Vikan - 09.08.1962, Blaðsíða 34

INNOXA
snyrlivörur
INNOXA
Hótel við miðdepil
Framhald af bls. 21.
Á Ieiðinni upp gekk ég beint í
flasið á Eyjólfi Konráð Jónssyni,
n.stjóra Morgunblaðsins, og var að
þvi kominn að heilsa bonum, en
uppgötvaði á siðustu stundu, að
þctta var samt sem áður ekki hann.
Það var einn af hótclstjórunum.
Við Steinunn kynntumst honum
daginn eftir, þegar við fórum að
leita okkur upplýsinga um hús l)að,
er við bjuggum í. Hann heitir Dugg-
an, þægilegtir maður' og greina-
góður. Ejnnig hann var nýgiftur
og átti litla dóttur, sem honum
þótti gaman að tala um. Við röbb-
uðum við hann um alla heima og
geima, en spurðum loks, livort
Re'gent Palace væri ekki nokkuð
stórt hótel, jafnvel á brezkan mæli-
kvarða.
Þá kom í Ijós, að við bjuggum
á stærsta hóteli Evrópu. Þar gista
að jafnaði um tvö hundruð þúsund
manns árlega, hundruð koma og
fara hvern dag. í húsinu eru cllefu
hundruð og fjörutíu svefnherbergi,
er geta hýst sextán hundruð og
sjötíu ferðamenn. Starfsfólkið er
um níu hundruð eða tveim hundr-
uðum fleira en ibúar Hveragerðis.
„Þið hafið samt væntanlega öll
nóg að gera?“
Mr. Duggan hló. „Tuttugu og
fjórar klukkustundir á sólarhring
— and very hard work. Kröfuhart
líf, en forvitnilegt og skemmtilegt.
Við sjáum margt, heyrum margt,
venjumst fólki hvaðanæva úr heim-
inum; við ræðum við menn allra
þjóða, kynnumst viðhorfum beirra,
kynnumst þörfum þeirra og iafnvel
áhugamálum, reynum að verða
þeim að liði, eftir þvi sem við get-
um bezt, reynum fyrst og fremst að
láta þá fá sem allra mest fyrir pen-
ingana, sem þeir skilja hér eftir,
reynum alltaf að láta þeim líða sem
bezt, eftir því sem í okkar valdi
stendur."
Siðan tók hann að segja okkur
frá félaginu, sem á liótelið og var
stofnað árið 1894 —- nú er það
stærsta félag veitinga- og gistihúsa
i víðri veröhl: .1. Lyons & Company.
Það hefur fengizt við margt; nú
á það m. a. fjögur stærstu hótelin
í Lundúnaborg. Það nýjasta og
fegursta — Ariel — er rétt hiá flug-
vellinum, glæsilegt nýtízkuhótel,
sem jafnvel Ameríkumenn öfunda
Breta af. „Það þarf margs að gæta
i slíkum „bissness“,“ sagði Mr.
Duggan og dæsti lítið eitt. _,,Hvað
34 VIKAN
haldið þér til dæmis, að við þurfum
mikið af „svissneskum hornum"
(lítil hveitiorauð, sem einnig fást
í brauðbúðum í Reykjavíkj á degi
hverjum? — Ef þeim væri raðað
á þjóðveginn, næðu þau fullar
fjörutíu mílur. (Frá Lækjartorgi
austur á Eyrarbakka). — Jú, við
höfum nóg að gera hérna — en
við höfum alltaí tíma til að rabba
viö gestina, það er okkur sönn
ánægja, og má ég nú ekki sýna
ykkur hótelið? — og ef ykkur iang-
ar að hafa tal af einhverjum, sem
vinnur hjá okkur er það auðvitað
guðvelkomið. Það er ekki svo oft,
sem gestirnir hafa áhuga á okkar
máleínum og daglega starfi. Það
vill svo til, ao blaðafulltrúinn
okkar, Rryan McCluskey, er stadd-
ur hérna núna, og hann myndi
líka hafa gaman af að hitta ykkur.
-—• Má ég kalla á hann?“
Bryan McCluskey var injög ís-
lendingslegur, enda íri. Og nú kom
upp úr katinu, að Mr. Duggan hafði
einnig írskt blóð í æðum, þó bland-
að brezku. „Þeir Englendingar eru
teljandi,“ sagði McCluskey, „sem
ekki hafa nokkra drópa af írsku
blóði — og þvi meira, þvi betra!“
— „Ekki er ég nú viss ujp, að allir
yrðu sammála um það,“ tautaði
Mr. Duggan í lágum hljóðuin.
