Vikan - 20.12.1962, Síða 27

ust jólasálmar og glaðar barnsradd-
ir.
Hann gekk ,hratt niður að gamla
borgarhlutanum, því að þótt það
væri logn, var loftið kalt. En þá
datt honum í hug, að ])að væri ekki
hægt að fara í jólalieimsókn á jóía-
kvöldinu, nema að hafa gjafir með-
ferðis, ekki sízt þar sem iítið barn
var í heimili. En það var sjálfsagt
hægt að fá eitthvað í sjálfsölunum
ennþá.
Skömmu seinna stóð hann við úti-
dyrnar hjá henni, með vasana fulla
af appelsínum, döðlnm og súkku-
laði, eftir að hafa næstum tæmt
einn sjálfsalann. En þá hikaði hann.
Ef einhver væri nú uppi hjá henni,
— kannski karimaður.
Nei, auðvitað var það ekki. Þá
hefði Gitte frænka ekki talað svona.
Hún vissi venjulega hvað hún sagði.
Tiann setti i sig kjark og. geklc upp
stigann.
Þegar hann kom npp á aðra hæð
sá hann dyr, sem á stóð H. C. Holm-
er. Tnni heyrði hann skæra kven-
rödd^ syngja:
í dag er glatt i döprum hiörtum
því Drottins Tjóma jól...
Frank stóð dáhtla stund og hlust-
aði — en þegar hann ætlaði að
hririgja dyrabjöllunni, heyrði hann
útidyrahurðinni skellt og óstöðugt
og bungt fótatak nálgaðist. Hann
gægðist niður yfir handriðið.
Það var karlmaður á leð upp.
Rykfrakkinn hans var óhnepptur
o« flaksaðist um hann. Hatturinn sat
aftur á hnakka, eins og honum væri
alltof lieitt, og í öðru munnvikinu
lafði sigaretta. Hann hélt um hand-
riðið og það var eins og hann tog-
aði sig upp á því, svo óstyrkur var
hann í gangi. En það hvíldi samt ein-
hver þokki yfir manninum. Frank
datt strax í hug, að hann væri sjó-
maður og hélt, að hann mundi
heimsækja einhvern á fyrstu hæð-
inni — en hann kom alla leið upp.
Frank litaðist vandræðalega um
og kom auga á tröppur, sem lágu
upp á þurrkloftið. Hann læddist
hljóðlega upp og faldi sig á stiga-
pallinum.
Nú stóð ókunni maðurinn við dyr
Lissi Holmer. Litla stund stóð hann
eins og til að ná jafnvæginu —
svo hringdi hann dyrabjöllunni.
Ákveðin slcref heyrðust inni í
ganginum og dyrnar opnuðust. Þar
stóð Lissi, falleg og rjóð í vöngum,
en þegar hún sá manninn varð hún
náföl, og svipurinn varð kuldaleg-
ur.
— En, Carl, hvað vilt þú? spurði
hún með hörkulegri rödd, sem
Frank hafði aldrei heyrt hana nota
fyrr.
— Hvað heldurðu, gullið mitt,
sagði hann brosandi. Við komuin
ekki að bryggju fyrr en klukkan
fjögur, svo að ég gat ekki komið
fyrr.
— Farðu, Carl. Þú hefur ekkert
hér að gera, svaraði hún og geklc
út á ganginn og lokaði dyrunum
bak við sig.
— Þú bannar mér þó ekki að
sjá drenginn minn, drafaði i sjó-
manninum.
— Það geri ég, sagði hún ákveðin.
— Þú veizt, að það er til úrskurður
um að þú megir ekki koma hingað.
Ef þú ferð ekki liringi ég á lög-
regluna.
— Bölvað þvaður er þetta, mann-
eskja. Farðu frá og hleyptu mér
inn. Hann tók hranalega i handlegg
hennar, og Frank sá að hún varð
hrædd. Hann gekk niður til ])eirra.
Lissi leit undrandi á hann, og
honum sýndist hún verða rólegri.
