Vikan - 02.07.1964, Síða 48

á sig og segir að við eigum ekkert
þarna að gera, og við skulum bara
hypia okkur út. Svo ég fer heim
aftur, en er ekki nema nýkominn,
þegar síminn hringir. Það er þá
maðurinn, og vill fá að vita, hvort
við ætlum ekki að fara að koma.
Hann hafði þá ætlazt til að við
nefndum okkar réttu nöfn, en ekki
jólasveinanöfnin, og hélt að þetta
væru einhverjir óboðnir jólasveinar,
sennilega bara ekta!
— En hvernig gengur með lög-
fræðina, Omar?
— Uss, blessaður vertu, þetta
gengur ekkert. Eg er búinn með
þessi forpróf, en svo veit ég ekk-
ert hvernig verður með hitt. Það er
bezt að segja sem minnst um það.
— En hvað hefurðu nú fyrir
stafni, þegar þú ert ekki að semja,
æfa þig eða skemmta?
— Ja, síðan ég kom hingað í
Vesturbæinn hef ég stundum gengið
upp á íþróttavöll á daginn og reynt
að herða mig svolítið upp. Það er
gaman að því. Annars er svo mikill
íþróttaáhugi hérna í Vesturbænum,
að maður þarf ekki annað en að
bregða sér aðeins úr fyrir, þá hittir
maður stráka í fótbolta. Eg vona
bara, að ég verði ekki svo lengi
í Vesturbænum, að strákurinn minn
verði káerringur! Og Omar skelli-
hló.
— Já, börnin hérna í hverfinu
kannast við þig.
— Já, það er kominn hópur
hérna á hverjum morgni og allir
vilja fá að passa Jónínu. Svo er
bara að velja úr hópnum, og þeir
sem verða fyrir vonbrigðum, verða
fýldir og passa að koma ennþá fyrr
næsta morgun. Um daginn lá Jónína
í innflúensu, og þegar ég sagði
litlu hnátunni, sem hringdi fyrst
þann morgun, að Jónína væri las-
in og gæti ekki farið út, varð sú
litla hugsi svolitla stund, en sagði
svo: — Má ég þá ekki bara passa
Ragnar?
— Nei, hann er svo lítill, sagði
ég, — það er ekki hægt. — En næsta
sumar þá? spurði sú litla. — Já,
það getur vel verið. Svo lokaði ég
hurðinni, en sú litla hljóp til hinna
krakkanna og hrópaði: — Eg er
búin að ráða mig ( vist hjá Omari
Ragnarssyni næsta sumar!
— En Helga, hvað gerir þú, msð-
an Omar er að skemmta Pétri og
Pálínu út um allar trissur?
— Hitt og þetta, svaraði Helga
og yppti öxlum. — Horfi á sjón-
varpið.
— Já, ég keypti það nú aðal-
lega handa henni, sagði Omar. —
En það er ómögulegt að stara á
það langtímum saman. Það var
dálítið vont innfrá, þar sem sjón-
varpið var i þessari einu stofu, þá
komst maður ekki hjá að sjá það,
ef það var í gangi. En hérna er
það bara inni í fínu stofu og er
ekki opnað tímunum saman. Eigin-
lega ekki, nema þegar gestir koma.
Og það er leikur að fá barnapíu,
þegar maður hefur sjónvarp.
— Já, það er náttúrlega ágætt,
að setja bara gestina inn í stofu
buxurnar
frá SPORTVER eru viðurkenndir fyr-
ir gæði.
Fást í cftirtöldum verzlunum:
Verzl. SIF, Laugavegi 44
Verzl. TIBRÁ, Laugavegi 19
Verzl. ANDRÉSAR ANDRÉSSONAR
Verzl. S.Í.S., Austurstræti
Verzl. VERA, Hafnarstræti
falleg
síslétt
gluggatjöld
örugglega litekta,
síslétt og hrukkast ekki.
Lítið á Gardisette
hjá okkur.
Laugavegi 59 Sími 18478
og opna fyrir sjónvarpið. Þá er það
mál afgreitt, sagði ég.
Þau hlógu bæði og litu hvort á
annað.
— Það komu hérna gestir á laug-
ardaginn, sagði Helga. — Þeir sátu
hér inni í stofu og horfðu á sjón-
varpið, en það var verið að leika
spennandi leikrit í útvarpinu, og ég
vara bara frammi að hlusta á það.
Og allir voru ánægðir.
— Og hvar áttu svo að skemmta
í kvöld, Ómar?
— Nú á ég frí í kvöld. Það er
ekkert að gera í bænum á sumrin.
En á morgun förum við á Siglu-
fjörð og verðum þar fram yfir helgi.
