Vikan - 21.02.1963, Síða 32

ist? Að einhver hafi morð í hyggju?
Ég segi yður satt, góða mín, ef
mannleg vera hefur ásett sér að
deyða aðra mannlega veru . . .“
„Þér gátuð aðvarað fórnarlamb-
ið,“ sagði Pamela þrákelknislega.
„Stundum,“ sagði Hercule Poi-
rot, „eru aðvaranir til einskis.“
„Þér gátuð aðvarað morðingj-
ann,“ sagði Pamela — „látið liann
sjá, að þér vissuð, hvað hann hefði
í hyggju • •
Poirot kinkaði kolli.
„Já — þetta var betra ráð,“ sagði
hann með viðurkenningu. „En þá
megið þér heldur ekki gleyma,
liver er helzti gaili glæpamanns-
ins.“
„Og hvað er það?“
„Sjálfsálitið! Glæpamaðurinn
trúir þvi aldrei, að glæpur hans
geti mistekizt.“
„En þetta er fráleitt — heimsku-
Iegt,“ hrópaði Pamela. „Hann fór
svo barnalega að þessu öllu! Enda
tók lögreglan Douglas Gold fastan
strax í gærkvöldi.“
„Já,“ sagði Poirot, og bætti svo
við: „Douglas Gold er ákaflega
lieimskur, ungur maður.“
„Ótrúlega heimskur! Mér er
sagt, að afgangurinn af eitrinu —
hvað sem það nú var . . .?“
„Það er ein tegund af strófantini.
Hjartaeitur.“
„Að hann hafi reyndar fundizt í
í jakkavasa hans, jakkanum, sem
hann var í við miðdegisverðinn.“
„Hverju orði sannara."
„Ótrúlega heimskulegt!" sagði
Pamela aftur. „Ef til vill hefur
hann ætlað að losa sig við það, en
fallizt hendur við áfallið, sem það
hefur valdið honum, að eitrið
skyldi lenda ofan í skakka mann-
eskju. Hugsið yður, hvað þetta
væri áhrifamikið á leiksviði. Elsk-
huginn lætur strófantin í glas eig-
inmannsins, og svo, þegar athygli
hans beinist snöggvast að ein-
hverju öðru, þá drekkur konan
það í staðinn . . . Hugsið yður,
hvc skelfilegt augnablik, þegar
Douglas Gold sneri sér við og varð
þess var, að hann hafði drepið
konuna, sem hann elskaði . . .“
Hún liryllti sig ofurlítið.
„Þríhyrningurinn yðar. Ilinn
œvarandi þrihyrnincfur! Hverjum
gat dottið í hug, að endirinn yrði
þessi?“
„Ég óttaðist þetta,“ muldraði
Poirot.
Pamela sneri sér að honum.
„Þér aðvöruðuð hana — frú
Gold. Hvers vegna þá ekki að að-
vara hann líka?“
„Þér eigið við, hvers vegna ég
aðvaraði ekki Douglas Gold?“
„Nei. Ég á við Cantry höfuðs-
mann. Þér hefðuð getað sagt hon-
um, að hann væri í hættu staddur
— því að auðvitað var það hann,
sem var aðal hindrunin! Ég efast
ekki um að Douglas Gold hefur
treyst þvi, að honum mundi tak-
ast að kúga konuna sína til þess að
gefa sér eftir skilnað — hún er svo
veikgeðja, vesalings konan, og
þykir svo ægilega vænt um hann.
En Chantry er þrárri en sjálfur
fjandinn. Hann var fastákveðinn i
32 — VIKAN «. tM>
því, að gefa Valentine ekki frjálsa.“
Poirot yppti öxlum.
„Það hefði ekki verið til neins
fyrir mig, að tala við Chantry,“
sagði hann.
