Vikan - 16.07.1964, Qupperneq 29

fann hnífinn renna niður handveg-
inn á sloppnum og leggiast upp
að rifium hans. Þegar hann hafði
lokið við kótelettuna, herti hann
á silkibeltinu um mittið og lagði
hnífinn ofan á það. Það var þægi-
legt að finna hnífinn við hörurd
sitt og smám saman varð stáhð
hlýtt.
Kaffið kom og þar með lauk mál-
tíðinni. Lífverðirnir komu og ■'cku
sér stöðu fast við stóla Bonds og
stúlkunnar. Þeir stóðu með kross-
lagða arma, sviplausir, hreyfingar-
lausir, eins og böðlar. Dr. No iét
bollann miúklega frá sér á undir-
skálina. Hann lagði stálklærnar
tvær frá sér á borðið fyrir framan
sig. Hann rétti ef til vill örlítið bet-
ur úr sér. Hann sneri líkamanum
svo sem tommu í áttina að Bond.
Nú var hann ekki lengur annars
hugar. Augun voru hörð og horfðu
beint. Hann vætti örlítið varirnar
og opnaði þær: — Hafið þér notið
matarins, herra Bond?
Bond tók sígarettu úr silfurbox-
inu fyrir framan sig og kveikti í.
Hann lék sér að silfurkveikjaran-
um. Hann fann á sér að nú voru
slæmar fréttir í námd. Einhvern-
veginn yrði hann að koma þess-
um kveikiara á sig. Það gæti verið
að það kæmi sér vel að hafa eld.
Hann sagði rólega: — Já, hann var
prýðilegur. Hann leit á stúlkuna.
Svo hallaði hann sér áfram í stóln-
um og hvíldi handleggina á borð-
inu. Svo lagði hann hendurnar í
kross og yfir kveikiarann. Hann
brosti til hennar: — Ég vona að
þér hafi líkað maturinn?
— O, já, hann var dásamlegur.
! hennar augum hélt samkvæmið
áfram að vera leikur.
Bond púaði ákaflega á sígarett-
unni og iðaði höndunum og hand-
leggiunum eins og hann væri að
hagræða sér. Hann sneri sér að
dr. No. Hann drap ! sfgarettunni
sinni og hallaði sér aftur á bak í
stólnum. Svo krosslagði hann hend-
ur á brjósti. Nú var kveikjarinn
kominn ! vinstri handarkrika hans.
Hann brosti glaðlega: — Og hvað
er þá næst, dr. No?
— Þá getum við snúið okkur að
skemmtiatriðunum, sem áttu að
koma eftir mat, herra Bond. Þunnt
brosið kom og hvarf. — Ég hefi
rannsakað tilboð yðar frá öhum
hliðum. Ég fellst ekki á það.
Bond yppti öxlum: — Það var
óskynsamlegt.
— Nei, herra Bond. Ég hefi grun
um, að tilboð yðar sé gildra. Fólk
af yðar tagi hagar sér ekki eins
og þér stingið upp á. Menn af yðar
tagi senda aðeins þessar venju-
legu skýrslur til aðalstöðvanna. Þeir
láta yfirmenn sína aðeins fylgiast
með þvf helzta, sem þeim verður
ágengt í rannsóknum sínum. Ég veit
þessa hluti. Menn leyniþiónusíunn-
ar haga sér ekki eins og þér viljið
vera láta. Ég álít að þér hafið les-
ið of margar leynilögreglusögur.
Það, sem þér sögðuð, var ekki nógu
vel undirbúið. Nei, herra Bond. Ég
trúi ekki því sem þér segið. Og ef
það er satt, er ég tiibúinn að taka
afleiðingunum. Það er of mikið í
húfi fyrir mig til þess að ég hætti
hér við hálfnað verk. Leyfum lög-
reglunni að koma. Leyfum hernum
að koma. Hvar er maðurinn og
stúlkan? Hvaða maður og hvaða
stúlka? Ég veit ekkert. Gjörið svo
vel að fara. Þið truflið skítfuglana
mína. Hvar eru sannanirnar? Hvar
er rannsóknarheimildin? Brezk lög
eru skýr, herrar mfnir. Farið heim
og látið mig vera ! friði, með elsku
skörfunum mínum.
