Vikan - 15.02.1968, Síða 13

káífur
Smásaga efftfir
Philo .... Við ættum að n|óta þess
meðan hægt er. Það eru ekki fleiri
eyjar eftir. Spiros er sú síðasta.
— Það er alltaf hægt að finna
nýjar eyjar, sagði Tanya og lék
sér við eyrað ó hundinum. — Hand-
an við sjóndeildarhringinn, — það
hefir þú oft sagt sjólfur.
Hún var grísk í aðra ættina,
frönsk í hina, barnalega grannvax-
in, með yndislegan munn og dökkt
hór. Hún hafði elskað Roger Crane
síðan hún fyrst kom inn á skrif-
stofu hans á flugvallarræmunni í
Lyceus, og tók að sér láglaunað
starf ið.
Hún minntist auglýsingarinnar.
Það hefði enginn nema Roger get-
að samið hana: Duglegur einkaritari
óskast, þarf að kunna þrjú tungu-
mál. Verður að geta annast far-
miðasölu, hafa eftirlit með flugstöð-
og vera flugfreyja á lítilli flugvél.
Þegar hún sá hina frumstæðu
skrifstofu var hún að því komin að
hlaupa á brott, en það var vin-
gjarnlegt bros sem hélt í hana.
Philo gamli, sem var einn um
fiugvallarþjónustuna, og hafði líka
yfirumsjón með kofunum á Spiros,
hristi höfuðið og sagði að hún væri
asni, en kona Philos, sem eldaði
matinn fyrir gestina, lagði fyrir
hana framtíðarhorfurnar.
— Varaðu þig á honum. Þessir
ungu Englendingar eru allir saman
eins. í nokkra mánuði, kannski
nokkur ár, þykir honum gaman að
lifa hér, eins og hálfgerður villi-
maður — og svo — hverfur hann!
Þú sérð eftir honum, þegar hann
fer aftur til Englands, og kvænist
þar einhverri snoturri enskri stúlku.
Það var einmitt það, sem Tanya
var svo hrædd um. Ef það kæmi
fyrir myndi hjarta hennar bresta.
Og það var Sheila? Hún var alltaf
hrædd við Sheilu, þótt Roger full-
vissaði hana um að hann hefði
fyrir löngu misst áhugann á henni.
Hann sagði það með of mikilli
áherzlu, — þessvegna var hún ekki
örugg.
Það var ekki til neins að spyrja
hann hvernig honum væri innan-
brjósts við tilhugsunina um það að
hitta Sheilu aftur.
Þess í stað endurtók hún: — Það
er alltaf hægt að finna nýjar eyj-
ar, — eins og að óskin ein gæti
gert það að veruleika.
Roger hristi höfuðið. — Ekki leng-
ur, Spiros er sú síðasta.
Hann þurrkaði svitann af enn-
inu.
— Þetta fylgir ákveðnum reglum,
Tanya, ástin mín. Þetta árið er
eyjan ósnert og eftirsóknarverð.
Peningahákarlarnir hafa ekki áhuga
á henni. En þú manst hvernig það
fór með Lyceus. Fyrst ruddum við
flugbrautarræmu, flugum þangað
með fólk frá meginlandinu, og allir
voru ánægðir. Árið eftir fékk þetta
að vera í friði, en svo . . .
Hann horfði á hana, þegar hann
fann að hún boraði fingrunum í
axlir hans. Hún hafði komið auga
á hvíta stóra skipið, sem lá langt
fyrir neðan þau.
...... og svo, árið þar á eftir
var gerður góður flugvöllur og
byggt lúxus hótel, og ég stóð þar
með svolitla flugbraut og nokkra
bárujárnskofa.
— Og mig, sagði hún.
— Já, og þig og sólina, tunglið
og rósarunnana.
— Og þú elskar mig?
— Auðvitað elska ég þig. Nú er-
um við búin að útbúa flugvallar-
ræmu á Spiros, og ég hefi á leigu
hluta af ströndinni, með nokkrum
sýprustrjám og runnum. En hann
yppti öxlum, — ég veit ekki hvert
við getum farið, þegar sá draum-
ur er búin. Leigan er auðvitað ekki
há, en það líður ekki á löngu áð-
ur en hákarlarnir koma.
— Ef þú hefðir ráð á að kaupa
landið.
— Maður þarf peninga til að
kaupa, sagði hann, — en við get-
um rétt unnið fyrir leigunni, og
Super gamla yngist ekki upp.
Það var nafnið sem þau höfðu
gefið flugvélarræflinum, sem þau
nú voru í, á leiðinni til Lyceus.
Hann klappaði málmveggnum við
hliðina á sér, eins og hann væri
að klappa uppáhalds vinnuklár á
lendina, og eins og í þakklætis-
skyni sendi vélin frá sér ámátlegt
hóstavæl.
