Vikan - 20.12.1962, Blaðsíða 41

vatnið rann i stríðum straumum eftir auðugur. Hann á verðmætt óðals-
þilfari flekans. Það dró úr morgun- setur — kolanámur — og auk þess
hrollinum tmám saman, látlaust komst hann yfir einhverja námu í
dropafallið, niður vatnsins undir Perú eða einhvers staðar í Suður-
flekanum og taktföst áratökin hálf- Ameríku, þegar hann var ungur,
svæfði hana þegar til lengdar lét og sem hefur aflað honum mikilla
hugur hennar tók að reika. auðæfa. Hann er furðulegur mað-
Hún fór enn einu sinni að hugsa ur. Honum hefur heppnazt allt, sem
um Dahl, einkum það hve hann virt- hann hefur tekið sér fyrir hendur."
ist ekki geta látið það vera, að snerta „Nú er hann auðvitað orðinn
hana höndum öðru hverju. Hún hug- roskinn maður?“
leiddi hikkennda ástúðina í augna- „Já, veslings Gervase gamli.“ Hr.
ráði hans, þegar hún var ein í ná- Satterthwaite andvarpaði og hristi
lægð hans. Hann er mjög líkur pabba, höfuðið. „Flestir mundu telja hann
hugsaði hún, en fann um leið að
það var fátt líkt með þeim. Þeir eru
mjög líkir samt, hugsaði hún, báðir
góðir á vissan hátt, en þó ekki á sama
hátt.
Og þessi niðurstaða nægði henni
í bili.
En svo varð hún allt í einu gripin
ótta. Hann hafði ekki sagt neitt enn,
ekki í þá átt, sem hún meinti. E'r
þá þarna um að ræða eitthvað, sem
ég fæ ekki skilið, en allar aðrar
stúlkur mundu skilja? Eða kannski
eitthvað, sem ég ætti að gera, og
þær, sem þekkja þetta betur, mundu
ekki láta dragast úr hömlu, spurði
hún sjálfa sig enn. Eitthvað, sem
kæmi í veg fyrir að hann gerði ein-
ungis að taka báðum lófum um vanga
mér, og síðan kveðja mig, ef við kom-
umst á brott héðan, út i heiminn.
Hún varð þess vör að hreyfing
flekans hafði breytzt. Hann hneig og
seig letilega á öldum vatnsins. Hún
hélt niðri í sér andanum og hlustaði;
skriðurinn var farinn af flekanum,
árunum ekki lengur difið í vatnið.
Hún lyfti tjaldskörinni hærra og
leit út.
„Það er hætt að rigna," sagði hún
undrandi.
Greatorex gamli stakk úfnum
hærukollinum undan skörinni og
svipaðist um.
Þau voru drykklangan spöl frá
ströndinni, og regninu var slotað.
En það var þó svipurinn á andliti
Dahls, sem vakti athygli hennar fyrst
og fremst.
„Hvað er að, Lincoln?" spurði hún.
„Hvað hefur eiginlega komið fyrir?“
Hann virtist höggdofa.
„Lincoln . . .“
Hann leit á hana, en svaraði ekki.
Þá fór hún að líta í kringum sig.
Hún sá brattar hamrahlíðarnar fram-
undan. Sá að þær luktu um vatnið
á alla vegu, nema þann, sem áin féll
í það.
„Já, einmitt," varð henni að orði.
Nú skildi hún hverskyns var. Það
var ekkert útrennsli úr vatninu. Þau
voru lokuð inni milli hamrahlíðanna
og komust ekki lengra,
Henni varð litið á Dahl, Hún vissi
örvæntingu hans, þótt hann léti ekki
á henni bera. Og um leið vissi hún
hvað það hafði verið, sem hann kveið
frá því er þau lögðu af stað frá vetr-
arbóli sínu.
Og nú hafði sá kvíði hans rætzt . ..
Framhald i næsta blaði.
Dauðs manns spegill,
Framhald af bls. 11.
Satterthwaite áfram. Sir Guy de
Chevenix tók þátt í fyrstu kross-
ferðinni. Því miður virðist ættlegg-
urinn nú ætla að deyja út. Gervase
gamli er hinn síðasti af Chevenix-
Gore-ættinni.
„Ættaróðalið er rúið að fjármun-
um?“
„Síður en svo. Gervase er stór-
snargeggjaðan. Og það er rétt að
vissu leyti. Hann er geggjaður —
ekki í þeim skilningi, að hann ætti
að vera á geðveikrahæli eða sjái
ofsjónir — heldur í þeim skilningi,
að hann er ekki eins og fólk er
flest. Hann hefur alla tíð verið á-
kaflega sérkennilega skapi farinn."
„Og sérkennilegt skaplyndi verð-
ur með aldrinum að sérvizku," sagði
Poirot.
Hárrétt. Nákvæmlega þannig er
því varið með veslings gamla
Gervase.“
„Ef til vill hefur hann mjög há-
ar hugmyndir um eigin verðleika?"
„Já, það er víst um það. Ég gæti
bezt trúað, að samkvæmt skoðun
hans hefði heiminum ávallt verið
skipt í tvo hluta, annar hlutinn
væri Chevenix-Gore-ættin, hinn
hlutinn annað fólk!“
„Fyrr má nú vera ættardramb!“
„Já. Chevenix-Gorearnir hafa all-
ir verið bölvaðir hrokagikkir —
haft sín eigin lög. Gervase hinn síð-
asti þeirra, er enginn eftirbátur
forfeðranna í því. Hann er — ja,
svei mér þá, ef þér heyrðuð hann
tala, þá mættuð þér halda að hann
væri — ja, sjálfur guð almáttugur!"
