Vikan


Vikan - 19.07.1962, Blaðsíða 38

Vikan - 19.07.1962, Blaðsíða 38
||p Jarðarberja-pl Súkkulaði- ggtill-T pfg; Ananas- Karamellu- Vanillu Romm- Búðingar mrn mitt í átta ár. Hér hafði ég vaxið, þroskazt og orðið að manni. Og skrifað bréfin til Soffíu, þegar öllu öðru var lokið, dagsverki, reikn- ingum, skilum. Og lesið bréfin henn- ar. Þau voru ekki mörg. Það var hægara sagt en gert að koma nokkru frá sér fyrir hana. Gyðjuna á Ól- ympstindi! Og þó tókst það. Við átt- um vini meðal sendlanna. Og við þurftum ekki alltaf að skrifast á eða talast við. Við vissum alltaf allt hvort um annað hvar sem við vor- um. Hún var sízt betri með það. Jafnvel verri. Hún vissi alltaf allt um mig. Líka þegar ég afhenti lykl- ana að skrifstofunni minni, án þess að vita mitt rjúkandi ráð um það, hvernig ég ætti að gera henni að- vart, hvernig ég hefði verið hrygg- brotinn, hvernig mér hefði verið sparkað, hvernig ég hefði verið troð- inn niður i duftið. Að ég væri að byrja orrustuna við sjálfan mig og guð og Porfyrios Melas. -— Hún vissi þetta þá allt eins og það lagði sig. — Henni tókst að koma hréfi til móður minnar. Það var komið á undan mér heim. Vitið þér hvað stóð í þvi hréfi? Ég gieymi þv) aldrei: „Kæra frú Kostaris! Pulia er hættur hjá okkur. Hann er góðuT drengur og ég elska hann. Takið vel á móti honum, hann hefur ekk- ert gert ljótt. Biðjið fyrir okkur, móðir. Soffia Melas.“ Hann sagði þetta eins og hann væri að lesa Faðirvor. — Það er ekki vist, að ég muni þetta orðrétt. En það var eitthvað í þessa átt. Viljið þér sjá bréfin? Ég á þau hér inni. — Gjarnan herra, ef yður þóknast. — Ég á þau öll, maður frá íslandi, 38 VIKAN en það tekur tíma að ná i þau. Hald ið þér að þess þurfi? Hann var aft- ur orðinn eins og glettinn drengur. Nei, þess þarf ekki, Pulio Kost- aris. Það var gott. Ég er yður þakk- látur. Ég er orðinn lúinn og gam- all maður. Finn aldrei neitt hér inni. Soffia geymir allt svo vel. Það er helzt, að ég finni eitthvað á skrif- stofunni. Er gamalkunnugur þar. En fið höfum sturtgið þessu öllu inn hér, meðmælabréfinu frá þeim gamla, bréfunum okkar, gifting- arsáttmálanum, skirnarvottorðum barnanna, lífstíðarfestunni á Wadi- Natrun, vatnsréttindum til 99 ára, nytjaleyfum fyrir 140 ekrum af eyði- mörk. Það er allt þarna inni. — Og bréfið til móður minnar, bréfið frá Soffíu. Og heimanmundarskráin frá Porfyriosi Melas — þegar loksins hún kom. Hún er stórkostlegt plagg. Þér þyrftuð endilega að sjá hana. Þér hefðuð gott af því, þó ekki væri til annars, en að sjá, hvernig getur rætzt úr tengdafeðrum. Ég vona, að þér hafið eignazt tengdaföður. Þeir eru góðir á endanum. — Tvo, herra Kostaris. — Tvo? Múhameðsmaður með leyfi? — Nei, herra. Annar drukknaði í sjó, áður en ég kvæntist dóttur hans. Hinn .hvarf til Ameríku, áður en dóttir hans fæddist. Sorglegt! Ekki vegna telpnanna, beinlínis. Vel giftar skilst mér. Leyfi mér að líta svo á, án frekari upplýsinga. Siður okkar hér, okkar Soffiu sérstaklega. Hrapallegt! Hafið aldrei eignazt tengdaföður til að slást við á réttu augnabliki? Aldrei fengið heimanmundarskrá undirrit- aða af honum sjálfum? Þér hafið farið á mis við mikla lífsreynslu. — Þvi miður, herra Kostaris. — Tvo, sögðuð þér — tvær. Hvaða trúarbrögð ganga i landi yðar, ef mér leyfist að spyrja? Evangelisk-Lúthersk trú. — Evangelislt — hvað sögðuð þér? Aldrei heyrt það nefnt. Lú? Lú- tersk? Já, mörg er trúin! Er þetta lcyfilegt þar? Með tvær? Nei. Aðeins aðra í einu. Nú, það er þá eins og hcima. Og hér í Wadi Natrun. Aðeins aðra í einu! Frú Soffía ætti að heyra jietta. Minnir, að ég hafi einu sinni heyrt hana segja þetta: Aðeins