Vikan - 08.11.1962, Blaðsíða 33

hann sjálfan. F
Hann leitaði að símanúmeri Cohuí
Thisbe. Það var leyninúmer.
Hann settist úrræðalaus í sófannj
og hugsaði um hana. Hún var alltafj
á Roma Incendit á kvöldin, hvert',
kvöld. Hve oft kom það fyrir, aðj
einhver fór út með henni? Hann hélt
að hann mundi deyja, þegar hann'
hugsaði um það.
Hann var ákveðinn að láta ekk-:
ert hindra sig í að hitta hana aftuTj;
fyrir morgimdaginn — án þess aðf
hafa séð hana, færi hann ekki aftur,
á teiknistofuna. |
En klukkan níu morguninn eftirj)
var hann mættur þar. Um kvöldið '
ætlaði hann á Roma Incendit. Hann
ætlaði að fara þangað hvert einasta
kvöíd þar til hann hitti Cohu
Thisbe — sjálfsagi hans hafði alltaf
yfirhöndina og hann fór þangað
ekki.
Það fóru sólríkir dagar í hönd,
en haxm vann stöðugt samt sem áð-
ur. Hann hugsaði aðeins um nóttina
þegar rigndi og hann hélt Cohu í
faðmi sínum.
Nákvæmlega seytján dögum frá
þeirri nóttu hringdi Coha til hans
á teiknistofuna.
Rödd hennar var blæbrigðalaus,
þegar hún sagði:
— Halló, ert þetta þú Laurence?
Hann svaraði reiðilega:
— Ég tek ekki á móti einkasam-
tölum á vinnustað.
— Ég vfissi ekki hvernig ég átti
að ná til þín öðru vísi. Ég skal vera
stuttorð: Viltu borða kvöldverð með
mér og foreldrum mínum í kvöld?
Nú var stundin runnin upp fyr-
ir hann að segja nei. Hann tók upp
pennann og spurði hvenær og hvar.
— Klukkan sjö. Hún sagði hon-
um heimilisfangið í Beverly Hills.
— Hvers vegna? spurði hann.
— Þú ert sá eini, sem ég þekki,
sem ert — þú.
Hann heyrði að það var ekki
meint sem hrósyrði.
Hann var allan dagirrn ergilegur
yfir þessum orðum hennar. En
hann vissi ekki alveg hvað hún
meinti með þeim. Og svo velti hann
því fyrir sér, hver mæðranna fjög-
urra það væri, sem hann mundi
hitta.
Hann fór í beztu dökku fötin sín
og setti á sig hvítt silkibindi. Hann
kom 1 engum dularklæðumi að upp-
lýsta stóra húsinu í Beverly Hills
— heldur sem sá venjulegi ungi
maður, sem hann var. Honum var
vísað inn af þjóni í hvítum búningi.
Það var marmaragólf og kalt ljós
yfir gömlum dýrum húsgögnum í
húsi Otto Thisbe — en dóttir hans
óskaði sér einskis annars en ein-
falds húsaskjóls með einni dýnu.
Hann hitti Cohu á barnum. Hún
var í svörtum kvöldkjól — ögrandi
einföldum.
— Velkominn Laurence, sagði hún
blíðlega. Hún kynnti hann fyrir frú
Wadloe og föður sínum Otto Thisbe.
— Ég vona að yður þyki gaman
að dansa, herra Will, sagði frú
Wadloe. Við vorum að hugsa um
að fara út og skemmta okkur í
Cocaonut Grove.
Laurence stóð hreyfingarlaus
og agndofa. Frú Wadloe? Það var
greinilegt að þetta var móðir Cohu.
Hún var eins og Coha, puntuð og
sminkuð, tuttugu árum eldri. Coha
með litað hár, Coha hlaðin skart-
gripum og með uppgerðarbros. Þetta
var móðir hennar, frú Wadloe.
Nokkrar mínútur voru þau Coha
ein. Hann gekk með henni út á sval-
irnar og tók um mitti hennar. En
hún vék sér undan. Svo sagði hún
ópersónulegri röddu:
— Á ég ekki að skýra þetta fyrir
!þér ... Móðir mín og faðir ...
j — Ég sá, að þetta var móðir þín,
,tók hann fram í fyrir henni.
j — Tvisvar skilin síðan hún skildi
jvið pabba, sagði hún með sömu
blæbrigðalausu röddinni.
j — Eru þau að hugsa um að taka
saman aftur? spurði hann. Meira
jað segja í eyrum hans sjálfs hljóm-
aði þetta hversdagslega eða eins
og spurning venjulegs manns.
— Auðvitað ekki, sagði hún. En
ég vildi bara vara þig við, þau slást
nefnilega, pabbi og mamma.
— Ó? Meira að segja í kvöld?
— Hvenær sem er. Alltaf.
— Hvers vegna eru þau þá að
hittast?
Hún hló. Hún var gömul og sorg-
mædd og þó átakanlega ung.
