Vikan - 04.08.1966, Síða 45

HVERJAR
ERU ÓSKIR
YÐAR?
Vönduð og glæsileg bifreið? Bifreið, sem sameinar kosti
sportbijreiðar, stærð og þægindi lúxusbifreiðar?
Vér hijfum svarið á reiðum höndum: BMW 1800 er
bifreiðin, sem uppfyllir allar óskir yðar.
KRISTINN GUÐNASON HF
KLAPPARSTÍG 25-27, SÍMI 22675
ýtti fró sér diskinum. Eitt andar-
tak kom tilhlökkunarglampi ( föl
augun. — Láttu Canaleias koma
með sýningarvélina og tjaldið,
sagði hann við McWhirter. — Það
verður nógur tími til að horfa á
nýiu teiknimyndina, áður en við
komum í höfn.
Bryggja úr eikarbjálkum skagaði
út frá eyiunni. Andronicus nam
staðar tvö hundruð metrum utar,
vel utan við grynningarnar. Tuttugu
og tveggia feta skekta með einni
skrúfu var sjósett.
Næturloftið var hlýtt; en Mod-
esty og Willie, sem fengu nú að
koma upp úr kæfandi heitum klef-
anum undir þiljum, fannst það
svalt og hressandi. Þau stóðu við
borðstokkinn og drógu djúpt að
sér ferskt loftið, meðan demant-
arnir voru bornir varlega ofan (
skektuna. Þau töluðu ekki og höfðu
ekki augun af eyiunni, en drukku
í sig allt, sem sást ! b]örtu tungls-
Ijósinu. I klaustrinu, sem reis á
kletti vestast á eyjunni, vottaði fyr-
ir birtu ( nokkrum gluggum.
Ennþá handjárnuð voru þau
leidd ofan í skektuna. Fjórir menn
voru þegar um borð. Borg og frú
Fothergill komu á eftir og að lok-
um McWhirter og Gabríel. Skektan
rann hljóðlega upp að bryggjunni.
Þegar þau stigu á land, var And-
ronicus þegar á leið burt.
Það var hálfrar klukkustundar
rólegur gangur upp að klettinum,
þar sem breið, grófhöggvin þrep
lágu upp í klaustrið. Borg gekk
með byssu í hönd á eftir föngun-
um tveimur, Gabríel og McWhirter
á eftir honum. A undan þeim skipt-
ust frú Fothergill og mennirnir fjór-
ir á um að bera demantakassana.
Tveir í einu um hvorn.
Alla leiðina grandskoðaði Mod-
esty klaustrið og umhverfið og festi
hvert smáatriði sér ( minni og
reyndi að gera sér grein fyrir því,
hvernig klaustrið væri innréttað.
Hún vissi, að Willie var að gera
hið sama.
Þau gengu inn um dyr með
tveimur þykkum eikarhurðum og
komu inn í stórt eldhús. Á aðra
hiið var eldavél með tveimur stór-
um ofnum, hvor um sig var sex
fet á lengd.
í einu horninu var lágt steinrið
utan um brunn og vinda yfir.
Tveir munkar í dökkum kuflum
voru að hnoða deig á þykku tré-
borði. Maður með flatt mongóla-
andlit sat letilega í stól og lék
blíðlega við vélbyssu. Breitt stein-
þrep lá upp úr eldhúsinu og beygði
til hægri ( miðjunni. Þegar upp
kom varð fyrir þeim breiður, hellu-
lagður pallgangur sem lá með-
fram því, sem virtist vera stór kap-
ella í endurbyggingu. Hér var allt
í þeirri óreiðu, sem fylgir bygg-
ingarvinnu.
Kapellumegin við pallganginn
hafði timburhandriðið verið fjar-
lægt á löngum kafla. Stigar, skófl-
ur, hakar og járnkarlar stóðu upp
við vegginn. Gríðarstórt járnker
stóð á einföldum trérúllum, frammi
á pallgangsbrúninni, um þrjátíu fet-
um yfir kapellugólfinu. Kerið tók
hávöxnum manni í mitti og var
fyllt að tveimur þriðju hlutum með
hnullungagrjóti. Úr þrem stállykkj-
um á brún kersins lágu stuttar keðj-
ur, sem enduðu í krók. Krókurinn
var festur f endann á sverum stál-
vír, sem lá skáhallt upp ! talíu,
sem fest var upp í loftið. Gólfið
fyrir neðan hafði verið hreinsað
af öllum kapelluhúsgögnum. Þar
voru aðeins hrúgur af sandi og
steinum, staflar af timbri, sement-
pokar og fleiri áhöld. Af því, hve
allt var einfalt, dró Modesty þá
ályktun, að munkarnir hefðu sjálf-
ir unnið að endurbyggingunni.
