Vikan - 08.11.1962, Blaðsíða 32

OCTAVIA 1962/3
Bifreið fyrir íslenzka vegi: Há
yfir veg, ryðvarin, byggð úr þykku
gæðastáli.
Aðeins kr. 111.600,00.
TRAUSTARI
ORKUMEIRI
ÓDÝRARI
COMBI 1963
Nýjasta gerð Skodabíla og ein
mest selda bifreið á Norðurlöndum:
Glæsileg, hentug og orkumikO (47 hö)
Kr. 127.700,00.
V
Allt of venjulegur maður.
Framhald af bls. 13.
án þess að kveðja frekar. Hann
heyrði hana setja bílinn í gang og
hvernig drapst á honum aftur.
Hann stanzaði. Aftur heyrði hann
slitrótt hljóðið í vélinni og hvernig
hún beið og byrjaði aftur árangurs-
laust. Hann sneri við og gekk til
hennar. Hann fyrirleit sjálfan sig
— venjulegur maður! Hvers vegna
gat hann ekki gengið áfram, eitt-
hvert út í bláinn eins og bítnik, og
látið kjánalegar stelpur sitja alla
nóttina í bílnum hans pabba síns.
— Vélin hefur víst blotnað, sagði
hún. Ég læt hana þorna svolitla
stund.
—- Þér getið tekið leigubíl, sagði
Laurence, en settist samt við hlið
hennar.
— Hvað meinið þér með því, að
bítnik upplifi einhverja sælu? spurði
hann.
— Þeir lifa fyrir skáldskap og
hljómlist. Þeir lifa utan við heim-
inn, en með næma tilfinningu fyr-
ir öllu. Þeir kæra sig ekki um að
vera ríkir og voldugir. Þeir vilja
engan særa og engum gera illt. Þeir
lifa lífinu ákaft, drekka allt til
botns — en inn á við, í sinni eigin
sálu.
— Þér særðuð mig, sagði hann,
þér gerðuð mér illt. Þér sögðuð til
dæmis við mig, að ég væri ekki
nógu góður til þess að vera þarna
inni á kaffibarnum.
Eins og við sjálfa sig sagði hún:
— Þannig fer það, þegar maður
segir ósatt ...
— Um hvað? spurði hann.
Hann beið. Rödd hennar var svo-
lítið rám, þegar hún loks sagði:
— Sannleikurinn var sá, að mig
langaði til að vera með yður ein-
um. Ég fann strax til návistar yð-
ar. Ég var óþolinmóð eftir að geta
verið ein með yður.
Án þess að hugsa sig um tók
hann hana í faðminn. Hann kyssti
hana. Kossinn var fullur af skáld-
skap og hljómlist. En hann var líka
dásamlega veraldlegur.
Annan hvorn tíma alla nóttina
reyndu þau að koma bílnum í gang,
í þeirri von að það mundi ekki
takast. Það gerði það heldur ekki.
Þegar þau ekki kysstust, sögðu þau
hvort öðru allt um sig sjálf. Ævi-
saga Laurence var einföld og laus
við öll vandamál, en það var líf
32 VIKAN
Cohu ekki. Hún hafði ekkert til
að lifa fyrir, nema músík, skáld-
skap og að þroska sálina.
Laurence sagði að sálin ætti ræt-
ur í líkamanum, sem aftur þarfn-
aðist matar og fata og vemdar —
og blíðu og ástar. Coha sagði að fólk
eyddi svo miklum peningum og
tíma í að klæða sig og borða, að
það gleymdi því sem mest væri um
vert. Laurence svaraði ekki. Hann
kyssti hana.
f morgunsárinu stytti upp. Þá gat
Coha komið bílnum af stað. Þetta
var endirinn, en fyrir Laurence var
þetta líka byrjunin. Það var dá-
samlegt að byrja nýjan dag á því
að vera ástfanginn.
Þau borðuðu morgunverð í kaffi-
bar. Coha var falleg, föl og kyrr-
lát með tindrandi augu. Sjálfur var
hann þreyttur og örmagna af þessu
kraftaverki, að hafa eytt nóttinni
við hlið hennar. En vinnan beið
hans.
Coha hló, þegar hún sá hann líta
á klukkuna.
— Er kominn tími til að fara í
þrældóminn? sagði hún hvasst.
Geturðu ekki skrópað? Hefur það
enga þýðingu fyrir þig, að við get-
um átt þennan dag saman og að
hann kemur aldrei aftur?
— Við munum eiga marga daga
og nætur saman, Coha. Eins marga
og þú vilt gefa mér. Það er þess
vegna, að ég verð að vinna.
Það var ekki langt frá kaffibarn-
um að flugvélaverksmiðjunni. Þeg-
ar þau komu út, fór hann ekki inn
í bílinn. Hann beygði sig inn um
rúðuna og strauk vanga hennar og
hugsaði um hve mjúkar og heitar
varir hennar hefðu verið. Svo sagði
hann:
— Ég skil ekki hvernig ég get
beðið til kvöldsins ... Hvar áttu
heima? Ég get sjálfsagt komið um
hjálfsjöleytið.
— Laurence, sagði hún alvarleg,
við erum að kveðjast.
— Kveðjast? sagði hann og varð
skyndilega kalt. Viltu ekki hitta
mig aftur?
— Það ert þú, sem ekki vilt hitta
mig, núna, allan daginn, alla daga.
Þú vilt ekki lifa lífinu.
Hann talaði hægt, eins og við
bam, sem ekki skilur orðin full-
komnlega:
— Ég hef starfi að sinna, Coha.
Ég hef lofað vinnu minni og ég
hef ekki hugsað mér að svíkja það.
Ég verð að vinna hvern dag, og
reyndar líkar mér það ágætlega.
— Laurence, sagði hún og varir
hennar voru mjúkar og rauðar og
freistandi. Lífsviðhorf okkar eru
svo ólík. Ég vil ekkert hafa saman
að sælda við venjulega menn, eins
og þig.
Hann var orðlaus. Hann studdi
sig við bíldyrnar eins og lamaður.
— Flýttu þér! sagði hún. Bráð-
um hlýtur verksmiðjuflautan að
kalla til vinnu.
Hann sleppti hurðinni, sneri sér
við og gekk hratt burt. Hann heyrði
bílinn aka á brott.
Klukkutíma seinna vissi hann, að
hann hafði ekki verið reiður. Hann
hafði verið örvæntingarfullur. Hann
var einmana öðru vísi en hann hafði
nokkurn tíma verið fyrr. Hann
saknaði Cohu Thisbe eins og hann
hefði alltaf þekkt hana og elskað
hana jafn lengi.
Hann fór beint heim úr vinnunni.
Hann hafði alltaf verið ánægður
með íbúðina sína. Litirnir þar inni
voru rólegir og fallegir, brúnir og
hvítir, og húsgögnin voru nýtízku-
leg og einföld og ekki of mikið af
þeim. Það var hreint þarna inni
og snoturt, venjulegt og notalegt
fyrir venjulegan mann — eins og