Vikan - 16.07.1964, Qupperneq 34

SÍMI 1871
Hótel Akranes hefur sjálfsafgreiðslu fyrir mat og
kaffi í vistlegum salarkynnum. - Ferðamenn! Allir
þurfa að fá sér molakaffi, allar leiðir liggja að
„Mola Kaffi“, aðeins tíu mínútna akstur frá vega-
mótum ofan Akrafjalls, eða klukkutíma sigling með
Akraborg, frá Reykjavík. Sérréttir og smurt brauð
allan daginn í „Mola Kaffi“, hinni vinsælu sjálfsaf-
greiðslu Hótel Akraness.
Hótel Akranes
Veizlusalir, sfálffs-
afgreiðsla, gisting
Hótel Akranes
Reykvíkingar skreppið upp á Skaga
í „Mola Kaffi“, aðeins klukkutíma
sigling með Akraborg. Allir drekka
molakaffi í „Mola Kaffi“. Þar fæst
hin vinsæla Skagasíld de luxe,
smurt brauð og sérréttir allan dag-
inn.
Allir mætast og mettast í „Mola
Kaffi“, hinni vinsælu sjálfsaf-
greiðslu Hótel Akraness.
HÓTEL AKRANES
KRISTJÁN R. RUNÓLFSSON - SÍMI 1712
hvaða hljómur á að heyrast í
herberginu?
Á að hlusta á prjónana kljást
hvorn við annan, hnefaleikakapp-
ana kýla hver annan, káboyana
skjóta hver annan, eða bítlana
syngja hvern við annan?
Við þessu hafa uppfinninga-
mennirnir fundið svar, eins og
þeirra var von og vísa.
Þeir afhenda okkur heyrnartól.
Svo getur hver meðlimur fjöl-
skyldunnar sett sín tæki á eyr-
un, og hlustað á það, sem hann
er að horfa á. Auðvitað verður
píanókennslan þar í fyrirrúmi,
og útvarpar heyrnartækjalaust
um allt herbergið. Þeir, sem fyr-
irlíta prjónles, geta þá sett á sig
sín heyrnartæki, og' hlustað á
„Ævisögu Ænstæns“ eða eitthvað
annað, sem þeim þykir betra.
Persónulega finnst mér bezt’ að
fenginni reynslu — að hlusta á
konuna, og hlýða þegar í stað.
Það hefur minnstar eftirhreytur.
En, — sem sagt. Þeir sem ætla
sér í framtíðinni að vera sjálf-
stæðir, jafnvel innan fjölskyld-
unnar — ættu að biðja um fjöl-
skyldutæki. Þá geta þeir verið
algerlega sjálfstæðir innan sinnar
fjölskyldu, jafnvel þótt konan
fái að ráða — eins og vant er!
★
ðSKVEITANDINN
Framhald af bls. 16.
andlitið, þar sem það gaegðist fram
úr aukakinnum og undirhökum, eins
og rúsína úr snúð.
„Virðulegi öldungur", varð ósk-
veitandanum að orði. „Lóttu þér
ekki bregða við að sjá mig. Þeir
hafa margir hrokkið illa við, þó
að yngri væru. Hafðu taumhald á
hjartslætti þínum, ef þú mátt".
„Kjaftæði" stundi sá akfeiti. „Ég
kippi mér ekki upp við smámuni.
Búinn að lifa fulllengi og sjá full-
mikið til þess. Mig langaði bara til
að vita hvað þessi tilkynning á plöt-
unni við dyrnar á að þýða. Er að
marka hana?"
„Þú att við það, já. Jú, það er
fyllilega mark takandi á henni. Jú,
ég get veitt þér eina ósk — en ein-
ungis eina".
Sá aldraði fitukeppur hleypti
brúnum og hvarmarnir kipruðust
saman svo að vart sá í augun,
dökk og stingandi. „Og hvað viltu
svo hafa fyrir snúð þinn? Vissan
ágóðahlut? Undirritaðan samning?
Hvað?"