Skiljið þér, herra Bond? Og við
skulum jafnvel segja að það versta
gerist. Að einhver af mínum mönn-
um tali af sér, sem er miög ósenni-
legt (Bond minntist þess hvernig
fór með ungfrú Chung). Hverju hefi
ég að tapa? Að vísu tvö morð í
viðbót á ákæruskjalinu. En, herra
Bond, það er aðeins hægt að hengja
mann einu sinni. Stóra dropalaga
höfuðið hreyfðist hægt frá hlið til
hliðar. — Hafið þér eitthvað frekar
að segja? Einhverra spurninga að
spyrja? Þið eigið bæði erfiða nótt
framundan. Og tíminn nálgast óð-
fluga. Og ég verð að fá svefnfrið.
Mánaðarskipið kemur á morgun og
ég verð að sjá um hleðsluna. Ég
verð allan daginn niðri á hafnar-
bakkanum. Jæia, her’-a Bond?
Bond leit á stúlkuna. Hún var
náföl. Hún starði á hann og beið
eftir kraftaverkinu, sem hann gæti
gert. Hann leit á neglur sínar. Hann
rannsakaði neglurnar vandlega.
Hann sagði til þess að tefja tím-
ann: — Og svo hvað? Eftir þennan
erfiða dag yðar með fugladritinn,
hvað er þá næst á prógramminu?
Hver er næsti kaflinn, sem að þér
búizt við að skrifa ! ævisögu yðar?
Bond leit ekki upp. Djúp, mild
og sjálfsörugg röddin kom til hans
eins og úr dökkum næturhimni.
— Ó, já. Þér hljótið að hafa ver-
ið að velta þessu fyrir yður herra
Bond, þér eruð forvitinn maður.
Forvitnin endist til hins siðasta,
jafnvel þó að útlitið sé orðið mjög
skuggalegt. Ég dáist að slíkum eig-
inleikum hjá manni, sem aðeins á
eftir að lifa í fáeina klukkutíma.
Svo ég skal segja yður þetta. Ég
skal fletta við næsta blaði. Það
mun hughreysta yður. Það er ýmis-
legt fleira hér á þessum stað en
fuglaskítur. Þar bregzt yður ekki
Dr. No þagnaði andartak til þess
að gera orð s!n áhrifameiri. — Þessi
eyja, herra Bond, er um það bil
að verða veigamesta tæknimiðstöð
heimsins.
— Einmitt? Bond starði stöðugt
á hendur sínar.
— Ég efast ekki um, að þér vit-
ið að Turks Island, sem er um þrjú-
hundruð mdur héðan, er aðalmið-
stóð tilrauna með fjarstýrðar eld-
flaugar í Bandaríkjunum?
— Það er mjög mikilvæg mið-
stöð, já.
— Kannske að þér hafið einnig
lesið um eldflaugarnar, sem til-
raunirnar hafa mistekist með upp
á síðkastið? Til dæmis fjölþrepa
Snark eldflaugina, sem endaði ferð
sína ! frumskógum Brasilíu ! stað-
inn fyrir að lenda ! hafdjúpum Suð-
ur-Atlantshafsins?
— Já.
— Þér minnist þess, að hún neit-
aði að hlýða fjarstýristækjunum og
breyta um stefnu, neitaði jafnvel að
sprengja sjálfa sig upp. Það var
eins og hún hefði eignazt eigin
vilja?
— Ég minnist þess.