Nú hófst skemmtilegt ferðalag um
þetta hús, sem daglega hefur
nokkru fleiri ibúa en Selfoss. Við
fórum upp á efstu hæðirnar, þar
sem sést yfir umhverfið, en bygg-
ingin stendur nokkra metra frá
þeim stað, er oft hefur verið kall-
aður miðpunktur heimsins, jafnvel
alheimsins, sem sé Piccadilly
Circus. Sést þar allvítt yfir hina
miklu borg, en þó hvergi út iir
henni, sem varla er von, bví að
á lengdina nær luin frá Lækjar-
torgi til Stokkseyrar og á breidd-
ina frá Skíðaskálanum til Lækjar-
torgs. Síðan skoðuðum við gesta-
herbergin og vistarverur þjónustu-
fólksins, veitingastofur, geymslur
og búr. Við rákumst á gamlan
mann, stuttan og státinn, hressi-
legan og glaðan, eins og Englend-
ingar eru flestir. „Þessi er nú bú-
inn að vera hjá félaginu fimmtíu
ár,“ sagði Duggan. „Við gáfum hon-
um gullúrið fyrir tíu árum.“
„Gullúrið?“
„Já, hverjum þeim, sem heldur
úi að vinna hjá félaginu fjörutíu
ár, er gefið dýrindis gullúr.“
„En ef þeir verða veikir eða á
annan hátt óvinnufærir?11 spurði
ég-
„Þá er séð fýrir þeim, við höfum
stóra sjóði til þess. Og þegar þeir
gamlast, fara þeir á eftirjaun.“
Gamli karlinn var allur á iði.
„Já, þeir eru mjög örlátir hérna;
við þurfum engu að kvíðá. En ég
hef nú líka staðið í stykkinu hjá
félagsskapnum siðan 1911' bá var
ég fjórtán ára. Þá byrjaði ég ein-
mitt á því að búa til „^vissnesk
horn.“.“
„Hvað hefurðu búið til margar
mílur af þeim, heldurðu?“
„Guð blessi sál þína — hvernig
ætti ég að vita það? Þau myndu
áreiðanlega ná mörgum sinnum
krigum jörðina. — Nú fer ég á eftir-
laun í haust; ég er farinn að lin-
ast dálítið. En hingað til hef ég
aldrei verið heila viku fjarvcrandi
nema rétt einu sinni, þegar and-
skotinn hljóp i skrokkinn á mér.
Hann var að angra mig tvo mán-
uði, en félagið borgaði mér samt
sem áður fullt kaup, svo að þú skil-
ur, að ég hef ekki beinlínis neitt á
móti þeim.“ — Hann hló og drap
tittlinga framan í mig. „Hehe, þeir
fara vel með mann — langar þig
að sjá gullúrið mitt?“
„Hafið þið gefið mörg gullúr?“
spurði ég Mr. McCluskey.
„Fleiri hundruð. Það er margt
aldrað fólk hjá okkur.“
Við höfum áður talað við her-
bergisþernuna, sem oftast kom til
okkar; hún var skozk. „Mér er
sama, hvað hver segir,“ mælti liún
og dillaði sér af ánægju; þetta var
glaðleg stúlka, rétt nýkomin á fer-
tugsaldurinn. „En það er gaman að
vinna í svona hóteli; við hittum
bókstaflega allt fólkið i veröld-
inni, hvíta, svarta, rauða, bláa, gula
og græna menn! Og flest er það
prýðilegt fólk. Stundum á það ekki
mikið að gefa manni, en það segir
manni þá eitthvað skrýtið og
skemmtilegt — og hverju það gel-
ur fundið upp á, maður guðs og
lifandi! Ég man eftir hjónum, sem
endilega vildu baða sig saman —
i suma baðkerinu, skiljið þið! Og
þegar ég sagði, að það mætti ekki,
þá bara stálust þau til þess, lialdið
þið það liafi verið fólk! Kannske
hafa þau elskað hvort annað svona
mikið, greyin, og ég er anzi lirædd
um, að þau hafi ekki verið hjón,
svona okkar á milli sagt!“
„Heldurðu að við séum hjón?“
spurði ég.
Sú skozka skríkti: „Já, meira að
segja hamingjusöm hjón; það sá ég
undir eins — vitið þið á hverju?
— það eru dældirnar í koddana,
lítið á. Haha, við herbergisþern-
urnar vitum okkar viti, jafnvel þær
ógiftu, eins og ég!“
„Já,“ sagði ég, „þið lierbergis-
þernurnar eruð mikilsverðar per-
sónur.“
„Ég hefði nú haldið það! Við
erum hjarta hótelsins. Hvað haldið
þið að gerðist, ef við þættum allt
í einu að vinna?“
„Hvernig er það með rómantík-
ina?“
„Engan tíma til að sinna slíku!“
anzaði Skotinn okkar hressilega.
„En svona, ykkur að segja, þá
hefur maður alltaf tíma til þess,
sem maður þráir mest, og auðvit-
að verður maður öðru hverju —
þið skiljið, haha!“
Á ferðalagi okkar um hótelið
hittum við aðra herbergisþernu,
irska, sem hafði Verið í sex ár í
London.
