Vikan - 11.11.1965, Blaðsíða 36

en ég söng einsöng. Segir ekki af
því, nema ég söng þarna í fullan
hálftíma og hefur mér aldrei tek-
izt upp fyrri. Þetta var mín stóra
stund.
Fólk þyrptist að og bað mig að
syngja meira, eða kannske það hafi
verið að biðja mig að hætta. Skó-
smiðurinn stökk annað slagið á
fætur og faðmaði mig að sér, og
nokkrir aðrir fóru að dæmi hans.
Sannarlega hafði ég aldrei komizt
hærra í áliti en á þessum fram-
andi stað, innan um hamra, steðja,
skrúfjárn og skósóla. Loks kvaddi
ég þó áheyrendur mína og flýtti
mér heimleiðis. Nú fann ég ekki
lengur til skóþrengsla. Og í kring-
um mig var ekkert annað en sól-
skin.
í dag er mjög heitt í Dubrovnjk,
full 36 stig í skugga. Sumir hika
við að ganga niður í borgina, en
nú leikur lífið við mig, mér líður
alltaf bezt, þegar hitinn er mikill.
Ég heimsótti „Stradun" á ný og lét
klippa mig á rakarastofu. Aðferð-
in var talsvert önnur en hjá okkur
heima. En rakarinn vann sitt verk
með prýði, og gaf mér að lokum
alls konar strokur og nudd um höf-
uðið, sem vakti notalega tilfinn-
ingu.
Eftir þetta gekk ég á „Torgið" til
að hitta vini mína. Það eru eink-
um tvö lítil systkini, sem sjá um
eitt söluborðið. Drengurinn leikur
ágætlega á hljóðpípu, og stúlkan
er mjög Ijúf og skemmtileg. Ég
tala við þau eitthvert undarlegt
mál, sem ekki er hægt að gefa
nafn, og við skiljum hvert annað,
af því að við erum góðir vinir.
Þessi góðu systkini selja hljóð-
pípur og fleiri muni, sem gaman
er að eiga. Og ég kaupi pípurnar
Sultur heimsins er blettur á menningunni.
HERFERÐ GEGN HUNGRI.
5. ágúst. Torgið og baðströndin.
gg VIKAN 45. tW.
þeirra án umhugsunar eða tilgangs.
Hljóðpípur eru alltaf hijóðpípur, og
öllum börnum þykir gaman að eign-
ast hljóðpípur. Sá sem kemur úr
ferð með slík hljóðfæri, hefur ekki
til einskis flogið yfir úfinn skýja-
sæ. Og ég er ekkert að hnitmiða
greiðsluna. Nokkur þúsund dínar-
ar eru ekki of góðir, fyrir svo sem
eitt dúsin af þessum hljóðfærum ef
gleðibros leiftrandi barnsaugna
fylgir í kaupbæti.
Sígaunakona, lítil og blökk er
við næsta borð. Við erum líka góð-
ir vinir. Hún seldi mér ágæta tága-
körfu þegar ég kom hingað í fyrsta
sinn, en ég kallaði hana Carminu.
Siðan brosir hún alltaf til mín, þeg-
ar ég stanza við borðið hennar.
Fleira af skemmtilegu fólki selur
á „Torginu". Til dæmis karl, sem
verzlar með gömul og annarleg
strengjahljóðfæri. Á þeim sýndist
mér aðeins einn strengur, en ef til
vi11 er það ekki rétt. Karlinn leikur
á strenginn með boga líkum smá-
bogum, sem drengir smíða úr birki-
greinum. Og það er hreinasta furða,
hvað karlinn getur leikið vel á
þetta hljóðfæri. Hann einbeitir sér
mjög. Við og við lítur hann upp og
brosir hróðugu brosi, svo að skín
í tannlausan góminn. Ekki keypti
ég hljóðfæri hans. Þau voru ótrú-
lega dýr miðað við einfalda gerð
þeirra.
6. ágúst.
í morgun var afar mikill fugla-
söngur í trjánum úti fyrir glugg-
anum okkar. Ég ætlaði mér að sjá
þessa lífsglöðu söngvara, en tókst
það ekki. Varla trúi ég því, að grá-
spörrinn hafi svo fögur hljóð. En
þeim náunga hef ég sannarlega
fengið að kynnast í þessarri ferð.
í Kaupmannahöfn var hann einna
aðsópsmesti gesturinn í Tivoli. Þar
hoppaði hann milli veitingaborð-
anna og tíndi mola, sem féllu af
borðum. í Palmengarten i Frank-
furt hoppaði hann upp á stólana til
að fylgjast sem bezt með máltíðum
gestanna. Og hér í Dubrovnik geng-
ur hann enn lengra. Gott ef hann
étur ekki af diskum gestanna, svo
frekur er hann til fæðunnar. Ólfk-
legt finnst mér að þessi fugl syngi.
En til vonar og vara ætla ég að
spyrja dr. Finn. Ef til vill er það
næturgalinn, sem syngur. En hvers
vegna fæ ég ekki að sjá hann?
Fiðrildi eru hér mörg og litrik:
gul, hvít, rauð og blá eða bláhvít.
Þau eru skemmtileg þegar þau
flögra um veitingaesalina eða milli
trjánna í kring.
„Mánasilfrinu vafið
skín Adríahafið".
segir Davíð. Þetta var orð að sönnu
í nótt. Hálfmáni skein yfir eynni
Lokrum og varpaði ævintýrabjarma
á sundið milli lands og eyjar. Þessi
silfurbjarmi var einkennilega fag-
ur að sjá milli dökkra kýpurtrjánna,
sem ber hærra en mánann, séð frá
kastalanum okkar. Nóttin var hlý
og dimm þrátt fyrir hið mikla mána-
skin, og hafið söng við sandinn.
Það er naumast hægt að lýsa þeim