Ef við komumst. Það er allt fullt
með flugvélinni, svo við verðum þá
að fá einhverja smárellu með okk-
ur. Svona ferðir fer maður ekki
nema fljúgandi. Eg hef að vísu
notað bílinn mikið, en þetta er of
tími til kominn fór hann inn í henn-
ar herbergi og fékk sér meira að
drekka. Hann sagði skylduræknis-
lega: — Honey, þú ert dásamleg.
Hann leit á klukkuna á veggnum,
sneri aftur inn í herbergið sitt, hélt
áfram að sulla í sig drykknum og
að því loknu fór hann í annan asna-
legan kímanó, að þessu sinni kol-
svartan.
A tilsettum tíma var barið mjúk-
lega að dyrum og May vísaði þeim
út úr herberginu og eftir tómum
virðulegum ganginum. May stanz-
aði við lyftuna. Kínversk stúlka hélt
lyftudyrunum opnum. Þau fór inn
og dyrnar lokuðust. Bond tók eftir
því að lyftan var gerð hjá Way-
good Otis. Allt í þessu fangelsi var
de Luxe. Hann fékk hroll milli
herðablaðanna. Hann tók eftir því
að stúlkunni var starsýnt á hann.
Hann sneri sér að henni: — Þetta
er allt í lagi, Honey, ég er bara
langt, og svo er ég líka búinn að
selja hann. Ég gerði það, þegar
þessi hjartaspesíalisti kom.
Við höfðum nú setið hjá þeim
Ómari og Helgu í næstum tvo tíma,
og Jónína hafði verið svikin um
miðdagslúrinn sinn, af því að menn-
irnir ætluðu að taka myndir. En sól-
in glampaði úti og það var ekkert
vit að halda fjölskyldunni lengur
inni.
Það var slæðingur að börnum
fyrir utan, þegar ég fór. Hnubbara-
legur strákur sat á girðingunni og
sagði halló. Ég sagði líka halló. Þá
sagði sá stutti: — Þekkir þú Ómar
Ragnarsson?
Og hefði ekki einmitt viljað svo
til, að Ómar er pabbi hennar Jónínu,
hefði spurningin líklega hljóðað á
þessa leið:
— Þekkir þú pabba hennar
Jónínu?
ekki hugmynd um, hversu langt
þau hefðu farið — hundrað fet,
tvö hundruð? Sjálfvirkar dyrnar
opnuðust, og Bond og stúlkan
gengu inn í stórt herbergi.
Það var autt. Það var hátt til
lofts. Lengd herbergisins var um
sextíu fet, og á þrjár hliðar voru
bókaskápar alveg upp I loft. Við
fyrstu sýn virtist fjórði veggurinn
vera gerður úr þykku, blásvörtu
gleri. Herbergið var hvorttveggja í
senn, setustofa og bókasafn. í einu
horni var stórt borð og á miðju
gólfi var annað borð með tímarit-
um og dagblöðum. Þægilegir stól-
ar, bólstraðir með rauðu leðri, voru
hér og þar. Veggirnir voru dökk-
grænir og lýsingin, sem kom frá
standlömpum var mjög óbein. Það
eina, sem var athyglisvert, var borð
með flöskum upp við miðjan gler-
vegginn og að stólarnir og smáborð
með öskubökkum og slíku, var
með svolítinn höfuðverk. Hann
sagði henni ekki, að allur þessi
íburður væri að vinna bug á hon-
um, og hann hefði ekki hugmynd
um, hvað hann ætti að gera. Þetta
voru allt saman vondir fyrirboðar,
og hann hafði ekki nokkra hug-
mynd um, hvernig hann ætti að
komast út úr þessari klípu, sem
þau voru í. Og vissi ekki nákvæm-
lega, hvernig klfpan var. Það var
það versta. Það var ekkert, sem
fór eins illa í hann eins og að vita
það, að hann hafði í rauninni ekk-
ert á að byggja, að neinu leyti.
Stúlkan kom nær honum. Hún
sagði: — Það þykir mér leitt að
heyra, James. Ég vona að hann
hverfi. Þú ert ekkert reiður út í mig
fyrir eitthvað?
Bond neyddi sig til að biosa.
Hann sagði: — Nei, vinan. Ég er
aðeins reiður við sjálfan mig. Hann
lækkaði röddina: — Nú í kvöld:
Láttu mig um að tala. Vertu bara
eðlileg, og láttu dr. No ekki hræða
þig. Það getur verið, að hann sé
dálítið skrýtinn.
Hún kinkaði kolli hátíðleg á svip:
— Ég skal gera mitt bezta.
Lyftan nam staðar. Bond hafði
— VIKAN 27. tbl.