Vikan - 19.07.1962, Blaðsíða 21

ÉÉIIll

iliiii

<
Jytta notar þægindin á hótelinu og rabbar við kunningjana.
Borghildur Jónsdóttir skýzt yfir götu í New York.
Ég ætlaði varla að þekkja þær aftur, þegar ég
sá þær einkennisfatalausar, en uppábúnar alveg
eins og allt annað kvenfólk, i kjól eða dragt eða
pilsi og blússu. Einhvern veginn fannst mér það
viðkunnanlegra og kvenlegra. Ég var því töluvert
upp með mér af að fá að ganga með þeim um götur
borgarinnar og taka af þeim ódauðlegar myndir.
Ég reiknaði með löngu ferðalagi i strætisvögn-
um um alla borg til að finna hinar ýmsu verzlanir
þar sem þær þættust þurfa að koma við, en þar
skjátlaðist mér hrapalega. Við gengum rétt fyrir
næsta götuhorn og þar, hinum megin við götuna
blasti þá við geysistórt auglýsingarskilti, fimm til
sex hæða hátt og á því stóð með álika stórum stöf-
um: „Þetta er Macy heimsins stærsta verzlun“.
Þar var svo sem ekki lítillætinu fyrir að fara.
En trúað gæti ég þvi þrátt fyrir allt, að þetta
væri ein stærsta verzlun heimsins. Hún er greini-
lega stærri en Silli & Valdi, Ziemsen og Söluturninn
til samans, og ég hugsa, að jafnvel Tolli i Sild og
Fisk yrði upp með sér, ef liann ætti svona' sjoppu
einhvers staðar í miðbænum. Ég labbaði meðfram
einni hlið liússins, sem verzlunin er i, og svona
fljótt á litið mundi ég segja að hún væri álíka
löng og Austurstrætið eins og það leggur sig. Jú,
sennilega mundi húsið komast fyrir við Austur-
stræti að sunnanverðu og mundi þá líklega gleypa
i sig allt svæðið suður að tjörn, og hæðin allt frá
10—22 hæðir. Alþingishúsið mundi komast fyrir
í leikfangadeildinni og Hótel Borg í hattadeildinni.
Þeir geta vafalausl auglýst eins og Egill Vil-
hjálms: Allt á sama stað, —- og staðið við það.
Jæja þarna fóru þær inn og ég á eftir, og þarna
vorum við næstu klukkutímana. Þarna var skoðað
allt milli himins og jarðar, hattar, kjólar, kápur,
töskur, hanzkar, sokkar, kjólar, hattar, kjólar og
hattar ... og hattar!
Allt, sem nöfnum tjáir að nefna.
Verð?
Satt að segja er ég ekki svo vel að mér i verð-
lagningu á tízkuvörum að ég geti borið um það.
En í sannleika sagt hélt ég að hægt væri að kom-
ast að betri kaupum í henni Ameriku en mér virtist
þarna. En það er ekki beint að marka það. Kaup
og verðlag virðist vera svo mikið frábrugðið öllu
sem maður getur búizt við, áð íslendingar, sem
kaupa dollara sína hérna heima á 43,06 hafa hreint
ekkert í verzlanir þar að gera.
Sannleikurinn virðist vera sá, að kaup þar er
líklega um þrisvar sinnum hærra en hér, — en
verðlag er líka töluvert hærra á flestum hlutum,
þannig að lífskjör almennings eru í flestu tilliti
mjög svipuð og hér heima.
Þó mundi ég ekki vilja skipta, og svipaða sögu
er að segja um þá íslendinga, sem hafa búið ytra
i nokkur ár. Þeir vilja allir heim aftur.
Já, — ég var að tala um flugfreyjurnar.
Ég týndi þeim!
Hvernig í ósköpunum er hægt að ætlast til
að ég gæti fylgt þeim þrem eftir í þessu völ-
undarhúsi, þar sem maður verður að troðast
áfram gegnum mannfjöldann, þeytast upp og
niður rennistiga og hcnda reið,ur á þrem stúlk-
um, sem kannske fara svo sitt í hverja áttina
... og svo þurfti ég auðvitað að fara í ljós-
myndavörudeildina.
En heimurinn er minni en mann grunar. Þeg-
ar ég var búinn að missa alla von um að finna
þær aftur, fór ég að þoka mér nær útganginum,
og viti menn, — þar voru þær lika á leiðinni út.
Auðvitað voru þær hlaðnar pinklum og böggl-
um allskonar, og það var stutt að fara með þá
á gistihúsið hinum megin við götuna, og fá sér
kaffisopa um leið, eða einhverja aðra hressingu.
Ég drekk aldrei kaffi nema hérna heima, finn
venjulegast einhvern annan vökva, sem hentar
staðháttum betur.
Yfir kaffinu ákváðu þær að fara í tízkuverzl-
un, sem er þarna rétt hjá 34. götu, og veitlu
mér góðfúslega leyfti til að slást í förina. Verzl-
un þessi heitir „Franklin Simmons" og er ný
og glæsileg tizkuvörubúð nokkur hundruð metra
frá gistihúsinu, beint á móti heimsins hæsta
húsi, Empire State Building.
Þar endurtók sig svipuð saga. Þar voru skoð-
aðir hattar, kjólar, hanzkar og skór. Bandarísk-
ir kvenskór ku vera heimsins mesti draumur,
ef trúa má upplirópunum kvenfólksins.
„Sérðu hvað þeir eru lekkrir ...? Gaið! Je-
minn og Jesús-Pétur ... !“
En minna varð vist af kaupum að þessu sinni,
því líklega þóttu vörurnar dýrar, skildist mér.
Framhald á bls. 40.
Je-minn og Jesús-Pétur! En ægilega lekkrir skór!