Vikan - 20.12.1962, Blaðsíða 18

FRANK VAR FARINN AÐ FORÐAST
KONUR, EN SAMT FÓR
ÞAÐ SVO,
AÐ HJARTA HANS OPNAÐIST
FYRIR ÁSTINNI,
ÞAÐ VAR EINN MORGUN 1
STRÆTISVAGNINUM.
EN KANNSKI VAR ÞAÐ VEGNA
JÓLANNA,
ÞVÍ AÐ ÞÁ FYLLAST HUGIR MANNA
BLÍÐU OG SAMÚÐ.
Það var á hrás'agalegum rigningardegi í des-
ember, um það bil viku fyrir jól, Frank Ilald
fór í strætisvagninum eins og venjulega frá
Kastruplundgade til vinnu sinnar í Christians-
havn. Þær fáu hræður, sem komu upp í á
endastöðinni, höfðu hreiðrað um sig, eins og
þær ætluðu að reyna að halda áfram að sofa,
þótt með opin augu væri.
Við næstu stöð komu nokkrir farþegar í
viðbót og virtust álíka upplífgandi og veðrið
úti. Þeir voru sjálfsagt að fara til vinnu inni
í bænum og höfðu enga ástæðu lil að vera
neitt himinlifandi -— frekar en hann sjálfur.
Franlc tók eftir ungri stúlku í kirsuberja-
rauðri dragt og með húfu i sama rauða litnum
á brúnu hárinu. Hún hélt á stórum, flötum
pakka í hrúnum pappír — sjálfsagt kjóll, liugs-
aði hann. Hún settist í sætið bak við l)ílstjór-
ann og lagði pakkann áhnén.
Frank gat séð andlit hennar í speglinum fyrir
ofan hiistjórann. Iiún starði fram fyrir sig með
þunglyndislegum, stórum og bláum augum. Hann
hugsaði með sér, að það væri leitt, að svo
fallegt höfuð skyidi vcra fullt af svona sorg-
iegum hugsunum, og allt í einu langaði hann
að komast að leyndarmáli hennar.
Honum datt i hug, að þetta væri fyrsta konan,
sem hann hafði fengið áhuga á, síðan öllu
var lokið milli hans og ÚIlu — og síðan liann
varð kvenhatari.
Hún hafði vist orðið vör við, að einhver
starði á liana, því að liún leit snöggt upp í
spegilinn. Augu þeirra mættust og dauft hros
lék uni varir hennar. Hann hrosti á móti.
Nú smáfylltist vagninn, svo hann sá ekki
lengur í spegilinn. Og nú — voru þau
komin að Sundhyvesterplads, þar sem
hann átti að skipta um vagn. Hann flýtti
sér inn í hinn vagninn og stóð þar fremst
í honum, og þegar hann stuttu seinna leit
aftur í vagninn, sá hann „rauðklæddu
konuna“, en það var hann farinn að
kalla hana í huganum, sitja þar með
pakkann á hnjánum.
Um leið og hillinn fór af stað, kom
einn af vinuufélögum hans hlaupandi og
tókst rétt að ná í vagninn. Frank sá, að
hann heilsaði ungu stúlkunni hrosandi
um leið og hann gekk fram hjá henni.
— Góðan daginn, Frank, heyrði hann
sagt við hliðina á sér.
— Góðan dag, Kurt, áttu bágt með að
vakna á morgnana?
Frank hefði langað til að spyrja hann
um ýmislegt, en það varð að híða þar til
þeir væru komnir úr vagninum ...
Nú voru þeir komnir á áfangastað.
— Hver er hún? spurði Frank, um leið
og þeir stóðu á stéttinni.
— Hvaða hún? Kurt leit undrandi á
hann.
— Unga stúlkan með pakkann, sem þú
Iieilsaðir í vagninum.
—• Nú, meinarðu hana? Það er gömul
skólasystir mín, Lissi Holmer. Faðir henn-
ar vann í glerverksmiðjunni með pabba
gamla.
— Iívar býr liún? spurði Franlc.
— Það hef ég ekki hugmynd um. Meðan
foreldrar hennar voru á lífi, bjuggu þau
í einu al' húsum verlcsmiðjunnar.
— Hvað gerir hún? Er hún gift?
—- Það veit ég eklci heldur. Það eru
mörg ár, síðan við höfum talað saman.
Nú voru þeir komnir að verksmiðjunni
og fóru hvor til sinnar vinnu. En þennan
dag gat Frank ekki haft hugann við vinn-
una, og það, sem liann hugsaði mest um,
var and’it ungrar stúlku i spegli.
Næstu tvo daga sá hann ekki Lissi
Ilohner, og hann reyndi að telja sjálfum
sjr trú um, að það skipti hann engu. Hvað
kom hún honum við? En innst inni vissi
hann, að það var ekki rétt.
Svo var það einn morgun nokkrum dög-
um fyrir jól, að Frank Hald stóð eins og
venjulega og beið eftir strætisvagninum.
Hann var ekki að fara til vinnu sinnar,
því að hann átti frí þennan dag. Hann
ætlaði að nota timann til þess að kaupa
jólagjafir. Hann hugsaði ekki með sér-
stakri gleði lil jólanna. Hann mundi sjálf-
sagt halda jólin með forHdrum sínum og
18 VIKAN