Vikan - 20.12.1962, Blaðsíða 11

FYRSTI KAFLI.
Þetta var nýtízku íbúð'. Og hús-
búnaðurinn sömuleiðis. Hæginda-
stólarnir voru hornréttir, hinir stól-
arnir voru hornskakkir. Nýtízku
skrifborð stóð beint fyrir framan
gluggann, og við það sat lágvaxinn,
roskinn maður. Höfuð hans var
satt að segja eini hluturinn í her-
berginu, sem ekki var ferstrendur.
Það var egglaga.
Hr. Hercule Poirot var að lesa
bréf.
Stöð: Whimperley.
Sími: Hamborough St. John.
Hamborough Close.
Hamborough St. Mary,
Westshire.
September 24, 1936.
Hr. Hercule Poirot.
Kæri herra. -—■ Hér er á döfinni
mál, sem þarfnast meðferðar af
mikilli varfærni og þagmælsku. Ég
hef heyrt mikið af yður látið og
hef ákveðið að fela yður málið. Ég
hef ástæðu til að ætla, að ég sé
beittur svikum, en af fjölskyldu-
ástæðum óska ég ekki að leita til
lögreglunnar. Ég mun gera vissar
ráðstafanir á eigin spýtur vegna
þessa máls, en þér verðið að vera
við því búinn að koma hingað þeg-
ar í stað, er þér fáið símskeyti.
Mér þætti vænt um, ef þér væruð
svo góður að svara ekki þessu bréfi.
Yðar einlægur,
Gervase Chevenix-Gore.
Augabrýrnar á hr. Hercule Poirot
lyftust hægt og hægt upp eftir enn-
inu, þar til þær voru nærri horfn-
ar upp í hárið.
„Og hver er hann þá, þessi
Gervase Chevenix-Gore?“ varð hon-
um að orði.
Hann gekk að bókaskáp og tók
fram stóra, þykka bók.
Hann fann greiðlega, það sem
hann leitaði að.
Chevenix-Gore, Sir Gervase
Francis Xavier, 10. Baronet frá
stofnun 1694; áður höfuðsm. 17.
riddaraliðssv.; f. 18. maí 1878; elzti
sonur Sir Guy Chevenix-Gore, 9.
bar. og Lady Claudia Bretherton,
2. dóttir 8. jarls af Wallingford.
Kvæntur 1912, Vanda Elizabeth
elztu dóttur Frederick Arbuthnot
ofursta q.v.; Etonskóli. Gegndi her-
þjón. í ófriðinum 1914—18. Tóm-
Á unga aldri hafði Gervase
Chevenix-Gore siglt um-
hverfis jörðina á hraðsigldu
seglskipi. Hann hafði tekið
þátt í heimskautsleiðangri.
Hann hafði skorað kapp-
siglingamann á hólm. Vegna
veðmáls hafði hann riðið
uppáhaldshryssu sinni upp
stigann í hertogahöll.
Honum tókst að sleppa fram hjá
nokkrum hátt settum og framúr-
skarandi mannverum — frægum
stjórnmálaerindreka, leikkonu ekki
síður frægri og alkunnum aðal-
bornum veiðigarpi — og fann að
lokum þann, sem hann var að leita
að, hinn „ávallt viðstadda“ gest, hr.
Satterthwaite.
Hr. Satterthwaite hjalaði vin-
gjarnlega.
„Blessuð hertogafrúin — mér
þykir alltaf gaman að koma í heim-
boð hennar ... Mikil persóna, ef
þér skiljið, hvað ég á við. Ég kynnt-
ist henni heilmikið á Korsíku fyrir
nokkrum árum ...“
Hr. Satterthwaite hætti til þess
að draga hátitlaða kunningja sína
óþarflega mikið inn í samræðurn-
ar. Vera má, að hann kunni stöku
sinnum að hafa haft ánægju af
samvistum við herra Jones, Brown
eða Robinson, en hafi svo verið, þá
nefndi hann það samt aldrei. Þrátt
fyrir það væri honum gert rangt
SAKAMÁLASAGA EFTIR AGATHA CHRISTIE
1. HLETI
SPEGILL
stundagaman: ferðalög, villidýra-
veiðar. Heimilisfang: Hamborough
St. Mary, Westshire, og Lowndes
Square 218, S.W. 1.
