Vikan - 23.01.1964, Blaðsíða 38

FIAT 1100
★ SPARNEYTINN
★ ÖDÝR
★ SÉRSTÖK AKSTURSHÆFNI
FIAT FYRIR FJÖLSKYLDUNA
ORKA H.F.
Laugavegi 178. Sími 38000.
kyrr.... Það var sárbeiðni í
röddinni, en það var ekki rödd
Alans, heldur liin djúpa og
myrka rödd Davíðs. Það var ekki
rödd Alans. Hvað var orðið af
honum . . . liann hafði á réttu að
standa, þeim liafði verið veitt
eftirför.
Hún varð gripin skelfingu,
tók til fótanna en hrasaði um
stein og tók að renna niður snar-
bratta. Ósjálfrátt teygði hún enn
út hendurnar, og að þessu sinni
náði hún taki á hríslu .. . runna,
með livössuin, sárum þyrnum.
í sömu andrá lieyrði liún
liratt fótatak nálgast. Henni
þófti sem hún sæi í myrkrinu
fram af þverhnípi ofan í hyl-
dýpi um leið og hún fann sig
gripna sterkum örmum og ein-
hver bar hana i fangi sér upp
skriðuna . ..
Björgunin.
Martha hafði oft lirósað sér
af þvi, að liún gæti ekki fallið
í yfirlið, á hverju sem gengi
— en nú komst hún að minnsta
kosti nær því en nokkru sinni.
Því að maðurinn, sem hafði
borið hana í faðmi sér upp
skriðuna var ekki Alan, heldur
Davíð.
Þrátt fyrir myrkrið gat hún
greint holdskarpt andlit lians,
þegar hann setti hana frá sér
á fæturna í grasið. Hún stóð
sem lémagna og starði á hann;
vissi ekki sitt rjúkandi ráð.
— Hamingjunni sé lof fyrir
að ég kom í tæka tíð, sagði liann.
— Ég var að leita þjóðvegar-
ins, sagði hún. Alan sagði mér
að halda stefnuna beint áfram.
Kannski hef ég misskilið hann.
Hann horfði fast á hana, en
það var rík samúð í augum
hans.
— Beint áfram ... Sérðu ....
Máninn hafði gægzt fram i
skarð á milli liæðadraganna, og
hún sá hyldjúpt gljúfúr opnast
spölkorn fyrir neðan, þar sem
þau stóðu. Það fór hrollur um
hana.
— Skiljið þér nú samhengið?
spurði hann.
Hún vildi ekki trúa sínum eig-
in augum.
— Ilann sagði að ekki væri
nema spölur á jijóðveginn . .. .
Það er langt þangað. Og
í allt nðra átt að fara. Komið
þér moð mér, sagði hann.
Hann rétti henni liöndina.
Handtak hans var fast og traust.
fíún var óstyrk og riðaði á
fótunum, en hann leiddi hana
örugguin skrefum upp á skriðu-
brúnina, upp á hæðina. Þaðan
sá hún býlið niðri i kvosinni.
Hún nam staðar, leit i hold-
skarpt og dráttmeitlað andlit
honum og sagði honum það,
sem hún hlaut að segja.
— Ég sá það í sjónaukanum,
jiegar þér genguð þangað, sem
gamli frændi yðar lá fallinn,
bak við þyrnikjárrið ...
— Já, það var ég, sem fyrst-
ur kom að honum. Skotið liafði
banað honum þegar i stað. Ég
rcyndi að hafa hendur i hári
banamanns hans, en hann rcynd-
ist mér viðbragðsskjótari.
—■ Alan sagði mér að ykkur
hefði orðið heiftarlega sundur-
orða, yður og gamla frænda yð-
ar.
— Sagði hann það. Það var
nú reyndar Alan sjálfur, en ekki
ég. Alan var kominn í afleita
klipu. Hann hefur falsað víxla,
og ...
Hann þagði við. Þótt henni
þætti það sjálfri undarlegt, þá
trúði hún honum. Það leyndi
sér ekki, að David var ekki
neinn veifisknti, hvorki til orðs
né æðis. Það hafði hún lika
strax fundið.
— Hvar er Alan núna? Hvað
hyggst hann fyrir?
—- Flýja, geri ég ráð fyrir.
Sennilega hefur hann tekiði bil-
inn minn.
Ilún þagði.
— Trúirðu mér? spurði harin.
— Þetta er allt svo hræðilegt.
Ég veit varln Iiverju trúa skal,
svnraði hún lágt.
Hann liorfði á hana sem fyrr.