Poirot kinkaði kolli seinlega og
íbygginn á svip.
„Já, mér datt þetta í hug. Ég hef,
skal ég segja yður, fengið bréf frá
honum. Það var óvenjulegt bréf.
Það var ekki fyrirspurn. Það var
skipun!“
„Konungleg fyrirskipun," sagði
Satterthwaite kímnileitur.
„Einmitt. Það virtist ekki flögra
að honum, þessum herra Gervase,
að ég, Hercule Poirot, væri mikils-
virtur maður, sem ætti mjög ann-
ríkt! Að það væri afar ólíklegt, að
ég gæti fleygt öllu frá mér og komið
hlaupandi eins og hlýðinn rakki —
eins og hver annar aumingi, sem
tæki fegins hendi, hverju sem byð-
ist!“
Hr. Satterthwaite varð að bíta
sig í vörina til þess að brosa ekki.
Vera má, að honum hafi flogið í
hug, að í sjálfsáliti væri munurinn
ekki svo ýkja mikill á Hercule
Poirot og Gervase Chevenix-Gore.
Hann muldraði:
„Ja, vitanlega, ef ástæðan til skip-
unarinnar var mjög brýn —?“
„Það var nú eitthvað annað!“
Poirot hóf upp hendurnar á mjög
sannfærandi hátt. „Ég átti að vera
reiðubúinn að hlýða kallinu, það
var allt og sumt, ef til kæmi að
hann þyrfti á mér að halda! Gerið
svo vel að hlýða kalli mínu!“
Aftur hóf hann upp hendurnar
á þann hátt, að það lýsti því betur
en nokkur orð fá gert, hversu stór-
móðgaður hann var.
„Ég þykist vita, að þér hafið
svarað neitandi," sagði hr. Satterth-
waite.
,,Ég hef ekki haft tækifæri til
þess ennþá,“ sagði Poirot seinlega.
„En þér ætlið að neita?“
Þetta er spilið, sem öll f jölskyldan hefur ánægju af.
Söluumboð: Þórhallur Sigurjónsson,
Þingholtsstræti 11, sími 18450, og Kassagerð Suðurnesja. sími 1760.
Það færðist nýr svipur á andlit
litla mannsins. Hann hrukkaði enn-
ið vandræðalega.
„Ja, hvernig á ég að koma orð-
um að því? Að neita — já, það var
mín fyrsta hugsun. En ég veit ekki,
hvað segja skal ... Það kemur fyr-
ir, að maður fær eitthvert hugboð.
Finnur óljósan þef af skemmtilegu
verkefni.“
Þessari síðustu fullyrðingu tók
hr. Satterthwaite án þess að sýna
þess nokkur merki að honum væri
skemmt.“
„Ó,“ sagði hann. „Það er undra-
vert ...“
„Mér virðist ekki ólíklegt, að
slíkum manni, sem þér hafið verið
að lýsa væri auðvelt að gera ein-
hverja skráveifu •—- —“
„Gera skráveifu?" hváði hr.
Satterthwaite. Eitt andartak var
hann undrandi á svip. Þetta orðtak
hefði honum að öllum jafnaði ekki
dottið í hug að nota í sambandi
við Gervase Chevenix-Gore. En
hann var skarpskyggn maður og
athugull. Hann mælti seinlega:
„Ég held að ég skilji, hvað þér
eigið við.“
„Slíkur maður er umluktur, er
ekki svo, hertygjum — og hvílík
hertygi! Hertygi krossfaranna voru
hégómi hjá þeim - hertygi hroka,
---------—----------------—-----
GLEÐILEG JÓL,
gæfarikt komandi ár. —
Þökkum viðskiptin
á iiðna árinn.
drambs og takmarkalauss sjálfsálits.
Þessi hertygi eru að vissu marki
vörn, örvarnar, örvar hversdagslífs-
ins hrökkva af þeim. En það er
þessi hætta, sem er fyrir hendi:
Stundum getur svo farið, að her-
tygjaður maður hafi alls enga hug-
mynd um, að á hann sé ráðizt. Hann
á óhægt um að sjá, er seinn til að
heyra — og ennþá seinni að finna
til.
Hann þagnaði um stund og spurði
síðan í allt öðrum tón:
„Hverjir eru í fjölskyldu hr.
Gervase?“
,,Það er nú Vanda — konan hans.
Hún var áður Arbuthnot — mjög
fríð stúlka. Hún er ennþá fríð kona.
En þó ákaflega reikul. Mjög hænd
að Gervase. Ég held, að hún sé mjög
farin að hallast að dulspeki. Ber á
sér verndargripi og töfragripi og
segist vera egypzk drottning endur-
holdguð ... Svo er það Rut — hún
er kjördóttir þeirra. Sjálf eiga þau
engin börn. Mjög aðlaðandi stúlka
í nýtízku stíl. Þetta er öll fjölskyld-
an. Nema, auðvitað Hugo Trent.
Hann er systursonur Gervase. Pam-
ela Chevenix-Gore gekk að eiga
Reggie Trent og Hugo er einkabarn
þeirra. Hann er munaðarlaus. Hann
getur vitanlega ekki erft titilinn,
en ég geri ráð fyrir að lausafé
Hótel Borg
VIKAN 41