Vikan


Vikan - 15.02.1968, Blaðsíða 34

Vikan - 15.02.1968, Blaðsíða 34
Rescators beinzt írá honum og snérist nú að ógæíulega hópnum, sem hann haiði, þrátt t'yrir allt, tekið um borð í skip sitt. Hann hugsaði nú um þennan hóp a£ sania kappi og hann hafði áður einbeitt sér að námuhugmynd veiðimannsins. Perrot íannst lítillækkun í þessu, svo hann reis upp og gekk út. 15. KAFLI Joffrey de Peyrac reyndi ekki að halda aftur af honum. Hann var sjálfum sér reiður yfir því að vera svona taugaóstyrkur að hann hafði ekki vald yfir sér. Þannig fór fyrir honum þennan dag, í hvert sinn sem iangdreginn sálmasöngurinn hófst, með þessu hljóðfalli og há- tiðleika, sem átti svo einkennilega vel við hafið. — Perrot hefur rétt fyrir sér, þessir mótmælendur ganga of langt. En hvernig get ég bannað þeim að syngja? Ég get það ekki. Og hann viðurkenndi fyrir sjálfum sér að hann fann einkennilegt seiðmagn i söngnum, sem flutti honum bergmál frá lieimi, sem var ólíkur hans, lokuðum og umgirtum heimi. Hann gat ekki varizt nokk- urrar forvitni um hann, eins og allt annað í náttúrunni, sem bjó yfir eins konar dulúð. Söngurinn færði honum einnig myndina af Angelique. Já, þröngvaði henni upp á hann. Hún hafði einu sinni verið konan hans, en nú var hún gjörbreytt manneskja. Hann fann að hann gat ekki lengur iesið i hjarta hennar eða hugsanir. Hafði hún raunveru- lega breytzt svona af þvi að umgangast Húgenottana, þrátt fyrir persónuleika hennar sem var einu sinni svo sterkur, eða var þetta aðeins uppgerð? Ef svo var, hvað var hún þá að fela? Var hún dað- urdrós? Var hún kaldrifjuð eða var hún ástfangin? Var hún ástfang- in af þessum Berne? Hugsanagangur hans kom alltaf aftur að þessari spurningu og i hvert- sinn undraðist hann að finna að hugmyndin ein gerði hann ævareiðan. Svo reyndi hann af öllum kröftum að hugsa rökrétt og bera saman konuna, sem hann hafði elskað, og þá, sem hann hafði fundið aftur. Voru það raunar undur að konan skyldi hafa breytzt, síðan hann KristiM Gdnsson hí. Klapparstíg 25-27 - Sími 21965 — 22675 yfirgaf hana? Hún hafði ekki notið ástar hans, svo árum skípti. Hann þurfti ekki annað að gera, en að sanníæra sjálfan sig um, að hún væri ekki annað en ein af fyrrverandi hjákonum hans. — Hveisvegna var honum þá svona áfram um að kynnast öllu varðandi hana? Hvenær sem söngur Húgenottanna reis upp í fölan morgunhimininn, eða heiðrikt rökkurloftið, varð hann að halda aftur af sér, til að hlaupa ekki upp á pallinn umhverfis afturþiljurnar og yfirþilfar- inu til að gá hvort hún væri meðal þeirra. Einnig nú setti hann á sig grimuna, í því skyni að fara út, en hugs- aði sig svo um. Til hvers var að pynta sjálfan sig þannig? Já, hann myndi sjá hana. Og hvað með Það? Hún myndi sitja ofurlítið til hlið- ar með dóttur sína á hnjánum, með svarta skikkju og hvíta skuplu, eins og allar hinar, þessar stífu konur, sem litu út eins og ekknahóp- ur. Hún drúpti höfði. Svo myndi hún við og við lita snöggt í áttina að afturþiljunurn, eins og hún vonaðist eða óttaðist að sjá hann. Hann gekk aftur að borðinu og tók aftur upp einn silfurbergs- klumpinn. Þegar hann liélt honum á ný i hendi sér náði hann sér1 smám sam- an á ný. Nú hafði hann verk að vinna og það var fyrir miklu. Kom- andi ár myndi hann eiga íramundan mikið og væntanlega árangurs- ríkt starf, í ónefndu landi, þar sem hans hlutskipti myndi verða að leysa úr viðjum auðæfi náttúrunnar, rannsaka þau og meta, hvort þau væru þess virði að vinna þau í rikum mæli. Er hann liafði staðið frammi fyrir dómstólnum, sem settur var upp til að narinsaka mál hans og dæma hann, hafði hann séð heimskuna, fáfræðina, öfundina, blint ofstækið, þýlyndið, hræsnina og mútubægn- ina lúta yfir sér, og þegar hann hlustaði á dómsorðið, sem sendi hann I dauðann á báli, eins og galdramann, hafði þessi einkennilega rökvisi skopleiksins gripið hann, svo að hann vissi ekki lengur hvað hann hugsaði. E'n á eftir á löngum, einmanalegum stundum i fangelsinu hafði lvann hugsað dýpra um þetta mál. Ástæðan til þess að hann hafði fengið ofsalega þrá til að lifa, þrátt fyrir píndan og illa farinn líkam- ann, var síður sú að hann óttaðist dauðann, en hitt, að hann þoldi ekki há tilhugsun að lífið s’kyldi taka enda, áður en hann hafði fengið tækifæri