Vikan - 28.09.1967, Síða 41

Sendum myndasýnishorn ef óskað er.
MOSAIK HF.
Þverholti 15. — Sími 19860.
Póstbox 1339.
SteinoirOinoar
svalahandriO
í fjölbreyttu og fallegu úrvali.
Sendum um allt land.
Vel girt lóS eykur
verðmæti hússins.
Blómaker óvallt fyrirliggjandi.
hann væri ennþá á braut glæp-
anna.
Nú beindist öll viðleitni lögregl-
unnar að því að hafa upp á hon-
um. Það fréttist að hann hefði far-
ið til Irlands nokkrum dögum eft-
ir morðið, og var þá leitin að hon-
um tekin upp þar í landi. En James
Hanratty fannst ekki að sinni.
Og hann vissi að lýst hafði ver-
ið eftir honum. Dag einn hringdi
hann til félaga síns, Charles
„Dixie" France. Hann er þá í miklu
uppnámi og sagði:
— Dixie, ég er grunaður um A
6-morðin.
Hanratty bað vin sinn ráða. —
Hann sagðist vera saklaus, en
þyrði ekki að fara til lögreglunn-
ar af ótta við að hann yrði þá
handtekinn og ákærður fyrir önnur
afbrot, sem hann hafði framið. —
Hvað ætti hann að gera?
— Farðu til lögreglunnar, ráð-
lagði Dixie honum. — Fyrir innbrot
færðu aldrei nema nokkur ár. Fyr-
ir morðið gæti skeð að þú yrðir
hengdur.
En Hanratty leizt ekki á ráðið.
Hann kaus heldur að fela sig fyr-
ir lögreglunni. En það var vonlaust
þegar til lengdar lét.
Þann tólfta september sat hann
inni á snarlbar í Blackpool. Skyndi-
lega komu tveir menn inn. Þegar
Hanratty stóð upp til að fara út,
stóðu þeir upp líka og eltu hann.
Utan við dyrnar gripu þeir hann.
— Hanratty, þér er hollast að
fylgjast með okkur ólátalaust. Við
erum frá lögreglunni.
Hanratty reyndi að leika á þá.
— Ég heiti ekki Hanratty. Nafn mitt
er Peter Bates.
En lögreglumennirnir léfu ekki
leika á sig með svo einföldu bragði.
í bílnum á leið til lögreglustöðv-
arinnar útskýrði Hanratty fyrir
þeim:
— Ég þorði ekki að gefa mig
fram, þar sem mér hafði verið
refsað áður.
í þetta sinn hafði Basil Acott
ekki hugsað sér að láta bráðina
ganga sér úr greipum. Hann var
sannfærður um að Hanratty væri
morðinginn. Og enn sannfærðari
varð hann um það eftir að farið
hafði verið með Hanratty á sjúkra-
húsið, þar sem Valerie Storie lá.
Eftir fárra sekúndna hik benti
hún á Hanratty í hópi fjögurra
manna annarra og sagði:
— Þetta er hann.
Nú varð Hanratty að gangast
undir langar og þreytandi yfir-
heyrslur. Hann gat ekki lagt fram
fullgilda fjarvistarsönnun fyrir
morðnóttina. En hversu einbeittlega
sem Acott bar upp á hann morðið,
þá neitaði hann jafn ákveðið.
— Ég er saklaus, sagði hann.
í ársbyrjun 1962 var honum
stefnt fyrir rétt í Bedford. Þessi
morðréttarhöld urðu þau lengstu,
sem til þessa höfðu verið haldin
í Englandi; stóðu yfir í tuttugu og
einn dag. Hvorki fleiri né færri en
hundrað og fimmtíu manns voru
leidd fram sem vitni. Flest voru þau
kölluð fyrir af ákærandanum, Gra-
ham Swanwick.
Mikilvægasta vitnið var auðvit-
að Valerie Storie. Sitjandi í hjóla-
stól fylgdist hún með réttarhöldun-
um yfir manninum, sem grunaður
var um að hafa myrt elskhuga
hennar og nauðgað henni sjálfri
og veitt henni hin alvarlegustu ör-
kuml. Það fór ekki hjá því, að jafn-
vel kaldlyndustu kviðdómsmeðlim-
ir vorkenndu henni og fylltust and-
sfyggð á manninum, sem ákærður
var fyrir illræðisverkið.
Þegar ákærandinn spurði hana,
hvort hún kæmi auga á morðingj-
apn í réttarsalnum, benti hún á
Hanratty, þar sem hann sat í stúku
hinna ákærðu, og sagði: — Þarna
er hann.
En mestu máli skipti, hvort Han-
ratty hefði einhverja fjarvistarsönn-
un. Þegar lögreglan yfirheyrði
hann, fullyrti hann að hafa þriðju-
daginn tuttugasta og annan ágúst,
morðdaginn, farið með lest frá
Lundúnum til Liverpool að hitta
kunningja þar. Hvað hann hefði
gert eftir komuna til Liverpol vildi
hann sem fæst um segja.
