Vikan - 19.07.1962, Blaðsíða 40

25 eyringar ............ 137 —
10 — 174 —
5 — 89 —
2 — 3 —
1 — 34 —
Seðlar ................ 0
Samt. isl. pen. 190.50
Erlend mynt samtals 48 pen.
Samtals rúmlega 200 „kall“
Þar að auki fannst annar hnífur
af svipuðum kaliber og sá fyrri, —
og einn merkilegur en lítill minnis-
peningur frá Róm, með mynd af
Píusi páfa XII. Mér þótti mjög til-
hlýðilegt að bjóða prestinum að geyma
Þennan pening til minja um leiðang-
urinn, en hann þá ekki boðið.
„Þessum pening gætu vel fylgt
heitar bænir þess, sem henti honum
þarna niður, og ekki vil ég verða til
þess að rjúfa þá helgi, sem kann að
hvila á honum. Nei, við skulum skila
öllu aftur til sama staðar.“
Og þar við sat.
Ég tók alla hrúguna eins og hún
lagði sig, — og henti öllu saman aft-
ur í drykkinn ....
Það var sárt!
----O-----
Það virðist vera mjög óljóst hve-
nær fólk tók upp á því að henda pen-
ingum niður í þetta fallega og tæra
vatn. Sennilegt er að þessi siður —
eða ósiður — hafi skapazt vegna þess
hve vel sést til hvítlitaðra peninga
á leiðinni niður, því þeir eru lengi
á leiðinni og sveiflast til og frá í
vatninu.
Kannski það sé líka þess vegna,
sem fólk er yfirleitt á þeirri skoöun
40 VIKAlf
að gjáin sé geysidjúp, en manni sýn-
ist hún bara ekki eins djúp og hún
raunverulega sé.
Það er rangt.
Vatnið er aðeins rúmir þrir metr-
ar á dýpt við brúna, — en það er
um fjögurra stiga heitt, aðeins, og
það gerir það að verkum að næstum
ógerningur er að synda í Því eða kafa,
nema í sérstökum búning.
Útlendingar, sem þarna fara um,
henda peningum þarna niður i þeirri
góðu trú að þetta Jé einhvers konar
óskabrunnur, enda mun svo sagt i
leiðbeiningum fyrir ferðamenn.
1 því tilfelli fylgja peningunum
kannski heitar bænir.
Þarna niðri er ábyggilega óhemju-
mikið af ýmiskonar smápeningum af
öllum gerðum og stærðum, af öllum
þjóðernum og af öllum aldri. Við
mjög lauslega ágizkun okkar félag-
anna, sem vorum við þetta riðnir,
kom okkur saman um að með því að
hreinsa botninn vel og vandlega væri
vafalaust hægt að krafsa upp úr hon-
um eitthvað á milli 100—200 þúsund
krónur, — e. t. v. meira ef fornir
peningar eða hlutir kæmu í ljós neðar
í „grúsinni".
Það er nefnilega sýnilegt að gjáin
hefur upprunalega verið töluvert
dýpri þarna við brúna, en nú er, þvi
hún dýpkar beggja vegna.
Peningarnir eiga vafalaust sinn
þátt í að fylla hana upp, en þó aðal-
lega mölin úr veginum.
Það er i sjálfu sér hreinasta skömm
að því, að ekki skuli vera betur geng-
ið frá veginum við gjána, því að bæði
er að bílar og vegfarendur rusla heil-
miklu magni af möl þarna niður á
hverju ári, og — eftir því sem mér
er sagt — vegheflar áem þarna fara
um til að jafna veginn, komast ekki
hjá því að ýta töluverðu magni niður.
Það fer því ekki hjá því, að eftir
nokkur ár, 10—15 ár, verður gjáin
við brúna orðin svo full af möl, að
hún hverfur með öllu.
Þó að helgi Þingvalla og fegurð
sé mikil, er því ekki að neita að
mörgum finnst þetta eftirminnileg-
asti staðurinn á þeirri leið, og kannski
sérstaklega ferðamönnum, sem ekk-
ert vita um sögu staðarins. Það er
því vafalaust tími til þess kominn að
hreinsa botninn rækilega þarna við
brúna — peningunum má kasta nið-
ur aftur — og ganga siðan svo frá,
að minni hætta sé á að möl og sand-
ur hrynji þarna niður.
Og vel á minnzt. Þarna rétt hjá
brúnni, við veginn, er þröng og djúp
gjóta og langt niðri glyttir á ískalt
og svart vatnið. Gjótan er óvarin, en
börn og fullorðnir stikla þarna í kring
allt sumarið. Það virðist hreinasta
guðsmildi að þarna skuli ekki hafa
orðið slys fyrir löngu. Þessa gjótu
Þarf að byrgja vel og vandlega.
