Vikan - 20.12.1962, Síða 9

íslendingarnir á kauptorgi í'raman við Bláu moskuna. Sölumaður-
inn var á tveim trékubbum, því fætur vantaði gersamlega á hann.
Hún bar fram tyrkneskt kaffi í Hilton
hótelinu, klædd í þjóðbúning.
hælana útúr sok!:iunini. Fötin ósamstæð, rétt eins og
þau hetðu verið tind saman hjá fornsölum.
Á götum Istanbul getur nær eingöngu að líta tötra-
lega klætt fólk. Hinir sem sæmi'ega eru til fara,
hverfa í fjöldann. Á Grand Bazar, hinum gifurlega
markaði Istanbul, kom ég einmitt á stað þar sem
höndlað var meS gömul fót. l'essi markaSur er allur
undir þalci, hálfrokknir gangar og ranghalar. Fata-
leppahöndlararnir voru í einu hinna myrkari slcúma-
skota þessa völundarhúss. Ég held, aS tæpast mundi
nokkur íslendipgur vilja nýta larfana, sem þar gengu
kaupum og sölum. Einn meS sixpensara niSur á mitl
andlit og svart skegg þar fyrir neðan, gekk I veg
fyrir inig meS fangiS fulit. Hann kippti út úr hrúg-
unni buxnaslitrum og hefur víst verið að segja mér
eitthvað um ágæti vörunnar, en stinkinn lagði af.
Það var búið að vara okkur við Grand hazar;
þar væri krökt vasaþjófa, auSveit að villast og betra
að liafa á ö’lu gát. Mér sýndist það líka, að þeir
gætu verið til alls vísir, sumir. Þarna var ósköp
venjulegur slæpingjalýður, meinleysisgrey, sem ein-
liversstaðar verða að vera, líka töffarar i þröngum
gallabuxum, og skuggalegir náúngar, sem horfa soltn-
um augum á eftir kvenfólki og vakka i kringum
fúris'a, handfljótir þegar tækifærið kemur. Bazar-
inn er allur i feiknarlöngum göngum og búðirnar
eru eins og skápar á báða vegu. Sumt eru raunar
verkstæði eða hvort tveggja. Mest ber þarna á skrani.
Þó finnst sæmi’eg vara innanum og það má gera
góð kaup. Hér gildir að prútta; enginn óvitlaus mað-
ur greiðir þaS sem upp er sett. Það er jafnvel liægt
að koma verðinu niður um helming, ef maður er
þolinmóður. Þá hristir maður liöfuðið, eða fórnar
höndum af hneykslun um leið og maður snýr frá.
Þá kemur prangarinn venjulega með nýtt tilboð og
]iað er þrefað um það stundarkorn og síðan koll af
kolli þar til samningar liafa tekizt. Þetta er óneitan-
lega nokkuð timafrek verzlunaraðferð og mörgum úr
okkar hópi leiddist að þurfa að standá í prúttinu,
en mér fannst það frekar skemmti’egt sport.
☆
I skoðunarferð okkar konium við á Hippodromus,
hinn viðfræga leikvang Miklagarðs, en það má segja,
að nú er hún Snorrabúð stekkur. Nú sést lítið sem
ekkert eftir nema nokkrar súlur og snptrar fíras-
flatir. Þann stað nefndu Væringjar Paðreim. Svo
er frá sagt, að þá er SigurSur Jórsalafari gisti Mikla-
garð, og þá heimboð hjá keisara, þá hafi hans
tigindómur af mikilli mildi boðið þessum norræna
herkonungi að velja á milli sex skinpunda af skíru
gulli, eða efnt yrði lil leika á Paðreimi. Þó mundu
leikarnir ekki fosta minna en gullið. Sigurður og
menn lians kusu fremur að sjá leika og svo var gert
sem þeir vildu. Þeim varð mjög starsýnt liinum
norrænu mönnum, á allt það prjál, sem þar bar
fyrir augu. Þeir sáu styttur og hugðu ])að i ein-
Framhald á bls. 28.
Framan við Ililton hótelið
sló einn með orfi og ljá, en
efri hælinn vantaði.
Svona lítur Paðreimur út
nú á dögum, hinn fornfrægi
leikvangur, þar sem Vær-
ingjar sáu leika. Bláa
moskan til hægri.
Múhameðstrúarmenn þvo sér vandlega um hendur
og- fætur áður en þeir ganga í moskurnar.
Ragnar í Þórskaffi meðal Tyrkja. Hann er að láta
bursta skóna sína.
VIKAN 9