Vikan - 02.07.1964, Blaðsíða 40

I
AGFA LITFILMAN,
er sérstaklega skörp,
með fullkomnum og
gallalausum litum
AGFA er merkíð, sem þér
þekkið og getið treyst
AGFA CT 13
kvikmyndafilman
er fullkomnasta
litfilman sem
á markaSnum er.
Hún er plús/mínus
eitt Blend
og 10-16 din.
fylgir, lítur út eins og eðlilegar afleiðingar af neyzlu skemmds matar.
Það væri skynsamlegt, að gefa umræddumi manni myslingaostrur eða
önnur skeldýr, sem geta framkallað sömu sjúkdómseinkenni, séu þau
ekki rétt matreidd. Þá er auðvelt að skella skuldinni á matinn.
—• Ég þakka yður fyrir afbragðs ráðleggingar, faðir.
De Condé prins starði enn á fölgræna flöskuna og hatrið sindraði
í augum hans. Það olli Angelique nokkrum vonbrigðum: Ástarguðinn
hafði glatað fegurð sinni og var nú aðeins skelfilegur.
— Farið varlega, Monseigneur, hélt munkurinn áfram. •— Það er
nauðsynlegt að meðhöndla þetta eitur með ýtrustu varkárni. E'f þér
missið dropa á húð yðar, myndar hann þegar I stað holdtæringu, sem
gæti eyðilagt, til dæmis, hönd eða handlegg. Og ef þér sjáið yður ekki
fært að hella lyfinu í mat viðkomandi manns, verður viðkomandi þjónn
að fá nákvæm fyrirmæli.
— Herbergisþjónninn minn er mjög áreiðanlegur. Sem betur fer
þekkir viðkomandi maður hann ekki. Það verður auðvelt verk fyrir
hann.
Prinsinn leit ögrandi niður á munkinn, sem var töluvert lægri.
— Eg þykist viss um, að hæfni yðar í þessum vísindum hefur komið
I veg fyrir smámunasemi. Samt langar mig til að vita hvað þér mynduð
segja, ef ég tryði yður fyrir því, að þetta eitur væri ætlað einum fé-
laga yðar, Itala frá Abruzzi?
Bros færðist yfir varir munksins og hann hneigði sig aftur.
— Einu félagar mínir eru þeir, sem kunna að meta þjónustu mína,
Monseigneur, og nú sem stendur er Monsieur Fouquet, þingmaður í
París örlátari gagnvart mér en ákveðinn Itali frá Abruzzi, sem ég
einnig þekki.
De Condé rak upp hneggjandi hlátur. — Bravó, Bravissimo, Signor
mér líkar við menn af yðar tagi.
Það varð þögn, meðan de Condé prins setti flöskuna aftur í skrínið.
Augu munksins hvíldu á glasinu, og það var ekki laust við, að nokkurt
stolt væri í augnaráðinu.
— Má ég bæta því við, Monseigneur, að þessi vökvi hefur þann kost
að vera lyktarlaus og næstum alveg bragðlaus. Ef viðkomandi maður
er mjög skarpskyggn á mat sinn, dettur honum i hæsta lagi í hug, að
kokkurinn hafi verið full gálaus með kryddið.
— Þér eruð fágætur maður, muldraði prinsinn. Svo sneri hann sér
við og tók taugaóstyrkur innsigluð umslögin, sem hann hafði lagt á
dragkistuna.
—• Þetta á ég að afhenda yður, til að fullnægja samningunum við
Monsieur Fouquet. I þesu umslagi er yfirlýsingin frá d’Hoquincourt.
og hér eru yfirlýsingarnar frá Monsieur de Charost, Monsieur du Plessis,
Madame du Plessis, Madame de Richeville, de Beaufort hertogafrú,
Madame de Longuville. Eins og þér sjáið eru frúrnar ekki eins latar
—- eða feimnar og herramennirnir. Enn vantar mig bréfin frá Monsieur
de Maupéou, de Créqui markgreifa og nokkrum fleiri........
— Og yðar Monseigneur.
—• Já, það er rétt. Hér er það. Ég var einmitt að ljúka því og hef
ekki enn skrifað undir.
— Mætti ég biðja yðar hágöfgi að lesa bréfið upphátt fyrir mig, svo
ég geti kynnt mér orðalagið nákvæmlega? Monsieur Fouquet krefst
þess, að öllum skilyrðum sé fullnægt.
—• Sem yður þóknast, sagði prinsinn og yppti öxlum litið eitt. Svo
tók hann blaðið og hóf lesturinn
„Ég, Louis II., prins de Condé, gef Monseigneur Fouquet drengskapar-
heit mitt um, að ég muni aldret veita öðrum tryggð en honum; að hlýða
honum undantekningarlaust, að fela honum eignir mínar, starfsmenn
og liðsmenn, þegar hann þarfnast og biðst. Þessu til staðfestingar af-
hendi ég honum þetta skjal, skrifað og undirritað með minni eigin hendi,
af frjálsum vilja og óumbeðið.
Skrifað í Plessis-Belliére, 20. dag septembermánaðar 1649“.
Framhald í næsta blaði.
AFDALASVEIT [ AL-
FARALEIÐ
Framhald af bls. 21.
sjá þangað heim. Þar er eins og
víðast annars staðar stunduð
veiði í vatninu, og selt til Reykja-
víkur og í Valhöll, og á daginn
kom, að líklega var þessi ágæti
silungur, sem við átum í Valhöll
fyrr þennan sama dag, frá Heið-
arbæ. Annars létu þeir He'.ðar-
bæjarmenn af því, að veiðin væri
lítil og treg.
Yfirleitt var á öllum Þingvalla-
bæjum sama saga sögð um veið-
ina. Hún versnaði til míikillia
muna, við stífluna í Sogi. Vatns-
yfirborðið hækkaði mikið, og
bændur hafa þá kenningu, að
veiðin hafi minnkað svona við
það, því af því leiði, að vatnið
hitni seinna á grunninu. Og
fleiri spjöll eru talin af vatns-
hækkuninni. Litlir hólmar, sem
áður voru öllum til augnayndis
í vatninu, gróðri vafnir með
litskrúðugum blómum, hafa
skemmzt, og himbrimarnir, sem
þar áttu hreiður, hafa misst sína
samastaði. Og fyrir allt þetta
hafa Þingvellingar engar bætur
fengið — ekki einu sinni raf-
magn. Að vísu eru bæirnir við
norð-vestanvert vatnið, Heiðar-
bær, Skálabrekka, Kárastaðir og
svo náttúrlega Þingvelir, í þann
veginn að fá rafmagn úr línu
þeirri, sem nú er verið að leggja
að hótel Valhöll, sem aðeins er
starfrækt 4—5 mánuði ársins,
þar sem ekki verður við það
staðið, að leggja línuna um tún
þessara bæja án þess að þeir fái
rafmagn. En þegar við vorum
þarna á ferð, var enn álitið tví-
sýnt, hvort heimtaug yrði lögð
að Brúsastöðum, sem standa að-
eins fjær. Og bæirnir austan
vatns, sem standa svo að segja
ofan í Sogsvirkjuninni, fá enga
úrbót. Þetta, finnst mér vægast
sagt klökkt. Svona framkoma
minnir mann á söguna um það,
_ VIKAN 27. tbl.