Vikan - 21.12.1967, Side 22

FRAMHALDSSAGAN 2. HLUTI
EFTIR SERGE OG ANNE GOLON - TEIKNING BALTASAR
kick-kirkirk-k-k-k-k-k-k-k'k'kbtrtrki'AAbAAkAAkAA AAkkAAkkAkk'A-k-k-k-k'kickicA-k-Aick tkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkk
Hann Kiaffði lokað hína áköfu ást sína bak við þykka skel siOsemi
viturlegrar hegðunar Og varkárni, Og þaO var afieins á svona
andartaki, þegar hann var veikburða og lét síg engu varða
um heiminn I kring, sem tllffinningín náöí aO briótasl ffram.
Angelique fór aftur og kraup við hliðina á Maitre Gabriel. Hún þurfti
ekki að hafa áhyggiur af Honorine, þeirri litlu hafði einhvern veginn
heppnazt að verða með Þeim fyrstu til að fá mjólkurbolla, og nú var
hún önnum kafin að veiða kjötbita upp úr kássunni. Honorine myndi
sjá um sig sjálf!
Angelique hafði miklu meiri áhyggjur af kaupmanninnum, og kvíði
hennar varð enn meiri vegna Þess, að hún fann í senn til samvizkubits
og þakklætis.
— Hefði hann ekki komið til skjalanna, hefði sverðið lostið mig,
eða jafnvel Honorine....
Andlit Gabriels Berne var of kyrrt, og hann hafði verið meðvitundar-
laus of lengi, til þess að hún gæti látið sér Það í léttu rúmi liggja.
Nú, þegar þau höfðu fengið ljós, sá hún, að hann var vaxhvitur á
hörund.
Þegar mennirnir tveir aí áhöfninni komu aftur með um það bil
tíu krúsir og útbýttu þeim, sneri hún sér til annars þeirra, tók í ermi
hans og leiddi hann yfir til særða mannsins og reyndi að koma honum
í skilning um, að þau hefðu enga möguleika á að meðhöndla hann.
Maðurinn sýndist láta sér þetta í léttu rúmi liggja, yppti öxlum og
leit upp á við um leið og hann sagði: — Heilaga guðsmóðir! Það eru
einnig særðir menn meðal áhafnarinnar! Eins og á öllum sjóræningja-
skipum myndu þeir aðeins verða meðhöndlaðir með þessum tveimur
kraftaverkalyfjum, rommi og byssupúðri til að sótthreinsa eða æta
sárin; og síðan var ekki annað að gera en að biðja til heilagrar guðs-
móður. Maltverjinn stakk upp á að þau gerðu slíkt hið sama.
Angelique andvarpaði. Hvað gat hún gert? Hún reyndi að rifja upp
íyrir sér öll þau húsráð, sem hún hafði lært sem móðir og húsmóðir,
og jafnvel Þau, sem hún hafði lært af norninni í skóginum og notað
á þá særðu, meðan hún hafðist við í skóginum undir byltingunni í Poitou.
Bn hún hafði ekkert hér, ekki eitt einasta efni. 1 neðstu skúffunni
í kommóðunni hennar i La Rochelle var krökkt af litlum pökkum
með heilsusamlegum jurtum, og þegar hún fór hafði henni ekki einu
sinni orðið hugsað til þeirra.
— Ég hefði átt að muna eftir þeim samt, ásakaði hún sjáifa sig. —
Það hefði verið auðvelt að stinga þeim í vasana.
Henni fannst hún sjá ofurlitla hreyfingu á andliti Gabriels Berne
og hún laut grandskoðandi yfir hann. Hann hafði hreyft sig. Lokaðar
varnirnar höfðu opnazt og hann andaði í gegnum munninn. Hann
virtist haldinn kvölum og hún gat ekkert gert til að hjálpa honum.
— Ef hann skyldi nú deyja, hugsaði hún, og allt í einu varð
henni kalt hið innra.
Átti ferðin að byrja með bölvun vofandi yfir sér? Áttu börnin, sem
hún unni, að tapa sinni einustu fyrirvinnu, hennar vegna? Og hvað um
hana sjálfa? Hún var orðin því vön að vita að hann var til staðar, og
reiða sig á hann. Hún vildi ekki, að hann kveddi nú, einmitt þegar
allt var breytt. Ekki hann; Hann var öruggur vinur, því hún vissi,
að hann unni henni.
