sér út á hand-
riðið og kveikti sér í sigarettu. Satt
bezt að segja sá hann eftir því að
hafa farið hingað í kvöld. Að hann
skyldi vera slík heimótt. Að hann
skyldi sitja veizlu hjá Einari, borða
mat hans, drekka vín hans .... gat
hann aldrei haft þann manndóm í
sér að slíta af sér fjötrana? Hvers
vegna hafði hann alltaf samúð með
Einari? Dáði hann. Það gerði allt
mun flóknara. Þessi sífellda sam-
blanda haturs og vináttu var blátt
áfram mannskemmandi. Vitanlega
hafði honum borið að láta hart mæta
hörðu þegar framhjá honum var
gengið af framámönnum við sjúkra-
húsið og kveðja garöana í Gröf taf-
arlaust. Allir vissu að hann var Ein-
ari mun eldri í starfinu — engu að
siður hafði Einari enn verið fal-
ið að gegna stöðu yfirlæknisins á
meðan hann væri erlendis .... Það
var sannarlega timi til þess kominn
að hann legði fram skriflega uppsögn
sína, hann átti að gera það snemma
á morgun, áður en Ström yfirlæknir
héldi brott. Það var auðveldara að
halda sínu i samtali við hann en Ein-
ar, sem strax mundi beita lítillækk-
andi vinmælum til að telja honum
hughvarf, og fá hann til að vera
kyrran.
Gripinn einhverri annarlegri endur-
vakningu hélt Hans Bertilsen af stað
út í garðinn, út í nóttina án þess að
hafa hugmynd um hvert hann fór.
Þegar hann hafði gengið spölkorn
inn á milli trjánna sá hann hvar ein-
hver mannvera lá á hnjánum undir
vegg laufskálans í lundinum. Það var
svo myrkt að hann gat ekki greint
hver það var fyrr en hann kom alveg
að henni.
Lilian, mælti hann óttasleginn.
Gengur eitthvað að þér. Hann greip
utan um hana og vildi reisa hana á
fætur.
Hún reiddist i svip, en gætti sín.
Því í fjandanum þurfti þessi karlugla
að rekast hingað einmitt núna? En
hún sá þegar hvað hún átti á hættu
og mælti eins vingjarnlega og henni
var unnt:
— En sú heppni að þig skyldi bera
að, Hans. Heldurðu ekki að ég hafi
misst af mér annan eyrnalokkinn, og
nú finn ég hann hvergi nokkurs stað-
ar. Eg þori ekki að fara og sækja
aðstoð, því að ég er svo hrædd um
að ég finni staðinn þá ekki aftur.
Hann datt einmitt hérna, svo hann
hlýtur að vera hér, þótt mér hafi
ekki tekizt að finna hann.
— — Við skulum ekki vera lengi
að ráða fram úr því. Þú ert viss um,
að það hafi verið hérna?
— Það er ég. En það er svo dimmt,
að maður sér naumast handa sinna
skil.
Framhald á bls. 42.
Lilian hét á allar illar
vættir sér til fulltingis,
þegar þau
börðust við d uöaim
á þverhnípinu
við grjótnámuna, !
Eva og Einar y
I
VIKAN 17