„Ef til vill ekki,“ viðurkenndi
Pamela. „Hann hefði að öllum lík-
indum sagt, að hann gæti gætt sín
sjálfur, og sagt yður að fara til
fjandans. En þrátt fyrir allt er ég
viss um, að það liefði mátt gera
eitthvað
„Ég var að hugsa um,“ sagði
Poirot seinlega, að reyna að fá
Valentine Chantry til þess að fara
burt af eyjunni, en hún mundi
ekki liafa trúað því, sem ég hafði
að segja henni. Hún v:ar alltof fá-
vís kona til þess að hægt væri að
koma henni í skilning um slíkt.
Vesalings konan. Fávizka hennar
varð henni að bana.“
„Ég held, að það hefði verið til
einskis, þó að hún hefði farið af
urnar komuð inn, varð okkur öll-
um litið þangað yfir salinn, hann
hafði strofantínið tilbúið, lét það
i vínglasið, og skömmu síðar rétti
hann konu sinni glasið kurteislega,
og hún drakk úr þvi.“
„En bréfið með strofantíninu
fannst i vasa Douglas Galds!“
„Það er mjög auðvclt verlc að
læða þvi þangað, á meðan við
þyrptust öll utan um deyjandi
konuna.“
Það liðu lieilar tvær mínútur,
áður en Pamela náði andanum.
„Ég skil hvorki upp né niður i
þessu! Þríhyrningurinn — þér
sögðuð sjálfur ...“
Poirot kinkaði ákaft kolli.
„Ég sagði, að það væri þrí-
hyrningur — já. En þér, þér tók-
uð sknkkan þríhyrning. Það var
villt um fyrir yður með afburða
góðum sjónleik. Þér hélduð,. eins
og yður var ætlað að halda, að
eyjunni,“ sagði Pamela. „Hann
hefði einfaldlega farið á cftir
henni.“
„Hann?“
„Já, Douglas Gold.“
„Þér haldið að Douglas Gold
hefði farið á eftir henni? Nei, nei,
ungfrú, þar skjátl’ast yður — það
er alger misskilningur hjá yður.
Þér liafið enn ekki komizt að sann-
leikanum i þessu máli. Ef Valen-
tine Chantry hefði farið af eyj-
unni, hefði maðurinn hennar farið
með henni.“
Pamela varð hálf rugluð á svip-
inn.
„Nú, já, nema hvað?“
„Og þá, sjáið þér til, hefði
glæpurinn bara verið framinn
einhvers staðar annars staðar.“
„Nú skil ég yður ekki.“
„Ég er að segja yður, að þá hefði
sami glæpurinn gerzt einhvers
staðar annars staðar — sem sé
það, að Valentine Chantry hefði
verið myrt af eiginmanni símim."
Pamela glápti.
„Ætlið þér að segja mér, að það
hafi verið Chantry höfuðsmaður
— Tony Chantry — sem myrti
Valentine?“
„Já. Þér sáuð hann gera það!
Douglas Gold færði honum vín-
glasið. Hann hafði það á borðinu
fyrir framan sig. Þegar þið kon-
bæði Tony Chantry og Douglas
Gold væru ástfangnir í Valentine
Chantry. Þér trúðuð þvi, cins og
yður var ætlað að trúa, að Douglas
Gold, örvita af ást til Valentine
Chantry (og þegar eiginmaður
hennar neitaði að skilja við hana)
hefði gripið til þess örþrifaráðs,
að gefa Chantry inn sterkt hjarta-
eitur, en fyrir hrapalega slysni,
hefði Valentine Chantry drukkið
eitrið i staðinn. Allt þetta er blekk-
ing. Chantry hefur um nokkurt
skeið haft það i huga, að ráða
konu sína af dögum. Hann var
orðinn dauðleiður á henni, það sá
ég þegar í stað. Hann kvæntist
henni til fjár. Nú vill hann giftast
annari konu — og þcss vegna
bruggaði liann ráð til þess að losna
við hana, án þess að missa peninga
hennar. Það var það, sem leiddi til
morðsins.“
„Giftast annari konu?‘“
„Já, já,“ sagði Poirot — „henni
Marjorie litlu Gold. Þar var hinn
ævarandi þrihyrningur kominn!