„Fyrirgefðu, en ég skil víst ekki
til hlítar . . ."
„Ég er kaupsýslumaður. Woll-
strít, hafirðu heyrt það nefnt. Stað-
reyndir, herra minn, blákaldar,
samningsbundnar staðreyndir! Eng-
ar brellur, engin undanbrögð!
Pappírana á borðið!"
Oskveitandinn skellti saman
hvoftunum svo small við. „Þrjótur!"
hvæsti hann. „Farir þú að forvitn-
ast um tilgang minn, verður ekki
neitt úr viðskiptum okkar á milli.
Ef þér leikur hins vegar hugur á að
fá einhverja eina ósk uppfyllta,
skaltu bera hana fram".
„Allt í lagi . . . allt í lagi", tuldr-
aði gesturinn. „Þú getur varla láð
mér þó að ég spyrði. Hef alltaf
viljað vita að hverju ég gekk — er
það kannski einhver löstur, eða
hvað? Eina ósk, allt í lagi — eina
ósk. Jú, ég skal bera hana fram . . ."
„Nefndu hana þá, gamli minn!"
Það rumdi í fitukeppnum.
„Ég óska mér ódauðleika!"
„Já, einmitt", varð óskveitandan-
um eitt að orði.
„Heyrðirðu hvað ég sagði? Ég
óska mér þess, að ég megi lifa um
allan aldur! Geturðu veitt mér þá
ósk? Er það framkvæmanlegt?"
„Allir hlutir eru framkvæmanleg-
ir. Farðu leiðar þinnar! Ósk þín er
veitt!"
„Hvað áttu við?"
„Mér leiðist þessi kaupsýslumáti
þinn!" nöldraði óskveitandinn fýlu-
lega. „Þú hefur fengið ósk þína
uppfyllta, og farðu nú!"
Gamli fitukeppurinn þuklaði á
sér skrokkinn hingað og þangað.
„Ég finn ekki neina breytingu.
Ég er nákvæmlega samur og ég
var. Þú ert svindlari og annað ekki!"
„Farðu!" öskraði óskveitandinn.
„Hvernig get ég vitað hvort þú
hefur staðið við orð þín? Hvaða
sönnun hef ég fyrir því?"
Óskveitandinn spýtti út úr sér smá-
loga, í krumlu sér, og þegar log-
inn slokknaði, 'hélt hann á lítilli
flösku i klónum. „Drekktu!" skipaði
hann um leið og hann dró tappann
úr henni og rétti hana að fitukeppn-
um.
Fitukeppurinn setti stútinn að
munni sér og drakk, og brúnleitur
vökvinn litaði þrútnar varir hans.
„Svei . . . þetta var Ijóta bragðið!
En ef þessi skratti gerir mann ódauð-
legan, þá telur maður ekki eftir
sér að kyngja honum . .
„Heimskingi! Þessi drykkur gerir
eingöngu að sanna það, að þú
hafir fengið ósk þína uppfyllta. Á
flösku þessari var nefnilega ban-
vænasta eitur, sem nægja mundi til
að drepa hundrað manns í einni
andrá. En þú lifir, skilurðu það?
Sér ekki á þér! Eða kennir þú þér
nokkurs meins?"
„En hvernig get ég vitað það?
Hvernig get ég vitað, að það hafi
verið banvænt eitur á flöskunni, en
ekki eitthvert meinlaust sull?"
„Asni!" hvæsti óskveitandinn og
nú spýtti hann hlaðinni skamm-
byssu í krumlu sér. Því næst skaut
hann hverju skotinu á eftir öðru í
barm og belg fitukeppnum gamla
á dauðafæri, unz hjólið var tæmt.
„Þa hefurðu það, þinn tortryggni
þrjotur , sagði hann. „Ertu nú
ánægður, eða hvað?"
„Sjónhverfing!" varð öldungnum
að orði, og var engin undrun á
honum séð. „Heldurðu að þú getir
blekkt mig, gamlan refinn, með
svo algengu og hversdagslegu
— VIKAN 29. tbl.