Með Borg á hælunum gengu
þau Willie innar eftir pallgangin-
um. Þau virtu allt fyrir sér, um leið
og þau gengu í gegn, og hugmynd-
uðu hvert þrep, sem þau gengu.
Við endann á stigaganginum fóru
þau ( gegnum opnar dyr, eftir fjöl-
mörgum göngum, og komu að lok-
um að stóra herberginu, skrifstofu
ábótans.
Demantakassarnir tveir voru sett-
ir upp á borðið. Mennirnir fjórir
voru móðir eftir erfiðið. Frú Fother-
gill blés ekki úr nös. Hún leit von-
araugum á hliðarborðið, þar sem
flöskurnar stóðu, en síðan hvörfl-
uðu augu hennar að Gabríel, þeg-
ar hann tók að opna kassann.
— Allt í lagi, sagði Gabríel. —
Einn lítinn handa öllum. Hjálpaðu
henni, McWhirter.
— Ég vil fá . . . byrjaði Willie,
en þagnaði si'ðan skyndilega.
Gabr(el kinkaði kolli. — Þér fer
fram, sagði hann og leit á Mod-
esty. — Hvernig líst þér á stöðvar
okkar?
— Þær eru eins góðar og allt
annað, sagði hún ( viðurkenningar-
tón. — Hvað verður svo um munk-
ana á eftir? Þeir geta verið þögl-
ir — en ekki svo þöglir. Þeir geta
bent á mynd af þér.
— Þeir verða ekki færir um
það, sagði Gabríel. — Allir horfn-
ir. Alveg eins og á Marie Celeste.
Mjög dularfullt. En þeir eru nyt-
samlegir, enn sem komið er.
— Kemur ekki birgðaskip? Það
hlýtur að vera regluleg áætlun?
— Á þriggja mánaða fresti. Við
komum hingað fjórum vikum eftir
að síðasta skip kom. Við verðum
farin áður en það næsta kemur.
— Þá eru engin vandamál, nema
dreifingin. Hvenær eigum við að
tala um það?
— Þegar ég er tilbúinn. Hann
leit á Borg. — Farðu með þau burt.
Aðskilda klefa. Teppi og dýnu
handa hvoru fyrir sig. Fötu og fat,
Þrjár máltíðir á dag. Hreyfing tvær
klukkustundir. Varðmann á gangin-
um tuttugu og fjórar klukkustundir
á dag.
Modesty starði á hann, lét blöndu
af reiði og óvissu koma fram í aug-
unum. — Hvern fjandann heldurðu,
að við munum reyna að gera?
spurði hún.
Gabríel opnaði kassana tvo, tók
bólstrið sem lá ofan á demöntun-
um og starði á þá.
— Þið eruð ekki líkleg til að
reyna neitt, sagði hann fjarhuga.
— Ég var einmitt að ganga tryggi-
lega frá því.
Klefarnir voru sinn hvorum meg-
in við þröngan gang á efstu hæð.
Borg, og grannur Spánverji með
örótt andlit og blóðhlaupin augu,
vísuðu föngunum þangað. Það var
stór málmlykill i dyrum annars
klefans og dyrnar stóðu í hálfa
gátt. Hurðin var úr þykkum viði
og op á henni með lítilli málm-
grind fyrir; hún var gömul, en að
minnsta kosti fullri öld yngri en
klaustrið. Modesty gat sér þess til,
að einhverntíman í hinni löngu
sögu klaustursins hefði það verið
notað fyrir virki.
Framhald í næsta blaði.
UNGFRU YNDISFRIÐ
býður yður hið landpþekkta
konfekt frá N Ö A .
HVAR E R ÖRKIN HANS NOA?
Það er alltaf saml leikurinn í henni Ynd-
isfríð okkar. Hún hcfur falið örkina hans
Nóa einhvers staðar í blaðinu og heltir
góðum verðlaunum handa þeim. sem getur
fundlð örkina. Verðlaunin cru stór kon-
fektkassi, fullur af bezta konfekti, og
framleiðandlnn er auðvitað Sælgætisgcrð-
in Nói.
Siðast er dreglð var hlaut verðlaunin:
Guðbjörg Sigurðardóttir,
Bólstaðarhlíð 31.
Vinninganna má vitja í skrifstofu
Vikunnar. 31. tbl.
VIKAN 45