Vikan - 09.08.1962, Blaðsíða 13

Viðtal við
GUÐJÓN SIGURÐSSON
leikfimiskennara
„ÆTLI VENUS
ÞÆTTI MIKIL
SKVÍSA“
— Auk þess vantar sorglega mikið upp á
það, að allur obbi islenzkra unglinga nenni
að rétta úr sér, segir Guðjón, ■—- segir svo ekki
meira í það sinnið, lieldur hverfur i hvita
sloppnum sinum inn í næsta herbergi.
Liklega er heldur litið talað þarna á Sjai'n-
argötu 14. tJtlendingar, sem hafa komið þang-
að til vinnu, hafa komizt af með sáralitinn
orðaforða: „beygja — rétta — hægri —
vinstri — upp — niður — og bless". Þarna
er nú æfingastöð Styrktarfélags lamaðra og
fatlaðra.
En Guðjón er búinn að gera mig forvitinn.
Ég bið og bið. Stöku sinnum strunsar fram-
hjá mér hvitur sloppur, en ekki er það slopp-
urinn hans Guðjóns, því haus sloppur er lang-
stærsti sloppurinn þar um slóðir, og fyllir Guö-
jón þó vel út i hann, enda kempa mikil, eins
og sniðinn út úr fornsögunum.
Guðjón þessi er Sigurðsson og Hafnfirðing-
ur i þokkabót, og ekki sé ég að liann liafi mik-
iö fyrir þvi að rétta úr sinum kempuskrokk.
Reyndar skortir hann ekki þjállun, hann Guð-
jón, þvi að hann hafði veriö leikfimikennari
við barnaskóiann i Hafnarfirði i heil fimmtán
ár. Þá datt lionum skyndiega i hug að skreppa
til Noregs, og það var þar, sem hann l'ékk
hvita sloppinn sinn.
Loksins birlist stóri sloppurinn. Hvað var
liann að gera til Noregs?
— 0, það var miklu frekar tilviljun, að ég
tók að stunda nám þarna. Nú, en einhvern veg-
inn komst ég i þennan skóla, og nú er ég visl
að kalla fullnuininn i fysio-terapi, eða „sjúkra-
þjálfun" (leiðindanafn þetta „sjúkraþjálfun“,
skýtur hann inn i).
— Og þú ert fyrsti karlmaðurinn, sem legg-
ur þetta fyrir sig?
Ekki segist hann vera það, heldur númer
tvö. En livað var hann að segja um, að ungi-
ingarnir nenntu ekki að rétta úr sér? — Hvers
vegna nenna þeir þvi ekki?
— Ég hefði haldið, að það stafaði af leli,
el' menn nenna ekki einhverju. Annars kem-
ur ýmislegt til — ófullnægjandi leikfimi-
kennsla þá fyrst og i'remst. Mjög er þetta á-
berandi hjá ungu stúJkunum, sem verða sí-
bognar i hnjáliðnum af því að ganga í allt of
stuttum pilsum og háhæluðum skóm, sem þær
ráða ekkert við.
— Er þá meiri reisn yfir ungu íólki erlend-
is?
— Ég er helzt á þvi. Unga fólkið liérna er
ekki nógu „reffilegt", finnst mér. líannski ger-
ir herskyldan sitt gagn erlendis — já, og það
gerir hún tvimæiaiaust.
—- Hvað viltu þá gera?
— Þjálfa þessa kroppa betur en raun er á
— annað ekki sosum. Pað hefur, finnst mér,
mikið skort á, að kvennaleikfimin væri full-
nægjandi — eða þá að stúlkurnar hai'a verið of
vægar við sjállar sig. Kvennaleikfimin byggist
að mestu á mykt — sein auðvitað er sjáilsagt
með — en piurnar vilja helzt ekkert reyna á
sig, til þess að lá þessa tign, sem prýðir hverja
konu. Það kostar auðvitað margra ára þjálf-
un aö ná lieilnrigðum og tignarlegum limaburði,
en mér iinnst það íjárakornið tilvinnandi.
