Vikan - 29.11.1962, Page 36

Electrolux Nýtt
VINSÆLASTI KÆLISKÁPURINN ELECTROLUX S-71 c
fæst nú hér á landi. Nýjungar eru: SEGULLÆSING •—
STERKARI LAMIR — VARANLEGRI HILLUR. S-17 c
er samt ódýrasti kæliskápurinn af þessari stærð: rúmar 210
lítra (7,4 cu.ft).
ELECTROLUX-umboðið, Laugavegi 69, sími 36200.
kom Wang Wú hlaupandi inn, bux-
urnar vindandi af svita. „Allt .. .
brotið í spón.“ Hann kom ekki
meiru upp. Gekk góða stund upp
og niður af mæði; þegar hann að
lokum jafnaði sig, tók hann te-
pott og setti á munn sér, drakk í
einum teyg: „Úff, allt barið í spón,
þá kom riddaraliðið, og við urðum
að síðustu að taka til fótanna. Ma
litli Liu var handsamaður, sá það
greinilega. Kenndum á því að hafa
ekkert milli handanna, ekkert nema
múrsteinana; hvernig getur slíkt
gengið? Ma litli Liu er búinn að
vera.“
„Li yngri?“
„Hef ekki séð hann.“ Hann tann-
aði hugsi á sér varirnar: „Ekki svo
lítið sem á gekk. Ég get ábyrgzt
þeir handtaka yngra Li, ef þeir
hafa upp á honum. Hann var þeirra
höfuðskotspónn. Ekki gott að segja.
Hvíti-Li er enginn auli. Láttu ekki
villa þig að hann er ungur. Ma
litli Liu er búinn að vera. Yngri
Li ef til vill ekki.“
„En hefurðu séð eldra Li?“
„Nú, hann kom ekki heim í gær,“
hann hugsaði sig enn um. „Ég verð
að fela mig hérna í tvo daga.“
„Þú mátt það.“
Daginn eftir var sagt í blöðun-
um að höfuðpaurinn í sporvagna-
slaginum hefði verið handsamaður
á staðnum, einn stúdent og fimm
reiðdragar einnig handteknir.
Wang Wú skoðaði fréttina í blað-
inu, en þekkti aðeins eina letur-
mynd — Li. „Yngri Li er búinn að
vera, búinn að vera.“ Hann drúpti
höfði, þóttist vera að kreista á sér
örið, en tárin féllu á blaðið.
Fréttin breiddist út um allan bæ:
Li átti að skjóta — ásamt Ma litla
Liu — aftakan opinber.
Sólarandskotinn skein svo heit
að glóandi götusteinarnir brenndu
sig í iljar manns, samt voru strætin
troðfuil af fólki. Tvær mannverur
á opnum, stórum vagni — hendur
reyrðar fyrir aftan bak. Lögreglu-
menn klæddir gulbrúnum einkenn-
isbúningum og hermenn í öskugrá-
um var hlaðið í bak og fyrir. Kald-
ur glampi brotnaði á byssustingj-
unum. Því nær sem bifreiðarnar
færðust, því meira virtust þessir
tveir hvítu bandingjar hristast,
skekjast. Sá fremri sat lokuðum
augum, nokkrar svitaperlur á enni,
varirnar bærðust í sífellu, eins og
hann bæðist fyrir. Vagninn var
kominn rétt til mín, hann beint
framundan, iðaði sér í sætinu.
Hjartað í brjósti mér flóði í tárum.
Ég rankaði fyrst við mér, þegar
bifreiðin var komin langt framhjá.
Ég fylgdi eftir henni allt til aftöku-
staðarins. Hann lyfti ekki höfði alla
leiðina allt til áfangastaðarins.
Augnabrúnirnar hnykluðust ei-
-lítið, munnurinn ögn opinn, blóð
streymdi úr brjóstinu — eins og
hann hefði verið að biðjast fyrir,
þegar hann féll. Ég hirti náinn.
Tveimur mánuðum síðar rakst ég
á Hvíta-Li á götu úti, ef ég hefði
ekki kallað til hans, hefði hann á-
reiðanlega borið framhjá.
„Li,“ ég kallaði til hans.
„Aha,“ hann varð næstum felmts-
fullur. „Úh, þú? Mér heyrðist það
vera bróðir minn afturgenginn."
Má vera ég hafi kallað til hans
í sömu tóntegund og bróður hans
var eiginlegt, en það var ekki af
ásettu ráði. Má einnig vera að end-
urlífgaður Svarti-Li hafi kallað í
minn stað.
Hvíti-Li hafði greinilega elzt
nokkuð, hann leit nú jafn fullorð-
inslega út og bróðir hans hafði gert.
Við töluðumst ekki saman neitt að
marki, honum virtist einhvem veg-
inn ekkert um það gefið. Ég man
aðeins þessar tvær setningar af því
sem hann sagði:
„Bróðir minn er nú sennilega
kominn til himnaríkis, hann á líka
þar bezt heima. En ég er ennþá
hérna megin knýjandi dyra hel-
vítis.“
ENDIR.
Á fóstrið að lifa.
Framhald af bls. 9.
ur frekar til staðar, ef aðbúnaður
allur er ekki upp á hið bezta,
hreinlæti lýtalaust, stöðugt eftirlit
og hjúkrun eftir þörfum.
ÓLÖGLEGAR
FÓSTUREYÐINGAR.
Hér hafa verið rakin helztu atriði
í sambandi við lög um fóstureyð-
ingar og bent á ýmsar þær ástæður,
sem mæla með og móti því að þessi
aðgerð sé framkvæmd, sé þess ósk-
36 VIKAN