„Langar þig ekki heim?“ spurð-
um við.
„Nei, heim fer ég aldrei!" Það
brá snöggvast skugga yfir glaðlegt
andlit hennar, og ég spurði i lág-
um hljóðum: „Mikil fátækt heima
— skárra hérna, eða hvað?“
„Já, gotl hér; ágætt kaup, nógur
frítími, herbergin okkar betri cn
gestaherbergin — maturinn ekki
upp á það bezta, en alltént betri
en það sem ég vandist heima. Það
var fátækt, erfitt að lifa í írlandi,
en nóg um það. Ég fer heim ein-
stöku sinnum. Það kostar þrettán
pund að fljúga frá London til
Dublin, og þá kemur Peggy heiin
eins og ríkisbubbi með gjafir lianda
ættingjum og vinum. — Neþ heim
aftur — ekki má ég hugsa til þess!“
„Áttu vin hérna, Peggy?“
Hún var upp úr því vaxin að
roðna, en leit til okkar brosandi:
„Það væri nú Ijóta farganið að eiga
engan vin!“
„Ætlarðu að giftast honum?“
„Nehei! — Ég ætti ekki annað
eftir! Hér er ég frjáls og fri, vinn
mér inn sex-sjö pund á viku og get
veitt mér allt, sem mig langar til.
— Giftast — jæja, ég er nú orðin
rúmlega þritug reyndar, hver veit?“
„Hvað er það versta, sem þú
veizt?“
Peggy varð skrítin til augnanna,
en ekki roðnaði hún. „Það vil ég
bara ekki segja!“
„En það bezta?“
„Frítíminn minn —- vinkonur og
— jæja, já — þvi ekki það!“
„Lestu nokkuð?“
„Mér vinnst aldrei tími til þess
— ég ætla að gera það seinna.“
„Þegar þú ert gift?“
„Tíhí!“ anzaði Peggy.
„Eigum við að lita inn í eldhús-
ið?“ sagði Mr. Duggan, þegar við
vorum búin að skoða veitingasal-
ina. „Yfirsteikarinn okkar þykir
kunna vel listir sínar, enda gamall
i hettunni.“
í eldhúsinu var allt hreint og
skínandi, þótt fjöldi fólks væri
þar önnum kafinn; matarlyktin
streymdi á móti okkur, ég fékk vatn
i munninn, enda kominn kaffitími.
Við stálborð eitt stóð hvítklædd-
ur sjentilmaður, nokkuð við aldur,
og horfði með heimspekisvip á
reytta hænu, eins or> hann væri
að hugleiða fallvaltleik hins jarð-
neska lífs. Honum heilsuðum við
og spurðum, hvernig tilveran liti
út frá hans sjónarmiði.
„Beggja blands, herra minn,
beggja blands. Ég er búinn að vera
steikari allmörg ár, en aldrei finnst
mér hænsnin hafi verið jafnrýr
og núna. Mér var að detta í liug,
að það væri eitthvað í sambandi
við veðurfarið — vorið í ár, sjáið
þér til, það kaldasta i mannaminn-
um! Ja, loftslagið hérna á EnMandi,
það er ekki frægt að endemum fyr-
ir ekki neitt.“
„Ekki verðið þið nú mikið var-
ir við veðurfarið hérna i eldhús-
inu?“
„Ójú, herra minn, ég er nú
hræddur um það. Allar steikur og
sósur bragðbeztar á vorin, þá er
maður inspíreraður, þá tekst manni
upp þ. e. a. s., þegar vorið er gott.
Þegar kalt er og andstyggilegt eins
og núna, þá er illviðrisbragð að
öllu hjá manni!“
„Eldið þér stundum matinn
heima lijá yður líka?“
Gamli yfirsteikarinn leit á okk-
ur með laumulegu brosi og hristi
höfuðið. — „Onei — ég vildi nú
siður þurfa að lifa daglega á þvi,
sem við möllum hérna. Satt að segja
hef ég aldrei verulega góða lyst á
öðru en því, sem konan min býr
til. Það er matur, skal ég segja
ykkur. Nei, ég er hræddur um, að
mér liði ekki vel, ef ég ætti ekki
von á að l'á almennilegan, enskan
mat, þegar ég kem heim á kvöld-
in.“
Á hinum löngu göngum hótelsins
siást oft brúnar stúlkur, jafnvel
svartar; þær gera hreint. Við
hermmdum eina slika uppi á sjöttu
hæð: Gwendoline Ilrake. Hún var
dökkleit, þó ekki kolsvört, og líkt-
ist gamalli sauðkind í framan. Mr.
Duggan spurði, livort luin vildi tala
svolítið við okkur, en hún tók því
fjarri og var auðsjáanlega leimin,
ef til vill hrædd. Ég fór þá til henn-
ar, sagði henni, að ég skrifaði um
alls konar fólk, og að mig langaði