Likiega veit Guðjón hvað liann er að segja
— hann er a iimmlan árum búinn að kenna
mörgu barninu a'ö rétta úr sér — einungis með
skynsamlegu sprikli. iiann segir aö nýja starf-
inu svipi mjög til liins iyrra, nema hvað það sé
öilu persónulegra og árangurinn veiti oi't meiri
fullnægingu.
En livað er liann Guðjón að segja? Hafa er-
lendir ferðamenn ekki einmitt orð á þvi, hversu
fagurlima'öar og tignarlegar stúlkurnar okkar
eru? Eða er þetta sagt alls staðar i heiminum?
Einhvern vegiun l'ara tízkudömurnar okkar og
f'egurðarfulltrúar að þvi að breyta limaburði
sinum til batnaðar á svipstundu, finnst manni.
Ætli séu einhver brögð í tafli?
— Oftar en ekki, er ég hræddur um. Það
væri vel tilvinnand' fyrir hvern mann ajS setj-
ast niður á Auslurvöll og stúdera göngulag fólks-
ins. Þetta vorum við á skólanum látin gera i
miðri Osloborg — og þurl'tum lögregluvernd
til. Það mættti l'lokka göngulag i marga flokka.
Það, sem óprýðir livað mest ungpiurnar okk-
ar i stuttu pilsunum, er það sem ég vii lcalla
„sitjandi göngulag", þær ganga, eins og þær séu
siljandi; líða einhvern veginn áfram.-----Ojá,
það má læra margt á skömmum tíma. Margar
tízkudömurnar okkar temja sér limaburð og lik-
amsstellingar, sem eru þeim hreint ekki holl-
ar. Að visu eru þær ekki lengi að þvi að fá
vissa reisn eða tign, en sorglega oft er þetta
hreinasta gervitign, sem blekkir augað i fyrstu,
cn þegar betur er að góð, er „hollingin“ orðin
langt frá þvi eðlileg. Auk þess kunna þær. tízku-
dömurnar, að klæða af sér, það sem illa fer.
Auðvitað er ég ekki með þessum orðum min-
um að brennimerkja allar íslenzkar tizkudöm-
ur — siður en svo.
— Hvernig fara þær að því að blekkja okkur?
— Eins og ég segi, getur vel verið, að þessi
„reisn“ þeirra sé einmitt það, sem augað girn-
ist — karlmannsaugað. En þegar eðlilega reisn
skortir, læra þær að fetta sig á allan hátt, keyra
höfuðið aftur og reigja mjaðmagrindina fram
á við, fattar i baki. Auðvitað er slikt langt frá
þvi að vera likamanum eðlilegt, því að þyngd-
arpunkturinn flyzt á alrangan stað. Vöxtur og
limaburður breytist auðvitað ögn eftir fegurðar-
smekk hvers tíma. Venus frá Mila er rétt og
falléga sköpuð — en ætli hún þætti mikil
„skvisa“ hérna í Reykjavík?
Og hvernig ætlar Guðjón að breyta þessu til
batnaðar? Með meiri leikfimi?
—- Ekki endilega ineiri, heldur skynsamlegri
leikfimi. Mér finnst satt að segja skratti hart,
að þurfa að fá hingað til meðferðar ungt fólk,
sem stirt er orðið i öllum liðamótum, eða þá
lízkudömur, sem fattar eru orðnar af eilifum
reigingum. Þetta kannast ég svosem við frá
Noregi. Og mér leizt ekki á blikuna, þe«ar ég
settist niður á Austurvelli um daginn og „skoð-
aði“ fólkið: Einhver þeirra, sem ég skoðaði, á
eftir að lenda i klónum á mér hérna, ef hann
tekur sig ekki á.
Og nú stendur Gujón upp og réttir úr öllum
sínum skrokki, eins og til þess að undirstrika
orð sín — og stóri hvíti sloppurinn hverfur.
Ég toga víst ekki meira upp úr honum að
sinni, svo að mér er bezt að ré — umh — etta
úr mér og fara.
Unga kynslóðin okkar býr við öll hin ákjós-
anlegustu skilyrði til þess að verða hraust og
„reffileg“ — og það væri sorglegt að sjá hana
misnota þessi sérréttindi sín. G.B.
VIKAN 13