Hann lýsti manni, sem hafði set-
ið í sama klefa og hann í lest-
inni.
— Hann var vel klæddur, í blá-
um fötum og svörtum skóm svo
gljáburstuðum, að ég hef sjaldan
séð annað eins. Hann var með
gleraugu og armbandsúr á hægri
úlnlið. Og næstum allan tímann,
sem ferðin stóð yfir, skrifaði hann
í vasabók. Á skyrtuhnöppum hans
var bókstafurinn E.
Verjandinn reyndi að hafa upp
á manninum. En án árangurs. f
lokaræðu sinni hélt ákærandinn
því fram, að það væri ekki von
að maðurinn finndist, þar eð hann
væri ekki til. — Hanratty fór aldr-
ei með neinni lest til Liverpool,
sagði ákærandinn.
En þegar réttarhöldin stóðu sem
hæst, kom sá ákærði á óvart. —
Hann sagðist þurfa að bæta tölu-
verðu við varðandi fjarvistarsönn-
un sína.
— Ástæðan til þess, að ég vildi
ekki'skýra frá þessu fyrr, var sú,
að ég ætlaði að hitta mann, sem
ætlaði að selja fyrir mig stolna
hringa, eyrnarlokka og hálsband
og auk þess stóran demant, sem
var fimmtíu þúsund króna virði.
Og hann bætti við til nánari út-
skýringar:
— Það er engin lýgi að ég fór.
til Liverpool. En félagi minn þar
lét aldrei sjá sig. Þá fór ég með
langferðavagni til Rhyl í Vels. Þar
bjó ég í þrjá daga í litlu gistihúsi.
Verjandinn kallaði nú ( skyndi
fyrir réttinn nokkur vitni frá Rhyl,
og þau studdu framburð Hanratt-
ys. Til dæmis hélt hótelstýran á
hlutaðeigandi gististað því fram, að
hann segði sannleikann.
— Hafið þér nokkra gestabók,
sem styrkir framburð yðar? spurði
ákærandinn.
Hún brast í grát og sagði:
— Við höfðum eina sem var blá.
En hún er ekki lengur til.
— Hvernig stendur á því?
— Ég gerði það sjálf. Hún var
orðin svo illa með farin, öll blöð
laus úr henni. Ég henti henni.
Hanratty gat gefið allgreinar-
góða lýsingu á gistihúsinu. Hann
sagði, að í baðherberginu væri
rúm auka. Hann mundi hvernig
teppin voru á litinn og hvar næsta
biðstöð strætisvagnanna var. En í
einu brást honum bogalistin. Hann
hélt þv( fram að aðeins tvö borð
væru í matsalnum, þar sem morg-
unverðurinn var snæddur. En þau
voru fimm.
Þessi nýja fjarvistarsönnun þótti
ekki sérstaklega sannfærandi. En
þó höfðu vitni komið fram henni
til styrktar.
En ákærandinn hafði geymt eitt
spil enn á hendinni. I lok réttar-
haldanna kallaði hann fram vitni
að nafni Roy Langdale. Engan grun-
aði hvað hann kom A 6-morðinu
og Hanratty við.
Það sýndi sig, að hann var fangi,
sem Hanratty hafði hitt meðan
hann sat inni í Brixton og beið
réttarhaldanna. Eftir að hafa svar-
ið eið að því að segja ekkert nema
sannleikann, vitnaði Langdale:
— Hanratty viðurkenndi fyrir
mér að hann væri A 6-morðinginn.
Hann lýsti fyrir mér hvernig hann
hefði framið morðið og nauðgað
Valerie Storie. Hún var svo hrædd
að hún hafði ekki veitt neitt við-
nám .
Hanratty og verjandi hans, mála-
færslumaðurinn Michael Sherrard,
héldu því fastlega fram að Lang-
dale færi með lýgi. Sherrard þræl-
yfirheyrði hann til að reyna að
flækja hann í mótsögnum, en tókst
það ekki sérstaklega vel.
Að síðustu var að því komið, að
kviðdómurinn kæmi saman og tæki
ákvörðun sína. Var James Hanratty
sekur eður ei?
Michael Sherrard, verjandinn, var
fremur bjartsýnn meðan hann beið
útslitanná. Það voru miklar líkur á
því, að Hanratty yrði sýknaður,
áleit hann. Það var ekki hægt að
taka m’ikjið tillit til vitnisburðar
Valerie Storie. Áður, þegar Alphon
var grunaður, hafði hún bent á
saklausan mann og talið hann
morðingjann. Og Langdale var af-
brotamaður, sem enginn maður
með viti gat tekið alvarlega.
Eftir aðeins klukkustundar fund
kom kviðdómurinn aftur inn ( rétt-
sig spenntir, þegar úrskurðurinn
arsalinn. Allir viðstaddir voru yfir
39. tbi. VIKAN 41