— Það líður ekki á löngu þang-
að til mér verður bannað að fljúga
henni, og hvað gerum við þá?
— Hver ætti að setja slíkt bann?
sagði Tanya, — þeir koma aldrei
hingað til að skoða hana.
— Bíddu og sjáðu til!
Hann smellti með fingrunum og
hundurinn tók undir sig stökk, hopp-
aði sem óður milli sætanna átta
í klefanum.
— Langar þig til að lenda henni?
spurði hann. Hún kinkaði kolli og
smeygði sér framhjá honum, en
hann settist á klefagólfið.
— Bráðum verð ég líka tekin
föst, sagði hún og lét Super gömlu
líða niður á við.
— Þeir koma aldrei hingað til
að gá að því, sagði hann stríðnis-
lega og leit niður. — Þótt þetta
sé ekki löglegt, hefir þú svo marga
flugtíma að . . . .
— Hvað á ég að gera núna?
— Taktu hana niður við endann
á flugbrautinni, komdu svo á eftir
mér út og taktu vel eftir öllu.
Hann brosti skuggalega. — Ég skal
sjá um það sem segja skal.
Hann gekk rösklega að bragg-
anum, þar sem bíllinn stóð. Bil-
stjórinn dottaði í sætinu. Hún mundi
eftir því sem kona Philos hafði
sagt: — Þú horfir eftir honum þeg-
ar hann fer aftur til Englands og
kvænist....
Hún gekk hægt á eftir honum,
hægði enn á sér, en kom loksins
að stóru hverfihurðinni. Hún ýtti
henni inn og stóð í litla, loftlausa
kæfandi heita herberginu. Hún leit
á hann og á þær.
Roger horfði líka á þær. Vegna
skeytisins vissi hann hversvegna
Mattie frænka hans vildi hitta hann,
en hann vissi ekki hversvegna
Sheila var komin.
Hún var í léttum, rósrauðum
kjól, og fegurri en nokkru sinni
áður. Sér til mikillar undrunar fann
hann að hún hafði truflandi áhrif
á hann.
Þegar þau höfðu heilsazt, horfðu
þær spyrjandi á Tönyu, sem gekk
til þeirra. En Roger þóttist ekkert
taka eftir henni. Hún settist á stól,
til að gefa til kynna að hann skyldi
ekki komast upp með það að láta
eins og hann sæi hana ekki. Það
var heitt í litla herberginu, sem
var aðalbækistöð fyrirtækisins. Báru-
Catfiileen Rogers
járnið gerði það að verkum að
þarna var eins og í glóandi steik-
arofni.
— Þetta er sorglegt að heyra,
sagði Roger.
Mattie frænka beygði höfuðið.
Nefið á henni var hátt og þunnt,
augun vökul, undir mikið máluð-
um brúnunum. Léreftskjóllinn og
bláhvítt hárið var alger mótstaða
við sólbakaða skúrinn. England . . .
Tanya lokaði augunum. Hún sá
fyrir sér græna velli, þægilegan
svala í skugga trjánna, fallegar
enskar stúlkur, með Ijóst hár, —
eins og Sheila. Roger hafði oft tal-
að um það.
— Ég var að vona að þú kæm-
ir til jarðarfararinnar, sagði Mattie
frænka.
— Já, en elsku frænka, þú get-
ur ímyndað þér að ég hefði gert
það ef ég hefði verið búinn að
frétta þetta. En, eins og þú getur
séð, er ég svolftið utan við ver-
öldina.
— Mér finnst að það minnsta
sem þú gætir gert sé að halda ein-
hverju sambandi við fjölskyldu þína.
Vissir þú ekki að Edwin frændi
hafði ákveðið að arfleiða þig að
sínum hluta í fjölskyldufyrirtækinu.
— Öllum sínum ... En það er
ótrúlegt! Roger andaði djúpt.
Sheila leit á hann, athugulum
augum. Tanyu fannst hann fölna.
— Það eru sextíu prósent af
hlutabréfum, og með því hefir þú
framkvæmdarétt yfir fyrirtækinu,
sagði Mattie frænka.
— Hvers virði er það f reiðu
fé?
Mattie frænka yppti öxlum.
— Ég veit það ekki, en það er
örugglega all sæmileg upphæð.
— Blessaður karlinn hann Ed-
ward frændi, sagði Roger.
— Edwin frændi! leiðrétti hún.
— Auðvitað! Ég rugla þeim alltaf
saman, það hefi ég gert sfðan ég
var strákur.
Tanya kannaðist við stríðnina í
rödd hans. Þannig talaði hann
alltaf Við loftferðaeftirlitið, þegar
hann var að tefja tímann.
— Hve lengi getið þið verið f
landi, Mattie frænka?
— Innan við klukkutíma, ég er
Framhald á bls. 44.
7. tbi. viKAN 13