En þér komuð ekki auga á hinn
rétta þríhyrning. Hvorugur þess-
ara manna kærðu sig vitund um
Valentine Chantry. Það var botn-
laus hégómagirni hennar og hinn
framúrskarandi sjónleikur, sem
Marjorie Gold setti á svið, sem kom
yður til að halda það. Frú Gold er
mjög fær og slunginn kvenmaður
og aðdáanlega aðlaðandi i hlut-
verki sínu sem brjóstumkennanleg,
lieiðvirð guðsmóðir! Ég hef
kynnst fjórum sams konar glæpa-
konum. Frú Adams, sem var sýkn-
uð af morði eiginmanns síns, enda
þótt það væri á alla vitorði, að
hún hafði framið það. Mary
Parker gerði út af við frænku
sína, unnusta og svo bræður áður
henni varð á smáskyssa, sem leiddi
til þess að hún var handtekin. Svo
var það frú Rovvden, og hún end-
aði i gálganum eins og vera bar.
En frú Lecray slapp nauðuglega.
Þessi kona er af nákvæmlega sömu
tegund. Mér varð það Ijóst jafn-
skjótt og ég sá hana! Slíkur kven-
maður fremur glæp eins og að
drekka vatn. Og það var sannarlega
mjög snoturlega framkvæmt og
þaulhugsað ráðabrugg. Segið mér,
hvaða sönnum höfðuð þér nokk-
urn tima fyrir þvi, að Douglas
Gold væri ástfanginn í Valentine
Chantry? Þegar þér hugsið um
það núna á eftir, komizt þér að
raun um, að það var aðeins það,
sem frú Gokl sagði yður í trúnaði
og hávær afbrýðissemi Chantrys.
Já. Er ekki svo?“
„Það er skelfilegt,“ hrópaði
Pamela.
„Þetta voru skrambi slungin
skötuhjú,“ sagði Poirot sem hinn
reyndi sérfræðingur. „Það voru
samantekin ráð þeirra, að „liitt-
ast“ hér og setja glæpinn á svið.
Þessi Marjorie Gold er kaldrifjað-
ur djöfnll! Hún hefði sent mann-
inn sinn, þennan veslings, sak-
lausa bjálfa, á liöggstokkinn án
minnsta samvizkubits.“
Pamela hrópaði:
„En lögreglan handtók hann og
fór burt með hann í gærkvöldi.“
„Ó-já,“ sagði Hercule Poirot,
„en skömmu seinna kom ég til
skjalanna og talaði fáein orð við
lögregluna. Það er rétt, að ég sá
ekki, þegar Chantry lét strófantín-
ið í glasið. Ég leit lika upp, eins
og allir aðrir, þegar konurnar
gengu í salinn. En frá þvi augna-
bliki að ég komst að raun um, að
Valentine Chantry hafði verið gef-
ið inn eitur, hafði ég gætur á
eiginmanni hennar, og sleppti
aldrei af honum augunum. Og jiess
vegna, sjáið þér til, sá ég það
greinilega, jiegar hann laumnði
strófantín-pakkanum ofan í jakka-
vasa Douglas Golds . . .“
Ilann bætti við með hörkusvip:
„Ég er talinn gott vitni. Nafn
mitt er viða þekkt. Jafnskjótt og
lögreglan lieyrði sögu mína, varð
henni ljóst, að sú saga gerbreytti
málinu.“
„Og svo?“ spurði Pamela í of-
væni.
„Tja, svo lögðu þeir fáeinar
spurningar fyrir Chantry höfuðs-
mann. Ilann reyndi fyrst að bera
sig borginmannlega, en hann er í
rauninni lítið greindur, svo að
hann lyppaðist von bráðar nið-
ur.“
„Og var Douglas Gold þá lát-
inn laus?“
„Já.“