Vikan


Vikan - 20.12.1962, Blaðsíða 19

Vikan - 20.12.1962, Blaðsíða 19
systkinum, cn hann mundi sakna margs — ]>ví að skrifaÖ stendur, að ekki sé gott fyrir manninn að vera einan. En hann varS að viðurkenna það, að þessa sið- ustu daga liafði hann hugsaS meira um Lissi en UIlu. Nú kom vagninn, en liún var ekki með honum, og kom ekki lieldur upp i á leið- inni. ÞaS urSu honum nokkur vonbrigSi, þótt hann vildi ekki viðurkenna það fyrir s.jálfuhi sér. Hann skipti um vagn og sá siðari var eins fullur og sá fyrri, þvi að hann gat rétt troðiS sér inn. En þá sa hann hana. Þai* sat „rauðklædda konan“ — Lissi. H.jarta lians tók viðbragð og sló nú svo liratt og þungt, aS hann var hrædd- ur um að þeir, sem i kringum hann stóðu, nnindu heyra það. I dag ætlaði hann ekki að láta hana sleppa frá sér. í dag hafði hann tíma til að fylgja henni — á leiðarenda. Frank tróðst fram í vagninn, til þess að vera nálægur lienni, ef hún færi skyndi- lega út. Þegar hann nálgaðist hana, heils- aði hann, og hún kinkaði brosandi kolli og þekkti hann auðsjáanlega aftur. Hon- um sýndist hún vera glaðlegri i dag. Á þriðju hæð, i sokkadeildinni, fékk hann loks launin fyrir erfiði sitt. Þar stóð hún hak við afgreiSsluborðið og var að koma sokkum fyrir i öskju. Hún var klædd svörtu pilsi og hvítri blússu —einkennisbúningi verzl- unarinnar — og honúm fannst hún enn þá meira aðlaðandi þannig lclædd. Hann gekk til liennar. — Jæja, loksins fann ég ySur, sagði hann bros- andi. Hún leit undrandi upp. Hún hafði ekki einu sinni tekið eftir honum. — Hafið þér verið að leita að mér? spurði hún brosandi. — Já, það er ekki undarlegt. Þér hlupuð frá mér. — Nei, sagði lnin glettnislega. — Ég gekk bara. GLATT EFTIR TH. GREGERSEN — Hvenær fáið þér matarhlé, spurði hann. — Hvers vegna spyrjið þér? Rödd hennar varð svolitið hvöss. — Ég hélt bara, að þér hefðuð kannski ekkert á móti því, að borða með mér, stakk liann upp á. — Er það viðeigandi? Ég þekki yður ekki. — Fyrirgefið, nafn mitt er Frank Hold. — Lissi Holmer, svaraði hún. — Ég veit það, sagði hann. ■— Kurt sagSi mér það. Nú kom einn af eftirlitsmönnunum upp og Frank fór að skoða sokka fyrir systur sína. — Hvað segið þér um þetta? sagði hann, þegar eftirlitsmaðurinn fjarlægðist. Augu hans leituðu til langra og grannra fingra hennar, sem voru að pakka sokkunum inn, en þegar hann sá þar engan hring, spurði hann: — Trúlofuð? — Nei. Hún hristi höfuðið og sagði. — En það ... — Þá er allt í lagi, greip hann fram í fyrir lienni, þér komið. Hún var auðsýnilega í vafa, en svo komu nokkr- ir viðskiptavinir upp stigann og hún sagði í flýti: •— Klukkan tólf, við útganginn fyrir starfs- fólkið. Hún fékk honum pakkann, hann borgaði og sagði: — Við sjáumst aftur. Frank var kominn löngu fyrir timann að dyr- unum og stóð nú og beið þolinmóður. Það var stöðugur straumur út, en hún kom ekki. Kannski að hún komi alls ekki, hugsaði hann. Jú, þarna kom hún loksins. Hún hafði farið í rauða jakkann utan yfir hvitu blússuna, en var berhöfðuð. — Afsakið, sagði hún brosandi. En það er ekki alltaf auðvelt að losna á slaginu, ef það eru við- skiptavinir í búðinni. Það gat hann vel skilið, en hann sá, að hún hafði gefið sér góðan tíma til að snyrta sig, og það gladdi hann. Hann stakk upp á þvi, að þau færu á Htið veitingaliús, „Gullhæniina,11 í nágrenninu, og hún sarnþykkti það. Þegar þau voru kornin á veitingahúsið, voru llest borðin upptekin. Þjónninn kom brosandi á móti þeim, þvi að hann kannaðist við Frank — hann og UUa höfðu verið þarna tíðir gestir — og svo vísaði hann þeim á borð úti í horni, þar sem þau gátu setið ótrufluð. Lissi hengdi jakkann sinn á stólbakið og settist. Frank fékk henni matseðilinn. — Hvað eigum við að panta? Hún var fljót' að velja, en valdi ekkert af dýrari réttunum. Frank kunni vel að meta það, Framhald á bls. 26. Það var fyrst við Holmens Bro, að hún fór úl. Frank fór líka úr, en af kurteisisástæðum varð hann að hleypa nakkrum konum fram hjá sér, þannig að hún var komin töluvert á undan honum. Hann sá, að luin beygði við Verzlunarbankann, en þá kom stór vörubíll eftir götunni, svo að hann varð að stanza. Þegar gatan varð aftur auð, sá bann henni brégða fyrir við Maga- sinet, — en svo var hún horfin. Hann bJIvaði í hljóði og slangraði sorgbitinn yfir að Kongens Nytorv. Þar seltisl hann á bekk og hugsaði málið. Kannski að liún hafi farið inn í búðina? Þáð gat verið, að hún ynni þar. Það sakaði ekki, þótt hann færi þar inn og svipaðist um. Hann þurfti að verzla, og það gat verið, að hann fyndi eitthvað i þessari búð. Hann reis á fætur og gekk þangað. Inni i búðinni var frekar fátt þetta snemma dags, en afgreiðslufólkið var önnum kafið við að undirbúa allt fyrir ösina seinni liluta dagsins. Frank gekk um og athugaði jólagjafir, sem hann gæti notað fyrir systur sínar, en hann horfði fullt eins mikið á laglegu af- greiðslustúlkurnar — það mátti lika segja, að hann væri að leita að einni slíkri. VIKAN 19

x

Vikan

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vikan
https://timarit.is/publication/368

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.