Vikan - 20.12.1962, Blaðsíða 32

JÓLSQfCF HEIMHT$TN$
'//////////////////////^^^^ w//////////mmuu*i • w.w.wma v////////////////\ i?//////////////////, _yiYmfmWir:
BRUNATRYCCINC TRYCGING GEGN ÁBYRGDARTRYGGINC SLYSATRYGGING TRYGGING GEGN ÞJÓF-
INNANSTOKKSMUNA VATNSTJÓNI HUSMODUR NADI OG INNBROTI
HEIMILISTRYGGINGAR
BRUNABÓTAFÉLAG ISLANDS LAuai5t
‘<U
&
S
Q*
Cu
2
Tryggingin kostar miðað við að verðmæti innbúsins sé 100.000
1 steinhúsi ................................... kr. 300,00
krónur: <§
a
Í3*
I timburhúsi .......................... kr. 500,00
—\— ARÐUR ÁRSINS VIÐ ENDURNÝJUN
Óska hér með að kaupa heimilistryggingu.
Verðmæli innbús tel ég vera kr.
Nafn
Heimilisfang Sími
Sendið beiðnina til aðalskrifstofunnar eða næsta umboðsmanns.
a
Fuglarnir hennar Maríu.
Framhald af bls. 21.
stóð kannski bjartari ljómi af því
í augum almennings en lærdómi
þeirra og embætti. Allt í útlöndum
var umvafið töfraskini ævintýris-
ins og flest þar bezt, sem hér var
verst. Þar greru gullaldin í lundum
og þar var sumar og sól, allan árs-
ins hring, að þetta fólk hugði, sem
sjálft bjó við frosthörkur og skamm-
degismyrkur langan vetur, lagt í
ánauð vanagangs og fásinnis.“
„Og svo var þessari seigdrepandi
ánauð aflétt fyrirvaralaust. Fram-
andlegir menn úr f jarlægum löndum
knúðu dyra og báru sjálft ævintýrið
eins og helgan dóm inn löng og
dimm bæjargöngin, en draugarnir,
afturgöngurnar og allt það miður
þokkalega hyski, sem legið hafði þar
í launsátri frá veturnóttum, dró sig
innst inn í skúmaskotin fyrir skini
þess. Og þó að þessir langtaðkomnu
gestir hefðu brotið skip sitt við
svartan sand, og leituðu á náðir
húsbænda og heimafólks allslausir,
hraktir og þrekaðir, kannski skað-
kalnir og ættu ekki langt ólifað,
lagði suðrænan varma af svip
þeirra og fasi og mál þeirra lét í
eyrum sem niður hlýrra vinda ...“
„Þeir, sem einungis hafa heyrt
frá slíkum atburðum sagt, geta og
vart gert sér í hugarlund, hvílík
gerbreyting varð á öllum heimilis-
brag um leið og strandmenn bar
að gárði. Allar venjur og hættir,
allt það, sem annars stóð óhaggan-
legt og óumbreytanlegt eins og sjálft
lögmál lífsins og stundirnar og
dagarnir, hrukku allt í einu upp af
lestagangi sínum. Hið óvænta ann-
ríki varð því meira og ólíkara
hversdagsstritinu við gegningar og
tóvinnu, sem gestirnir voru þrek-
aðri og þurftu meiri hjúkrunar við,
en því kærkomnari urðu þeir líka
og nánari tengslin með þeim og
heimilisfólkinu. Það er eins með
þjáninguna og ástina •— þar talar
hjarta við hjarta. Og ástin var víst
líka til staðar á stundum. Því ekki
það.“
„Og áreiðanlega var strandmönn-
unum hvarvetna eins vel tekið og
föng voru á. Það þotti ekki nema
sjálfsagt að heimafólk gengi úr
rekkju fyrir þeim, legði á sig marg-
háttað ómak þeirra vegna, veitti
þeim allan beina, umönnun og
hjúlcrun eftir því sem aðstæður
frekast leyfðu og þekking stóð til,
og taldi enginn slíkt eftir. Enda þótt
fólk gerði sér ekki grein fyrir því,
kann að hafa verið nokkrum vafa
bundið, hvort það var forsjóninni
ekki fullt eins þakklátt, þegar hún
vísaði strandmönnum heim að bæj-
ardyrum og þeir voru henni sjalfir.
Vafalaust hefur sumum þeirra
brugðið nokkuð, þegar inn fyrir
þröskuldinn kom, og þótt sem þeir
væru í hól leiddir, því að jafnvel
duggumenn munu, að minnsta kosti
sumir hverjir, hafa verið háreist-
ari húsum vanir, og ekki voru það
heldur eingöngu duggur, sem bar
af leið upp í brimgarðinn. En fæstir
komu svo hnarreistir úr átökunum
við sandinn, að þeir settu slíkt fyrir
sig. Jafnvel þeir dreissugu kaptugar,
sem lágu við lín í káetu sinni hverja
nótt, varð engin hvíla værari um
ævina, en flet vinnumannsins eða
vinnukonunnar, þótt hörð og hnúsk-
ótt væri og undir lágri súð. Og
heimafólki voru þeir einungis menn,
hart leiknir og nauðstaddir menn,
sem hétu ekki einu sinni neitt á
tungu þess, einn öðrum fremur.“
„Sagt var um sumar konur á
þessum bæjum, að þær hefðu lækn-
ishendur, svo vel þótti þeim takast
að hjúkra strandmönnum og græða
kalsár þeirra; höfðu numið til þess
ýmis ráð af reynslu sinni og liðinna
kynslóða, en hætt er við að þau
mundu nú flest kölluð kerlingar-
bækur, eða kannski annað lakara.
Eins og nærri má geta hrökk líka
kunnátta þeirra oft skammt, en hitt
gegndi þó furðu, hve margir fengu
bata í höndum þeirra, þrátt fyrir
allt. Jórunn gamla í Skörðum var
ein af þeim konum, og þóttu fáar
taka henni fram, og líka þótti Jón
sonur hennar heppinn við lækning-
ar. Ekki tókst þeim þó að hrifsa
þann hinn gamla garp úr kjúku-
greipum sláttumannsins mikla, svo
rækilega hafði hann náð að merkja
sér hann með Ijá sínurn, er hann
fetaði í slóð þeirra félaga um sánd-
inn. Gegndi þó furðu hve lítt gamli
maðurinn var kalinn; það mun hafa
verið lungnabólgan og sótthitinn,
sem á honum vann og hjartað bilað,
en ekki lét hann sig átakalaust.
Skapríki hans og harka sagði til
sín unz yfir lauk, og var það haft
eftir Jórunni gömlu, að aldrei hefði
hún verið við dánarbeð, þar sem
önnur eins hólmganga var háð, og
leið engum á heimilinu helstríð hans
úr minni. Tíðast var hann með ó-
ráði, og þá oftast sem hann ætti
í höggi við fjendur, er sæktu að
honum hvaðanæva, og óskiljanlegt
hvaðan honum komu þeir kraftar,
fársjúkum, er hann barðist svo um
á hæl og hnakka, að hann varð vart
haminn í rekkjunni. Tuldraði hann
þá og tautaði án afláts og mátti
heyra það á röddinni að ekki væru
GLEÐILEG JÖL,
gæfuríkt komandi ár. - Þökkum viðskiptin á liðna árinu. BÆJARLEIÐIR
32 VTKAN