— Hvor okkar var það, sem
visaði þér leiðina fram af hengi-
fluginu? snurði hann. Og hvor
okkar var bað, sem bjargaði
þér?
Hún reyndi að kinka kolli.
Beyndi nð koma upp þeim orð-
um, sem hana langaði mest til
að segja ... cn allt i einu tók
hún að titra og skjálfa eins og
lauf í vindi. - Fyrirgefðu mér,
hvislaði Iiún.op tennurnnr skulhi
saman í munni hennar. Ég hcf
verið svo heimsk .. . blind og
heimsk . ..
Hann vafði hana örmum, þang-
•að til hún hafði jafnað sig aft-
ur.
— Bóleg, vina min. Nú kem-
urðu heim mcð mér aftur og
hvílir þig uppi i herberginu.
Ég skal færa þér eitthvað heitt
og hressandi að drekka.
Og þau sneru til baka.
Martha hélt áfram ferðinni
til Lundúna seinna um daginn.
Nú fannst henni. sem hún hefði
eingöngu verið hlutlaus áhorf-
andi að öllum þeim válegu at-
burðum, sem gerzt höfðu. Lika
þeim, sem fram höfðu komið
við hana sjálfa.
Það hafði einliver gerzt til
að sækja bilinn hennar og fylla
geyminn bensini. Alan sá hún
hvergi. En það voru stöðugt að
koma og fara mcnn, sem hún
bar ekki nein kennsl á og ekki
skiptu sér neitt af henni. Það
var einskonar eftirleikur harm-
leiksins um nóttina.
Hún kvaddi gömlu konuna,
sem gekk um í hálfgerðri
leiðslu, föl og andlitið tekið af
þöglum harmi.
Og Davíð ... hann þrýsti liönd
hennar hljóður. Óskaði henni
góðrar ferðar.
Og þegar hún leit um öxl
heim að bænum, kvaddi nætur-
stað sinn fyrir fullt og allt —-
að hún hélt — þá sá hún hvar
hann stóð, þessi holdskarpi há-
vaxni maður með meitluðu and-
litsdrættina, og horfði á eftir
bílnum.
Gamall maður hafði látizt.
Og sú vitneskja, sem hún liafði
óvænt fengið um dauða hans,
koin ekki neinum við úr þesu.
En þegar hún sveigði inn á
þjóðveginn til Lundúna, var
henni jiað engu að síður ljóst,
að sjálf mundi hún aldrei gleyma
þeim atburðum, sem hún liafði
orðið sjónarvottur að, þessa eft-
irininnilegu nótt.
Endurfimdir í Lundúnmn.
Það var eins og þungu fargi
væri af henni létt, þegar hún
gat telcið aftur til óspilltra mál-
anna við störf sín. Fyrstu dag-
ana á eftir, las hún vandlega
allar þær fréttir, sem birtust
i dagblöðunum. Lögreglan vann
stöðugt lað rannsókn á hinu
dularfulla morði á George Will-
ingham.
Og hvað hafði orðið af Alan,
sem henni hafði virzt svo alúð-
legur og einlægur? Hún reyndi
eí'tir megni að hugsa sem minnst
um hann.
En henni veittist örðugra að
má mynd frænda lians, Daviðs,
úr liuga sér. Hvað eftir annað
þóttist hún sjá menn í millj-
ónamergðinni á götum Lundúna,
sem minntu á hann, og i hvert
skipti brá henni ósjálfrátt.
Það var þrem vikum seinna,
þegar liún kom heim úr vinn-
unni, að liún sá bíl, sem numið
hafði staðar skammt frá úti-
dyrunum að ibúð hennar.
Við bilinn stóð maður, há-
vaxinn og holdskarpur með
dökkt hár og meitlaða andlits-
drætti, og beið komu hennar.
— Halló . ..
Það var Davíð. Hann var
hattlaus, og dálítið vandræða-
legur á svip.
— Halló, svaraði lnin undr-
andi. Þú hér á ferð?
— Ég fékk að vita heimilis-
fangið þitt hjá bróður þínum.
Og þar sem ég þarf að dveljast
hérna i Lundúnum í nokkra
daga, þá datt mér í hug að
spyrja þig, livort að þú vildir
fá þér matarbita með mér á ein-
hverjuin veitingastað ...
En hún bauð honum inn.
Hann var eins og risi, þegar
hann var kominn inn i litlu í-
búðina hennar og virti fyrir sér
Ijósmyndirnar og aðra smámuni,
sem liún liafði haft ineð sér að
heiman.
Þegar þau lipfðu rabbað sam-
an stundarkorn, sagði harin allt
i einu:
— Alan er dauður.
— VIKAN 4. tbl.