Hún lcinkaði kolli til hans, en sagði
ekkert.
■— Hver fjandinn. Sjómaðurinn
starði hissa á Frank.
Hann gekk til hans. — Viltu reyna
að hypja þig niður.
Sjómaðurinn var svo óstöðugur
að hann hrasaði í stigarium og datt
niður á næsta pall. En hann hafði
varla meitt sig, því að hann stóð
strax upp og hrópaði í bræði:
— Það er óþarfi fyrir hana að
vera að leika einlivern engil, þessa
dræsu. Hún hefur ekki alltaf verið
svo dyggðug. En ég skal víst láta
hana og krakkan eiga sig. Það er
nóg af fallegum stelpum niðri í Ný-
höfn, sem bara bíða eftir mér. '
Þegar Frank gekk niður til hans,
flýtli hann sér á brott, eins hratt
og máttlausir fætur hans leyfðu.
Gegnum gluggann á ganginum sá
Frank hann koma út á götuna.
Leigubill ók fram hjá í þessu, og
sjómaðurinn tók liann og hvarf í
átt að borginni.
Þegar Frank kom aftur, stóð Lissi
með höfuðið upp við dyrastafinn
og grét. Hann tók utan um hana,
þrýsti henni að sér og kyssti hana
á rauðar logandi varirnar — hann
gat ek'ki annað. Þær voru saltar af
tárum. Hún lagði höfuðið á öxl hans
og tárin vættu jakka hans. Það var
eins og henni fyndist hún örugg i
faðmi lians.
En allt í einu áttaði hún sig,
, eins og hún vaknaði af draumi.
SHún losaði sig hægt úr faðmi hans
A
V
♦
*
A 9-7'5
V A-4-3
4 A-5-4-3
* A-4-3
G-10
K-G-10-6
K-D-G-9
G-10-9
ds A-K-D
y D-8-7-5-2
4 ekkert
Jf, K-D-6-5-2
8-6-4-3-2
9
10-8-7-6-2
8-7
Suður á að vinna fimm lauf, gegn tígulkóngsútspili og beztu vörn.
LAUSN: Suður trompar tígul-
kónginn, spilar þrisvar trompi og
þrisvar spaða. (1) Ef vestur kastar
hjarta, drepur norður á hjartaás og
spilar meiri hjarta. Vestur spilar
tígli, sem drepinn er á ásinn og enn
er hjarta spilað. Suður gefur því
aðeins tvo slagi á hjarta. (2) Ef
vestur kastar tígli, þá tekur norður
báða rauðu ásana. Síðan er tígull
trompaður, hjarta spilað og suður
fær ellefta slaginn á hjartadrottn-
ingu.
Spilið er einnig hægt að vinna
með trompkastþröng. Þá er tígull-
inn drepinn í borði, spaða kastað
að heiman. Þetta er falleg lausn en
óþarflega erfið.
A 5-4
y ekkert
4 G-10-9-8
* D-G-10
ekkert
y D-G-10-9-8-7
4 ekkert
* 5-4-3
▲ G-10
V K-6-5-4
4 ekkert
Jf, 9-8-7
A
V
♦
*
8-7
A-3-2
ekkert
A-K-6-2
Hjarta er tromp, suður á að spila út
LAUSN: Suður spilar lágtrompi
og norður kastar spaða (lykilspila-
mennska). Austur drepur, spilar
laufi, sem vestur drepur á kóng.
Vestur spilar spaða, austur tromp-
ar, spilar laufi, sem vestur drepur
á ás. Ef austur trompar annan spaða,
kastar norður laufi og nú er sama
hvað austur gerir. Hann verður að
gefa einn á hjarta og einn á lauf.
og fá tvo slagi gegn beztu vöm.
RANGAR LAUSNIR: (1) Ef suð-
ur spilar einhverju öðru en trompi,
fær austur átta slagi með því að
trompa tvo spaða og spila norðri
inn á lauf, í þriðju umferð. (2) Ef
norður kastar laufi í fyrsta slag,
þá hefur austur tíma til þess að
breyta um áætlun og spilar öllum
trompunum til þess að undirbúa
kastþröng á suður.
og leit alvarleg á hann.