til að nota sér hæfileika sína, sem hingað til höfðu ekki fengið nein veruleg tækifæri Þegar hann hrópaði upp á tröppum Notre Dame, var það ekki misk- unn sem hann hrópaði á, heldur réttlæti. Hann var ekki að ávarpa guð boðorðanna, sem hann hafði svo oft brotið, heldur Hann, sem er öll Huggun og öll Þekking. Þú hefur engan rétt til að yfirgefa mig, þvi ég hef aldrei svikið þig ..... Og þó á þeirri stundu hafði hann sannarlega haldið að hann myndi deyja. Hann hafði ekki öðlazt fullan skilning á kraftaverkinu fyrr en hann fann sjálfan sig enn á lifi á bökkum Signu, langt frá æpandi múgnum. Það som hann varð þá að gera var svo sem nógu erfitt, en minn- ingin um það var ekki sem verst. Hann hafði rennt sér í kalda ána, meðan varðmennirnir sem gættu hans lágu og hrutu og synti að bát, ssm hann hafði séð, hálffalinn í sefinu. Hann leysti hann og lét hann reka niður etfir straumnum. Siðan hlaut hann að hafa misst með- vitund, síðar, þegar hann rankaði við sér fór hann úr skyrtunni, sem hann hafði verið klæddur í fyrir aftökuna og fór í kotungsklæði sem hann fann i bátnum. Svo lagði hann af stað leiðina löngu til Parísar, eftir næðandi veg- um, aðframkominn af hungri, því hann þorði ekki að leita heim á bónda- bæina, sem hann íór framhjá. Ein hugmynd og aðeins ein hélt hon- um gangandi: — Ég er lifandi og því skal mér takast að skjóta þeim ref fyrir rass ...... Bæklaði fóturinn hlaut að hafa verið einkennileg sjón, stundum snérist hann alveg við, án þess að hann tæki eftir þvi og þegar hann sté til jarðar, snéri framleisturinn aftur, alveg eins og á tuskubrúðu. hann hafði gert sér frumstæðar hækjur úr tveimur greinum, sem hann fann i skóginum. 1 hvert skipti sem hann lagði aftur af stað var þjáningin næstum óbærileg og nokkra fyrstu kílómetrana varð liann að beita öllu sinu viljaþreki til að æpa ekki upp yfir sig. Hrafn- arnir sem sátu uppi í lauflausum eplatrjánum voru þeir einu sem sýndu þessari afskræmdu mannveru einhverja athygli, þar sem hann stajulaðist framhjá þeim, meira af vilja en mætti. Svo smám saman hvarf þjáningin og hann varð þess í stað tilfinningalaus, og hann gat gengið ögn hraðar. I mat hafði hann frosin epli sem hann týndi upp úr vegarskurðinum, eða einsbaka gulrófu sem skoppað hafði úr vagni. Hann leitaði skjóls meðal nokkurra munka, sem sýndu honum gestrisni, en svo höfðu Þeir fengið þá flugu í kollinn að framselja hann næstu líkþrárnýlendu og hann átti fullt í fangi með að sleppa frá þeim. Svo haltraði hann áfram, þessir fáu kotungar, sem hann mætti ,urðu hræddir þegar þeir sáu blóði drifna tötrana og vasaklút- inn, sem hann hafði bundið fyrir andlitið til að fela það. Svo kom sá dagur að hann komst ekki lengra og þá var ekki um annað að gera en að taka á öllu sinu hugrekki og líta á bæklaða fót- inn. Það hafði verið einstaklega erfitt að rífa buxurnar, en að því loknu hafði hann séð eitthvað sem var eins og tveir brotnir stilkar, úr efni engu líkara en hvalbeini, sem stóðu út úr gapandi sárinu, í hnésbótinni. Það var sífelldur núningur þeirra við efnið í buxunum, sem hafði valdið honum svona miklum kvölum. Svo miklum að það hafði liðið yfir hann hvað eftir annað. tJr því að ekki virtist annað úrræði fyrir hendi, ákvað hann að sarga af sér þessa óþægilegu anga, sem voru raunverulega ekkert annað en hans eigin sinar, með hnífsblaði, sem hann hafði fundið við veginn. Að því loknu hafði hann misst alla tilfinningu í fætinum, en hann snérist enn meira undir Iionum en nokkru sinni fyrr. Honum var hreint ógerlegt að stýra fætinum þangað, sem hann vildi láta hann fara, en engu að síður leið honum mun betur. Svo kom hann auga á turna og hvolfþök Parísar. Hann hnitaði hring um borgina, þar til hann kom að kapell- unni í Vincennes, og þá fann til fyrstu sigurgleðinnar. Þetta látlausa bænahús, eitt og yfixgefið í skóginum, haföi ekki verið lokað með innsigli konungsins, eins og allar aðrar eigur greif- ans frá Toulouse, hann strauk veggi þess með höndunum og sagði: — Ég á eitthvað ennþá og þið munuð hjálpa mér. öll réttindi áskilin, Opera Mundi, París. 34 VIKAN 7-tbl-

x

Vikan

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vikan
https://timarit.is/publication/368

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.