Vikan - 16.08.1962, Síða 2

• FYLGIÐ ÞESSUM NOXZEMA REGLUM DAGLEGA
NYTT KREM
Bezta ledðin til að öSlast
fagra húS er aS hún fái
góSa næringu. Noxzema
krem hefur þann kost fram
yfir önnur krem, aS þaS
inniheldur sérstök efni,
sem eySa bólum og útbrot-
um og gera húSina mjúka
og fagra. ÞaS gerir þvi
meira gagn en venjulegt
hreinsunarkrem og ber
fljótan árangur. ReyniS
Noxzema Skin Cream í dag
og þér munuS sannfærast
aS ekkert krem jafnast á
viS þaS.
1 Undir háttinn: Berið
svolítið aukalega á ból-
ur eða útbrot. Hin fitu-
lausa efnasamsetning í
Noxzema græðir fljót-
lega.
2. Eftir þvottinn: Berið
á Noxzema. Ósýnilega
ver það húðina gegn
útbrotum.
3 Kvölds og morguns:
Hreinsar eins og sápa.
Skolast af með vatni.
Nærir húðina um leið
og það hreinsar.
noxzema
skin cream
Heildsölubirgðir
FltlÐRIK BERTELSEN & CO. H. F.
Sími 36620 Laugaveg 178
f fuUri alvöru:
Sígild tónlist eða
jazz (nema hvort
tveggja sé).
ÞaS er ekki aðeins í hernaSi, sem
tvær fylkingar standa gráar fyrir
járnum hvor andspænis annarri, og
þaS er ekki aðeins i 'stjórnmálum,
sem menn æsa sig upp i „óðaverð-
bólgu-reiSi“. Fólk skipar sér i gall-
liarSa andstöðuflokka um undarleg-
ustu hluti, og í fáu er heiftin jafn
mikil og milli „klassíska flokksins"
og „jazz flokksins".
Það sætir furðu hvað jafnvel ró-
lyndustu menn geta æst sig fárán-
lega upp í tónlistarrifrildi, og
greindustu menn gera sig að fiflum
með þverhausalegum staðhæfingum,
sem venjulega er enginn fótur fyrir.
Yfirleitt eru það hinir yngri, sem
skipa sér i jazz-flokkinn, en hinir
eldri í klassíska-flokkinn. BáSir að-
ilar eru jafn kjánalega hneykslaðir
á hinum, og fáir verða til þess að
miðla málum. Hvor aðili um sig
heldur því fram í forheimsku sinni,
að málstaður hins sé þrautómerki-
legur og varla þess virði að eyða á
hann orðum. Samt er rifizt, meira að
segja hnakkrifizt. Báðir aðilar eru
jafn „forstokkaðir“, og rök koma að
litlu gagni. Niðurstaðan er fyrirfram
ákveðin: „Ég þoli ekki jazz“ eða „ég
þoli ekki klassík“. „ÞaS er heimsku-
legt að hlusta á jazz“ eða „klassísk
músík er hundleiðinleg, hefur allt-
af verið hundleiðinleg og verður það
alltaf“. „Jazz er fyrir krakkaskríl“
eða „klassísk sinfóníuvella er fyrir
leiðinlega kalla og kellingar“.
Stærilæti, þrjóska og vanþekking
ráða úrslitum. Hvorugur aðilinn get-
ur brotið odd af oflæti sinu og við-
urkennt nokkuð það, sem stangast
á við „linuna".
Það er engin furða, þótt sá, sem
aldrei hefur „lagzt svo lágt“ að
hlusta á jazz öðru vísi en að vera
fyrirfram ákveðinn í að láta sér leið-
ast, hafi ekki mikið yndi af slíkri
hljómlist. HiS sama gildir um jazz-
unnandann, sem rífur í hár sér, ef
minnst er á klassíska tónlist og þyk-
ist fá gæsahúS af öllu þessu moll-
fúgu-sinfóníu-rugli eins og hann
kallar það gjarnan. Það hefur eng-
inn yndi af því, sem hann eklci þekk-
ir, og það getur enginn gagnrýnt með
rétti það, sem hann hefur ekki
hundsvit á.
Er ekki kominn tími til að venja
sig af þeim barnaskap að líta niður
á jazz? Er alveg víst, að það hljóti
að vera ófínt að hlusta á slíka mús-
ík? Er ekki rétt að sleppa því að
vera svo mikið snobb að þykjast of
gáfaður til þess að hlusta á jazz?
Og hinir, sem hata klassík: Væri eklci
ráð að láta svolítið undan og viður-
kenna villu sína? Sá, sem hefur gam-
an af jazz, getur áreiðanlega lært að
meta sígilda tónlist. Galdurin er bara
fólginn í því að setjast niður for-
dómalaust og hlusta með það fyrir
augum að njóta, en ekki láta sér
leiðast.
Margir mættu taka menn eins og
Fridrioh Gulda og Leonard Bern-
stein til fyrirmyndar. Báðir eru
þeir í fremstu röð hljómlistarmanna.
Þegar Gulda hefur hneigt sig, eftir
Framhald á bls. 42.