aðra i einu! Þá var nú gustur i kerlu. Hann hló lágt og kumpánlega. — Hún hefði átt að vita, hvað það var vita þarflaust! En það vissi hún nú ekki, sem betur fór. Ástæðulaust, að kvenfólk viti allt. En okkur geng- ur ekkert með söguna. Þurfið þér að fara til Kairó á morgun? — Afdráttarlaust! Hann tók flöskuna, hallaði henni á ýmsa vegu, hristi hana. — Sjáið þér þessa. Hún er eins og ríkisféhirzla. Nennið þér að hlusta á framhaldið? Syfjaður? — Alls ekki! Bíð með óþreyju. Hreyfi mig ekki fyrr en sögunni er lokið. — Gott. Þá sæki ég aðra! Það gætu fleiri hafa átt vín, en Porfyrios Melas! Ég ætla að leyfa mér þá ánægju að snúa ofurlítið á hann — i annað sinn. Niðurlag í næsta blaði. Gull í gjá. Framh. af bls. 11. I leyndardóma undirdjúpanna og rusla til í óskapeningum allra þeirra kyn- slóða, sem hafa kastað sínum síðasta eyri yfir handriðið á brúnni við Niku- lásargjá. Við vorum ákveðnir I að svipta hulunni frá botni gjárinnar og draga fram í dagsljósið einmitt þær staðreyndir, sem þú og ég höfum ver- ið að gizka á, er við stóðum þarna á brúnni síðast. Og til þess þarf sko svo sannar- lega kagþykkar ullarbrækur! Þegar Andri var búinn að klæða sig nægilega vel og vandlega, hjálp- uðum við honum tveir við að troða sér i froskmannabúninginn, ganga vandlega frá öilum samskeytum svo að þau yrðu vatnsþétt, setja á bak honum niðþunga loftgeyma, sem mundu duga honum í klukkutima niðri á gjárbotni, horfðum á hann spenna á kálfa sér stóra og afkasta- mikla sveðju og að lokum gyrða sig miðjan 15 eða 20 kílóa blýbelti. Ég ætti helzt alltaf að Þegja, þegar ég tala við ókunnugt fólk, því það er aldrei að vita hvað mér dettur í hug að segja. Svona var það í þetta sinn, er ég sagði við Andra: ,,0g láttu mig svo vita, ef ég á að senda þér haglabyssuna niður!“ En Andri skildi skensið eins og það var sagt og sagðist ætla að nota hnif- inn til að skafa undan nöglunum, þeg- ar hann væri búinn að krafsa dálítið í gullinu. „Annars," sagði hann „finnst mér ég aldrei vera klæddur, fyrr en hnífurinn er kominn á sinn stað. Ég er búinn að hafa hann þarna á kálfanum í fleiri ár, og hef aldrei þurft á honum að halda — held ég. Annars veit maður aldrei .... það getur verið gott að hafa hann með ef eitthvað ber útaf.“ Hann gekk framá gjárbakkann — og henti sér út í ískalt bergvatnið. Við, sem stóðum uppi í mannheim- um, störðum niður i vatnið skjálfandi af æsing og áhuga, og horfðum á froskmanninn líða fram og til baka um gjána, eins og einhvern undrafisk, sem skyndilega væri kominn á þess ar fornfrægu slóðir. Þegar við hlup- um fram og aftur á bakkanum, fannst okkur við vera eins og ósjálfbjarga krossfiskar I samanburði við Andra, sem sýnilega var nú kominn í sitt eigið „element". Hann virtist ekkert þurfa að hafa fyrir því að sveima yfir gullinu á botninum, hendast upp og niöur, út undir gjárbakkana, kringum stóra steina, — eða bara leggjast á magann oná gullið, eins og ormurinn frægi. Við öfunduðum hann sannarlega, og hugsanirnar kútveltust í kollinum á okkur. Hvað skyldi nú Andri loks finna þarna niðri, eftir áratuga peningakast allra þeirra, sem þarna höfðu farið um? Ef hann fyndi nú ómetanlega dýrgripi þarna á botnin- um og gerði leiðangurinn heimsfræg- an í grænum hvelli. Það væri nú al- Vedréttarlán Veðréttarlán 1. og 2. veðréttur, endur- nýjanir og viðbótarlán. Allar tegundir eigna koma til greina. Fyrirspurnir væntanlegra umboðsmanna óskast. A.F. SULTBANS Ltd., 67, CAMBRIDGE ROAD, — LONDON N. W. 6.

x

Vikan

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vikan
https://timarit.is/publication/368

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.