----O-----
Andri varð svo hrifinn af litunum
þarna niðri í blátæru vatninu, að
hann fékk félaga sinn, Kristbjörn
Þórarinsson kafara, til að fara aftur
með sér austur daginn eftir. Nú voru
þeir báðir með myndavélar, sem taka
myndir neðansjávar, og litfilmur í
þeim. Ég slóst með i förina og var
með þriðju myndavélina á yfirborð-
inu — og líka litfilmu.
1 þetta sinn skipti enginn sér af
þvi, sem á botninum lá, en myndir
voru teknar í óða önn. Svo hrifnir
voru þeir félagar aí litunum og um-
hveríinu þarna niðri, að þeir sögð-
ust aidrei hata séö annað eins, og
þeir voru eKK.1 i nokkrum vafa um
pað, aö þarna var aideilis upplagt
aö tuKa hmar fegurstu iitmyndir.
peir ætiuðu varla að íást uppúr
vatnmu aitur, þvi svo hrifnir voru
peir ar ieguröinni í undirheimum, en
par Kom að lortiö entist eKKi iengur,
og viö sKunuuoum i bæmn tii að iáta
íraniKaua myndirnar.
Svo tært var vatmð, og svo bjart
var parna möri, aö aiiar myndirnar,
se.n par voru teknar reynuust yfir-
iystar au miKÍum rnun, og reyndust
unothæfar.
petta er sagt aðeins ykkur til varn-
aðhr, ei ykKur sKyidi einhvern tima
uetta i hug aö skreppa þarna niður
meö myndavei .... G.K.
Með fíugfreyjum
Framh. af hls. 21.
Og svoua leið dagurinn allur að
kvöidi. Paö var hiaupið i verzlanir
siit á hvað og notaður tíminn eins
og hægt var. Pær tóku þessu samt
osköp rólega og voru ekkert að flýta
sér, þvi þær vissu sem var, að eftir
svo sem vikutima mundu þær vera
þarua komnar aftur á sömu stöðv-
ar. Pær höfðu nægan tíma.
En ég þurfti að hamast. „Stærsta
ijósmyndavöruverzlun í heimi,
Willoughhy‘s“ er þarna á næstu
grösum, en auðvitað fékkst þar ekki
það sem mig vantaði, frekar en hér
heima, svo ég varð að láta mér
nægja að fara i Wookworth‘s og
kaupa spýtubrjóstsykur handa
krökkunum.
Svo fór að versna í þvi, þegar
fór að líða á kvöldið.
Eftir kvöldmat.
Ég var satt að segja farinn að
hlakka til að fylgja þeim eitthvað
út á lífið, en mér varð ekki kápan
úr þvi klæðinu.
Margrét og Borghildur voru á-
kveðnar í því að fara á bíó. Kvik-
myndahús þar í grenndinni var að
sýna myndina „Guns of Navarrone“
(Byssurnar í Navarrone) og fannst
tilvalið að eyða kvöldinu við að
horfa á hana. En ég var ekki kominn
lil N. Y. til að fara á bíó. Það var
alltaf hægt að fara í bíó heima.
Jytta var búin að tala við kunn-
ingjafólk, sem hún átti þarna i
grenndinni um að heimsækja þá
— eða það — um kvöldið, og pkki
gat ég með góðu móti verið að troða
mér með henni þangað.
Og þannig var það iíka, að Margrét
og Borghildur fóru í bió og Jytta
í lieimsókn til kunningja ... var
mér tjáð, og þá var ekkert annað
fyrir mig að gera en koma mér í
rúmið sem fyrst ... hm.
Klukkan ellefu morguninn eftir
áttu allir að vera mættir og tilbún-
ir til farar við dyr gistihússins, svo
að þann morgun var lítið hægt að
gera, kannski skreppa út i næstu
búð ef eitthvað hefði gleymzt, —
eða fá sér rjómaís að skiinaði.
Ef þú eða ég fengjum að ramba
um í New York eftir geðþótta einn
eða tvo daga eða svo, þá er ég viss
um að við fyndum okkur nóg til að
gera, og að færu ekki margar min-
úturnar til spillis í þeirri ferð.
En ef við færum þangað að stað-
aldri einu sinni í hverri viku, er
ég hræddur um að við entumst ekki
til að hamast þar í hvert sinn, sem
við hefðum tækifæri til.