Vikan - 21.12.1967, Page 29

ÁlfabrúSan
Framhald af bls. 13
— Orgaskjóða, sagði Josie, sem
kom hjólandi til baka, og þó flutu
tórin yfir hvarmana. Það var um
þessi jól, sem Elísabeth só álfa-
brúðuna f fyrsta sinn. Hún hafði
auðvitað séð hana, en ekki svona
vel.
A hverjum jólum var tréð fullt
af alls konar dásemdum, glingri og
grýlukertum úr gleri, kúlum í öll-
um litum, sem voru eins og gim-
steinar, þar var líka lúður úr gylltu
gleri og glerbjöllur, rauðar og silf-
urlitar. Hafið þið nokkurn tíma
heyrt hljóminn í glerbjöllu? Kólfur-
inn gefur frá sér eins konar ting,
tæran og Ijúfan hljóm.
Þar voru líka silfraðar hnetur og
könglar, netsokkar fullir af silfur-
og gullpeningum, en þeir voru úr
súkkulaði, alla vega lit blóm, sem
voru brjóstsykur. Svo voru líka
knöll, mislit Ijós og kerti. Þegar bú-
ið var að kveikja Ijósin, þá glitr-
uðu þau í daggardropunum á enni
álfabrúðunnar, tindruðu þegar ein-
hver gekk eftir gólfinu eða snerti
tréð, og töfrasprotinn hreyfðist,
ósköp hægt, í hendi hennar.
— Hún er lifandi, hrópaði Elísa-
beth.
— Þú ert flón, sagði Christabel. —
Það er nú meira hvað þú ert mikill
kjáni.
Bang! — Brjóstsykurpoki datt af
trénu og lenti á höfði Christabel . . .
Álfabrúðan horfði beint fram, en
töfrasprotinn hreyfðist, ósköp hægt.
Á heimili barnanna stóð stór
sedrusviðarkista á loftskörinni. [
henni voru geymd teppi og fatnað-
ur, sem sjaldan var notaður. Jóla-
trésskrautið var Ifka látið í kistuna,
þegar kertin voru brunnin út, allt
sælgætið etið og búið að sprengja
öll knöllin. Síðast var álfabrúðan
sett í kassa vandlega vafin inn í
bómull og bréf og látin efst.
Þegar búið var að loka kistunni,
hafði hún mikilvægu hlutverki að
gegna, allt árið. Mamma lét börn-
in sitja á kistunni í hegningarskyni,
ef þau voru óþæg.
Á næstu jólum var Elísabeth
fimm ára.
— Þú mátt hjálpa til við að
skreyta jólatréð, sagði mamma, og
rétti henni nokkur knöll. — Settu
þau á neðstu greinarnar, það er
þægilegt að ná til þeirra þar.
Knöllin voru silfurlit með silfur-
kögri, þau voru svo falleg að Elísa-
beth fannst synd að sprengja þau,
hún gat ekki hugsað sér að
sprengja þau, hún gat ekki hugsað
sér að sjá þau rifin f tætlur, svo
hún stakk þeim niður í mosann und-
ir trénu.
— Hvað ertu að gera, hrópaði
Godfrey. Hann lá á gólfinu og var
að setja verðmætt, fjólublátt frí-
merki inn í safnið sitt. Hann stökk
á fætur og tók knöllin upp úr felu-
staðnum.
— Þú ert hrædd við hvellinn,
þess vegna faldirðu þau.
Elísabeth fór að stama. — Ég-g
— é. . . .
En hann hoppaði f kringum hana
og hrópaði: — Heigull, raggeit,
skræfal
Vindgustur kom undan hurðinni
og feykti fjólubláa frímerkinu beint
inn í arininn. Álfabrúðan horfði
beint fram, en töfrasprotinn bærð-
ist ósköp hægt í hendi hennar.
Elísabeth var oft óþekk þetta ár-
ið, það var eins og hún gæti ekki
gert að þvf. Hún sat þvf oft á kist-
unni.
Þegar hún sat þar, varð henni
oft hugsað til kassans undir kistu-
lokinu, þar sem álfabrúðan var
geymd. Þá var hún ekki eins ein og
yfirgefin.
Jólin þar á eftir, þegar hún var
sex ára, fékk hún að festa kúlurn-
ar á tréð, en mátti ekki snerta lúð-
urinn eða bjöllurnar.
— En ég gæti kveikt á kertunum,
er það ekki? spurði Elísabeth.
Josie var að blása upp blöðru,
það var græn blaðra, sem hún
hafði keypt fyrir sína eigin pen-
inga. Nú tók Josie blöðruna út úr
sér og hélt varlega um opið með
vfsifingri og þumalfingri.
— Kveikja á kertunum! sagði
hún. — Ertu frá þér, þú ert allt of
ung til þess.
Bang! þar fór blaðran.
Álfabrúðan horfði beint fram, en
Elísabeth sá greinilega, að töfra-
sprotinn bærðist í hendi hennar.
Á jóladag var fallegt, Ijósblátt
tvíhjól undir trénu og það stóð
„Elísabeth" á miðanum.
