Vikan


Vikan - 19.07.1962, Blaðsíða 34

Vikan - 19.07.1962, Blaðsíða 34
ICglSBlSJElElgilEjlFcTlEIÍEilElfHIEirEilElfnlElfnlElfnlEI S lalBBlBMalBHaiBjiaiEiialgllHBllBlBHalEHaiB] Ódýror utmferðir 17.6Cti.00 ALPALÓNU OG UNGVERJ/ LAND krónur um Hamborg — Vínarborg og Kaup- mannahöfn. 28. júlí — 15. ágúst. 16.950.00 AFRÍKUFERÐ TIL MAROKKO Lrónur um Gíbrallar — Spán og Frakkland til Parisar og London 24. ágúst — 11. september. 16.500.00 BELGKaD Á EM í FRJÁLSÍÞRÓTT- krónur UM og sufSur til ADRÍAHAFS og FENliYJA 9. — 2*). septrmber. 18.500.00 RÚSSLANDSFERÐ um Norðurlönd krónur til Kákasus og Ukraínu 3. — 23. september. LANDSÝN LEIÐBEINIR YÐUR með hvers- konar ferða];jónustu og farmiðasölu hvort sem leiðin liggur innan lands eða utan. LAN □ SVN T FERÐASKRIFSTOFA LAUGAVEG116 SIMI 22B90 SlEJláll^ialSIalSIalSIalEHalSIalGlla^Cal Nótt í Wadi Natrun. Framh. af bls. 15. dótið hans, en sonarsonur hans, emppus Kostaris var hominn með pæguegan xm tii að aka gamia luannmum heim. vegurmn nggur suður jaðar eyði- merKurmnar oian viö paö iand, sem auoiö er að rækta meö áveit- um ira i\n. Dyrmætu, ræktanlegu iunui er uKKí soaö undir hrexðan pjooveg. isnn haíöi ég ekki hug- myiiu um, hvaö Wadi Natrun var, nvori paö var porp eða horg. En pao aom nu oratt i ijós. biðdegis neygoum viö noaauö til suövesturs ul og upp a eyöimorkina. Og aill i emu m uimin vío mn um giæsilegt íiíío og erum umKringuir parma- iuiiuum, avaxLanjam, Piomum. Viö sLeypumai nemt uian ur nruna- nieiKri auonmni inn 1 raradis. i>ao var meira en notaiegt. Pað var maii aiiarn yndisiegt. runo Kosians iet hera tösku mma mn 1 emitaíhuö sina og visa mer Ui nernergis a efri hæð húss- ms. — V elkominn i mín hús, inaður frá isiandi! Nu skuíuö per pvo ai yður itíiöaryKio. hvo Kynni ég yöur íyrir Kouu mmni. hvo faum við okkur niia og svo segi ég yður söguna um vatniö. A morgun skoðum við waui Natrun. rru ivostaris var grisk eins og honui hennar. Hún hlaut að hafa veriö mjog íogur kona á yngri ár- um. liun var ákafiega virðuieg og pó l'mgerð ems og stofuhlóm. Hann kynnti okkur, pegar ég kom niður: — Maður frá Islandi, herra Ei-nar- son, kona min, Soffia Kostaris, lædd Melas. Hann sagði þetta einhvern veginn svo hátíðlega, að ég gat ekki látið vera að hugsa: Það á sér ekki stað, að honum finnist svona mikið varið í að hafa mig til að sýna konu sinni, óþekktan mann frá Íslandi. En allt i einu laust niður í huga minn, endurminningu um eitthvað, sem ég hafði lesið: Melas — leikrit — ljóð. Ég hneygði mig djúpt fyrir frúnni og spurði: — Hef ég máske þann heiður að heilsa ættingja hins ástsæla skálds? Pulio Korstaris hló: Jú, ekki ber á öðru. Bróðurdótturl Furðulegt! Furðulegt, að þér, maður frá ís- landi skylduð kannast við þetta gríska skáld. Ég hélt þó, að það væri spottakorn frá Grikklandi til íslands, þó að ég hafi reyndar ekki hugmynd um hvar þetta ísland er og hafi aldrei heyrt það nefnt á nafn fyrr en ég rakst á yður. Furðu- legt! Þarna sérðu frægð ættar þinn- ar, frú! Vesalings þú, sem ert búin að heita Iíostaris, en ekki Melas í rúm fjörutíu ár! — Ég kaus mér það sjálf, sagði frú- in og leit á gestgjafa minn með brosi, sem var tært eins og sólskin ættlands hennar. — Jú, það gerðirðu reyndar, frú, gerðir það myndarlega. Megi allir heilagir bregðast mér, ef ég gleymi því. En samt sem áður — ég kalla þetta furðulegt. Hefði það verið Hómer, þá var ekkert að segja. — Frændi frúarinnar