— Þannig hafa aðrar tilraunir
misheppnazt, mikilvægar tilraunir,
við gætum nefnt nöfn vissra frum-
gerða — Zuni, Matador, Petrell,
Regulus, Bom Mark — svo mörg
nöfn, svo oft. Ég kann þau ekki
einu sinni öll. Jæja, herra Bond,
og það var ekki laust við að það
væri stolt í rödd dr. Nos — það
gæti ef til vill vakið áhuga yðar, að
vita að misheppnun flestra þessara
tilrauna stafar einmitt frá Crab
Key.
— Einmitt?
— Trúið þér mér ekki? Það skipt-
ir ekki máli. Aðrir gera það. Aðr-
ir, sem hafa séð hvernig heilar
gerðir hafa fadð út um þúfur, til
dæmis Mastodon vegna þess að
hún lét aldrei af stjórn, þær vildu
aldrei hlýða fyrirmælum frá Turks
Island. Þessir ,,aðrir" eru Rússar.
Rússarnir eru félagar mínir ! þessu
fyrirtæki. Þeir þjálfuðu sex af mín-
um mönnum, herra Bond. Tveir þess-
ara manna eru á vakt þessa stund-
ina, fylgjast með útvarpstiðninni,
en það er einmitt undir henni kom-
ið hvernig þessi vopn ferðast. Það
er milljón dollara virði af útbúnaði
yfir okkur ! eldflaugastöðinni !
fjallinu, herra Bond, og hún teygir
fingur sína upp í himinlögin, bíð-
ur eftir merkjum, grípur þau, ræðst
á einn geisla með öðrum. Og endr-
um og eins þýtur eldflaug upp
sína leið, hundrað, fimm hundruð
mílur út á Atlantshaf. Og við elt-
um hana eins nákvæmlega og þeir
gera í stjórnklefunum á Turks Is-
land. Og svo allt í einu nær vilji
okkar eldflauginni, nær valdi yfir
heila hennar, hún verður vitlaus,
stingur sér í sjóinn, sprengir sig
upp eða gerir eitthvað allt annað
en það, sem hún átti að gera. En
önnur tilraun hefur brugðizt. Þeim
sem stjórna henni, er kennt um,
þeim sem teiknuðu, þeim sem fram-
leiddu. Það verður æsing ! Penta-
gon. Það verður að reyna eitthvað
annað, aðra tíðni, annan málm,
annan vélheila. Auðvitað höfum við
einnig okkar erfiðleika. Dr No var
sanngjarn. — Við uppgötvum mörg
tilraunaskot án þess að geta nokkuð
við þau ráðið. En þá flýtum við
okkur að hafa samband við Moskvu.
Já, þeir hafa jafnvel gefið okkur
dulmálsskeytatæki með okkar eigin
tlðni og tilhögun. Og Rússarnir fá
að hugsa. Svo koma þeir með uppá-
stungur. Við reynum þær. Og svo
dag nokkurn, herra Bond, — þetta
er eins og að ná athygli einhvers
í miklum fjölda. Uppi í andrúms-
loftinu tekur eldflaugin á móti
merkjum okkar. Hún hefur tekið
eftir okkur og við getum talað við
hana og komið fyrir hana vitinu.
Dr. No þagði andartak. — Finnst
yður þetta ekki vera athyglisvert,
herra Bond, svona þetta litla hobby,
sem ég hefi hérna á móti dritinu?
Það er, get ég fullvissað yður um,
mjög arðbært. Og verður ennþá
arðbærara. Kannske rauða Kína
muni borga meira. Hveir veit? Ég
hef nú þegar teigt út arma mína.
Bond lyfti höfðinu. Hann leit
hugsi á dr. No. Svo hann hafði haft
rétt fyrir sér. Það hafði verið meira,
miklu meira í öllu þessu heldur en
hægt var að láta sér detta í hug.
Þetta var hátt spil, spil sem útskýrði
allt, og spil, sem var svo sannar-
lega á mælikvarða alþjóðanjósn-
ara, vel þess virði að fórna nokkru
Framhald á bls. 44.

■
«... .

VIIiAN 29. tbl. — 29