Hún lagði aðra höndina varfærnislega á bringuna, sem nú var rök
af sóttarsvita. Með þessari snertingu reyndi hún af örvæntingu að
draga hann aftur til lifsins og færa honum eitthvað af hennar eigin
22 VIKAN 51 tbl
þrótti; þróttinum, sem hún hafði fundið flæða um sig, þegar henni
varð ljóst, að hún var frjáls á úthafinu.
Það fór skjálfti um hann. Undirvitundin hlaut að hafa skynjað yl
konuhandar á brjósti hans.
Það fór aftur um hann sviti og augnlokin bærðust. Angelique beið
þess spennt að hann opnaði augun, til að sjá hvort það yrði augna-
ráð deyjandi manns eða manns, sem aftur væri að vakna til lífsins.
Henni létti. Þegar Maitre Gabriel opnaði augun, sýndist hann
minna veikur og átakanleg myndin af þessum þróttmikla manni,
liggjandi þarna gersamlega hjálparvana, hvarf þegar í gleymskunnar
djúp. Þótt hann væri enn ringlaður yfir þetta langa yfirlið, var ennþá
sami gáfulegi og athuguli svipurinn í augunum. Augu hans hvörfluðu
fyrst í stað um illa upplýstan staðinn milli þilfara og námu síðan
staðar við andit Angelique, rétt hjá honum.
Það var þá, sem hún gerði sér ijóst, að hann var ekki enn vaknaður
til fullrar sjálfstjórnar, þvi aldrei áður hafði hún séð þennan krefjandi
sælusvip á andliti hans, jafnvel ekki daginn eftirminnilega, þegar
hann tók hana í fang sér, eftir að hafa sent tvo njósnara lögreglunnar
yfir í eilífðina.
Allt i einu var hann að játa fyrir henni, það sem hann hafði senni-
lega aldrei játað fyrir sjálfum sér. Alla vernd hans þyrsti I hana.
Hann hafði lokað hina áköfu ást sína bak við þykka skel siðsemi,
viturlegrar hegðunar og varkárni, og Það var aðeins á svona andartaki,
þegar hann var veikburða og lét sig engu varða um heiminn í kring,
sem tilfinningin náði að brjótast fram.
— Dame Angelique, hvislaði hann ofurlágt.
— Ég er hér.
Hún hugsaði til þess hve heppilegt það var, að allir aðrir voru önn-
um kafnir við annað og höfðu ekkert séð.
Nema ef til vill AbigaU, sem kraup þarna skammt frá á bæn.
Gabriel Berne ætlaði að snúa sér í áttina til Angelique, en þess í
stað stundi hann og augu hans lokuðust aftur.
— Hann hreyfði sig, muldraði Abigail. Hann opnaði meira að segja
augun.
— Já, ég sá það.
Varir kaupmannsins bærðust með erfiðismunum:
— Dame Angelique .... Hvar .... erum við?
— Við erum á hafi úti. Þú ert særður.
Þegar hann lokaði augunum óttaðist hún ekki lengur um hann.
Hún fann til ábyrgðar gagnvart honum, eins og á kvöldin í La Rochelle,
þegar hann sat fram eftir yfir bókum sínum og hún færði honum bolla
af kjötseyði eða heitu víni og varaði hann við því að eyðileggja heilsu
sína með því að brenna þannig kertið í báða enda.
Hún strauk þvalt enni hans. Hana hafði oft langað til að gera
það i La Rochelle, þegar hún hafði séð hann áhyggjufullan eða haldinn
kvíða, sem hann reyndi að fela undir hátíðleikafasi. Þetta var móður-
leg hreyfing, snerting vinar, og hún var frjáls að þessu núna.
— Hér er ég, kæri vinur.... Hreyfðu þig ekki.
Hár hans var storkið undir fingrum hennar og þegar hún leit á þá,
sá hún að þeir voru rauðir af blóði. Svo hann hafði einnig fengið
högg á höfuðið! Þetta sár, og þó öllu fremur höggið, sem hafði