Vikan - 19.07.1962, Blaðsíða 9

vakna hjá sér þá löngun að ávarpa þessa ger-
ókunnugu stúlku og segja henni frá heppni
sinni, stillti sig þó um það og tók stefnuna á
kaffistofuna á næsta götuhorni.
Hún var einmitt að skenkja í seinni kaffi-
bollann sinn, þegar hún tók eftir því að dökk-
hærða stúlkan var í þann veginn að setjast
við þriðja borð frá henni. Svo var að sjá sem
hún hefði að minnsta kosti ekki neitt á móti
því að Nicki kallaði á sig; Nicki gerði það að
vísu ekki, en brosti til hennar og Það var nóg
til þess að unga stúlkan greip handtöskuna
sína og kom yfir að borðinu til hennar.
— Má ég tylla mér hérna hjá Þér, spurði
hún og það var einhver hálfdulin, annarleg
spenna í röddinni. Og Nicki veitti því einnig
athygli nú, að hvarmar hennar voru þrútnir,
eins og hún hefði grátið.
— Já, gerðu svo vel, svaraði Nicki. Hvernig
var það .... sá ég þig ekki í leikhúsanddyr-
inu?
— Jú, svaraði stúlkan. Satt bezt að segja,
þá laumaðist ég inn í salinn og sat þar í felum,
en þú mátt fyrir alla muni ekki segja herra
Wolfe frá því. Ég heiti Jill Yarborough ....
— Og þér eruð leikkona?
— Já, að minnsta kosti reyni ég að telja
sjálfri mér og öðrum trú um það .... en það
gengur dálítið misjafnlega. Ég sat á
aftasta bekk í salnum meðan þú last. Þér
tókst prýðilega að mínum dómi.
— Þakka þér fyrir, sagði Nicki og ókyrrðist
í sætinu. Hún var farin að kunna illa hinni
heitu glóð i starandi, tinnusvörtum augum
stúlkunnar.
— Ég varð dálitið undrandi yfir því að herra
Wolfe skyldi ekki minnast á mig einu orði,
mælti stúlkan enn. Hann hafði nefnilega heitið
mér hlutverkinu síðastliðinn föstudag ....
hlutverki ekkjunnar, Mary Lou á ég við: Ég
er úr Suðurrikjunum, þótt Það verði ekki heyrt
á mæli mín, syðst úr Suðurríkjunum. E'n nú
hef ég dvalizt svo lengi hérna í Norðurríkjun-
um, að allur þessi svokallaði Suðurríkjahreimur
er horfinn úr máli mínu. Eða getur þú heyrt
hann?
— Nei ....
— Ég hef líka gert allt, sem í mínu valdi
stendur til að losna við hann .... og svo verð
ég fyrir þessu áfalli. Annað eins getur bók-
staflega riðið manni að fullu. Ég hef verið
atvinnulaus — ég á við, að ég hef ekki fengið
neitt hlutverk í næstum ár, og þegar herra
Wolfe sagði að ég væri eins og sköpuð i þetta
hlutverk, réði ég mér ekki fyrir fögnuði. En
svo hringdi hann til mín á laugardagsmorgun-
inn og kvaðst hafa séð sig um hönd.
— Það er leiðinlegt, ungfrú ....
— Yarborough. En kallaðu mig Jill. Þú
heitir Nicki ....
— Já.
— Jæja, ég reyndi nú samt að afbera það,
sagði Jill. Að minnsta kosti stóðst ég freist-
inguna að fremja sjálfsmorð. Hún hvessti gló-
andi, tinnusvört augun á enni Nicki, rétt eins
og hún vildi brennimerkja hana.
Nicki langaði til að snerta hönd stúlkunnar,
eða sýna henni samúð á einhvern hátt, ef það
gæti orðið til að draga eitthvað úr örvæntingu
hennar. En hún kunni ekki við það, og lét því
nægja að segja lágt. — Þetta er ákaflega leið-
inlegt. Láttu mig þekkja það. Ég veit hvað
Það er af eigin raun að ganga á milli um-
boðsmanna leikhúsanna, biðja og biða. Það
hef ég nefnilega gert síðastliðna átta mánuði.
Og það er ekki eins og þetta sé fastákveðið
enn ....
Jill Yarborough hló.
— Reyndu ekki að telja mér trú um neitt.
Ég er að minnsta kosti ekki í neinum vafa
um að það er fastákveðið. Honum leizt prýði-
lega á þig, Nicki. Það leyndi sér svo sem ekki.
Brosið hvarf af andliti hennar. En það breytir
hins vegar ekki neinu um það, að ég er færari
um að leika Þetta hlutverk en nú.
Nicki horfði niður 1 tóman bollann og hafði
ekki hugmynd um hverju hún skyldi svara,
eða hvernig hún ætti að taka annarri eins
fullyrðingu. Stúlkan þagði um hríð, en
Framhald á bls. 30.
EFTIR HENRY SLESAR.
Vilji maður brjóta sér braut
í lífinu, má maður ekki hika við
að fórna.
Sér í lagi ekki hika við að fórna
þeim, sem reynast þröskuldur á vegi.
VIKAN g