— Þar varstu heppin, elskan,
sagði mamma.
Þríhjólið var gefið til barnahæl-
is, Elísabeth mundi aldrei heyra
ískrið í því framar. Hún tók nýja
hjólið og leiddi það varlega út á
götuna. — En heppin, sögðu allir
sem hún mætti.
Elísabeth hringdi bjöllunni einu
sinni eða tvisvar, svo steig hún á
pedalann, en hætti við og leiddi
hjólið heim aftur.
Þetta ár var Elísabeth óþekkari
en nokkru sinni fyrr, og það var
eins og hún ætti æ erfiðara með að
hlýða.
Hún hellti mjólk yfir sunnudags-
blöðin, áður en pabbi hennar var
búinn að lesa þau, hún braut fal-
legustu postulínsskálina hennar
ömmu sinnar, og fyrir einhver voða-
leg mistök, ruglaði hún litunum f
litakassa sem Christabel átti. — Þú
ert kærulaust fífl, sagði Christabel,
— ég var búin að banna þér að
snerta litina!
Ef mamma hennar sendi hana út
f búð, þá gleymdi hún alltaf helm-
ingnum af því sem hún átti að
kaupa, svo Godfrey varð að fara
eftir því. — Þú ert alger asni, sagði
Godfrey, reiðilega.
Þegar systurnar fóru í dansskóla,
týndi hún strætisvagnsmiðanum svo
Josie varð að fara með henni heim
aftur. — Ég skal muna þér þetta,
meðan ég lifi, sagði Josie.
Þetta varð verra og verra. — Á
hverjum morgni, þegar börnin áttu
að fara í skólann, sagði Christa-
bel: — Elísabeth, þú hefur ekki
burstað tennurnar, og hin urðu að
bíða meðan Elísabeth burstaði tenn-
urnar. Svo skömmuðu þau hana
alla leiðina í skólann. Ekki tók betra
við í skólanum. Það var eins og
hún yrði heimskari með hverjum
degi. Hún gat ekki lært margföld-
unartöfluna, sérstaklega ekki sjö
sinnum töfluna,- hún gat ekki fylgzt
með í lestri, og þegar hún átti að
sauma, var handavinnan öll útötuð
í blóði eftir nálarstungur. Hin börn-
in hlógu að henni.
— O, Elísabeth, hversvegna ertu
svona heimsk og klaufaleg, sagði
fröken Trupp, kennslukona.
Það kom oft fyrir þetta ár, að
Elfsabeth renndi sér bak við kist-
una, og lá þar á gólfinu, þótt það
væri rykugt. — Ég vildi að það væru
komin jól, hvfslaði hún að álfabrúð-
unni, undir lokinu. En svo mundi
hún allt f einu eftir einu, hún gat
ekki lært að hjóla á tvfhjólinu. —
Ég vildi að það væru aldrei jól,
sagði hún þá.
Pabbi hennar reyndi að kenna
henni á hjólið, mamma hennar
sagði henni til eftir beztu getu, og
Christabel var alltaf að rífast f
henni, hún lét hana aldrei í friði.
— Stígðu pedalana, stígðu, stígðu!
en fótleggir Elísabeth voru svo stutt-
ir, hún náði ekki niður.
— Horfðu á mig, sagði Godfrey,
— þá detturðu ekki. En Elísabeth
datt.
— Stígðu hraðar, sagði Josie, en
ekkert dugði. Hún reyndi fram í
júnf. í júlí og ágúst fór fjölskyldan
niður að ströndinni, og þá fékk hún
svolitla hvíld. í september, október
og nóvember reyndi hún, eftir
megni, en í desember var hún engu
nær.
Christabel sagði: — Og þú ert
orðin sjö ára.
— Hún er Ifkari því að vera sjö
mánaða, sagði Godfrey.
— Hún verður alltaf smábarn,
sagði Josie.
Langamma barnanna ætlaði að
koma til þeirra um þessi jól. Þau
höfðu aldrei séð hana, því að hún
hafði búið í Kanada.
— Hvar er Kanada? spurði Elísa-
beth?
— Þegiðu, sagði Christabel.
Langamma var amma mömmu.
— Hún er mjög gömul, sagði
mamma.
— Hve gömul, spurði Elisabeth.
— Uss, sagði Godfrey.
Börnin áttu að koma henni á
óvart, þegar þau heilsuðu henni.
Þau áttu að syngja jólasöng þegar
þau kæmu inn f stofuna og svo
áttu þau líka að færa henni körfu,
fulla af rósum, en það var ekki

Frískleg ogilmandi
FRESH YOU svitaeyðir heldur yður frísklegri allan
'daginn. FRESH YOU drepur allar þær bakteríur í
húðinni, sem valda svitalykt, og heldur yður
frísklegri og ilmandi langtimum saman.
FRESH YOU cr til í „aerosol", eða sem „roll-on“
allan
daginn!
méd
FRESH YOU
L
AÍilllllTJI
Sfmi 23215
'I
m. tw. VIKAN 29