Poirot hristi höfuðið hálf önug-
lega. Hann sat hugsi örlitla stund,
því næst gekk hann að skrifborð-
inu, dró út skúffu og tók upp úr
henni lítinn stafla af heimboðs-
kortum.
Það birti yfir svip hans.
,,Sem ég lifandi maður! Einmitt
það, sem ég þurfti! Hann verður
áreiðanlega þar.“---------
Hertogafrúin fagnaði hr. Hercule
Poirot fram úr hófi ástúðlega
„Þér gátuð þá komið, þrátt fyrir
allt, hr. Poirot! Það var hreinasta
afbragð."
„Mín er ánægjan, frú,“ mu i
Poirot og hneigði sig.
til með því, að lýsa honum ein-
göngu sem höfðingjasleikju og
láta þar við sitja. Hann var skarp-
skyggn á mannlegt eðli, og sé það
rétt, að áhorfandinn viti bezt,
hvernig leikar standa, þá vissi hr.
Satterthwaite heilmikið.
„Kæri vinur, það er svo óralangt
síðan ég hef séð yður. Mér finnst
það alltaf óverðskuldaður heiður,
að hafa verið nærstaddur og séð
yður að starfi í „Krákuhreiðurs"-
málinu. Síðan finnst mér ég vera
einn hinna innvígðu, ef ég má orða
það svo. En meðal annarra orða,
það er ekki meira en vika síðan
ég hitti lafði Mary. Hrífandi kona
— hreinasta ilmjurt!"
Er hann hafði lauslega drepið á
eina eða tvær nýjustu hneykslis-
sögur — flasmælgi einhverrar jarls-
dóttur og auðvirðilega framkomu
aðalsmanns nokkurs —■ tókst Poirot
loksins að koma að nafninu Gervase
Chevenix-Gore.
Hr. Satterthwaite kannaðist sam-
stundis við manninn.
„Já, einmitt það, þar hittið þér
sannkallaðan sérvitring! „Síðasti
barónettinn" — það er viðurnefni
hans.“
„Afsakið, ég skil ekki alveg.“
Hr. Satterthwaite tók mildilega á
þessum skilningsskorti hjá útlend-
ingi.
„Það er spaug, sjáið þér til —
bara spaug. Vitaskuld er hann ekki
í raun og veru síðasti barónettinn
á Englandi — en hann er síðasti
fulltrúi tímabils, sem nú er að lok-
um komið. Hinn fífldjarfi bölvaði
baronet — hinn brjálaði baronet ■—-
angurgapi, sem var svo vinsæll í
skáldsögum síðustu aldar — þess
konar náungi, sem lagði út í óvinn-
andi veðmál og vann samt.“
Hann hélt áfram að útlista nánar,
hvað hann ætti við. Á unga aldri
hafði Gervase Chevenix-Gore siglt
umhverfis jörðina á hraðsigldu segl-
skipi. Hann hafði tekið þátt í heim-
skautsleiðangri. Hann hafði skorað
kappsiglingamann á hólm. Vegna
veðmáls hafði hann riðið uppá-
haldshryssu sinni upp stigann í
hertogahöll. Eitt sinn hafði hann
stokkið úr leikhússtúku niður á
leiksviðið og borið út víðkunna
leikkonu í miðju hlutverki hennar.
Sagnirnar um hann voru ótelj-
andi.
„Þetta er gömul ætt,“ hélt hr.
Framhald á bls. 41.
VIKAN