Vikan - 19.07.1962, Blaðsíða 34

ICglSBlSJElElgilEjlFcTlEIÍEilElfHIEirEilElfnlElfnlElfnlEI
S lalBBlBMalBHaiBjiaiEiialgllHBllBlBHalEHaiB]
Ódýror
utmferðir
17.6Cti.00 ALPALÓNU OG UNGVERJ/ LAND
krónur um Hamborg — Vínarborg og Kaup-
mannahöfn.
28. júlí — 15. ágúst.
16.950.00 AFRÍKUFERÐ TIL MAROKKO
Lrónur um Gíbrallar — Spán og Frakkland
til Parisar og London
24. ágúst — 11. september.
16.500.00 BELGKaD Á EM í FRJÁLSÍÞRÓTT-
krónur UM og sufSur til ADRÍAHAFS og
FENliYJA
9. — 2*). septrmber.
18.500.00 RÚSSLANDSFERÐ um Norðurlönd
krónur til Kákasus og Ukraínu
3. — 23. september.
LANDSÝN LEIÐBEINIR YÐUR með hvers-
konar ferða];jónustu og farmiðasölu hvort sem
leiðin liggur innan lands eða utan.
LAN □ SVN T
FERÐASKRIFSTOFA LAUGAVEG116 SIMI 22B90
SlEJláll^ialSIalSIalSIalEHalSIalGlla^Cal
Nótt í Wadi Natrun.
Framh. af bls. 15.
dótið hans, en sonarsonur hans,
emppus Kostaris var hominn með
pæguegan xm tii að aka gamia
luannmum heim.
vegurmn nggur suður jaðar eyði-
merKurmnar oian viö paö iand,
sem auoiö er að rækta meö áveit-
um ira i\n. Dyrmætu, ræktanlegu
iunui er uKKí soaö undir hrexðan
pjooveg. isnn haíöi ég ekki hug-
myiiu um, hvaö Wadi Natrun var,
nvori paö var porp eða horg. En
pao aom nu oratt i ijós. biðdegis
neygoum viö noaauö til suövesturs
ul og upp a eyöimorkina. Og aill
i emu m uimin vío mn um giæsilegt
íiíío og erum umKringuir parma-
iuiiuum, avaxLanjam, Piomum. Viö
sLeypumai nemt uian ur nruna-
nieiKri auonmni inn 1 raradis.
i>ao var meira en notaiegt. Pað
var maii aiiarn yndisiegt.
runo Kosians iet hera tösku
mma mn 1 emitaíhuö sina og visa
mer Ui nernergis a efri hæð húss-
ms.
— V elkominn i mín hús, inaður frá
isiandi! Nu skuíuö per pvo ai yður
itíiöaryKio. hvo Kynni ég yöur íyrir
Kouu mmni. hvo faum við okkur
niia og svo segi ég yður söguna
um vatniö. A morgun skoðum við
waui Natrun.
rru ivostaris var grisk eins og
honui hennar. Hún hlaut að hafa
veriö mjog íogur kona á yngri ár-
um. liun var ákafiega virðuieg og
pó l'mgerð ems og stofuhlóm. Hann
kynnti okkur, pegar ég kom niður:
— Maður frá Islandi, herra Ei-nar-
son, kona min, Soffia Kostaris,
lædd Melas.
Hann sagði þetta einhvern veginn
svo hátíðlega, að ég gat ekki látið
vera að hugsa: Það á sér ekki stað,
að honum finnist svona mikið varið
í að hafa mig til að sýna konu sinni,
óþekktan mann frá Íslandi. En allt
i einu laust niður í huga minn,
endurminningu um eitthvað, sem ég
hafði lesið: Melas — leikrit — ljóð.
Ég hneygði mig djúpt fyrir frúnni
og spurði:
— Hef ég máske þann heiður að
heilsa ættingja hins ástsæla skálds?
Pulio Korstaris hló: Jú, ekki ber
á öðru. Bróðurdótturl Furðulegt!
Furðulegt, að þér, maður frá ís-
landi skylduð kannast við þetta
gríska skáld. Ég hélt þó, að það
væri spottakorn frá Grikklandi til
íslands, þó að ég hafi reyndar ekki
hugmynd um hvar þetta ísland er
og hafi aldrei heyrt það nefnt á
nafn fyrr en ég rakst á yður. Furðu-
legt! Þarna sérðu frægð ættar þinn-
ar, frú! Vesalings þú, sem ert búin
að heita Iíostaris, en ekki Melas í
rúm fjörutíu ár!
— Ég kaus mér það sjálf, sagði frú-
in og leit á gestgjafa minn með
brosi, sem var tært eins og sólskin
ættlands hennar.