á nokkra vandláta aðdáendur í mínu fjar- læga landi, skaut ég inní. Það vaf kannski ekki alveg satt. En ég lét það svona flakka. Fannst, að það gæti hvorki skaðað ísland, né mina elskulegu gestgjafa. Fram af þessu var farið að borða. Við vorum aðeins þrjú við borð- ið, gömlu hjónin og ég. Þau gerðu það min vegna að tala ensku, jafn- vel um einkamál og heimilishagi. Það var augljóst, að húsbóndinn hafði verið alliengi að heiman, þurfti margs að spyrja, gat sameig- inlegra kunningja, sem hann haíði hitt Ég komst ekki hjá þvi að skynja, að hann hlaut að haia með hönd- um ohemju ijöipættan og umfangs- mikinn atvinnureKstur. Hann spurði um aldingarðana, hiómaræktina, hótelið, verzlunina. Mér skiidist og aö forstöðumenn hinna ýmsu deiida gæiu frúnni regluiega skýrslur i tjarveru hans. Hún hafði svör á reiðum hondurn við öiiu. Puiio Kostaris virtist vera mjög ánægður. Aht hafði auðsýniiega gengið að óskum. — Segðu, að ég taki ekki á móti nokkrum manni í kvöld, ekki ein- um einasta, hvað sem á gengur, mælti hann til konu sinnar. —- Og ekki krökkunum, hvernig sem þau láta. Lit eklú á þau, fyrst þau eru öll heilhrigð og lifandi. Anza engu kvabbi, snerti ekki á símanum. Hann snöggbreytti um málróm og andlitssvip, varð niðurdreginn og vesældarlegur. — Þreyttur, skil- urðu. Erfitt ferðalag. Þreyttur og dauðlúinn — gamall maður. Frúin kinkaði kolli, hringdi bjöllu og gaf þjónustunni einhver fyrirmæli á máli, sem ég ekki skildi. Þegar þvi var lokið, viðraðist vesældarsvipurinn af Pulio Kostaris. Hann spratt á fætur kvikur og fjaðurmagnaður, eins og unglingur. — Ha, ha, ha! Nei, ég er hvorki þreyttur eða lúinn! Reyndar ekki gamall heldur. — Hann snaraðist að konu sinni, kyssti hana á gagn- augað með þökk fyrir matinn. — Og svo setjumst við hér út á sval- irnar, ég og hann vinur minn frá íslandi. Ég er búinn að lofa honum þvi að segja honum sögu. Og af því, að þú ert nú aðalpersónan í sögunni, þá færir þú okkur flösku af bezta vininu, sem til er í þessu húsi. Búið yður undir gott, íslendingur, þvi hér leggja tvö vínfirmu saman hvort sína fjögurra kynslóða reynslu, ef ég og kona min leggjumst á eitt! Hann var orðinn eins og glettinn drengur. Virðulegt annríkisfas fram- kvæmdamannsins rokið út i veður og vind. Ferðalúi, vesöld og þreyta fokin ennþá lengra, enda aldrci annað en uppgerð. Það var eins og hann væri hlaðinn einhverri dular- fullri, heillandi orku, eftirvæntingu, spennu, stálkaldri einbeiltni, hlust- andi gát. Það féll af honum hamur. Ég sá hann allt i einu fyrir mér, ungan mann. Hann hlaut að hafa verið mjög sérkennilegur ungur maður, hlaðinn viljamagni, sem stjórnaðist af innra jafnvægi og ör- yggi. Vera má, að það hafi verið sagan, sem honum bjó í huga, sem steypli yfir hann gervi æsku lians. Mér fannst einhvern veginn, að ég hefði ekki séð hann fyrr. Hún kinkaði kolli hæversklega. Við settumst út á svalirnar, sát- um úti í hinni vörmu, egypzku nótt í skála af angandi blómum, sem ekki bærðust. Hann kveikti á litlu ljóskeri úti í horni. Út um lauf- grisjuna sá í tindrandi stjörnur. Frúin kom sjálf með vinið, setti fyrir okkur glös. Svo hvarf hún inn í húsið og kom út með tvö log- andi kerti i silfurstjökum, setti sitt Ijósið hjá hvoru glasi. Ég sá, að 34 VIKAN

x

Vikan

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vikan
https://timarit.is/publication/368

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.