— Mín vegna, sagði hún. Hvort
sem þau eru gift hvort öðru, gift
einhverjum öðrum eða skilin, þá
hittast þau einu sinni á ári mín
vegna. Til þess að vera venjuleg
fjölskylda á afmælisdeginum mín-
um.
— Afmælisdagurinn þinn
sagði Laurence. Og þú býður mér?
— Það var eins og hellt yfir
hann fötu af köldu vatni, þegar hún
svaraði með sömu kuldalegu rödd-
inni:
— Þú ert vanabundinn, eins og
þau. Ég bauð þér, af því að þú féllst
vel inn í þennan félagsskap.
Áður en hann gat svarað, komu
foreldrar hennar aftur. Frú Wadloe
brosti svo breitt, að það var eins
og munnur hennar mundi rifna.
Herra Thisbe var taugaóstyrkur en
um leið dugnaðurinn uppmálaður.
Ég fell inn í félagsskapinn, hugs-
aði Laurence bitur.
f bílnum yfirheyrðu foreldrarnir
hann um hann sjálfan, hvað hann
ynni, hvar hann byggi og um alla
lifnaðarháttu hans. Það var eins
og óstyrkir foreldrar væru að yfir-
heyra tilvonandi tengdason. Coha
sat stíf og þögul. Cocaonut Grove
er skemmtilegur og íburðarmikill
staður, með stóru og góðu dansgólfi.
Hann óskaði þess að hann hefði
verið þarna einn með Cohu. Hann
bað hana um dans.
— Takk, en ég dansa ekki, sagði
hún. Ég hlusta bara á músíkina.
En móðir hennar dansaði. Hún
þrýsti sér fast að honum og hvísl-
aði, að Coha hefði sannarlega verið
heppin, að hitta svona laglegan,
ungan mann. Laurence hafði það
á tilfinningunni, að hann ilmaði
sjálfur eins og heil ilmvatnsflaska
eftir að hafa dansað við hana.
Þjónninn kom með nóg af drykkj-
arföngum. Málsverðurinn tók lang-
an tíma. Laurence fór að óska, að
hann hefði aðeins drukkið appel-
sínusafa eins og Coha. Frú Wadloe
talaði um Cohu eins og hún væri
hvergi nærstödd.
— I-Ierra Will, sagði hún, mér
finnst að þér ættuð að reyna að
hafa áhrif á Cohu, að hún hugsi
meira um klæðaburðinn. Og þú
Ottó, ættir að segja henni ...
— Hún fer sínu fram, sagði fað-
irinn sigri hrósandi.
•— Hlægilegt! sagði móðirin. Þú
hefur aldrei leiðrétt hana, aldrei
leiðbeint henni ...
— Það er sjálfsagt þess vegna,
að hún kýs heldur að búa hjá mér
HERRAFOT
BUXUR
PEYSUR
FRAKKAR
SKYRTUR
EINUNGIS
ÚRVALSVÖRUR
en þér, sagði Otto Thisbe.
— Gerið það fyrir mig ... sagði
Coha. Þetta var næstum það eina,
sem hún hafði sagt, síðan þau komu
í veitingahúsið.
Herra Thisbe reis á fætur og rétti
út höndina, og frú Wadloe gekk
út á dansgólfið með honum. Þau
töluðu ákaft saman, andlit beggja
voru reiðileg og bitur, meðan þau
hreyfðu sig léttilega eftir tango-
lagi.
— Hvers vegna reynirðu ekki að
koma í veg fyrir þessar afmælis-
veizlur? spurði Laurence.
— Þú trúir því kannski ekki, sagði
hún án þess að líta upp, en ég vona
alltaf, að þær — heppnist. Ég geri
ráð fyrir að pabbi og mamma voni
það líka.
Forelrrarnir komu aftur að borð-
inu. Það var þvingandi þögn.
Ég á svo vel við félagsskapinn,
hugsaði Laurence og hataði sjálfan
sig þegar hann bauð frú Wadloe
aftur í dans. Hún titraði svolítið í
örmum hans og lék hlutverk konu,
sem hefur verið særð djúpt.
— Þér getið aldrei ímyndað yður,
hve mikið ég hef þjáðst vegna þessa
manns, sagði hún.
Laurence svaraði ekki.
Rödd hennar skalf:
— Ég er svo óhamingjusöm.
Laurence þagði áfram. Honum
var sama um sorgarsögu frú
Wedloe.
— Hann hefur eyðilagt allt mitt
líf, hélt hún ótrauð áfram. Ég var
ekki eldri en Coha, þegar ég hitti
hann ...
— En þér eruð eldri og vitrari
núna, frú Wadloe, sagði Laurence
háðslega.
Frú Wadloe yfirgaf hann og gekk
út í snyrtiherbergið. Laurence þótt-
ist viss um, að hún væri að athuga,
hve mörg ár hún gæti hulið með
púðrinu. Thisbe sat nú einn við
borðið og hafði fengið nýtt í glös-
VIKAN 33