— Jú, það gerðirðu reyndar, frú,
gerðir það myndarlega. Megi allir
heilagir bregðast mér, ef ég gleymi
því. En samt sem áður — ég kalla
þetta furðulegt. Hefði það verið
Hómer, þá var ekkert að segja.
— Frændi frúarinnar á nokkra
vandláta aðdáendur í mínu fjar-
læga landi, skaut ég inní. Það vaf
kannski ekki alveg satt. En ég lét
það svona flakka. Fannst, að það
gæti hvorki skaðað ísland, né mina
elskulegu gestgjafa.
Fram af þessu var farið að borða.
Við vorum aðeins þrjú við borð-
ið, gömlu hjónin og ég. Þau gerðu
það min vegna að tala ensku, jafn-
vel um einkamál og heimilishagi.
Það var augljóst, að húsbóndinn
hafði verið alliengi að heiman,
þurfti margs að spyrja, gat sameig-
inlegra kunningja, sem hann haíði
hitt
Ég komst ekki hjá þvi að skynja,
að hann hlaut að haia með hönd-
um ohemju ijöipættan og umfangs-
mikinn atvinnureKstur. Hann spurði
um aldingarðana, hiómaræktina,
hótelið, verzlunina. Mér skiidist og
aö forstöðumenn hinna ýmsu deiida
gæiu frúnni regluiega skýrslur i
tjarveru hans. Hún hafði svör á
reiðum hondurn við öiiu. Puiio
Kostaris virtist vera mjög ánægður.
Aht hafði auðsýniiega gengið að
óskum.
— Segðu, að ég taki ekki á móti
nokkrum manni í kvöld, ekki ein-
um einasta, hvað sem á gengur,
mælti hann til konu sinnar. —- Og
ekki krökkunum, hvernig sem þau
láta. Lit eklú á þau, fyrst þau eru
öll heilhrigð og lifandi. Anza engu
kvabbi, snerti ekki á símanum.
Hann snöggbreytti um málróm og
andlitssvip, varð niðurdreginn og
vesældarlegur. — Þreyttur, skil-
urðu. Erfitt ferðalag. Þreyttur og
dauðlúinn — gamall maður.
Frúin kinkaði kolli, hringdi
bjöllu og gaf þjónustunni einhver
fyrirmæli á máli, sem ég ekki skildi.
Þegar þvi var lokið, viðraðist
vesældarsvipurinn af Pulio Kostaris.
Hann spratt á fætur kvikur og
fjaðurmagnaður, eins og unglingur.
— Ha, ha, ha! Nei, ég er hvorki
þreyttur eða lúinn! Reyndar ekki
gamall heldur. — Hann snaraðist
að konu sinni, kyssti hana á gagn-
augað með þökk fyrir matinn. —
Og svo setjumst við hér út á sval-
irnar, ég og hann vinur minn frá
íslandi. Ég er búinn að lofa honum
þvi að segja honum sögu. Og af því,
að þú ert nú aðalpersónan í sögunni,
þá færir þú okkur flösku af bezta
vininu, sem til er í þessu húsi. Búið
yður undir gott, íslendingur, þvi hér
leggja tvö vínfirmu saman hvort
sína fjögurra kynslóða reynslu, ef
ég og kona min leggjumst á eitt!
Hann var orðinn eins og glettinn
drengur. Virðulegt annríkisfas fram-
kvæmdamannsins rokið út i veður
og vind. Ferðalúi, vesöld og þreyta
fokin ennþá lengra, enda aldrci
annað en uppgerð. Það var eins og
hann væri hlaðinn einhverri dular-
fullri, heillandi orku, eftirvæntingu,
spennu, stálkaldri einbeiltni, hlust-
andi gát. Það féll af honum hamur.
Ég sá hann allt i einu fyrir mér,
ungan mann. Hann hlaut að hafa
verið mjög sérkennilegur ungur
maður, hlaðinn viljamagni, sem
stjórnaðist af innra jafnvægi og ör-
yggi. Vera má, að það hafi verið
sagan, sem honum bjó í huga, sem
steypli yfir hann gervi æsku lians.
Mér fannst einhvern veginn, að ég
hefði ekki séð hann fyrr.
Hún kinkaði kolli hæversklega.
Við settumst út á svalirnar, sát-
um úti í hinni vörmu, egypzku nótt
í skála af angandi blómum, sem
ekki bærðust. Hann kveikti á litlu
ljóskeri úti í horni. Út um lauf-
grisjuna sá í tindrandi stjörnur.
Frúin kom sjálf með vinið, setti
fyrir okkur glös. Svo hvarf hún
inn í húsið og kom út með tvö log-
andi kerti i silfurstjökum, setti sitt
Ijósið hjá hvoru glasi. Ég sá, að
34 VIKAN