Vikan - 08.11.1962, Blaðsíða 35

ELLEFU
ERLENDIR ÁFANGASTAÐIR:
STAFANGUR
i AMSTERDAM
i GLASGOW £\ JU
^ f\ gautaborg
HAMBORG V 4h-
HELSINGFORS
■ —— KAUPMANNAHÖFN
H ... tONDON ...
LUXEMBORG C
1 NEW YORK •■Ö'i *
OSLÓ t
ÞÆGILEGAR HRAÐFERÐIR
HEIMAN OG HEIM
in. Hann beygði sig innilega að
Laurence og sagði:
— Coha er indæl stúlka, er það
ekki?
— Já, sagði Laurence snöggt.
— Hún er ung, en það gifta sig
nú allir svo ungir núna, og ég hef
ekkert á móti því, að hún eignist
mann og losni við eitthvað af þess-
um heimskulegu hugmyndum sín-
um, sagði Otto Thisbe, lyfti glas-
inu og deplaði til hans augunum.
Laurence leit undan.
— Vitið þér eitthvað, duglegi
ungi maður, um fasteignir? hélt
faðirinn áfram. Þér lítið út fyrir
að hafa vit í kollinum. Þér eruð
ef til vill rétti maðurinn fyrir Cohu?
— Ég geri ekki ráð fyrir, að þér
þurfið að bjóða upp dóttur yðar,
herra Thisbe, sagði Laurence hörku-
lega.
Herra Thisbe setti glasið á borð-
ið svo úr því skvettist. Hann var
vandræðalegur. Hann hafði komið
fram eins og hann hélt að væri rétt,
en það hafði misheppnazt.
Laurence hjálpaði frú Wadloe og
Cohu að setjast, þegar þær komu
aftur. Hann var kurteis og þögull
og borðaði rækjukokkteilinn með
mikilli umhyggju. Hann tók ekki
eftir því, að foreldrarnir voru farn-
ir að bræta.
— Ég fyrirlít þig af öllu hjarta,
hrópaði frú Wadloe.
— Það kemst enginn upp með að
segja við mig! öskraði herra Thisbe
til baka.
Frú Wadloe öskraði enn hærra
og hópur af þjónum nálgaðist.
— Reyndu að fá foreldra þína
út með þér, hvíslaði. Laurence að
Cohu. Hún sat hreyfingarlaus og
þegjandi. með lokuð augu.
— Coha, hvíslaði hann aftur.
Hún reis hægt á fætur og tók
undir handleggi foreldra sinna. Þau
gengu út eins og líkfylgd í gegn-
um salinn. Dansmúsíkin virtist
hærri en áður og Laurence tók upp
vasaklútinn og þurrkaði sér um
ennið. f dyrunum sneri Coha sér
við og sagði:
— Takk.
— Fyrir alla muni, sagði Laur-
ence, hringdu til mín, ef þú ert í
félagsskap, sem hentar mér.
Hann sat einn við borðið og beið
eftir reikningnum. Hann vissi af-
leiðingar þess — hann var gjald-
þrota. Hann átti enfa peninffa leng-
ur — og hann hafði tapað Cohu
Thisbe. Hann átti ekkert.
Þegar hann, klukkutíma sfðar,
gekk unt) tröppurnar heima hjá sér,
stóð Coha þar og beið, föl og græn-
evgð og fallegri en nokkru sinni
fyrr. Hann bældi niður reiðina.
— Hvað ert þú að gera hér?
sagði hann.
— Hún veifaði ávísun.
— Má ég koma inn? sagði hún.
Hann opnaði hurðina þegjandi og
sagði henni að setjast. Hún hafði
skipt um föt og var nú komin í síð-
buxur. Hún rétti honum ávísunina.
■— Þú átt sjálfur að skrifa upp-
hæðina á hana, sagði pabbi. Upp-
hæðina á reikningnum frá Coco-
anut Grove.
— Við hverju bjóstu? sagði hann.
Að ég mundi neita að taka við
henni og segja: Mín var ánægjan!
Hún svaraði ekki, en leit í kring-
um sig.
— Héma býrðu þá ...
— Hér bý ég, tók hann fram í
fyrir henni. Og hér líður mér vel.
Það eru engar dýnur á gólfunum,
en þetta er heimili.
—- Ég kann vel við heimilið þitt,
sagði hún.
Hann varð máttlaus í hnjáliðun-
um og hélt sér í sófabakið.
—• Ég kann líka vel við þig,
Laurence, sagði hún vandræðalega.
Hann sleppti sófanum og kyssti
hana. Hann þrýsti henni fast að sér
og kyssti hana aftur og aftur. Loks
tók hann um herðar hennar og sagði
með hásri rödd.
— Þú ert bara að setja þig upp
á móti foreldrum þínum með þessu,
eða hvað? Ég vil ekki vera neitt
tilraunadýr hjá þér, litli bítnik.
— Foreldrum mínum líkaði ekki
vel við þig, sagði hún hlæjandi.
Hann vissi ekki, hvar hann hafði
hana.
— Ég hélt, að þið ættuð vel
saman, sagði hún. Ég hélt að þið
væruð lík. En þeim líkaði ekki við
þig — og þú getur ekki trúað því,
hve ég varð fegin ...
Laurence andvarpaði, en tók
hana aftur í faðm sér.
-—- Stúlka með þitt uppeldi og
það líf að baki, sem þú hefur lifað,
er ekki sú rétta stúlka til að kvæn-
ast. Sá maður, sem fær þig, Coha
litla, á ekki alltaf sjö dagana sæla.
— Það veit ég, sagði hún. En hún
lá mjúk í örmum hans. En ekki
er ég að biðja þig að kvænast mér,
hvíslaði hún við vanga hans.
— Nei, en ég bið þig um það,
sagði hann ákafur. Heyrirðu það,
Coha, ég er að biðja þín.
Hann lyfti henni upp og setti
hana í brúna, þægilega sófann. Hún
var eins og lítill og léttur fugl.
— Héðan í frá ertu litla stúlkan
mín, og nú verð ég að byrja á því,
að ala þig upp — frá byrjun.
.— Heldurðu að það heppnist?
sagði hún og færði sig nær honum.
— Við reynum það, sagði hann.
Við byrjum á því á morgun, að ég
hringi til þín og býð þér út á ein-
hvern venjulegan stað. Þú átt að
vera klædd eins og venjuleg stúlka.
Þú verður að læra — já, þú verður
að læra að búa til mat. Fólk þarf
mat, skilurðu, ég líka, ekki síður
en aðrir. Ég þarf að kenna þér svo
margt, Coha, um skyldur og þakk-
læti. Og svo — guð gefi að mér
endist kraftarnir — svo ætla ég
að kvænast þér. Við verðum að
vinna mikið og spara peninga. Við
skulum lifa venjulegu og þægilegu
lífi, eins og venjulegar manneskjur.
— Ég er sammála ... sagði hún
auðmjúk. Hún lokaði augunum.
Hún var þreytt og uppgefin eins
og barn. Þau hölluðu sér hvort að
öðru og hann lokaði líka augunum.
Hann fann hvernig róin og svefninn
færðist yfir þau.
VIKAN 35