— Fyrirgefið þér, herra Hald, en
ég lét tilfinningarnar stjórna mér,
sagði hún.
— Við skulum þúast og kallaðu
mig Frank, sagði hann í bænarróm.
— Já, Franlcj svaraði hún.
En svo sagði hún skyndilega:
— Hvernig stendur á því, að þú ert
hér?
— Ég var á leið hingað upp, þegar
hann kom.
— Varstu það? Augu liennar lýstu
af gleði. ■— Þakka þér fyrir og vertu
velkominn. Hún tók í hönd hans og
leiddi hann inn fyrir.
Dyrnar inn i stofuna stóðu opn-
ar, og meðan Frank hengdi upp
frakkann sinn heyrði hann raddir
úr stofunni.
— Eru gestir hjá j)ér? spurði
hann.
— Nei, það eru þau Stoffer og
Tonny, sem eru að tala saman,
svaraði hún brosandi.
— Stoffer?
— Já, það er ekkert að óttast.
Hún heitir Christoffersen. —
Komdu, við skulum fara inn til
þeirra.
Tnni í litlu súðarstofunni var hlý-
legt og vinalegt. Gömul húsgögn —
sem hún hafði sjálfsagt erft eftir
foreldra sína -— voru smekkleg og
þeim var vel komið fyrir. Það voru
fáar en góðar myndir á vegsinnum
og á saumaborðinu stóð jólatré með
næstunr útbrunnum kertum. Við
borðið sat smávaxin, gráhærð kona
með Ijóshærðan dreng á hnjánum.
Frank gekk til þeirra og tók i
hönd gömlu konunnar.
— Gott kvöld, Stoffer, og gleði-
leg jól. Ég heiti Frank.
— Gott kvötd, Frank, svaraði hún
r rTömul, blíðleg.augu hennar voru
brosmild.
Hann heilsaði Tonny líka með
handabandi. Tonny leit undrandi á
hann, auðsjáanlega ekki vanur því,
að sjá karlmenn hérna uppi á kvist-
inum.
— Nú skaltu sjá, livað ég keypti
handa þér, Tonny, sagði Frank og
tæmdi vasana. Hann lagði það allt
á borðið fyrir framan drenginn, en
hann klappaði saman höndunum af
hrifningu.
— Þetta cr nú allt of mikið, er
það ekki Tonny? sagði móðir hans,
cn augnaráð hennar, þegar hún leit
á Frank, fékk hjarta hans til að
slá hraðar. Það er sjálfsagt mikið
til i því, að hægt sé að vinna hjarta
móðurinnar í gegnum barnið, hugs-
aði hann.
Tonny var háttaður í svefnher-
berginu við hliðina. Hann og Frank
höfðu orðið beztu vinir um kvöldið,
o" ])að var ekki aðeins Lissi vegna,
heldur hafði Frank orðið hrifinn
af bessum litla, laglega dreng. Frú
Christoffersen og honum hafði líka
samið ágætlega. Gamla konan hafði
af lífsreynslu sinni gert sér Ijóst,
að hann var sá rétti fyrir Lissi.
Lissi var fallegri en nokkru sinni
fvrr -— fannst Frank. Augu hennar
tindruðu og hún var rjóð í kinnum.
Hún gat ekki leynt því, hve glöð
hún varð yfir því, að hann kom.
Og litla, hvíta svuntan fór henni
svo vel. Hún var reglulega sæt, litil
frú — hans frú, hugsaði Frank.
Hann hafði ekki hugsað um Ullu
í allan dag. Skyldi hún vera jafn
liamingjusöm og hann? Þess ósk-
aði liann henni, ])rátt fyrir allt.
Nú sátu þau þrjú og drukku kaffi
með j.laköku. Frú Christoffersen var
VIKAN 27